''σκιές αγγέλων''

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι οι ανθρώποι άγγελοι

μα εγώ τους αγαπάω

και ας στο συναπάντημα με εύρηκαν λειψή

λάθος τους ηύρα στα σημεία..

οι φευγαλέες των ομοιότητες 

με ξεκολλούν απ' το πλακόστρωτο

γεννώ σκιες αγγέλων. 

Για να χωράω στον κόσμο τους 

τους μέσα μου εσκότωσα τους Κύκλωπες

πάλεψα Λαιστρυγόνες..

εφόρεσα στολή του χαμαιλέοντα

διόλου εις τις προθέσεις μου σιμά

πρόσωπα να αλλάζω..

των πάπυρων των παλαιών οι διδαχές

με φέρανε σε θάλασσες

αλιεύς να γίνω αληθινών των μαργαριταριών

είτε στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών

είτε στολίζουν την ψυχή μου..

αμετανόητος να παραμένω αλχημιστής

θάλασσες ν' αλιεύουνε οι άνθρωποι

επίμονα εγώ να ζωγραφίζω.

Γιατί είναι ποίηση οι άνθρωποι 

οι ερωτευμένοι στα βραχάκια της

ποίηση είναι το νεκρό παιδί 

χωρίς μία πατρίδα..

μαγεύει την ψυχή μου το παιδί 

που τρέχει στην αλάνα ..

κι ο γέροντας μαγεύει με

π' αναπολεί ναυάγια σε μουράγια..

Κι όταν τον συναντώ ανήμερο θεριό

του κάνω μια ζεστή αγκαλιά

ωσάν..σε πληγωμένο ζώο..

  ''σκιες αγγέλων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ταρίφα''''

Eκμαυλισμένες συνειδήσεις πως γεννούν

Ιούδες..Εφιάλτες ..Φαρισσαίους

οι προδομένες έννοιες γκρεμίζονται

άυλα αιωρούνται εις τις εκκλησιές

δικαίωση γυρεύουν...

και πριν αλέκτωρ να λαλήσει τρις

οι ρήσεις του Μεγάλου Ιησού εγίναν χίμαιρες

κι ο οίκος του εφόρεσε ταρίφα..

Εστένεψε η ψυχή μου μέσα στη χαρά

το λάδωμα εκόστισε αργύρια εκατό +

η εκκλησιά επληρώθη

το χρέος της ονόμασε εργασία..

δεν γίνονται μυστήρια ευλογημένα δωρεάν

τρανές κοιλίες εκαταβρόχθισαν

συμβολισμούς και έννοιες

εκαταπώθησαν στου κέρδους τη μανία..

Είμαι υγιής στο σώμα στο μυαλό

δεν παρερμήνευσα τις έννοιες ποτές

τους συμβολισμούς τα μάλα εσεβάσθην

μα η αλήθεια είν' τρομαχτική

συνομωσία αρπαχτικών..κράτος και εκκλησία..

αχ! πόσο με λυπεί βαθειά

που θα 'βγει η ρήση αληθινή για πολλοστί φορά

του δάσκαλου Λιαντίνη

οι θρησκείες θα αφανίσουνε τον κόσμο μας

διαλαλούσε φωνασκών..άνθρωποι γρηγορείτε..

εις τα τσαρδάκια λυμαινόντων εξουσιαστών

οι σάρκες κατατρώγονται

παραδομένων άνευ όρων πιστευσάντων...

''ταρίφα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''στο μάτι του κυκλώνα''

φωτο: από το διαδίκτυο

Κάποια βραδιά στον κήπο π' εκαθόμουνα

με μάτια ανοιχτά ονειρευόμουν

κι ένα κολιμπρί εράμφιζε μ' επιμονή
τις προσποιήσεις χρόνων..

επικρογέλασα καθώς με καλοτύχιζαν οι συγγενείς
γιατί θαρρούσανε τα ονείρατα κατάλευκα 

στη σάρκα μου εφορούσα.
ανεμοστόβιλος με τύλιξε κι εβρέθηκα
στο μάτι του κυκλώνα..
μέσα στο θόρυβο και στην οχλαγοή
την απουσία σου μετάλαβα
έκλαιε ο άνεμος μαζί μ' εμέ
εγλίστρησε στα δάκρυα κι η ψυχή μου.

Ελούφαξα στου κήπου τη γωνιά
εφυλλομέτραα τις λιακάδες που εδιάβηκα

ήταν κι αυτό τ' αγιόκλημα το δέρμα ετρυπούσε..
εξόρκιζα τους δαίμονες π' αρπάξανε εσέ
κι έστρεψα το κεφάλι γελαστή
ψιθύρισα τ' ανεμοστρόβιλου στα σιγανά

να με τυλίξει μες στη δίνη του..καθώς

τα σύννεφα εκρύβανε τη λατρευτή σκια σου

απέμενε μονάχο το κορμί 

τι κι αν κοιμότανε στις πέτρες τις τραχειές
ακόμα σε διψούσε..

''στο μάτι του κυκλώνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''

Elizabeth Adela Forbes

 

 

Κυλούν οι ρόδες της επιστροφής

στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής
σκέψεις ανάκατες θολώνουνε το νου
αλμύρα βρέχει την ψυχή..
του Φθινοπώρου άνεμοι γλαυκοί
βροχή ασημένια προμηνάνε..
σταλάζει μυρωδιές από το χάραμα
το χώμα ανασαίνει..
σινιάλα μελαγχολικά
στάλες το δείλι βάφουνε μαβί..
λες και ξεπλένεται η ψυχή ..
λες και ποτίζεται η σκέψη..
αρωματίζεται ο νους
από τις μυρωδιές των άπληστων 
χρυσάνθεμων 
των διψασμένων θέρους κήπων...
κι ένα παράπονο θαρρείς 
φλογέρας μακρινής..
τα Καλοκαίρια μας χαϊδεύει τα μικρά

φτιάχνει σαν άλλος τροβαδούρος μαδριγάλια 
νοσταλγικές σκορπάει μπαλάντες
μες σε χέρια προσφιλή..
εξευμενίζοντας ατέλειωτους Χειμώνες .

''στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''  

 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ποιητικές Κάρτες με μονόστιχα ποιήματα από το Ποιητικό έργο : ΘΕΜΕΛΙΟΙ ΛΙΘΟΙ (e-book/2020)

Η συμμετοχή μου

( στο ηλεκτρονικό βιβλίο με τα μονόστιχα..

εμπνεύσεως του κ. Γκόγκα Δημητρίου - ποιητή)

<< Αν δεν αντέχουμε συμμέτοχοι να αρμενίζουμε

είναι που θρόνιασε μέσα μας αλαζονεία..εγωισμός..

ένα σαράκι κατατρώγει της βιτρίνας επίδοξους  εραστές

η ματαιότης ενεδρεύει >>

Σοφία Θεοδοσιάδη

     

                                       Οι ποιητικές μου κάρτες με μονόστιχα.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Γιορτάζω ναι..

 

Γιορτάζω ναι..

με τη σοφία των χρόνων μου

δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο.. 

με τόλμη..φλόγα έρωτα..

το κάθε δευτερόλεπτο της  ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...

τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς.
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..

Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..

είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..

στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε 

λεβάντες και τζιράνι..........

 

 

         η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μικρές παλίρροιες''

 

 

 

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.