** Μιας καλημέρας ..**

 

 

 

<< Κήπος με άνθια..γιασεμιά..αρώματα σταλάζει η ζωή..σταλάζει και φαρμάκια..χαράς τον όπου γίνεται ο κλαδευτής..χαράς τον που συλλέγει αναμνήσεις..χαράς τον που φυτεύει εντός ονείρατα..ταξίδια σε αγάπης περιβόλια..

Κι αν η αγάπη είναι χίμαιρα όπως λέν..μη νοιάζεσαι..και μην πικροχολάσαι..γιατί αν το όνειρο πραγματωθεί..τι λόγο θα 'χεις για να κυνηγάς..τι λόγο για να υπάρχεις? >>

η φίλη σας -  Σοφία Θεοδοσιάδη...
        ¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``

''ψυχής καρνάγιο''

Έλιασα τα μεράκια της ψυχής μου μες στα λιακωτά

σ' ακρογιαλιές αφέθηκα στα μαϊστράλια τους

είδα σινιάλα έρωτα που εμοιάζαν μαγικά

μάζεψα βοτσαλάκια που εξέβρασαν τα κύματα

σφραγίδες μοιάζαν για του χρόνου τη φθορά..

κοιμήθηκα σε υπνόσακους στων καπνοχώραφων

στις αυλακιές δίπλα από τα ποτάμια..

εμέθυσα κρυφά μπρος στο κομό της μάνας μου

Σμυρνέικα ροσόλια και ροδόσταμα που είχε φυλαγμένα..

κι ύστερα βγήκα στης ζωής το ξέφωτο

κι αγνάντεψα..εσυλλογίστηκα νοσταλγικά

όσα εκουβάλησα μαζί μου και πορεύτηκα

αξίες που με κάναν άνθρωπο αληθινό

μου έμαθαν το απλό να εκτιμώ..

να πολλαπλασιάζω το ελάχιστον

να μην τα ξεκολλάω τα ποδάρια από τη γη..

στέρεα να πατάω.

Μια ρομαντική μελαγχολία σεργιανά..

αχ! tabyla rasa να ξαναγεννιόταν η ψυχή

να διακονέψει τις στιγμές στα μονοπάτια τα παλιά

ν' ακούω κελαηδίσματα πουλιών

να μην ακούω τα ουρλιαχτά της γνώσης για το άδικον

του λύκου που έρχεται απροσκάλεστα..κατασπαράζοντας

και κατοικεί εντός μου..

''ψυχής καρνάγιο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' σελήνη αθρόα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαθειά μεσάνυχτα γκρεμίζονταν το όνειρο

στης ''Όστριας''  τη σκοτεινή γωνιά..

κι επάνω στην τρισέρημη αμμουδιά

σελήνη αθρόα εζωντάνευε το μύθο σου..

γιάτρισσα η ακρογιαλιά..γλυκύς ο μισεμός σου..

τα κατακάθια της ψυχής μας εβουλιάζαμε

του έρωτά μας τις αμαρτίες τις κρυφές

ξεπλέναμε..λούζαμε στα νερά της..

στο αντάμωμα του αποχαιρετισμού

βαθύ Φθινόπωρο εμήναε

το πρώιμο πρωτοβρόχι.

στα αναπάντεχα..παράφορα η τόλμη σου..

εστάλαζε σαν λάδι στο καντήλι..το κορμί μου.

στο λάγνο της ψυχής..φιλί ζωής ταξίδεψες..

στα πλάνα Καλοκαίρια που μας ένωσαν

αλλάξαν χρώματα οι ζωές μας..

πλατύνανε οι θάλασσες..ταξίδεψαν μες στα νερά

τα απαγορευμένα μας..τα λόγια τα κρυφά μας..

''  σελήνη αθρόα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................................................... 

'' αλαφροϊσκιωτη''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Δεν το θυμάμαι τ' όνομα..  

γυναίκα αλαφροϊσκιωτη εθύμιζε στο πλήθος..

τις μέρες στα περβάζια ετραγούδαγε..

τις νύχτες σε φεγγίτες σεργιανούσε  

βροχές αγάπες..έρωτες καρτέραε..

στοχαστικά αφουγκράζονταν..εμύριζε το χώμα..

γήινα εδρασκέλιζε τα βήματα..

μα έρχονταν βράδια αλλόκοτα..

φτερά αγγέλου εκόλλαε στους ώμους της..

τις αλυσίδες έσπαγε της φυλακής..

εφτερούγιζε απάνω από τις πόλεις..

Ερωτιδείς και σάτυροι..

δεν έστηναν χορό στο μυστικό της αλωνάκι .

γλυκύτερη..ακριβή επιλογή

στον ύπνο να κοιμάται μοναχή της 

 τι να της κάνει μια χλιαρή αγκαλιά

 όταν ο νους..μες σε καμίνι ερώτων φλέγει..  

μισά φεγγάρια τώρα πια 

σε θολωμένους ουρανούς δε ζωγραφίζει  

μες στις Πανσέληνες φωτίζεται βραδιές

και χάνεται στ' αγέρια.

'' αλαφροϊσκιωτη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''εκπορνεύσεις''

Στον κόσμο το μακελεμένο σου τα κατακάθια της ψυχής

φαρμάκια σου..θανάτου δηλητήρια..τα σωθικά  σου καίνε

σ' ένα πηγάδι άπατο..η κατακρήμνιση ο σκοπός

μ' αντίδοτα το έλκος της ψυχής..τη γιατρειά

με ελιξήρια γυρεύεις.

η δύναμη του νου σου συντροφιά  τους προσπερνά ..

θαμώνες  ταπεινών χαμαιτυπείων

ποδηγετούντων γνώσης κι έπαρσης..

και σε πορνείες πνευματικές ποτές σου δεν ενδίδεις..

βάσταε το πρωτότυπο της ψυχής σου καθαρό

αν θες σ 'επίγειους  Παραδείσους να πλανάσαι.

Άνθρωπε....

οι εκπορνεύσεις του κορμιού σου ωχριούν

εμπρός εις τις πνευματικές σου εκπορνεύσεις.

σέπονται οι σάρκες της ψυχής

αποσυντίθενται οι αλήθειες σου

σαν μήλο ξεχασμένο στο τραπέζι..

Εξαγνισμό ζητώ τα βράδια μου

λέξεις στριμώχνω στο χαρτί ..

αραδιάζω τα «γιατί» μου.

σαν σε θωρώ να εκπορνεύεσαι

πουλώντας εις τον δαίμονα του Μαμωνά

με τα τριάκοντα αργύρια και μοναχά

την εύκρατη επικράτεια των λιγοστών

εναπομεινασάντων αξιών

απ' το πυθάρι της αρχαίας της σκουριάς μου..

''εκπορνεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' .

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι παραμύθι η ζωή

ν' αποκοιμίζεις τις νυχτιές μωρά παιδιά..

δρόμοι..λιθάρια ..κακοτράχαλα στενά

γιομάτη βούρκους μονοπάτια..

μα εγώ στις φύτρες της  αναζητώ

στης ύλης μου στο χώμα την ουσία...

τρυπώνω στα λαγούμια της

της γράφω παραμύθια με χρυσές κλωστές

κι ας με σπασμένα τα φτερά

στα ρέματα τ' Αχέροντα εκείνη με πετάει..

στην ρέμβη των νυχτερινών παραπλανήσεων

γυρίζω αλλιώς τα παραμύθια μου

για να προκάνω τ' όνειρο στη μέθη μου

αναποδογυρίζω τις σελίδες τους

για να περνούν οι αρχοντάδες από μπρος

ωσάν απλοί καθημερνοί..

στης λήθης το ποτάμι να πετώ

το άδικο  που εχάραξαν απάνω στο πετσί μου..

το μίσος να ξεχνώ και να τους χαιρετώ

ο σεβασμός να 'ναι το εφαλτήριο..

η συγχώρεση..η γνώση..η ενσυναίσθηση..

και τότες η ευτυχία να απλωθεί

στης οικουμένης τα σοκάκια..

Ισότης θε να βασιλεύει στις κορφές

θα 'ναι ψηλά το πνεύμα και θα κατοικεί

στο ύψος και το μπόι του ανθρώπου..

Έτσι μ' αρέσει να κοιτώ από το παραθύρι μου

τη γη χωρίς τους φράχτες της

χωρίς ταμπέλες και οικόσημα

χωρίς βαλάντια και πουγγιά

ανισόπως μοιρασμένα..

Οι φίλοι μου θαρρούν πως παρανόησα

παράφρων σέρνομαι ντελάλης μες στις γειτονιές

μου λέν' πως ψάχνω το αδύνατον..

μα εγώ το σκάω απ' το σκοτεινό τους καπηλειό

γυρίζω στην κρυψώνα μου

έχω βρει έναν τρόπο μαγικό

το παραμύθι της ζωής να γράφω  αλλιώς..

για να αντέχει η ψυχή..μη σέπεται η αντοχή

σα σίδερο σε αλμύρα..

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''λόγω ταυτότητας''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν τρίχωσα στης Ήβης τον καιρό

ορμώμενοι απ'  του φόβου το αληθές

λόγω ταυτότητας οι ένστολοι εξουσιαστές

ένα πασαπόρτι μου φορτώσανε

πριν γίνω ο Κανένας στη στενή τους τη σπηλιά.. 

πριν γίνω έμμεση απειλή στης Εντροπίας τους τα μέρη..

στις καστροπολιτείες της ζωής να περπατώ

να 'χω ταυτότητα ..οδό και αριθμό

σημαδεμένη  να με βρίσκουν..

Μα εγώ τις νύχτες μου το έσκιζα στου νου

το πασαπόρτι το μικρόν τους το κιτάπι

ελεύθερη μονάχη να γυρίζω στις καταπακτές

και το πρωί μες στο τσαντάκι το μικρό

ταχτοποιημένο να το βρίσκουν..

Επέρναγα ποτάμια ρεματιές

επαραφύλαγα τις συμπληγάδες τους

εκύλαγα τις λέξεις να συνθλίβουν.. 

κι όταν βυθίζομουν στην άμμο της σιωπής

αχρείαστο εκείτονταν

μες στο μικρό τσαντάκι ..

μα σαν εδιάβαινα σε πολιτείες ξακουστές

ο φόβος  εκυβέρναε τη μαύρη τους ψυχή

το πασαπόρτι μου ευθύς σε πρώτο πλάνο εζητούσαν..

Έτσι λοιπόν το πασαπόρτι μου κι εγώ

αντάμα πορευόμαστε στη ζήση

είχα βγάλει πασαπόρτι ομαδικό 

στα αθέατα εν αγνοία τους γι αυτούς ..........

την κάλπικη ζωή τους τη μισή ελοιδωρούσα.

Το ευτελές που μου εφόρτωσαν στης φτήνειας τους χαρτί

θα μείνει στα αζήτητα μαθές..όταν αποδημήσω........

 

''λόγω ταυτότητας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,