''σιταρίθρες και κουφαηδόνια'' - ( αλληγορικόν)

φωτο: από το διαδίκτυο

Σαν το τσεμπέρι το λευκό στην κάψα του Καλοκαιριού

της μάνας μου που εκράταε τον ίδρωτα απ' τον κάματο

στης μνήμης κελαηδούν τις θυμωνιές...

λευκές οι σκέψεις οι αμόλυντες κραυγάζοντας

στην ασχήμια της αυθάδειας των πόλεων απαντούν

κι αν τα γεράκια τα ξεφτέρια και οι αετοί

λυμαίνονται με δύναμη του αγέρα και του σύμπαντος

τον σιτευτόν τον άρτον

τα κουφαηδόνια..οι σιταρίθρες.. βατοπούλια

αητομάχια..και οι γκιώνηδες τις νύχτες τραγουδούν

χτίζουν με τέχνη ακόμα τις φωλιές

οι αρχιτέκτονες της σύντομης..της παιδικής ζωής μας

πουλιά κι εμείς μιας άλλης εποχής

σε σιτοβολώνες..και λιβάδια με νερόμυλους

με αρώματα αυθεντικού Καλοκαιριού

χτίζουμε ακόμα μες στις πόλεις τις φωλιές μας..

το χώμα εμύρισε η ψυχή..

στις ράγες περπατήσαμε αληθινής ζωής

ματώσανε οι πατούσες στα λιθάρια..

 

''σιταρίθρες και κουφαηδόνια'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης ⫸

 

 

 

Ξέρεις πως τον εγιάτρευα τον πόνο μου

στου πένθους μου τις μέρες...

έβαζα το φουστάνι μου εκείνο το λουλουδιαστό

σεργιάναγα στους κάμπους

έψαχνα να βρω μύρα..μαγιοβότανα

το τίλιο της αγάπης μας να κάμω

να 'χει το άρωμα της ιστορίας μας

π' εμύρωσε για πάντα την ψυχή μου.

Κι ύστερα επαραμέριζα την πάχνη την πρωινή

κι εδιάλεγα του κάμπου τα βοτάνια..

φλισκούνι..άγριο δυόσμο και φασκόμηλο

για να γιατρεύω τα εγκαύματα

που άνοιξε το πρώιμο φευγιό σου στο κορμί μου...

σε μια λιακάδα εγύρναα νωχελικά

και με τα μάτια της ψυχής

άσβεστο το λυχνάρι εθωρούσα

σαν τότες που η φλογίτσα του έρωτα

ετρεμόσβηνε και έκαιγε τα χείλη..

σαν τότες το αεράκι το ανοιξιάτικο

που εσκόρπαε το άρωμα της πασχαλιάς

και γιόμιζε η κάμαρη από σένα.

 

⫷ για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ακολουθώ τον ήχο του νερού''

Γλυκά ασελγούν μες στο θαλάμι της ψυχής

ανταύγειες και ιριδισμοί συνθέτουν μελωδίες...

σ' ένα τοπίο λυρικό

ακολουθώ τον ήχο του νερού..

ακούω τα ανάκουστα... κατηφορίζοντας

λαθραία η ψυχή μου σεργιανάει...

Κι όντας ακούω τον ήχο του νερού ..ηθελημένα..αγόγγυστα

παίρνω εις το κατόπι το ποτάμι

ακολουθώ τον ήχο του

ως να με βγάλει στο μεγάλο δέλτα της ψυχής ..

Δεν πεθυμώ...........

μες στα λιθάρια τα βρεμένα να χαθώ..

πετάω τις φλούδες της σκουριάς στις ρεματιές..

θέλω λουλούδι να φυτρώνω..να γεννώ

μες στις βρεμμένες όχθες να ανθίζω..

Ωστόσο μη θαρρείς....

οι πεθυμιές πληρώνονται ακριβά

βουλιάζουν κάποτε εις τα λασπόνερα

απότομες οι χειμαρρώδεις εκβολές

των ποταμιών του κόσμου τούτου.

Μικρές - μικρές οι εύφωνες στιγμές..

στους λαβυρίνθους μας του νου..

γιατρευτικά ανακαλούνται..

σκιάζουν της ζωής τις άναρθρες κραυγές

δροσοσταλιές σταλάζουνε 

στις όχθες της καρδιάς μου..

''ακολουθώ τον ήχο του νερού'' 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ταξίδι στο θέρος''''

Αξίζει..μιας στιγμής το βλέμμα.. στο γκρίζο τάσι της ζωής..

να καρφιτσώνουμε ολόγιομα φεγγάρια...

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''μικρές παλίρροιες''

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..

 δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ''κάτω από φρούρια παλαιά''

Κάτω από φρούρια παλαιά

που εγράψαν ιστορία..

ετραγούδησα στιχάκια για τον έρωτα

μετρώντας γλαροπούλια..

Στην υγρασία της ομίχλης οι σκιές

στοιχειώνουνε σαν άλλες ερωμένες παλαιές

λησμονημένα κάστρα..

 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν.

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Βρίσκει σε όλους ρόλους ο Θεούλης ο καλός..προσπαθεί ισορροπίες να κρατεί..μα μες στις κάμαρες τις μικροαστικές.. ξεφεύγουν της κυριαρχίας του..φυτώρια ενίοτε με αγριόχορτα γεννάει .Ψυχοπονιάρες και ψυχοπονιάρηδες σωρό..στην πασαρέλα αλωνιών και σαλονιών..της εσκεμμένης συμφερόντων της πνευματικής της παρακμής..αυτοβαφτίζονται ήρωες οι μικροαστικής αγέλης κοπαδιού οι μικροαστοί ..ως Δον Κιχώτες ξεκινούν τους ανεμόμυλους του φαίνεσθαι να τους εκατακτήσουν..Ήρωες μοιάζουνε μα είναι ''ντολμαδάκια γιαλαντζί'' ..φωτογραφίζονται ..ποζάρουνε ..en face καi profile φωτογραφίζουνε την πείνα των λαών οι αναιδείς.. αυτών που ψάχνουν ένα χέρι να πιαστούν..να κρατηθούν..ποντάροντας στο έλεος .

 

Κι ύστερα οι αδιάντροποι και οι αδιάντροπες κύριοι και κυράτσες στολισμένες της οκάς γυρίζουν στη βολή τους τη ζεστή.. λυμαίνονται τα βλέμματα της θλίψης των δύστυχων ανθρώπων σε μιας φωτογραφίας ένα κλικ..πλήρης η εκμετάλλευση για ίδιον όφελος συχνά.Εικόνα θλιβερή..παραπλανητική..έτσι..για να την σεργιανούνε στα σαλόνια τους τα μικροαστικά και της βολής.σαν γάλοι να φουσκώνουν το λειρί..και σαν παγώνια να καμώνονται βασιλικά..αφιλοσόφητα όντα..οι ελαφρείς..οι επιδειξιομανείς.

Πως τους ταιριάζει η πόζα η κορδωτή σε κείνη τη φωτογραφία την ταξιδιάρικη την αναμνηστική.. απ' το Αφγανιστάν..το Κουρδιστάν...της Σομαλίας.. της Αφρικής..και όπου υπάρχει πατρίδα άλλη δυστυχής...μπρος στις πρησμένες τις κοιλιές παιδιών..πουλάει όσο να πεις ένα μικρό παιδί λερό..καθώς το ψέμμα τους και το θεατρινισμό..βαφτίζουνε για έννοια..για συμπόνοια..ρουσφέτι και μπαχτσίσι αντάμα περπατούν..που ξέρεις ίσως η φωτο αυτή να αποβεί και χρήσιμη στου φέροντος το μέλλον..

Μη σε γελούν πλαστά χαμόγελα περίλυπα..δεν είναι προορισμένοι για τα μεγάλα..τα τρανά..της αγέλης οι ταγοί..τη μόδα μοναχά ακολουθούν..είναι της μόδας ''η ακίνδυνη συμμετοχή'' δεν έχει κόστος ψυχικόν..το γκλάμουρ έχει προσωπικόν μονάχα κέρδος..κρύβονται στο καβούκι τους ως ερπετά σαν έρθει η ώρα της ευθύνης.. του ξεσηκωμού..σαν ''μαϊντανοί''..οι οραματιστές μιας επανάστασης του καναπέ..ετούτος των μικροαστών ο αχταρμάς ..φαινόμενον διαχρονικόν..γεννάει αποπροσανατολισμό..γεννάει αδικίας παραφροσύνη .Θέλει η ζωή τους λύκους τους μοναχικούς να περπατούν τα μονοπάτια της υψίστης της ανάβασης..θέλει ενσυναίσθηση η συμπόρευση.. θέλει ταπεινότητα η συμπόνοια...

''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''μπόλια του Μάη''

Είσαι της Άνοιξης..του Μάη..το τρυφερό χαμπέρι.

απ' όλα τα άνθια του αγρού κανένα δε φορεί τη φορεσιά σου

μοιάζεις στο αίμα του Χριστού..

τις οιμωγές του κουβαλείς..τις φτάνεις ως τ' αυτιά μας..

Μάη που μας εμάγευες στον κάμπο του χωριού μας

με μύρα μας στεφάνωνες..με άσπρα χαμομήλια

άλικα  έπλεκες τα στέφανα..στεφάνωναν το πάθος

τις παπαρούνες έπλεκες αναμεσίς

τη νοσταλγία της απέθαντης αγάπης να μηνούνε..

Πες μου λοιπόν πως χάθηκαν εκέινες οι μικρές μας Άνοιξες

πως σκόρπισαν στον άνεμο τα πέταλα

πως μείνανε οι ύπεροι στις μικρές μας ανεμώνες.

οι  χαρισμένες οι ελπίδες μας σ' εσέ 

θα μένουν ξεφτισμένες?

 

''μπόλια του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ευφωνικές στιγμές''

by Xuan Loc Xuan

 

 

 Βυθίζεται  ο νους στη λογική

γεννάει φως

ολάκερη ένα κράμα εκρηκτικόν

της φαντασίας..της πραγματικότης..

του αρχαίου κάλλους..του φωτός..

γίνομαι κλέφτης των ευφωνικών στιγμών

η μουσική στα ώτα στη διαπασών

ο χρονογράφος καταγράφει

στάζει τους κόκκους άμμου στην κλεψύδρα της ψυχής

το τζάμι ευαίσθητο..ο κίνδυνος τρανός της διαρραγής..

της απεραντοσύνης η μαγεία ο πομπός

το πάθος μου για το ταξίδι αναμοχλεύει

το ξεθάβει..το καλεί

το απέραντον γαλάζιο ο ταξιδευτής..

τα εισιτήρια ακριβά

ασίγαστη η ελπίδα για της σκέψης το ελεύθερον

μες στις κρυψώνες της ψυχής..

γεννά εκωφαντικά πλείστες ευφωνικές στιγμές 

γίνομαι αγιοποιός απλών στιγμών..

για να κρατήσω ανάσες οξυγόνου της ζωής 

το διακύβευμα τρανόν

ανήκω εν τέλει εις το φως..

 

''ευφωνικές στιγμές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,