⫷εις την ανάμνησιν ⫸

Κι αν θα χαθείς κάποια στιγμή που θα χαθώ ..

μη φοβηθείς..αστέρι θα γεννώ

θα σε κοιτώ απ' τον έναστρο ουρανό

θα 'μαι τ' αστέρι το δικό σου..

ωσάν των μάγων το  αστέρι

εις τη δική μας Βηθλεέμ να σε οδηγώ..

εκεί που οι εραστές λούζονται γέννας φως

να σε φωτίζω μες στον ύπνο σου

όταν λυγμοί και δάκρυα 

στις παγωμένες σου νυχτιές

βρέχουν το μαξιλάρι σου..

να σβήνω απ' τα χείλη σου

του μισεμού την πίκρα.

...

Τα λόγια σου ήσαν βάλσαμο

παρηγορίας λόγια

μα μες στα βάθη του καιρού  εις την ανάμνησιν

εστένευε η ψυχή μου

τα ρόδα που εμαράθησαν στην κάμαρη

θυμίζουνε το πρώιμο φευγιό σου..

 

⫷ εις την ανάμνησιν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,