⫷ ανεμοδαρμένο αγκωνάρι ⫸

 

Όσο ο καιρός περνάει και χάνεται..οι θύμησες πληθαίνουν..

στο ανεμοδαρμένο αγκωνάρι της ψυχής..σχήματα ζωντανεύουν.

Θυμάμαι που ήμουνα μικρό παιδί..τα παγωμένα βράδια μας

ξομολογήσεις καρδιακές εις τα νυχτέρια μας..έκαμα στη μητέρα..

πως για την καλοσύνη τους αγάπαγα..θαύμαζα τους αγγέλους..

και έψαχνα για να τους βρω..να κατεβούνε εις τη Γης από τον ουρανό..

του σύμπαντος και της φαμίλιας μου τα αγαθά να προστατεύουν.

Τα χρόνια επερνούσαν δύσκολα..κι εγώ προσπάθησα να μη χαθώ

εις της ζωής τα καλντερίμια..μην τύχει και βρεθώ στα σκοτεινά

και πάψω να θωρώ και τους αγγέλους.

Μια νύχτα καθώς πλάγιαζα ονειρεύτηκα..έπιασα ένα παραμιλητό

κουβέντιαζα με των αγγέλων τις σκιές..γλυκά χαμογελούσα.

εσμίλευα το όνειρο..η πλάνη  μου έγδυνε τη λογική

έδιωχνε ευθύς την παγωνιά..

κάτω απ' τις λευκές τους τις φτερούγες με οδηγούσε.

 

Λέγαν πως είμαι αλλόκοτο παιδί..αλαφροίσκιωτο σαν ξωτικό

γιατί τους ίσκιους και τους γρίφους κυνηγούσα.

Αράδιαζα με τις βελόνες του καπνού..αναμεσίς από τα φύλλα

τα ονείρατα αράδιαζα..ήμουν ένα μικρό αχνούδιαγο παιδί

τι επερίμενες μες στην ανέχεια να κάμω?

Οι άγγελοι ήσαν οι κρυψώνες μου..δραπέτευα..κομίζαν το καλό

κι οι μοίρες παραφύλαγαν..σκορπάγανε το μάταιο

μοιράζαν το απρόσμενο..φορές και το κακό.

Πάντα για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας τον άνθρωπο εκατηγόρησα

ποτές μου το Θεό..

γιατί ο Θεός εχάρισε στον άνθρωπο την ελεύθερη τη βούληση

κι αυτός την καταχράστηκε..έγειρε επιρρεπής προς το κακό.

 

Γι αυτό σου λέγω σιγανά..μ' ορμήνευεν η μάνα μου

οι άγγελοι μου έλεγε στη γης δεν κατεβαίνουν

μα εγώ εσυνάντησα στις στράτες μου

ανθρώπους με λευκά φτερά που μοιάζαν των αγγέλων

στάμπα τους έκαμα ανεξίτηλη πα στης ψυχής μου τ' αγκωνάρι..

έλα λοιπόν να τρέξουμε στα βράχια στις ακρογιαλιές

ίσως σε κείνες τις ψηλές βουνοκορφές να τριγυρίζουν οι αγγέλοι

εκεί που εγευτήκαν αγρανάπαυση οι ψυχές

σπόροι γινήκανε βαθείς..κι εμέστωσαν ως στάχυα..

 

 

⫷ ανεμοδαρμένο αγκωνάρι ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

           Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ σοδόμισαν τις έννοιες⫸

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ όμορφα που βυθίζομαι εδώ⫸

Όμορφα που βυθίζομαι ενατενίζοντας

σαν πέφτουνε στα μάτια μου

της νύχτας τα σκοτάδια

στήνουνε κυκλικό χορό γοργόνες και αερικά

στην πλάνη μου υποκύπτω οικειοθελώς

με παρασέρνουνε γλιστρώ

στης θάλασσάς μου το βυθό

και στης ψυχής τα μάγια..

Δεν τον φοβήθηκα ποτές μου το βυθό

η αγωνία μου τρανή

ν' ανακαλύψω τα χαμένα τα κοχύλια μου

κοράλλια πα σε βράχια κολλημένα

να τραγουδήσω της γοργόνας τον σκοπό

να με πηγαίνουνε οι νότες στου βυθού τον ουρανό

τη μέρα μες στον κόσμο να γυρνώ

τα βράδια συντροφιά με τα μεγάλα ψάρια

να μην τα εφοβούμαι..είναι άκακα αυτά

δε βγάζουν των ανθρώπων τα μαχαίρια..

Είν' ο μικρός μου ο παράδεισος εδώ

όντας στις αόρατες σπηλιές λιποτακτώ

τις ενοχές μου στα σκοτάδια τους βουλιάζω

αόρατη όπως κι αυτές κι εγώ

σαν έρχομαι και κρύβομαι τα βράδια.

Όμορφα που βυθίζομαι εδώ

είν' τα νερά πολύ ζεστά

δε μοιάζουνε στα έλη στέρφας γης

το μάτι του Θεού μου συντροφιά

 ρέει η σκέψη στα νερά μου..

οι μουσκεμμένες απ' τα βάθη μου σκιές

 μου ψιθυρίζουν αινιγματικά

 ο βυθός σου είσαι εσύ.

 

 ⫷ όμορφα που βυθίζομαι εδώ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μια θάλασσα στα μάτια της⫸

 

Μια θάλασσα στα μάτια της

κύματα φέρνει αστείρευτα απ' τα πέλαγα

ξεπλένει τα δικά σου τα ναυάγια..

βουλιάζουν τη μορφή σου στα απύθμενα

στης λήθης τα καρνάγια

εκεί που άλλοτες έστελνε η κόρη προσευχές

με τις ριπές τ' ανέμου

κοντά της να σε φέρνει τις αυγές

με μυρωδιές του δυόσμου..

εκεί..έμεινε μόνη το φεγγάρι να κοιτά

να σε ξεχάσει προσπαθεί

δεν την τρομάζουν πια οι φωνές

σκιές του πεπρωμένου

καινούριο λούλουδο του έρωτα αναζητεί

βουλιάξαν τα δικά σου σ' αγαπώ

κι εχάθη μιαν αυγούλα δίχως να την δείς

η κόρη πικραμένη...

Κι αν μες στη φαντασία σου ακόμα τριγυρνά

κι απόμεινες μονάχος σου απορώντας..

εις αναμόχλευσιν του παρελθόντος του εξαντλημένου σου

της μοναξιάς σου αναζήταε την αιτία...

το αμάρτημα είναι βαρύ κι ολότελα δικό σου..

φάλτσα η πορεία σου..θολά νερά

καραβοκύρης της καρδιάς της δε λογιέσαι

σάλπαρε μίλια μακριά απ' το δικό σου άγριο μπλε

μην ψάξεις να την βρεις στη θάλασσά σου.

 

⫷ μια θάλασσα στα μάτια της⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η αριστερά της βλαχομπαρόκ⫸

Εις την αριστεράν της υποκρισίας 

του βλαχομπαρόκ..

συχνάζουνε οι άνοες χειροκροτητές

βρίσκουν υπόστασιν υπάρξεως

καθώς ανασφαλείς δεν εντρυφούν

στις υποσχέσεις της δεκάρας..

Νοήμονες οι γελωτοποιοί

καμώνονται τα λόγια της αληθινής αριστεράς

των σοβαρών ανθρώπων.

Ανακολουθία λόγων και πράξεων

είν' το μοτίβο της ζωής των.

 

Διατυμαπνίζουνε εις τον λαόν

τις ίσες ευκαιρίες στην υγεία ..

στην εκπαίδευσιν

σαν έρθει η ώρα να' αρρωστήσουνε

τρέχουνε στο Memorial..να σώσουν το τομάρι

είν' τα καπίκια τους πολλά

που ο λαός δεν έχει

η Δημόσια υγεία είναι για τους παρακατιανούς

έτσι θαρρούν τα άπληστα λαμόγια.

 

.Μα κι όταν έλθει η ώρα της παιδείας της καλής

 για τα ξεχωριστά βλαστάρια τους

τρέχουνε και διαλέγουνε κολλέγια..

σχολειά περιοπής.

κι ύστερα σχολιάζουνε σαν καρακάξες γειτονιάς

τους έχοντες για τις επιλογές τους.

 

Ήθελα να έζει ο Σουρής

να τους κρεμάσει τα κουδούνια της ντροπής

να τους γυρίζει σαν αρκούδες που χορεύανε παλιά

εις τα χωριά και τις πλατείες.

Τι ποταποί..ξεδιάντροποι

στην αγραμματοσύνη και στο πειναλέο θυμικό

των απλών ανθρώπων να ποντάρουν.

Δεν εκτιμώ ετούτους τους φαιδρούς

βλαχομπαρόκ πολιτικούς

η χαμέρπεια ποτές δε με αγγίζει.. 

⫷ η αριστερά της βλαχομπαρόκ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

          Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷οι άπληστες σκιές⫸

 

 

 

 

Κείνες οι άπληστες σκιές που καταπίνουνε

βυθίζουν των ανθρώπων τις ζωές..

εν ονόματι συνόρων..θρησκειών..κρατών

με ένα δρεπάνι θεριστή

απειλή επί κεφαλής των επαναστατών..

μα αδύναμες να καταπιούν

τα ταξιδεύοντα όνειρα στων θαλασσών

του μόχθου τις ελπίδες των πολλών..

αδύναμες ν' αντισταθούν

στο φως εκείνο των κεριών

που ανάβουνε

οι ανθρώποι στης ομόνοιας τα τραπέζια..

κείνες τις άπληστες σκιές

να τις ξορκίζεις εις το συναπάντημα

πριν να προκάνουνε

οι σημαίες ηλιθίων συνειδήσεις να γενούν..

γέννες να γίνουνται ανθρωπιάς

άρτυμα των εξόρυστων ψυχών

 αλτρουισμού  οι παρουσίες.

⫷ οι άπληστες σκιές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸

by Dorina Costras

 

 

Aναμεσίς της μέρας του φωτός

και του βαθέως σκότους της νυχτός

το ινετερμέδιο βαρύτονα μελωδικόν..

το άρωμα της θλίψης μου σκορπά βουλιμικόν

η κάμαρη ποτίζεται..ασφυχτιά μαζί μ' εμέ...

κι εγώ που ακουαρέλλες εζωγράφιζα εις τη ζωή..

έναν μονόλογο στα σιωπηρά αρχινώ...

τι έφερε τούτην την τραγική την αλλαγήν εις τα εντός..

σάμπως το κάρμα καιροφυλαχτεί

σε φιλντισένια παλκοσένικα αρνείται να σταθεί?

μα πάλιν η επίγνωσις βαθειά με τυραγνεί..

οι εραστές του κόσμου 

με την θλίψιν τους κοιμούνται αγκαλιά..

να 'ναι της θλίψης το άρωμα παρηγορητικόν?

μην είν' ο άγγελος της μοναξιάς

μην είν' το σύννεφο που προστατεύει απ' τη βροχή?

Κι όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι στο στερέωμα..

παιδεύομαι να τραγουδήσω το ροδόχροόν του φως

τα ρόδα που μαράθηκαν εις τον κομό

στην άκρατη σιωπή μου τραγουδούν:

''είν' καταδικασμένοι οι εραστές

να αγκαλιάζουνε μες στους καιρούς αιώνων θλίψεις''.

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,