''στης Μόριας το λιβάδι''..

Ψυχή μου εσύ.... Μολόγα μου..αν το μπορείς..
 αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..  
του κόσμου στα σημεία του  της ανθρωπιάς την πείνα..
  Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
 τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..  
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..  
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα.. μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
 που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
 τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
  η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
Ψυχή μου εσύ..τους φανφαρονισμούς αντέχεις τους..
καθώς κατάματα σε σημαδεύει ..σε θωρεί..
του παγωμένου τριαντάφυλλου 
π' ανθεί στη γειτονιά των ''σκουπιδιών''
εσύ την ''περιέφραξες''..
σήμα κατατεθέν της μεγαλοστομίας σου
εσύ νοερά ταμπέλα εκόλλησες..
μες στα κουτιά και στα χαρτόκουτα..
στης Μόριας το λιβάδι..
κι έξω χιονίζει ασταμάτητα..καθώς και στις ψυχές τους..
κι έρχεσαι και καμώνεσαι αποβραδίς..
τα ψέμματα..νυχθημερόν σου ετοιμάζεις..
εκείνα που σε ντύνουνε..του κύριου κουστούμι..
Αϊ να χαθείς βρε άνθρωπε..υποκριτή και σαρδανάπαλε
κι εγώ δεν ξεγελιέμαι..
ανθούν τα τριαντάφυλλα σε παγωμένα αλώνια? 
Αντέχουν όσα δυνηθούν..την παγωνιά ν' αντέξουν.. 
  μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..  
ψυχή μου εσύ λεβέντισα.. μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
 είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''στης Μόριας το λιβάδι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
...............................................................................................................................................