⫷ το άρωμα της θλίψης⫸

by Dorina Costras

 

 

Aναμεσίς της μέρας του φωτός

και του βαθέως σκότους της νυχτός

το ινετερμέδιο βαρύτονα μελωδικόν..

το άρωμα της θλίψης μου σκορπά βουλιμικόν

η κάμαρη ποτίζεται..ασφυχτιά μαζί μ' εμέ...

κι εγώ που ακουαρέλλες εζωγράφιζα εις τη ζωή..

έναν μονόλογο στα σιωπηρά αρχινώ...

τι έφερε τούτην την τραγική την αλλαγήν εις τα εντός..

σάμπως το κάρμα καιροφυλαχτεί

σε φιλντισένια παλκοσένικα αρνείται να σταθεί?

μα πάλιν η επίγνωσις βαθειά με τυραγνεί..

οι εραστές του κόσμου 

με την θλίψιν τους κοιμούνται αγκαλιά..

να 'ναι της θλίψης το άρωμα παρηγορητικόν?

μην είν' ο άγγελος της μοναξιάς

μην είν' το σύννεφο που προστατεύει απ' τη βροχή?

Κι όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι στο στερέωμα..

παιδεύομαι να τραγουδήσω το ροδόχροόν του φως

τα ρόδα που μαράθηκαν εις τον κομό

στην άκρατη σιωπή μου τραγουδούν:

''είν' καταδικασμένοι οι εραστές

να αγκαλιάζουνε μες στους καιρούς αιώνων θλίψεις''.

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,