''Έρχονται μέρες και λαλώ''...

art : Duy Huynh.

Έρχονται μέρες πεθυμιάς μου και λαλώ..
των ξωτικών τη γλώσσα  ενθυμούμαι..
δεντρί να 'μουν αλύγιστο..
σ' ερημωμένο δάσος..
ν' αντέχω τη την παγωνιά..
το χιόνι στα λευκά του να με ντύνει..
λευκό δεντρί και φωτεινό..
στη σκοτεινιά του κόσμου..
δεντρί να 'μουνα άκαιγο..
φωτιές να μη φοβούμαι.. 
Δεντρί μες στη χαράδρα του θανάτου τους..
χρώματα ζητιανεύοντας..
ενός ουράνιου τόξου..
Κουράστηκε η ψυχούλα μου 
απολιθώματα στο βλέμμα να θωρεί
αντίγραφα να μοιάζουνε..
σ' αποκαϊδια ανθρώπων ..
πεθύμησε στον κήπο της Εδέμ..
τα φύλλα της ν' απλώσει..
κουράστηκε η ψυχή λόγια να συναντά..
στης φτήνειας τα παζάρια..
λέξεις τον κόσμο που δ' αλλάζουνε..
κι όλο απομένει ίδιος..
Να 'μουν δεντρί πλατύφυλλο..
οι αγαπημένες μου σκιές να κατοικούν..
να λούζονται..στη ζεστασιά τ' αθώου
να χτίζουνε φωλιές τα περιστέρια τα λευκά..
να κελαηδούν τ' αηδόνια..
Γλυκύτερα μαθές τα τιτιβίσματα..
απ' τις λαλιές των λυκανθρώπων στην αρένα...
Μα η λογική μου πίσω με κλωθογυρνά..
τελεύει το εισιτήριο..μικρής διαδρομής..
στης ουτοπίας τα μέρη..
εδώ..εδώ..μες στους αγέρηδες..
σαν το δεντρί θε να σταθώ..
μη νιώσουν τον ξεριζωμό..
 στον κήπο των δικών μου..

''έρχονται μέρες και λαλώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................