τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά της..?
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..να γένομουν μια λίμνη..
οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη..
του Φθινοπώρου τη βροχή στα φύλλα να σταλάξεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα..θαμμένα εκεί ..
στης λίμνης τα κρυμμένα μου βαθιά νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα στα λιμνάζοντα..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το μάντευα..ούτε που το εφαντάζομουν..
βαρύ το τίμημα του έρωτα..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..ιώβεια προσμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη ....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες τραγουδιστά..
μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..νούφαρο να φυτρώσω..
τα μεταξένια πέταλα..οι ρίζες του..ευάλωτα..
ταξίδι πλεύσης στον αφρό...τη λίμνη να στολίζουν..
σαν
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''σαντιβάριους''..στα πρωινά μελτέμια..
έγινες λίμνη τώρα μοναξιάς.. έπαψες
πια να τραγουδείς..για ονειροπλέκτες έρωτες..
κι εχάθης στο ξεγέλασμα..στης πλάνης..
στο βυθό της...
(''μιας λίμνης στα θολά νερά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................
Τι κι αν στη ''Λίμνη των Κύκνων''..τα μάγια λύνει μόνο ο έρωτας..
τι κι αν ο Ζίκφριντ..ο ερωτευμένος ήρωας παίρνει στην αγκαλιά του
την αγαπημένη του στο τέλος και μαζί πετούν στον ουρανό..
Στη ζωή..
που παραμύθια μοιάζουνε και οι έρωτες..
το τέλος πάντα δεν είναι το όχημα..που στο ταξίδι οδηγεί..
Ας αφεθούμε γλυκά στη μουσική..ονειρευάμενοι..
πετώντας το αιχμηρό αγκάθι απ' την ψυχή..
η φίλη σας Σοφία.......
.....................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου