⫷ ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις ⫸

φωτο: Σοφία Θεοδοσιάδη

 

 

 

 

 

 

Πίσω από παράθυρα που βλέπουνε στη θάλασσα

οι ποιητές του δρόμου

ανάμεσα από κούπες με εσπρέσσο με βαρείς γλυκούς

ρίμες σκαρώνουνε για μαντινάδες για τον έρωτα

το χρώμα της αγάπης αναζητούν σε μυρωδιές

ταξίδια σχεδιάζουνε..ψάχνουνε για λιμάνια

Κι έτσι όπως κάθεσαι κι εσύ ξένη ανάμεσα σε ξένους

στο Θεατράκι εν Πάτραις στο καφέ στο παρ' αθίν αλός

σε πήρε η 'αχνα του καφέ..

στη μυρωδιά της θύμησης αφέθης

και μια καρέκλα αδειανή έφερε τη σκιά του

και ένα δάκρυ σου αλμυρό εκύλησε στο μάγουλο

στων αναμνήσεων τη βροχή

εμούσκεψε η ψυχή σου.

 

 ⫷  ''Θεατράκι'' - καφέ εν Πάτραις 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸

Λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου

τις νύχτες  μου εφώτιζαν στους άγριους Χειμώνες

μανία τ' ανέμου τα έσυρε στα άδυτα βαθειά

νέος Χειμώνας σεργιανάει στο περβάζι μου

τόσο μακρινό το βλέμμα σου 

που και τη μνήμη χάνω.

Δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα

οι παγεροί που έρχονται Χειμώνες

αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά

στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες

ανθούνε τα μπουμπούκια.. 

είναι όμορφο που οι ψυχές

στις μυρωδιές τους συναντιούνται !!!

μα είναι αβάσταχτο να καρτερώ 

το βλέμμα το ζεστό σου..

 ⫷λυχνάρια που εσβήστηκαν τα μάτια σου⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ενθάδαι κείται μία ρομαντική ⫸

                                                                                            

Με τυμπανοκρουσίες..λιβανίσματα
αγιοποιήσεων λογύδρια
δε θα ν' το ύστερο κατευόδιο το δικό σου.
Θα αποθάνεις μίαν αυγούλα έτσι απλά
στης απολησμονιάς τη στράτα
μοναχή σου θα βρεθείς...
δε θα ομιλούν για σένα τα ραδιόφωνα
μόνο το θρόισμα τ' ανέμου από μακριά
νότες τριγύρω θα σκορπάει νοερά
απ' ένα adagio σ' αργό βηματισμό
δε θα λογίζεται ένας εξέχων θάνατος
θα 'ναι ο θάνατος άλλου ενός απ' τους πολλούς
που επρόλαβε κι ελιποτάχτησε νωρίς
από το βούρκο της ζωής..
μόν' η καμπάνα τ' Αη - Γιώργη
θα χτυπήσει τρεις φορές λυπητερή
κι ένα κερί θα λιώνει τη ζωή σου..
θα αποθάνεις τόσο αθόρυβα απλά
όπως όλοι οι γειτόνοι σου οι ταπεινοί ανθρώποι..
Κι αν έπαιξες τους ρόλους σου καλά..
σε κωμωδίες ..τραγωδίες ..
σε νουβέλες του έρωτα αισθαντικές
στο θεατράλε της ζωής σου
αν αποκρίθης επαρκώς..
αν ήσουν μάνα που έδωσες φτερά
αν μπόρεσες να υψωθείς ένα σκαλί
αν φόρεσες το πρόσωπο τ' ανθρώπου
γιατί εσύ τις καταιγίδες τις εβράχηκες νωρίς.
τις καταιγίδες άλλοι δεν τις είδαν.
τούτα μονάχα που έδωκες θα πάρεις συντροφιά

 

 Μα αν  τυχόν πεθάνω ξαφνικά και σας αφήσω εδώ

μη γίνετε σαν εκείνους που μένουν πικραμένοι

που κάθονται και ξενυχτούνε και θρηνούν.
Μια χάρη μόνο σας ζητώ και κάντε το για μένα

γυρίστε ξανά πίσω στη ζωή και χαμογελάστε
Κάντε ό,τι δεν πρόλαβα να κάνω εγώ

κι ίσως να σας κοιτώ από ψηλά και να σας εστηρίζω
εύθραστοι είμαστε όλοι σαν φτερά

αιώνιοι σαν χτυποκάρδι.
Μα ακόμα κι όταν η καρδιά μας παύει  να χτυπά

εμείς υπάρχουμε γιατί

όλοι στο τέλος γινόμαστε αναμνήσεις.

 

Γι' αυτό σαν έρθει η ώρα η στερνή
στον τάφο μου  να γράψετε σε μία χάλκινη επιγραφή :
⫷ ενθάδαι κείται μία ρομαντική
κεκοιμημένη παρελθούσης εποχής
ένθα αναπαύεται εις τον δικόν της κήπον της Εδέμ
εκεί όπου ευλογήθη και εμόνασεν τις σκέψεις της
της σύντομης επίγειας ζωής της. ⫸

⫷ ενθάδαι κείται μία ρομαντική⫸ -  Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷εις την ανάμνησιν ⫸

Κι αν θα χαθείς κάποια στιγμή που θα χαθώ ..

μη φοβηθείς..αστέρι θα γεννώ

θα σε κοιτώ απ' τον έναστρο ουρανό

θα 'μαι τ' αστέρι το δικό σου..

ωσάν των μάγων το  αστέρι

εις τη δική μας Βηθλεέμ να σε οδηγώ..

εκεί που οι εραστές λούζονται γέννας φως

να σε φωτίζω μες στον ύπνο σου

όταν λυγμοί και δάκρυα 

στις παγωμένες σου νυχτιές

βρέχουν το μαξιλάρι σου..

να σβήνω απ' τα χείλη σου

του μισεμού την πίκρα.

...

Τα λόγια σου ήσαν βάλσαμο

παρηγορίας λόγια

μα μες στα βάθη του καιρού  εις την ανάμνησιν

εστένευε η ψυχή μου

τα ρόδα που εμαράθησαν στην κάμαρη

θυμίζουνε το πρώιμο φευγιό σου..

 

⫷ εις την ανάμνησιν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ της προσευχής ο λύχνος μου ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ήταν εκείνο το Φθινόπωρο πρωί της Κυριακής

που ο Άγιος μου εκράτησε το χέρι
στα ξαφνικά ...............
ουράνια άμπωτις ερούφηξε με μιας τα σωθικά μου..
Έφτασε το ξημέρωμα στην πόρτα μου
κανένας άλλος δεν εχτύπησε τη θύρα μου
εξόν απ' τον αγέρα..
και ένας ανάκουστος κελαηδισμός
με επροσκάλεσε εις το μετόχι τ' ανηφορικό
εκεί που κατοικεί κυρίαρχα το φως
εκεί που σμίγουν οι ψυχές με το ουράνιο..
να αναζητήσω την ουσία για να βρω
ν' αντικρύσω το Θεό μου.
Και ανεβαίνοντας εις το βουνό
πέφτει τσακίζεται η ψυχή μου κατακόρυφα
οι σκέψεις πεταλούδες με τυλίγουν.
Η Έννοιά του αόρατη..το άγαλμά του ακέφαλο ..
οι γέροντες κι οι φιλοσόφοι εις τις ρήσεις τους
το παραγγέλνανε καιρό στην Οικουμένη
''είν' καταδικασμένες να λατρεύονται οι έννοιες
δίχως το σχήμα.. την μορφή των''.
Με τον τραχύ ρυθμό του φόβου οδηγό
εκεί όπου το βέβηλον κατρακυλά
δεν βρίσκει θέσιν περιοπής εις της ζωής μου το στασίδι..
αναρριχώμαι για την επιμέλειαν της ψυχής
μοναχικά..εις το μετόχι της καρδιάς
καίω λαδάκι εις το λύχνο μου πριχού αποσωθεί..
δεν περιμένω ανταμοιβή..κρυφή μου ελπίς..

στα όρεα..της προσευχής ο λύχνος μου

βαθειά να σιγοκαίει.

 

⫷ της προσευχής  ο λύχνος μου  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ερώτων στράτες⫸

Τις νύχτες που με νίκαε ο πόθος μου

ετρύπωνες στην κάμαρη κι ετρύγαες χυμούς

γυμνή κυλιόμουνα στις στράτες σου του έρωτα

ξυπόλητη ελούζομουν τους κεραυνούς

σε μονοπάτια άγνωρα πορεύομουν των ηδονών

λησμονημένοι τώρα οι καιροί  παραμονεύουν..

ρουφώντας τον αγέρα της σκληρής μου μοναξιάς

μες στην ψυχή σκιρτά τις νύχτες το εκρεμμές

ερώτων στράτες είναι που με κυβερνούν

για τάχατες η παντοτινή..σημαδεμένη σου αγάπη?

Εις τις βρεμμένες στράτες π' εδιαβήκαμε

κλεισμένα στέκουν τα παραθυρόφυλλα

απόμεινε ο τοίχος μας φτωχός 

κι εγώ επιμένω ζωγραφίζω ακόμα γιασεμιά

κι ένα σου γράμμα τελευταίο που δεν έρχεται

μάτια θολά απ' τις στάλες της βροχής

κρατούν υγρό το ρίγος του κορμιού μου..

ανάβουνε τους φάρους οριζόντων μακρινών

κρατούν εικόνες απ' τη θάλασσα που με κολύμπησες

κρατούν εσένα που μ' αγάπησες

νιώθω το στήθος μου να σπάζει απ' το φευγιό σου.

 

⫷ ερώτων στράτες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

φωτο : από το διαδίκτυο

Και μιας και  ομιλούμεν στο συμπόσιον για τους ''μεγάλους'' ποιητές..για τα βραβεία των..

το θεατράλε της ζωής και τις περγαμηνές των..

στρουθοκαμηλισμός..ευτελισμός ..αμετροέπεια στις λέξεις μας διόλου δεν αρμόζει..

Οι άπληστες χρυσές μας μετριότητες μαντάμ Σουσου-αράδες των παραμυθιών της Χαλιμάς

πατρίδες καπηλεύονται..θρησκείες προσκυνάνε

με το ''βαμμένο'' τους μαυράδι του ματιού

τους τοίχους πασαλίβουνε με κροκοδείλια δάκρυα

ψαρεύουνε στις γειτονιές των χειροκροτητών

αλιεύουνε τους άνοες πολίτες μπερδεμένους

πατούν στα χνάρια μάγων..ξορκιστών..

χοροπηδούν καμαρωτές

φορούν το ύφος περισπούδαστον

βραβεία δώθε κείθε ζητιανεύοντας

το Νόμπελ της βλακείας των σκιαγραφούν

το γλωσσικό μετάλλευμα των λέξεων αγνοώντας.

✿...

Οι σουσουράδες είν' πουλιά επιδεικτικά

κακέκτυπα των προσωπείων επαναστατημένων γυναικών

πότε ονειρεύονται πως ήρωα στολή φορούν

και άλλοτες τεντώνουνε λαιμό στρουθοκαμήλου

κουνούνε την ουρά τους απειλητικά

διώχνουνε πρόσκαιρα του σπίνου τη γλυκειά λαλιά

ώσπου περνούν από τους ουρανούς οι γερανοί

άλλα πουλιά οι γερανοί ''αποδημητικά''

τους κρώζουν..τους χλευάζουν

στέλνουν μηνύματα από αψηλά

την κάθαρσιν γυρεύουν.

 ⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,