 |
| art : andrey aranyshev |
”Μη γράψεις άλλες λυπημένες ιστορίες” μου 'λεγες
δεν τις αντέχει η ψυχή μου.
Κι εγώ σε κοίταγα αμήχανα
και που θα ξόδευα την πίκρα μου
που θα την ακουμπούσα?
Κι αν δεν την πότιζα με λέξεις καρδιακές
αν δεν την στρίμωχνα στις άσπρες τις σελίδες?
αν δεν την άπλωνα αναμεσίς σε αποσιωπητικά
τι θα την έκανα..πως θα την κουβαλούσα?
Στην τόση επιβαλλόμενη χαρά των ημερών
η λύπη μου είναι η δύναμή μου.
είναι το αντιστάθμισμα στην παλαιά μου ζυγαριά
μονάχα εδώ μου επιτρέπεται να λέω
να ζυγιάζω την αλήθεια.
Μόνο εδώ μπορώ να μεταμφιεστώ και να 'μαι ο εαυτός μου
και μέσα από τις λέξεις μου να δεις τα πάντα μου
ή και το τίποτά μου.
Μόνο σε αυτές τις ιστορίες τις δικές μου, είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη να αδειάζω τα σκοτάδια μου.
Να γράφω για τα μέρη που δεν πάτησα
για τους ανθρώπους που προσπέρασα
για όλα τα λόγια που δεν εξεστόμισα
για όλες τις χαρές που δεν εδιάλεξα
για όλες τις αποφάσεις που δεν τόλμησα
για όλα τα όνειρα που έθαψα.
Αυτές είναι οι δικές μου..οι ιστορίες μου
με πλήρην γνώσιν κι ενσυναίσθηση
σας τι εκαταθέτω
ίσως εις το κατώι σας παρόμοιες να κρύβετε κι εσείς.
Οι λυπημένες ιστορίες μου..
είναι εν δυνάμει κι οι δικές σας ιστορίες.
Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ Oι λυπημένες ιστορίες μου ⫸
Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
