φοράω κατάσαρκα το ξεχασμένο μου παιδί
για να βρεθώ στο δάσος των παραμυθιών
εκεί που κατοικούνε οι νεράιδες οι καλές
εκεί που κρύβουνε τα ξωτικά
με το μετάξινο μανδύα τους
τους μαύρους ίσκιους και τους φόβους..
Και όταν το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα
και όταν στενεύει η καρδιά
μαντάρω τα σχισμένα μου φτερά
στους ώμους τα κολλάω
πετώ πάνω από τον λύκο τον κακό
νίβω το πρόσωπο στης λίμνης τα νερά
βουλιάζω τους αγκαθωτούς σταυρούς..
βλασταίνω λούλουδα ανθηρά μες στις ξερολιθιές.....
σαν η καρδιά στων περιπάτων της στης θύμησης
στων κήπων της πλανιέται.
⫷ βλαστάνουν λούλουδα ανθηρά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου