''φορείς ακόμα..το λερό σου το φουστάνι''..

art : Alla Tsank

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
αρνούμαι παραμύθια να ακούω..
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..
επί τον τύπον πια των ύλων..
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
<< Ζητείται Πατριώτης >> εσαεί..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..
μες στο μικρό αλωνάκι..
Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..
που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...
που πάντοτε σου τάζουνε..
και πάντα μένουνε ''υγρά''
και μουσκεμένα τα ταξίματα..
στα υπόγεια καταγώγια τους  
έπαψες να με βοηθάς..εαυτόν να βοηθάς..
σου λέγω και σου κρένω..αφυπνίσου..
Μικρή ήσουνα πάντοτε Πατρίδα μου γλυκειά..
και πάντα μου το γνώριζα
δε σ' εψαχνα για να σε βρω
επάνω σε παλάτια..
που ουρανοξύστες μοιάζανε 
μιας ξένης πολιτείας..
Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή 
γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''..
στην άκρια της θάλασσας..
ανέμελα να μου χαμογελάς..
δίπλα απ' τ' ακρογιάλι..  
Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα 
και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά 
και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς 
γι άλλη μια φορά..σωτήρες προσκυνώντας..
εκειούς που σε πλανέψανε
καθώς σου φόρεσαν με μιας..
με μία μόνο κίνηση τραπεζική..
εκείνο το λερό σου το φουστάνι..
Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..
και μεγαλοκοπέλα.. 
θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' 
για να σε ''ξεπουλήσουν''.. 
εκείνοι οι γαμπροί της συμφοράς..
που τα καπίκια σου τα λιγοστά..
από τις τσέπες σου αιώνες τώρα αρπάζουν..
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..σαν ψάχνεις σωτηρία
κοίτα καλά ..προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..
και θυμήσου για άλλη μια φορά : 
 <<Φοβού τους Δαναούς και τους πολιτικούς..
φοβού τους ''δοσατζήδες'' >>.

 ''φορείς ακόμα.. το λερό σου το φουστάνι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................

''στης Μόριας το λιβάδι''..

Ψυχή μου εσύ.... Μολόγα μου..αν το μπορείς..
 αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..  
του κόσμου στα σημεία του  της ανθρωπιάς την πείνα..
  Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
 τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..  
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..  
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα.. μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
 που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
 τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
  η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
Ψυχή μου εσύ..τους φανφαρονισμούς αντέχεις τους..
καθώς κατάματα σε σημαδεύει ..σε θωρεί..
του παγωμένου τριαντάφυλλου 
π' ανθεί στη γειτονιά των ''σκουπιδιών''
εσύ την ''περιέφραξες''..
σήμα κατατεθέν της μεγαλοστομίας σου
εσύ νοερά ταμπέλα εκόλλησες..
μες στα κουτιά και στα χαρτόκουτα..
στης Μόριας το λιβάδι..
κι έξω χιονίζει ασταμάτητα..καθώς και στις ψυχές τους..
κι έρχεσαι και καμώνεσαι αποβραδίς..
τα ψέμματα..νυχθημερόν σου ετοιμάζεις..
εκείνα που σε ντύνουνε..του κύριου κουστούμι..
Αϊ να χαθείς βρε άνθρωπε..υποκριτή και σαρδανάπαλε
κι εγώ δεν ξεγελιέμαι..
ανθούν τα τριαντάφυλλα σε παγωμένα αλώνια? 
Αντέχουν όσα δυνηθούν..την παγωνιά ν' αντέξουν.. 
  μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..  
ψυχή μου εσύ λεβέντισα.. μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
 είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''στης Μόριας το λιβάδι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
...............................................................................................................................................

''Έρχονται μέρες και λαλώ''...

art : Duy Huynh.

Έρχονται μέρες πεθυμιάς μου και λαλώ..
των ξωτικών τη γλώσσα  ενθυμούμαι..
δεντρί να 'μουν αλύγιστο..
σ' ερημωμένο δάσος..
ν' αντέχω τη την παγωνιά..
το χιόνι στα λευκά του να με ντύνει..
λευκό δεντρί και φωτεινό..
στη σκοτεινιά του κόσμου..
δεντρί να 'μουνα άκαιγο..
φωτιές να μη φοβούμαι.. 
Δεντρί μες στη χαράδρα του θανάτου τους..
χρώματα ζητιανεύοντας..
ενός ουράνιου τόξου..
Κουράστηκε η ψυχούλα μου 
απολιθώματα στο βλέμμα να θωρεί
αντίγραφα να μοιάζουνε..
σ' αποκαϊδια ανθρώπων ..
πεθύμησε στον κήπο της Εδέμ..
τα φύλλα της ν' απλώσει..
κουράστηκε η ψυχή λόγια να συναντά..
στης φτήνειας τα παζάρια..
λέξεις τον κόσμο που δ' αλλάζουνε..
κι όλο απομένει ίδιος..
Να 'μουν δεντρί πλατύφυλλο..
οι αγαπημένες μου σκιές να κατοικούν..
να λούζονται..στη ζεστασιά τ' αθώου
να χτίζουνε φωλιές τα περιστέρια τα λευκά..
να κελαηδούν τ' αηδόνια..
Γλυκύτερα μαθές τα τιτιβίσματα..
απ' τις λαλιές των λυκανθρώπων στην αρένα...
Μα η λογική μου πίσω με κλωθογυρνά..
τελεύει το εισιτήριο..μικρής διαδρομής..
στης ουτοπίας τα μέρη..
εδώ..εδώ..μες στους αγέρηδες..
σαν το δεντρί θε να σταθώ..
μη νιώσουν τον ξεριζωμό..
 στον κήπο των δικών μου..

''έρχονται μέρες και λαλώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

 

''κι όταν οι βάρβαροι''..

Tommy Ingberg Photography

Κι όταν οι ''βάρβαροι'' θα προσπεράσουνε..
ορθός..χωρίς την αναφώνηση στα χείλη τα στεγνά..
<< και τι θα γίνομεν χωρίς αχρείους και βαρβάρους>>..
το μέλλον θα χαϊδέψει η άλλη η ματιά..
ο γητευτής εσύ..μες στης ομίχλης των καιρών..
καινούριους θ' αναστήσεις  Παρθενώνες.. 
θηράματα χρυσά και τιμαλφή..
θαμμένα στης κατάντιας τη σκουριά..
ο θηρευτής με βέλος τολμηρό..
ψυχές ..καρδιές απελπισμένων θα στοχεύσεις..
φωνές ανέρχονται απ' τους λάκους λιονταριών..
ζητούν δικαίωση..της λύτρωσης πυρσό..
Τα μάτια κράταε ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευε..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς..μη ξεχαστείς πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..
για προβολή και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
υπόσχεσης το περιτύλιγμα ..είν' δελεαστικό..
σαν όμως μέσα του κλειστείς..
βρόγχος η κόκκινη κορδέλλα του
ο αρνητής..ο αναχωρητής..συντρίβει τα δεσμά τους..
Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στο νοτισμένο χώμα του Πλανήτη..της Ελλάδας.....

''κι όταν οι βάρβαροι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''..

Κι εσύ ως βολεμένη στον παχύ σου καναπέ..
''ψυχοπονιάρα''..διόλου ενοχική..
οι έννοιες οι αληθινές..πετρώσαν..ξεχαστήκανε
στα γηρασμένα..στ' αδηφάγα σου τα σπλάχνα..
στέλνεις ευχές..ζεστές ευχές..στους ζεσταμένους..
φορείς και την καρφίτσα σου..έβαλες τα καλά σου..
χρυσά..δαντελωτά..και τα διαμαντικά..
στου κόσμου σου..να μοιάζεις Δεσποσύνη..
φωτογραφίζεις τις ρυτίδες σου ξετσίπωτα..
χωρίς αιδώ..που δεν εκατορθώσανε..
σοφία μες στα χρόνια να σου φέρουν..
είσαι στα ''πράγματα'' μας διαλαλείς..
κοιτάξτε με..ζω μες απ' το κοίταγμά σας..
Κι από το ανοιχτό το παραθύρι της 
του κόσμου σε κοιτά..μια ξέσκεπη στο χιόνι..
φορεί τριμμένη ζακετούλα για παλτό..
ετούτη η μικρή εις τη γωνία..
περνούνε οι περαστικοί και μειδιούν..
γιορτής ημέρα κι είν' σ' αυτό το μαύρο χάλι?
 Κι εμάς που η μάνα μας ορμήνεψε..
μας δίδαξε μαθές με πένα και μολύβι
ο αληθινός ο άνθρωπος ανέκαθεν..
το σεβασμό ζητούσε να του δίνουν..
να μην του ξεγυμνώνουν την ψυχή..
μην τον περιγελάνε.. 
κι αν τα κουρέλια που φορεί..
παγώνουν το πετσί του..
κι απ' το χιονιά ακόμα πιότερο..
τα γέλια σας τα ψεύτικα παγώνουν την ψυχή του..
Εκείνα σας τα ειρωνικά..
τα παγωμένα..τα χλευαστικά..
καθώς ποζάρετε ψυχροί και ανελέητοι..
στην καθώς πρέπει φορεσιά σας.. 
Δε μου ταιριάζει το μελόδραμα..
μικρούλα εγώ στου κόσμου την αρένα
μα πείσμα μου φυτεύει στο λιβάδι μου...
εκδίκηση να πάρω με ''όπλα'' εγώ..
και να σας πολεμήσω..
δεν είμαι τρομοκράτισσα..μη σκιάζεστε καλοί μου..
κι από πιστόλια δεν κατέχω..δε νογάω εγώ..
σώας τας φρένας κουβαλώ..
και πιότερο από όλους..
θα βομβαρδίσω μία χαραυγή..και δε θα σταματάω
και με τη σκέψη μου τη δυνατή
τον αχυρένιο σας το νου σας θα τον ''καίω''..... 

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

...................................................................................................................................................................

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''

Παρέες- παρέες ελυμαίνονταν κατά καιρούς..
τον τόπο τα άγρια..κοπαδιαστά ''σκυλιά''..
παραφυλάγαν στο βουνό..αλυχτώντας..κατεβαίνοντας
τη λεία με μανία στα λιμάνια κυνηγούσαν..
Πότε με φιόγκο πράσινο τα αδέσποτα..
άλλοτε με γαλάζιο..και λυσσασμένα άλλοτε  
με  κόκκινο γιουλάρι στο λαιμό τους..
Δεν είναι φρόνιμο να μένω σιωπηλή..
στιγμές -στιγμές χρυσός δεν είναι η σιωπή..
μα ολοφάνερη ηττοπαθής συνενοχή..
της αθλιότης των αχρείων η παραδοχή..
Παλεύω χρόνια με τις έννοιες..στηρίζω τες..
δεν αντιμάχομαι ''ευγενείς''..
στήνω μονάχα πόλεμο ατελεύτητο..σκληρό..
στους καλικάντζαρους που γύρω μου.. 
αιώνες τώρα στήνουνε χορό..
περιγελούν την τάξη μας..
την τάξη των πραγμάτων..
φορούν ανθρώπου φορεσιά..
και προσωπείο Ταύρου...
Μινώταυροι μιας νέας εποχής..
και η Αριάδνη με το μίτο της..
εχάθη στους αιώνες...
Και να σου πω πως δε θυμώνω τάχατες.. 
εσύ θα με πιστέψεις?
Φουρκίζομαι στην ελαφράδα τους 
και αντιμάχομαι εαυτόν..
μην τύχει και τα ''όπλα'' παραδώσω..καθώς
μου μαστιγώνουνε το νου..καθώς
φυσούν Βοριάδες δυνατοί στα υπήνεμα του κόσμου τα λιμάνια..
Φυσούν Βοριάδες δυνατοί και φτάνουνε στις κάμαρες..
στις φτωχογειτονιές του Νότου οι σαλτιμπάγκοι επληθύνανε
στέλνουνε χαιρετίσματα οι κορδωμένοι..ανυποψίαστοι
 απ' τα ζεστά τους τα σαλόνια οι ληστές..
με παρδαλό πουκάμισο τη σκέψη να ληστέψουν..εκδορείς.
Της αγωνίας η κραυγή..των καλοπερασάκηδων..
εκείνων που λυμαίνονται του κόσμου το καρβέλι..
ψέμα ..φλουρί ναι κάλπικο..
φορώντας αλληλέγγυο μαντίλι..
Και θα μου πεις και πως αλλιώς?
Γαυγίζει ο σκύλος από το πρωί..
στ' αρχοντικό που τον ταϊζει.. 
Ουρλιάζουνε νυχθημερόν οι σκύλοι της πολιτικής..
μη χάσουνε το χοιρομέρι τ' ακριβό..
και μείνουν με το κόκκαλο στο χέρι..  
Παρόλο που εχάσαμε πολλά...
παρόλο που αδύνατον ομοιάζει..κι ας φαντάζει .. 
τ' αγέρα τη μανία να αντέξουμε..
παρόλο που απίστευτο..το επιθυμητόν..
το  δρόμο αυτό τον αισιόδοξο να τον ακολουθήσουμε 
και τα βουνά που υψώνονται μπροστά μας να ανεβούμε...
μια δύναμη από μέσα..μας μιλά..μας ενθαρρύνει..
''πετροβολώντας'' τα σκυλιά..ίσως να λυτρωθούμε..
και μη θαρρείς πως για τα ζώα σου μιλώ..
και αιμοβόρα ένστικτα πως τρέφω για τα ζώα..
όχι..όχι φίλε μου καλέ..
οι σκύλοι οι αληθινοί..είναι οι πιστοί μας φίλοι..
για κείνα τα ξελιγωμένα σου μιλώ..
τους σκύλους της πολιτικής..
των παρελάσεων..των χορών και των πανηγυριών..
τ' αδέσποτα της μοίρας τα σκυλάκια..
και τους παρατρεχάμενους  μαζί..
με τους τσανακογλύφτες.. 

Ίσως δεν φταίμε εμείς απόλυτα..που ελυγίσαμε και γονατίσαμε..
.στα εμπόδια τα ανυπέρβλητα.. 
της ''σκυταλοδρομίας''  μας
που εκληθήκαμε μες στη ζωή να υπερβούμε

Στα παραμύθια που μας διάβαζαν από μικρούς
πάντα τους δράκους και τους Κύκλωπες τους ετυφλώναμε
και τους νικούσαμε στο τέλος....

Μας δίδαξαν το ευχάριστο...και τον πόνο τον αληθινό...
κρυφό στα παραμύθια τον κρατούσαν....
Κάπως έτσι σάμπως δεν ξεκινά  ο δρόμος των δακρύων
μπροστά στην αποκάλυψη ..της δύναμης των ισχυρών
των αφεντάδων των ζωών ..που διαφεντεύουν και να κλέψουν ...
να κλαδέψουν προσπαθούν..όνειρα και ελπίδες?
Έτσι δεν ξεκινά...ο δρόμος των δακρύων... 
ανυποψίαστα και απλά και απρόσμενα , φέρνοντάς μας σε επαφή...
 με κείνο που πονάει?
Κι  έτσι αναπάντεχα ένα πρωινό... μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι...
Ζωή είναι αυτή...απρόβλεπτη..πλήθυνε του κόσμου η ανημπόρια..
η απαξίωση και η κακομοιριά..
της σκέψης η κακομοιριά πρωτίστως και ανελλειπώς..
και της κουτάλας πια το γλύψιμο..σημαία των καιρών μας..
Φύσηξαν βοριάδες δυνατοί..μα ψάξε..βρες ''κλαδί'' για να πιαστείς...
πριν μες στο ''πέλαγος '''χαθείς..
κι ένα  λιμάνι απάγκιο  δεν θα βρίσκεις..να αράξεις ..
Είναι το ζητούμενο της ίδιας της ζωής..το χρώμα των δακρύων σου...
από πένθιμο και μωβ...σε δάκρυα χαράς να μετατρέπεις..
και χρώματα ιριδίζοντα..πάντα να τους προσθέτεις ..

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

# θα σου χαρίσω ένα χρυσό κλειδί..#

Μια πεθυμιά σε έκαιγε..ξόρκιζες το κακό..
τα χνάρια σου ν' αφήνεις πόθος διακαής
τη στάμπα σου σφραγίδα στο ταμπλό του..
του χρόνου..που έκλειε το μάτι συνομωτικά.
Μη θλίβεσαι κι αν η ματιά σου το θωρεί.. 

πως άλλαξε ο χρόνος..

θα σου χαρίσω εγώ ένα χρυσό κλειδί..

πόρτες να ξεκλειδώνεις..
Κι αν σωτηρία ονειρεύεσαι..

στην τσέπη να 'χεις το κλειδί..

σκουριές μην πιάσει το κλειδί.. 
σπάσε τα χνάρια της σιωπής..
ξεκλείδωσε οάσεις του εγώ σου
προσπέρνα τα φανάρια τους τα κόκκινα..
άνοιξε πύλες κι ατραπούς..
μη μένεις στο σκοτάδι..
χρυσή του χρόνου η κλειδαριά.. 
θαλάμους με υποσχέσεις ξεκλειδώνει..
γίνε ο κλειδούχος της ψυχής..
της ομορφιάς κλειδούχος..πορέψου..
ξεκλείδωσε κι εκείνο το μικρό παιδί..
που παίζει το κρυφτούλι στην ψυχή σου..
χάιδεψε και κανάκεψε..ξεκλείδωσε..
ελευθέρωσε τα έγκατα..

του άπληστου εγώ σου..
πάρε αγκαλιά το όνειρο..ταξίδεψε

 πέρνα σταθμούς..μην κατεβείς..
φυλάξου..μη κιοτέψεις..
πλήρωσες εισιτήριο ακριβό..
στο τρένο της ζωής σου... 

  # θα σου χαρίσω  ένα χρυσό κλειδί..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................