⫷ της προσευχής ο λύχνος μου ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ήταν εκείνο το Φθινόπωρο πρωί της Κυριακής

που ο Άγιος μου εκράτησε το χέρι
στα ξαφνικά ...............
ουράνια άμπωτις ερούφηξε με μιας τα σωθικά μου..
Έφτασε το ξημέρωμα στην πόρτα μου
κανένας άλλος δεν εχτύπησε τη θύρα μου
εξόν απ' τον αγέρα..
και ένας ανάκουστος κελαηδισμός
με επροσκάλεσε εις το μετόχι τ' ανηφορικό
εκεί που κατοικεί κυρίαρχα το φως
εκεί που σμίγουν οι ψυχές με το ουράνιο..
να αναζητήσω την ουσία για να βρω
ν' αντικρύσω το Θεό μου.
Και ανεβαίνοντας εις το βουνό
πέφτει τσακίζεται η ψυχή μου κατακόρυφα
οι σκέψεις πεταλούδες με τυλίγουν.
Η Έννοιά του αόρατη..το άγαλμά του ακέφαλο ..
οι γέροντες κι οι φιλοσόφοι εις τις ρήσεις τους
το παραγγέλνανε καιρό στην Οικουμένη
''είν' καταδικασμένες να λατρεύονται οι έννοιες
δίχως το σχήμα.. την μορφή των''.
Με τον τραχύ ρυθμό του φόβου οδηγό
εκεί όπου το βέβηλον κατρακυλά
δεν βρίσκει θέσιν περιοπής εις της ζωής μου το στασίδι..
αναρριχώμαι για την επιμέλειαν της ψυχής
μοναχικά..εις το μετόχι της καρδιάς
καίω λαδάκι εις το λύχνο μου πριχού αποσωθεί..
δεν περιμένω ανταμοιβή..κρυφή μου ελπίς..

στα όρεα..της προσευχής ο λύχνος μου

βαθειά να σιγοκαίει.

 

⫷ της προσευχής  ο λύχνος μου  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,