''το αύριο είχες αγκαλιά'' ...

Ζούσες την αυταπάτη σου..
το χρόνο σου αψηφούσες..
ελιώνανε οι μέρες σου..εστάζαν καταγής..
στα βράδια τα μοναχικά..
στου λυχναριού τη φλόγα..
τι και αν κουβάλαγα στα χέρια τις λεβάντες μου..
τα βράδια σου μ' αρώματα να ραίνω..
αρνιόσουνα στου εγκλεισμού..φυγάς..
δραπέτης να γενείς..
Ανέβαλες ..ανέβαλες το σήμερα..
στης αναβλητικότητας..
στην πίστη σου στο αιώνιο..
το αύριο είχες αγκαλιά..παρέα του εκοιμόσουν.
Και έφυγε το αύριο..επέταξε ένα πρωινό..
ωσάν το διαβατάρικο μικρό πουλί..
έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς..
τόσα κρυμμένα σ' αγαπώ..που λαχταρούσες..
δεν ετόλμησες για να τα ψιθυρίσεις..
ξεκρέμαστα κι αυτά...
Αμπαρωμένος στο αποξεχασμένο σου εγώ..
πλάνη της φαντασίας σου..
στα χέρια σου πως κράταγες..το απατηλό..
μάταιο το αιώνιο..
δεν ελογάριασες στιγμή..πως οι ψυχές..
πουλιά είναι  πετούμενα δε ζούνε σε κλουβιά.. 
φυλακισμένος και στης φαντασίας σου
εθάρρησες..κραταιός εσύ..αλώβητος..
πως είσαι κυβερνήτης..
ιχνηλατώντας τα αποτυπώματα της ίδιας σου ψυχής..
διόλου δεν τ' αναγνώρισες..
σε μια αιώρηση ανυπαρξίας κατοικούσαν.....

''το αύριο είχες αγκαλιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σε μιας λίμνης στα πράσινα νερά''...

Χρόνια..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..
τη μεταξένια σου ομορφιά..
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα
ρισκάροντας ξεριζωμούς..
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες χρόνια..απ' τα παλιά..
στα καθαρά..οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..
τα μεταξένια σου τα πέταλα..
μετάξι λες του κουκουλιού..
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
φυτά του βούρκου εφύτρωναν..
που τη μορφή σου ζήλευαν..
μα ασχημάτιστα εμένανε
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα
δυσωδία εσκορπούσε..
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..
το πέταγμα αγναντεύω..
είναι στιγμές που σαν τον Ίκαρο
στους ώμους μου..κολλάω τα φτερά τους
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..
μιας αλκυόνας πέταγμα..
μιας γέννας να γευτώ..
Δύσκολοι..άνυδροι καιροί..
στο τηλεθέαμα τα ναύλα οδυνηρά..
το κόστος απλησίαστο..
για τους που ελεύθερα ριζώνουνε..
για τους..μοναχικά πετούν..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..
λένεπως φταίν τα μέσα..
μα την ψυχή ..το νου του καθενός..
το χαραγμένο δρόμο του..
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..
νούφαρο για να γίνεις..
τρόπο θα βρεις..τις ρίζες να κρατάς..
στα καθαρά νερά σου..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
ρίχνε παράριζα στη λίμνη σου
την ομορφιά σου σκόρπαε δειλά..
τα μεταξένια πέταλα..
στον ήλιο λαμπυρίζουν...
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..
δική σου η επιλογή να τον καλλιεργείς..
έτσι απλά θα σου το πω..για να το εμπεδώσεις..
μη χάνεσαι στης τηλεθέασης του διαδίκτυου..
έχουνε βούρκο οι λίμνες με τα πράσινα νερά..
μα τα μοναδικά τα νούφαρα..
στην επιφάνεια ανθούνε.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''στις μυλόπετρες του χρόνου''.....

Βρε πως αλλάζουν οι εποχές κυρ- Νικολή.
κι όλο στα ίδια μένουν..
εσύ να τους μιλάς για τις μυλόπετρες..
του νου σου τα αλέσματα..
κι εκείνοι για κορδέλλες..παπαρδέλλες
και για ''τρούφες'' να σου κρένουν..
Κι αν στις μυλόπετρες του χρόνου αλεστήκαμε...
στα πέτρινα χτυπήματα..στο στάρι της σοδειάς μας
στης αναζήτησης τα χνάρια εχαθήκαμε..
αναζητώ..αναζητώντας το αλεύρι καθαρό..
την πρώτη ύλη στο καρβέλι της ζωής μας..
εκεί..μες στα χαλάσματα ακόμα τριγυρνώ..
τα παλιοσίδερα της μηχανής μου της παλιάς
συλλέγω..μήπως και το στήσω..και στηθώ..
στο αλωνάκι..στην πατρίδα της καρδιάς μου..
Πατρίδα σου έγραφα είναι η καρδιά..
ψάξε..εξερεύνα..αφουγκράσου ..αναζήτησε..
κι εσύ μου έγνεφες από μακριά..
καινούριο ψάχνε αλεστή..
τα μπράτσα να 'χει δυνατά..
της θύελλας τη σκόνη να αντέχει..
Όσο εκαθόσουν στην ακρογιαλιά..
οι θάλασσες σε πήγαιναν..
του χρόνου την πυξίδα σου εφόρτιζες..
μου έδειχνες τα μίλια να διασχίζω..
στο αλωνάκι..στην αντίπερα..
στην όχθη να με βγάζει..
εμούσκευε η πυξίδα σου στα αβούλιαχτα..
ελιάζονταν..εστέγνωνε στον ήλιο του Αιγαίου..
Τα 'μαθες τα χαμπέρια μας κυρ- Νικολή?
ήρθανε λεει γραμματικάδες και σοφοί..
απ' της Ευρώπης τα χωριά..
οργανογράμματα να ζωγραφίσουνε..
κουρείς να γίνουν μονομιάς..
επάνω στου κασίδι το κεφάλι..
να περικόψουνε το βιος..
ψίχουλα να πετάξουνε..
στου Χειμώνα τα σπουργίτια..
Μη μου σκιαχτείς..μη φοβηθείς..
πέταγε στα αψηλά σου....
κρέμαγε την πυξίδα σου..
με ένα ράμμα αόρατο..
απ' του ουρανού στης Γης να ακουμπά..
σαν το ρολόι του πάππου το παλιό..
το κρεμασμένο στο ζωνάρι...
της θύμησης το νήμα κράταε στέρεα..
συχώρεση μη δώσεις...
Οδήγαμε..οδήγαμε ακόμα αν μπορείς..
στο κάλεσμα και στις κραυγές..
σειρήνων μη χαθώ.. 
σειρήνες είν' περαστικές..
δαίμονες..σε καλένδες οδηγούνε..

''στις μυλόπετρες του χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''σαν σινεμά''...............

Και σαν αξιωθήκαμε..και στων στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..
και στων καιρών μας την αψάδα..
κέρδος τα χρόνια μας στις διαδρομές..
Εμείς που δεν ελογαριάσαμε..
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
αλάτι σε έρημες ακρογιαλιές..
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..
για μας που αγαπήσαμε..ετραγουδήσαμε
στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους φόρεσαν
στο πέτο μυρωδιά..
αρώματα από δυόσμο και βασιλικό..
ραντίσματα στου Άδη τα κελιά..
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας..
γιατί και πως αλλέως..πως?
απ' το κακό μαθαίνεις για να πολεμάς
κι απ' το καλό να γεύεσαι..
αδρεναλίνη να σωρεύεις..
Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια μου που πέρασαν..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..
Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
η ζωή δεν απαρνιέται....
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''σαν σινεμά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''μνήμης μου θυμιάματα''....

Artist: Dorina Costras

Αλαφροπερπατούνε λένε οι νεκροί..
στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
πως τάχα μας ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..
του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές..
δε νέκρωσες στα μέσα μου..
ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
μην τυραννιέσαι νόνα μου σοφή
χιλιοτυραγνισμένη..
της άρνης το νερό δεν εποτίστηκα..
σαν αγιασμό μονάχα το σταλάζω..
όσο μπορώ αποθηκεύω το..κρατώ..
στης μνήμης το τσουκάλι..
σαν θα τελέψει πως να ξεδιψώ..
πως θα ποτίζω το δεντρί..
τις ρίζες του..που ξάπλωσαν στο χώμα ?
Ήταν ετούτος ο αποχωρισμός..
 αλλόκοτα λυπητερός..
βαρύς δεν έμοιαζε ενός φευγιού..
σταμάτημα λογίζονταν..
εγκλωβισμός στιγμής ψυχής..
στου χρόνου την κασέλα εσφραγίσθη..
στο βουλοκέρι με αίμα κόκκινο
τι..στα ρόδινα τα μάγουλα..
μιας κόρης στο μπουμπούκιασμα
ο θάνατος ο μισητός..ποτέ του δεν ανθεί..
οι πετρωμένες..οι μεγάλες μας..
οι διαμαντένιες οι αγάπες μας..
Λαμπρής κερί αναστάσιμο ξοδεύουνε
τις νύχτες σαν τρυπώνουνε..
μ' αλλόκοτα φεγγάρια..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......

'' μνήμης μου θυμιάματα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Αφουγκραστείτε..
Βουτήξτε στο τσουκάλι της μνήμης............ 
η φίλη σας Σοφία........ 

.....................................................................................................................................................................

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''....

Στην παιδική μου εποχή..νωρίς απ' τα μικράτα μου
στην εποχή των ανθισμένων νιάτων μου..
βαμμένα ήσαντε λευκά..το χέρι ήταν της μάνας μας..
τα εζωγράφιζε στα μάτια μας..
τα ονείρατα πετούσανε..εμοιάζαν περιστέρια..
κι ας ήτανε και λιγοστό..το γάλα που μας βύζαξε..
μισό και τ' αχνιστό της το καρβέλι.
Στην εποχή των καιροσκόπων..
μνημονίων και της αρπαγής 
έχουν κοράκου χρώμα τα φτερά 
που φύτρωσαν στους ώμους κορασίδων ..
αλλάζουνε μου λες καλή μου οι εποχές..
μα με το πίσω βλέμμα μου 
κοιτάζω..μες στου χρόνου τα βαθιά..
ω! πόσο μοιάζουνε οι εποχές...
έρχονται και ξανάρχονται..
που Σπάρτακο..λαούς αλυσοδένουν..
συνθλίβοντας τα ονείρατα..
αφετηρίας γενομένης τα μωρά
που εβυζάξανε της λύκαινας το γάλα..
λύκαινα αγριεμένη ο ''πόλεμος''..
λιοντάρια σαρκοβόρα οι ανθρώποι.. 
αλίμονο σαν γεννηθείς..σε τόπο ευλογημένο
κατάρα πέφτει απάνω του.. 
έρχονται τρυγητάδες άγαρμποι..
τη γη..μα και τα σπλάχνα της τρυγούν..
σημαία τους η ιδιοτέλεια..
την εποχή του Φαραώ..παχέων αγελάδων..
προσδοκώντας...
Τρανά τα όνειρα στη Γη..μα
τα γδαρμένα όνειρα ..ακόμα πιο μεγάλα..
πα στο τσιγκέλι του ''χασάπη''  χάσκουνε..
σα  μάτια από σφαχτά..
που εφάγανε στα ξαφνικά τη μαχαιριά..
μασώντας..μηρυκάζοντας..ταξίματα..
ξεφλουδισμένα των καιρών..
μες στα λιβάδια τα ανήλιαγα..
σύναξις κυβερνήσεων συνομωτών..
τσιμπούσι μεσαζόντων της ειρήνης..
κομμένης και ραμμένης στ' αδηφάγα τους 
τα στόματα..τα βλέμματα..και στις ( κοιλιές)
αψηφώντας των παιδιών την καλοσύνη..
Στην ευτυχία δίνουν ορισμούς του ποδαριού..
σκαρφίζονται..ονομάζονται σωτήρες..
Χαθήκανε οι σελίδες οι αξιακές..
στης προπαγάνδας τα τεφτέρια η κατάντια..
Μα το όνειρο είν' πουλί αλώβητο..
στου χρόνου τις αιώρες..
γιατρεύει τα σπασμένα του φτερά..
φωλιές τα στήθια των μικρών παιδιών..
το όνειρο επωάζουν...

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Ας δέσουμε γάζες καθαρές στις πληγές...
ποδήλατα ονείρων ας χαρίσουμε στους νιούς..
Πάμε για ορθοπεταλιές.................
η φίλη σας Σοφία...

..................................................................................................................................................................

''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου''...........

Να ψάχνεις ήλιο για να ανθείς..
στη σκοτεινιά τη μελαγχολική..
στου Οκτώβρη την αντάρα..
χρυσάνθεμο στεφάνι να στολίζεσαι..
σαν κίονας Ιωνικός..στην τέχνη τους ..
κλέφτρα να γίνεσαι..να φορεθείς..
στης κεφαλής σου  ακροστολίσματα
ως έπλασαν..εντρύφησαν
αγάπησαν βαθείς συμβολισμούς..
παλιοί σοφοί τεχνίτες..εις το άνθεμον..
στην πίκρα του Χειμώνα σου
άρωμα των ανθέμων των χρυσών.. 
αντίδοτο..σταγόνες να σταλάζεις..
μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς..
στο παραμύθι με το δράκο και την κόρη
φερμένο από τη χώρα που τιμά 
και που βαφτίζεται αυτοδίκαια..
χώρα των χρυσανθέμων..
για τη λουλουδιασμένη Ιαπωνία σου μιλώ..
στάσου..και φιλοσόφησε..
τι έψαχνε η κόρη..και τι ηύρε?
Χρυσά - άνθεμα ήταν τα μαλάματα 
που εντύθηκε η αγκαλιά
στο μέρος της ψυχής της.
ωσάν του δράκου εκπλήρωσε..
σκληρές δοκιμασίες κι ατραπούς..
να φτάσει στον καλό της..
θυσίες θέλει ο έρωτας..χοές..
να λιώνουν τα μαλάματα
να παίρνουν σχήμα της καρδιάς..
σαν θες...........
την εποχή των χρυσανθέμων ν' αναστήσεις..
και  μη θαρρείς..
δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα
που έρχονται και  περνάνε..
αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά..
είναι όμορφο που οι ψυχές..
στις μυρωδιές  τους συναντιούνται !!!
στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες..
ανθούνε τα μπουμπούκια....

 ''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

  αγαπημένος ποιητής..
ευαίσθητος μαζί και λατρεμένος
Λευτέρης Παπαδόπουλος..
σε στίχους αξεπέραστους..βαθείς..
και μουσική του αγαπητού..σπουδαίου μας Σπανού..
και τι να πω για τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού..
σαν Δωρική κολώνα στέκεται..
στο πέρασμα των χρόνων..
Απολαύστε !!! 

.................................................................................................................................................................