'''Εκίνησα να Σ' εβρω'''.......

Γονυπετής στου μαρτυρίου σου..
να ράνω των Παθών σου την πληγή..
λεβάντες..γιούλια ..πασχαλιές..
μες στα μενεξεδιά λιβάδια εξεχύθηκα..
γέμισα την αγκάλη μου..
εκίνησα να Σ' έβρω.. 
κάθε που μια ταφόπλακα ερμητικά κλειεί..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..
λόγια αδελφοσύνης...  
ο κόσμος μας φτωχότερος..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
 Όχι το πένθος Σου δε με νικά...  
μου ανοίγει βήματα γοργά..
κατάματα κοιτάζω τους καθρέφτες..
αντανάκλασης..
 στο φωτοστέφανο το λαμπερό..αξεπέραστης.. 
ιδέες γεμάτης  κεφαλής Σου..
 στα επαναστατικά Σου οράματα..
δε μπήγω τα καρφιά..
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..  
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..  
στεφάνια πλέκω λεβαντένια για εκειούς
 που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
λεβάντες αρωματικές..βότανα να σε γειάνουν..
π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..  
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
 της αδάμαστης ψυχής Σου..
 Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ.....
με μελωδίες κατανυκτικές..
μέσα απ' το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα  απ' τη Θυσία  Σου..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση..
εντός μου καρτερώντας ...

'' Εκίνησα να Σ' έβρω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................

  ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ..βαθύ άγγιγμα ψυχής..ανάτασης !!!!!!!!
 ΟΤΑΝ.....η θυσία έχει ανώτερο στόχο..σκοπό..........

Ω! γλυκύ μου έαρ! Vangelis Papathanasiou- Irene Papas

.....................................................................................................................................................................

''Ελπίδας Κοιμωμένης''..

Θροϊσματα στα δάση τα ανήλιαγα..
οι αποφράδες μέρες μας πληθαίνουν..
κι οϊμέ! ενώ ο Νυμφίος πλησιάζει..έρχεται..
στον ύπνο να μη σ' έβρει..
Νυχτώνει..ξημερώνει ..τούτη η αποφράς..
πισωγυρίσματα στης μνήμης το τραπέζι..
Απρίλης ήτανε και τότες 21..εν έτει 1967
και τώρα πάλι σκεπτική.....
βήματα δεμένα ..μπερδεμένος ο ιστός..
το κρίμα κι άδικο στης κρίσης..βροχή
στης πληγωμένης Άνοιξης..
μες στης ομίχλης των καιρών..χαλάσματα
μες στα βαλτόνερα ..στης στασιμότης 
στα λιβάδια της υπόσχεσης τα γλιτσερά..
δημαγωγοί..πραματευτάδες..σκίζουν τον αγέρα.. 
διαλαλούν.. 
δεκαετίες τώρα την πραμάτεια τους..
φτηνά στολίδια φορτωμένοι..
Χάντρες που λάμπουνε 
κρεμάμενες σ' ''αριστερά'' μπαλκόνια
κεχριμπαρένια κομπολόγια μας στα ''δεξιά''..
κι ο όχλος προδωμένος εσαεί..
σοκάκια αφτιασίδωτα..
αγάλματα παλαιά..
ψάχνει μες στα συντρίμμια του..
φύτρας ελπιδοφόρας συναπάντημα.. 
ελπίδας Κοιμωμένης.... 

 ''Ελπίδας Κοιμωμένης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................
 

'' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της Αβύσσου'''

Aποχαιρετισμός ο ύστερος..
ασάλευτο το βλέμμα σου..
στου κόσμου......
άγραφες λέξεις..σιωπηρές..βουβές..
λίγο πριν σε μαγέψουνε..
τα μνήστρα της αβύσσου...
Βρέχει..
ποτίζονται τα μάρμαρα..
να φτάνει τάχατες ετούτη η βροχή..
ίσαμε τις ψυχές..και των αποθαμένων?
Τάχατες...
να δροσίζονται τη σήμερον..
που η ζωή κρεμάται άσπλαχνα..
εν ξύλω τω Τιμίω..
τάχατες να ποτίζονται 
από το αίμα..τη χολή..
που εχύθη απ' το πλευρό Του..
οι άδολες ψυχές που τριγυρνούν..
δικαίωση προσμένοντας..
που προδοσία γεύτηκαν
αισχρώς να συντελείται..?
Κι η κόρη.....
ορθή ..αερικό της Γης..
φιγούρα αόρατη..βουβή
στους ίσκιους των κυπαρισσιών..
μ' ένα κλαρί μιας πασχαλιάς..
που κάθε Πάσχα ανθεί..
ανθεί θαρρείς και επίτηδες..
να 'ρθει να σε στολίσει..
δεν είσαι ο επιτάφιος του Χριστού εσύ..
μα ο επιτάφιος της καρδιάς της...
Συχώρα με 
αν  το μπορείς από αψηλά .....
και κρίση μη μου στέλνεις
αναμεσίς στις παύσεις  του
της μελαγχολικής ετούτης της ευχέρειας..
του θλιβερού adazio..
ένα κελάηδημα αηδονιού..
θα κλέβει μες στη ζήση μου..
για πάντα την ψυχή μου.. 
πάντα του θάνατου αγάπη μου γλυκειά..
 υπερτερεί η ζωή.................

 '' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της  Αβύσσου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΝΙΚΟς ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗς- Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου......

 «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.

'Αλλον δεν έχει. ....»

 Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο

...............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΓΙΩΡΓΟς ΣΕΦΕΡΗς - ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''

Ζωγράφος : Σωτήρης Σόρογγας

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
         αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.

Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Γιώργος Σεφέρης -  ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''
............................................................................................................... 

.....................................................................................................................................................................

<< ΑΝΤΑΜΩΜΑ >>

Αερικό να γίνεσαι  στου νου τις φυλλωσιές σου
ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας.. 
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα 
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..  
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
 ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
 ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..  
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..

 στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..  
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..  
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες......... 

 ''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................

Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............

  ..................................................................................................................................................................

** Μιας καλημέρας **

 

 

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..
γεμάτος παρτέρια αναμνήσεων..
ονείρων..αγώνων..ελπίδων..
Για ειδέστε..αγριολούλουδα
περικυκλώνονται απ' τ' αγριόχορτα..
μα αυτά επιμένουν και ανθούν..
Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου..
το ελιξήριο της ζωής.. 
μην ένα πρωινό στο ξύπνημα...
θωρήσετε παρτέρια ξεραμένα..αδειανά
Σκύβεις..ψιθυριστά μου κρένεις..
μου μηνάς
δύσκολο το κυνήγι μαγισσών..
μα...δυσκολότερο αυτών..
σου κλειώ το μάτι...
 η απραξία... >>

  η φίλη σας -
Σοφία Θεοδοσιάδη..
 ** Μιας καλημέρας **
..............................................................................................................