''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..

Στέκεσαι αγέρωχος
στη λίμνη της ψυχής μας κολυμπώντας..
Κύκνε..σύμβολο λες
μιας ομορφιάς..της ανανέωσης..της αναζήτησης
πουλί..αφιέρωμα θεών..
της Αφροδίτης ..του Απόλλωνα..
των προγόνων των αρχαίων μας
πνευματικοί συμβολισμοί..γέρνουν
επάνω στα λευκά φτερά ακουμπούν..
πολτισμών στην αρχαιότητα
έρχεσαι απροσκάλεστα στο ατένισμα..
αγγίγματα προστάζεις φευγαλέα
παλεύεις την ασχήμια μας
ο κοινωνός εσύ..ο μεσολαβητής..
Κύκνε..σύμβολο του ανώτερου Εγώ μας..
Η συνεχής..αδιάκοπη πάλη για την ανύψωση
ακουμπισμένη στα κατάλευκα
σε μύθους με ασχημόπαπα και κύκνους..
Κι ο άνθρωπος ο αναζητητής..
''σημείο αναφοράς''..σε λογοτεχνία..ποίηση
έκφραση σκέψεων υπέρβασης..
στη δύσβατη τ' ανθρώπου διαδρομή..
αιματηρής μετάβασης..απ' την ασχήμια της
στο απέθαντον το κάλλος.. 
διακαώς ζητούμενο..στο χρόνο αενάως..
Ανάβαση..αναρρίχηση πνευματική..
απ' το βυθό της λίμνης μας..
ατενίζοντας αμόλυντο..κατάλευκο..αγνό..
τον κύκνο μας ..εις τον αφρό του νου...
Αναγκαία χρήσιμοι οι συμβολισμοί.. 
των αναζητήσεών μας τα κλειδιά..
ξεκλείδωμα της πόρτας του κρυμμένου εαυτού..
του Αληθινού Εγώ..
του alter ego μας..της λατρεμένης μας σκιάς..

''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..
Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...
σε Σένα που γίνεσαι συνοδοιπόρος μου στην αναζήτηση της ομορφιάς...
στην αναζήτησης της όμορφης σκιάς του alter ego μου...
σε σένα που μεταφράζεις το χρόνο μου σε πολύτιμο ''χρήμα'''
και σε όλους εσάς..που πετάτε ψηλά..αναζητώντας....

Όταν η ομορφιά .....................
Όταν η μουσική.....................

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...................................................................................................................................................................

'' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα''....

Σινιάλο μου 'στελνε στα πρωινά..
τα βράδια αγκαλιά της με κρατούσε...
σεργιάναγε ..εσύχναζε...μες στης αγάπης 
στα τοπία της..συγκίνηση..συνείδηση..
τις νύχτες μου ζητούσε...
Η πιο τρανή ..η πιο φιλόξενη Πατρίδα μου 
ήταν και είναι η ψυχή μου..
Όσα την ''επισκέφτηκαν''..την γέμισαν..
την πότισαν..την έκαναν ν' ανθίσει..
Θάνατος και Ανάσταση..
τα δάκρυα..τα γέλια  στο λυγμό της..
Άπλωσε η ρίζα της βαθιά..κανένας της παράριζο
 δεν τόλμησαν οι εκσκαφείς..
δεν άφησα στον κίνδυνο..να κόψουν..
Όλα τα εσκέπασα καλά
με χώμα φρέσκο και νωπό
μη μαραθεί το δέντρο της και ρίζες νιές
αδυνατεί να θρέψει...
Επλήρωσά της μαγικά..σ' αχαρτογράφητα νερά..
 ταξίδια δίχως σύνορα..σε άγνωρες πατρίδες..
Ο νόστος ατελεύτητος..ο γυρισμός μοιραίος..
πως βρίσκεις δίοδο αποχωρισμού..
πατρίδας που δεν πρόδωσε..σου χάρισε 
παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές
σε ξωτικά νησιά..στου νου σου τα ταξίδια!!!
Πόσους ανέμους..δύσκολες νεροποντές..
 έκρυψες μες στην αγκαλιά της....
Ήρθανε '''ξένοι'''  σε επισκέφθηκαν
τα κάλλη σου  να καρπωθούν...
λεηλασίας..μονομαχίας..ερημιάς..
γλυκειά μικρή Πατρίδα μου....
ηττημένη να σ' αφήσουν..
Τώρα μου γράφεις από μακριά:
 Είμαι καλά εδώ ...

( '' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ).
..................................................................................................................................................................

''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες''

Ζωγράφος : ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ

Χρόνους..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..

τη μεταξένια σου ομορφιά..  
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα  
ρισκάροντας ξεριζωμούς..  
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..  
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..  
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες από τα παλιά..στα καθαρά..
οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..  
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..  
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..  
τα μεταξένια σου τα πέταλα..  
μετάξι λες του κουκουλιού..  
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..  
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
 φυτά του βούρκου εφύτρωναν..  
που τη μορφή σου ζήλευαν..  
μα ασχημάτιστα εμένανε  
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα δυσωδία εσκορπούσαν..  
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..  
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..  
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..  
το πέταγμα αγναντεύω..  
είναι στιγμές..
που σαν τον Ίκαρο στους ώμους μου..
κολλάω τα φτερά τους  
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..  
μιας αλκυόνας πέταγμα..  
μιας γέννας να γευτώ..

 ''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''μιας λίμνης στα θολά νερά''...

Θαρρείς πως ελιμπίστηκα μαθές..
τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά της..?
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..να γένομουν μια λίμνη..
οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη..
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα να σταλάξεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα..θαμμένα εκεί ..
στης λίμνης τα κρυμμένα μου βαθιά νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα  στα λιμνάζοντα..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το μάντευα..ούτε που το εφαντάζομουν..
βαρύ το τίμημα του έρωτα..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..ιώβεια προσμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη ....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες  τραγουδιστά..
μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..νούφαρο να φυτρώσω..
τα μεταξένια  πέταλα..οι ρίζες του..ευάλωτα..
ταξίδι πλεύσης στον αφρό...τη λίμνη να στολίζουν.. 
σαν
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''σαντιβάριους''..στα πρωινά μελτέμια..
έγινες λίμνη τώρα μοναξιάς.. έπαψες 
πια να τραγουδείς..για ονειροπλέκτες έρωτες..
κι εχάθης στο ξεγέλασμα..στης πλάνης..
στο βυθό της...

(''μιας λίμνης στα θολά νερά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................

Τι κι αν στη ''Λίμνη των Κύκνων''..τα μάγια λύνει μόνο ο έρωτας..
τι κι αν ο Ζίκφριντ..ο ερωτευμένος ήρωας παίρνει στην αγκαλιά του 
την αγαπημένη του στο τέλος και μαζί πετούν στον ουρανό..
Στη ζωή..
που παραμύθια μοιάζουνε και οι έρωτες..
το τέλος πάντα δεν είναι το όχημα..που στο ταξίδι οδηγεί..
Ας αφεθούμε γλυκά στη μουσική..ονειρευάμενοι..
πετώντας το αιχμηρό αγκάθι απ' την ψυχή..
η φίλη σας Σοφία.......
 

.....................................................................................................................................................................

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) - ΤΑΚΗς ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟς

Η αγοραία μέθη σου ξυπνά τους δαίμονές μου
ματώνει τ΄ανεκπλήρωτα , πληγώνει τη σιωπή
οι σκοτεινές προθέσεις σου τρέφουν θεριά κι αγγέλους
σε μια ψυχούλα παιδική που έχει σταυρωθεί

Καημοί ανομολόγητοι, χαραματιά στη μνήμη
από μικρός ταξίδευα της μοίρας γητευτής
αυτή η στεριά με λάβωσε, σαν πεινασμένο ζώο
σκουριά σε σώμα ξέχειλο στον κύκλο μιας ρωγμής

Μιλώντας με τους έκπτωτους, εμπόλεμο ιδεώδες
ύψωσα το κατάρτι μου σε χρόνους σμιλευτούς
αρχή και τέλος έδεσα στην κιβωτό της μνήμης
να ξεδιψούν τα άγρια σε άγονους καιρούς

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) 
...............................................................................................................

<< ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΑΜΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ >>

Συγγραφέας: Kamkwamba William - Mealer Bryan

Εικονογράφος: Hymas Anna

Ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα γεννήθηκε στο Μαλάουι, 
σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία ακόμα
 βασίλευε η μαγεία, η επιστήμη αποτελούσε μυστήριο, η πείνα και η ξηρασία ήταν καθημερινή πραγματικότητα,η ελπίδα μάταιη και οι ευκαιρίες ανύπαρκτες.
Οπλισμένος αποκλειστικά με κάποια ξεχασμένα εγχειρίδια δανεισμένα από τη βιβλιοθήκη του χωριού του και με οδηγό την απίστευτη αποφασιστικότητά του, 
ο Γουίλιαμ κυνήγησε το πάθος του για την επιστήμη κι έβαλε σε εφαρμογή την πιο «τρελή» ιδέα, αλλάζοντας την κοινότητα και μεταμορφώνοντας τις ζωές των ανθρώπων γύρω του.

«Το αγόρι που δάμασε τον άνεμο είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός εφήβου από την Αφρική..που χρησιμοποίησε τους μοναδικούς πόρους που είχε στη διάθεσή του για να χτίσει έναν ανεμόμυλο και να ανυψώσει τη ζωή και το πνεύμα των ανθρώπων της κοινότητάς του.  Όσα κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα χρησιμοποιώντας την αιολική ενέργεια θα πρέπει να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με μια εμπνευσμένη ιδέα για να υπερβεί την κρίση που αντιμετωπίζουμε. 
Το βιβλίο του διηγείται μια συγκινητική και συναρπαστική ιστορία».

ΑΛ ΓΚΟΡ
πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης 2007
...................................................................................................................................................................

ΤΟ ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΗς ΤΑΙΝΙΑς

.....................................................................................................................................................................

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ : « Αυτό που μπορούμε να κάνουμε»..

« [Πηγή: www.doctv.gr]

« Στη χώρα απ’ όπου έρχομαι, η γενιά των
 παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να 
γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη 
σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για 
μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του 
σύμπαντος.Όμως εξακολουθούσαν, και στα 
γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές
 και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν 
ζητήματα κόστους και απόδοσης. 

 Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη 
για τους επερχόμενους, αλλά ίσως 
και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε «ισχύ» κι αν είχαν,
 η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, 
αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, 
αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, 
αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο,
 αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε 
και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό 
που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – 
 ίσως και να μην καταλάβαιναν 
και την έννοια της λέξης – 
όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν 
σ’ ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος.

 Προφανώς η χώρα 
δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί…
Η τωρινή κρίση οδηγεί σ’ ένα σημείο όπου, 
είτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια
 φυσική ή κοινωνική καταστροφή, 
είτε πριν ή μετά από αυτό, 
οι άνθρωποι θ’ αντιδράσουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο 
και θα προσπαθήσουν να εγκαθιδρύσουν νέες μορφές
 κοινωνικής ζωής, που θα έχουν γι’ αυτούς κάποιο νόημα.
Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς,
 για λογαριασμό τους και στη θέση τους, 
όπως και δεν μπορούμε να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέψουμε 
τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα,
 συνιστούν το τρομαχτικότερο εμπόδιο στο δρόμο
 μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας».

Κορνήλιος Καστοριάδης
Από το βιβλίο του:
Σκέψεις πάνω στην «Ανάπτυξη» και την «Ορθολογικότητα»
..............................................................................................................