⫷του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸

Κι αν καταφέρεις στο ταξίδι σου

συρματοπλέγματα..τις προδοσίες ν' αψηφάς

μιας χίμαιρας εξόριστος στην κάθε αυγή..

για εκεί μακριά που εκίνησες

και ίσως απελπίσθης

πως δε θα φτάσεις με τα πόδια σου ποτές..

ευέλπιδες επιθυμίες να φορείς

με την ψυχή θα φτάσεις γρηγορότερα

σαν δυνηθείς............

να την αφήσεις να πετάξει

στα σκοτεινά λαγούμια αδικημένων να βρεθεί..

τότε ίσως  να μην είναι και πολύ αργά

στο αντάμωμα στον τόπο των ψυχών

προβάλλουν στον ορίζοντα

χρωματιστά ουράνια τόξα.

 

Πολύτιμη η μνήμη ετούτη σου ταξιδευτή..

κατάσαρκα να την φορείς............

Ο θρίαμβος του ταξιδευτή

είναι η βαθεία ανάγνωση για την ζωή

κι αν κάποιοι εγεννήθηκαν χορδή σε ουράνιο τόξο

άλλοι γεννήθηκαν στο περιθώριο

κι άλλοι αψήφησαν το θάνατο..τόλμη ισχυρή

χωρίς να λογαριάζουνε των ελαφρών την χλεύη.

 

Του ταξιδευτή ο θρίαμβος είναι η επίγνωση

στον τελευταίον του σταθμόν

την ώρα που Ερινύες γεννούνε τα θεριά

και ουρλιάζουνε οι λύκοι..

πως εκατάφερε κι εσκότωσε

το αγρίμι της ψυχής του..

⫷ του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸

Έπιανε συχνά ομίχλη ο τόπος που εγεννήθηκε

απ' τα μικράτα της συνήθειο το 'χε

επεριφέρονταν μες στο θολό τοπίο

έψαχνε να 'βρει ολίγη απ' τη δροσιά

μες στις μικρές θολές σταγόνες..

κι ύστερα απορημένη εξεδιάλυνε

σπάζοντας τα μικρά τα σταγονίδια

θηρία στο δάσος των γραμμάτων ανακάλυπτε

έρχονταν κατεπάνω της σπαραχτικά

καθώς κρεατομηχανές ποιήσεως

αλέθανε με θράσος απερίγραπτον

σε συλλογές ποιήματα αχταρμάδες.

Της εγεννήθη ανάγκη επιτακτικτή

την κάμψη του λόγου του ποιητικού να προστατεύσει

να ψάξει μες στο συρφετό

είχε υποχρέωσιν εις τους προπάτορες

διαμάντια ν' ανασύρει πεταμένα

την ταλανίζαν ενοχές.. για το απώτερον το μέλλον..

Τα λόγια της εθέλησε αφειδώλευτα

να τα σκορπά στ' αλώνια

να βρίσκουν δέντρα εις τους λόφους..στα κλαριά

βλαστολογώντας ύψος..

Απελπισμένη επίστευε..στην θείαν δίκην των καιρών

που εκακοποιήσαμε την γλώσσα την Ελληνικήν

που εκαταχραστήκαμε για ίδιον όφελος και μοναχά

ευκαιρίες.. καταστάσεις.

Απέδιδε μεγάλην σημασίαν εις αυτό το έσχατον

το ποταπόν εγώ...........

καθώς φρονούσε πάντοτε

της ρήσης θιασώτης ήτο τούτης της σοφής..

"την ελαφράδα ηράσθησαν πολλοί

τους ελαφρείς..τους εκμεταλλευτές μιας προβολής

τους ερίχνανε στης λήθης το πηγάδι."

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷το θέσφατον απευκταίον⫸

Βαθιά απ' τις αβύσσους μου

τολμώ..

ταχυδρομώ μια καρτ - ποστάλ

 το μέλλον ν' αντικρύσει

τις θύελλές μου αψηφώ

ντύνομαι το φουστάνι το φλοράλ

να μοιάζω στις λεβάντες των βουνών

μη σέπομαι σαν φύλλο Φθινοπώρου..

το γραμματόσημο αποστολής φαντάζει ακριβόν

το θέσφατον και τους χρησμούς κατηγοριοποιώ apriori

ψάχνω ακόμα γραμματόσημο απ' την αρχαίαν σκουριάν

ξεσκίζω τις περγαμηνές των μεσαζόντων

ποτές δεν κάμνω ανακωχήν 

όσο ανατέλλουνε απάνθρωπες αυγές

σε τούτο τ' αλωνάκι της ζωής μου.

⫷ το θέσφατον απευκταίον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 

θέσφατον: γνώμη, απόφαση που πρέπει να γίνει σεβαστή σαν να προέρχεται από το Θεό

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷πρόβα της νύμφης⫸

Η πρόβα εκράταε ολάκερη ζωή

έκοβες- έραβες εις το πρελούδιον

συνταίριασμα μελωδικόν ''επιθυμούσα''

από καιρό οι νότες ξεθωριάζαν στη σκηνή

δε βρίσκαν χείλη να ψελίσσουν τη γιορτή.

ελιγοστεύανε κι οι γιορτινές οι μέρες..

Θέλει κουράγιο να την φανερώνεις την ψυχή

θέλει αντοχή να την κρεμάς  στα μανταλάκια

θέλει αισιοδοξία περισσή για να την τραγουδάς

σαν λάβα όταν δραπετεύουν απ' τα στήθια σου

πυρακτωμένα της συντρίμια ..

γι αυτό η πρόβα..αέναα απόμενε μισή.

άδεια η σκηνή..παράφωνες οι νότες

μες στη μαβιά της τη σιωπή

η νύμφη λικνιζόταν βυθισμένη αναπολούσα..

σπηλιές που εσυνάντησε..περάσματα κρυφά

πηγές π' ελούσθηκε  στα κρύα τους νερά

τώρα μονάχη της πλανιέται στον αγέρα.

 ⫷  πρόβα της νύμφης ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ βλαστάνουν λούλουδα ανθηρά ⫸

 art   Nino Chakvetadze

Γράφω αισιόδοξα φορές............

φοράω κατάσαρκα το ξεχασμένο μου παιδί

για να βρεθώ στο δάσος των παραμυθιών

εκεί που κατοικούνε οι νεράιδες οι καλές

εκεί που κρύβουνε τα ξωτικά 

με το μετάξινο  μανδύα τους

τους μαύρους ίσκιους και τους φόβους..

Και όταν το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα

και όταν στενεύει η καρδιά

μαντάρω τα σχισμένα μου φτερά

στους ώμους τα κολλάω

πετώ πάνω από τον λύκο τον κακό

νίβω το πρόσωπο στης λίμνης τα νερά

βουλιάζω τους αγκαθωτούς σταυρούς..

βλασταίνω λούλουδα ανθηρά μες στις ξερολιθιές.....

σαν η καρδιά στων περιπάτων της στης θύμησης

στων κήπων της πλανιέται.

 

⫷ βλαστάνουν λούλουδα ανθηρά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷από το βάθη των καλών καιρών⫸

 

 

 

Μέσα απ' τα βάθη των λευκών καλών καιρών

ζευγάρια μάτια μας κοιτούν..μας χαιρετούνε

οι θύμησες στα περασμένα στο σιρίτι μας

κι η νοσταλγία μέσα μας σαλεύει

 

χτικιό και ελιξήριο οι αγάπες μας

σαράκι μες στα στήθια μας

στήνουν μακάβριο χορό 

στα βλέφαρα ανθίζουνε το δάκρυ.

 

σαλεύουνε οι πεθαμένες οι αγάπες μας

σαλεύει η χαμένη αθωοότης

η εκλεκτή καρδιά εδιάλεξε

ήλιους χλωμούς εκέντησε

να λιώνουνε το χιόνι εις τα όρεα της ψυχής.

⫷από το βάθη των καλών καιρών⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μυρωμένα γιασεμόκλωνα⫸

 

 

 

 

 

Τις γκρίζες νύχτες η αγάπη με κερνά

αγίασμα το άρωμα

σαν ζωγραφίζω γιασεμιά..

με το μελάνι της καρδιάς

γλυκά επιστρέφουν

εις την καμαρούλα τη μικρή..

βουλιάζουν στα σεντόνια μου

τα μυρωμένα γιασεμόκλωνα..

εις το νωπό μου χώμα της καρδιάς

αρωματίζουν της σιωπής σου το σκοτάδι.

 

⫷ μυρωμένα γιασεμόκλωνα⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,