⫷ εις ρέμβην ⫸

Max Nonnenbruch

  

 

Εις ρέμβην αφημένη εις την άκρατην
του λογισμού τυραννικήν οχλαγοήν
εις της ζωής την δίνην αρνείται να παραδοθεί
φέρνει απ' τα βάθη της ο φλοίσβος άσμα μακρινόν
υπόγεια ρεύματα θαρρείς
να καθαρίσουν τα παράλια νερά...
εκεί ν' αράξει..να σταθεί..
να οραματισθεί απ' την αρχή...
τα Ομηρικά που την ελούσαν ακρογιάλια.
Κοιτάζοντας της θάλασσας τα κύματα..
μέσα της σκύβει και κοιτά..
τα κύματα εκείνα της ψυχής της..
Φυσάει μέσα της λυσσομανάει
ο άνεμος δε λέει να κωπάσει..
την παρασέρνουν οι σειρήνες της ψυχής
την παίρνουνε μαζί στον παφλασμό τους
ίσως μπορέσουνε τα μαϊστράλια την πικρία της
για τα ακατόρθωτα που ονειρεύτηκε
να ταξιδέψουνε στα πέλαγα..μαζί τους να σωθεί...

⫷ εις ρέμβην ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,