''στο μάτι του κυκλώνα''

φωτο: από το διαδίκτυο

Κάποια βραδιά στον κήπο π' εκαθόμουνα

με μάτια ανοιχτά ονειρευόμουν

κι ένα κολιμπρί εράμφιζε μ' επιμονή
τις προσποιήσεις χρόνων..

επικρογέλασα καθώς με καλοτύχιζαν οι συγγενείς
γιατί θαρρούσανε τα ονείρατα κατάλευκα 

στη σάρκα μου εφορούσα.
ανεμοστόβιλος με τύλιξε κι εβρέθηκα
στο μάτι του κυκλώνα..
μέσα στο θόρυβο και στην οχλαγοή
την απουσία σου μετάλαβα
έκλαιε ο άνεμος μαζί μ' εμέ
εγλίστρησε στα δάκρυα κι η ψυχή μου.

Ελούφαξα στου κήπου τη γωνιά
εφυλλομέτραα τις λιακάδες που εδιάβηκα

ήταν κι αυτό τ' αγιόκλημα το δέρμα ετρυπούσε..
εξόρκιζα τους δαίμονες π' αρπάξανε εσέ
κι έστρεψα το κεφάλι γελαστή
ψιθύρισα τ' ανεμοστρόβιλου στα σιγανά

να με τυλίξει μες στη δίνη του..καθώς

τα σύννεφα εκρύβανε τη λατρευτή σκια σου

απέμενε μονάχο το κορμί 

τι κι αν κοιμότανε στις πέτρες τις τραχειές
ακόμα σε διψούσε..

''στο μάτι του κυκλώνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,