⫷ με μεταξένιο νήμα κλώθω επιστροφές⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Φίλοι μου λιλιπούτειοι των παιδικών..της αθωότης μου των χρόνων

οι αναμνήσεις μου λευκά φτερά..πλανάρουν στον αγέρα......

Με μεταξένιο νήμα κλώθω επιστροφές κι είναι στιγμές  που μειδιώ και άλλοτες βουρκώνω.. Ζωντανές οι ατελείωτες οι συζητήσεις μας, ακόμα αντηχούνε στα αυτιά μου ..εκεί στο Τούμπι μας στους Υφαντές..στο λόφο με τα πράσινα τριφύλλια.. με τις κοινές φοβίες μας για το σκόρπισμα της αύριον ..σαν των πουλιών των αποδημητικών που και συχνά..βόλι τους πετυχαίνει αδέσποτο εις τη διαδρομή..κι επιστροφή δεν έχουν. Μοσχομυρίζει ακόμη στο ντουλάπι το θυμάρι μας το  θρούμπι που μαζεύαμε στην άκρια στο ποτάμι. 

Τα ξόδευα με συνετή φειδώ μήπως και χάσω τα αρώματα της γης μας. 

 

Πόσο πονάω που σκορπίσαμε για πάντα εκεί, στις τσιμεντένιες πόλεις..και το γροικάω το σκέφτομαι..σαν αιώνια τιμωρία.Ανούσιες σκέψεις θα μου πουν. Εκεί το σώμα, κι  η ψυχή παντού στου κάμπου τα λιβάδια.. Ξεθώριασαν απ' τα μάτια μου  τα απέραντα με ηλιανθούς λιβάδια, που καμαρώναμε. .καμάρωνα στον ίσκιο τους μας κρύβαν. Υπόσχεση σας δίνω να 'ν σαν όρκος καρδιακός ..αν μια φορά ακόμα θα βρεθώ εκεί ..μια χούφτα χώμα στο δισάκι μου να σκύψω να σας φέρω..και τα νερά που αγαπήσαμε στις ποταμιές .. που δρόσισαν το δέρμα μας στα τόσα Καλοκαίρια..σε ένα μπουκαλάκι ακριβό να σας το κουβαλήσω.

Να πλέξω ένα στεφάνι για στερνή φορά..να μοιάζει σαν γιορτή..λες κι είν' Πρωτομαγιά..με τα κρινάκια τα λευκά της Παναγιάς..που ακούραστα φυτρώνουνε εις το πλατύ ποτάμι.

Είναι καιρός τον  δρόμο μου π' εχάραξα με μουσικές των αυλακιών με παραμύθια και με μυρωδιές απ' της γιαγιάς τις κατσαρόλες, με λόγια και με διδαχές σοφές απ' τα χείλη του παππού
με  γέλια..με ευχές..με όνειρα τραγουδιστά απ' των παιδιών της γειτονιάς στις έναστρες τις νύχτες.
Τα μέρη μου τα κύκλωσα.. με γνώση πια πορεύομαι..με πίστη..με ελπίδα..κι ένα χαρτί λευκό κρατώ..

για τις άγραφες σελίδες.

   

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ με μεταξένιο νήμα κλώθω επιστροφές⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,a

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ Oι λυπημένες ιστορίες μου ⫸

art : andrey aranyshev

”Μη γράψεις άλλες λυπημένες ιστορίες” μου 'λεγες
δεν τις αντέχει η ψυχή μου.
Κι εγώ σε κοίταγα αμήχανα
και που θα ξόδευα την πίκρα μου
που θα την ακουμπούσα?
Κι αν δεν την πότιζα με λέξεις καρδιακές
αν δεν την στρίμωχνα στις άσπρες τις σελίδες?
αν δεν την άπλωνα αναμεσίς σε αποσιωπητικά
τι θα την έκανα..πως θα την κουβαλούσα?
Στην τόση επιβαλλόμενη χαρά των ημερών
η λύπη μου είναι η δύναμή μου.
είναι το αντιστάθμισμα στην παλαιά μου ζυγαριά
μονάχα εδώ μου επιτρέπεται να λέω
να ζυγιάζω την αλήθεια.
Μόνο εδώ μπορώ να μεταμφιεστώ και να 'μαι ο εαυτός μου
και μέσα από τις λέξεις μου να δεις τα πάντα μου
ή και το τίποτά μου.
Μόνο σε αυτές τις ιστορίες τις δικές μου, είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη να αδειάζω τα σκοτάδια μου.
Να γράφω για τα μέρη που δεν πάτησα
για τους ανθρώπους που προσπέρασα
για όλα τα λόγια που δεν εξεστόμισα
για όλες τις χαρές που δεν εδιάλεξα
για όλες τις αποφάσεις που δεν τόλμησα
για όλα τα όνειρα που έθαψα.
Αυτές είναι οι δικές μου..οι ιστορίες μου
με πλήρην γνώσιν κι ενσυναίσθηση
σας τι εκαταθέτω
ίσως εις το κατώι σας παρόμοιες να κρύβετε κι εσείς.
Οι λυπημένες ιστορίες μου..
είναι εν δυνάμει κι οι δικές σας ιστορίες.

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ Oι λυπημένες ιστορίες μου ⫸

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ τόσα μποφόρια..τόσα κύματα ⫸

                                                                                                                  

Rafal Olbinski 

Τόσα μποφόρια..τόσα κύματα
κι εσύ δεμένη στ' άλμπουρο
κόντρα επήγαινες εις τον καιρό
τα όρτσα δεν εγνώριζες
ορθή πάντα κι αλύγιστη στην ανεμορριπή
κι ας γεύοσουν τα ευαίσθητα πικρά
του κόσμου..του πελάγους.......
κάτι σαν φως σε προσκαλούσε απ' την αυγή
ολόισια ετράβαγες
κει που εθρυλούσε η θάλασσα
πως χτίζανε Ναούς οι αδικημένοι.
κι έφερες τη ζωή σου ως εδώ
τη σημαδούρα σου δε βούλιαξες
κι ακόμα ανασαίνεις στο βυθό
πως να γλιτώσεις απ' τα κύματα?
κάτω απ' του γλάρου τη σκιά
στο τελευταίο πέταγμα
τα ύψη δεν τ' αρνιέσαι.

⫷ τόσα μποφόρια..τόσα κύματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷αγγέλων ενατένισις⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Πολύκρουνη η θύελλα της ψυχής
τυραννικά τη μεταμόρφωση κομίζει
συριγματιές χαράζουνε την πίστη μου
αετοπούλια ουράνια..
αγγέλων ενατένισις
εις το φτερούγισμα στο πέταγμα
ξυπνούνε αναπάντεχα
της πίστης μου τα κάλλη
της λύτρωσης η στράτα ανήφορος
λησμονημένη η αιωνία του Παραδείσου Άνοιξις
στα κακοτράχαλα λημέρια
πεπραγμένων..των συμβάντων
κι ένας διάλογος υγραίνει την ψυχή
τρέφει τα σωθικά..
το λογισμό μου θρέφει..
πίνω γουλιά απ' την κούπα της
της πίστεως μεταλαβιά.......
μεθώ..ντύνομαι τ' όστρακό της
δεν τα φοβούμαι τα κλειστά δωμάτια
σπάω τα κάτοπτρα της μοναξιάς
στην άκρη εκεί της στέγης μου
στέκει ακροκέραμο η Παναγιά
δε μου κουνά το δάχτυλο
ανοίγει μονοπάτια προς το φως
τα βάτα καθαρίζει για το πέρασμα
γίνεται ο σηματωρός μου.
της προσευχής το έαρ το αειπάρθενο
ραντίζει μ' άρωμα την λαβωμένην μου καρδίαν.

⫷  αγγέλων ενατένισις  ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αϊ γαρούφαλλόμου..⫸

Κόκκινο γαρουφαλλάκι
στο γλαστράκι μου π' ανθείς
στο περβάζι μου κρεμιέσαι
και το πένθος μου το σβηείς
ποξεχνιέμαι καρφιτσώνω
στα μαλλιά μου να χαρείς
το μικρό γαρούφαλλό μου
με τσιμπιδάκι μιας δραχμής
στο σοκάκι μας κινάω
το καμάρωμα ζητώ
μα στο δρόμο το θυμάμαι
πια εδώ δεν κατοικείς
το περβάζι μου παντέρμο
εμαράθης μιαν αυγή..

 ⫷ αϊ γαρούφαλλόμου..⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷θλιμμένη θαλπωρή⫸

 

 

Σαν την περικοκλάδα

 που το χάραμα ανθεί

μαραίνεται ως το γιόμα

και με το γέρμα του ηλίου

απ' το κλωνί της πέφτει

έτσι εμαράθη αγάπη μου

η σύντομη ζωή σου επί γης

κι ο κλώνος σου ετσακίσθη..

η πεταλούδα της αγάπης μας

 θλιμμένη θαλπωρή...

⫷ θλιμμένη θαλπωρή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εις γυρογυάλι απόμερον⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Ένα φεγγάρι σε εξεγέλασεν
σε βραδινήν πλανεύτρα αστροφεγγιάν
και σ' έριξεν εις γυρογυάλι απόμερον
εκεί που η γλώσσα των ψυχών σιωπά
αφουγκράζεται ..διψά
εκεί.........
π' αύρες θαλασσινές φέρνουν το μύρο της ζωής
το παραμύθι της ζωής να κολυμπήσεις
κι αν είν' αλήθεια παραμύθι η ζωή
πως τόσος πόνος να την κατοικεί
πως γίνεται ολάκερη ζωή
μέσα στα αφρισμένα της νερά
ν' αναζητείς το αίσιον τέλος?

 Της αλισάνθης στάλες αλμυρές
τρικύμισμα νεότητας ξυπνούν..σε κατοικεί
μαντατοφόροι σου μηνάν απ' το πρωί
ο παλιός δόλος των Θεών
που τυραννά τη γη θα καταποντισθεί
τ' αηδόνι θα λαλήσει την αυγή
δε θαν' το μπούστο σου αδειανό
μιας πεταλούδας τίναγμα θ' αφήσει το φτερό
κι ο ποιητάρης μες στους δρόμους θα διαλαλεί
ήρθε ο καιρός
θα γίνουν τα νερά ποτάμι της οργής
εις το σαλπάρισμα στο μπάρκο της ζωής
τόσες ψυχές στη θάλασσα
δεν πήγαν στα χαμένα.

⫷ εις γυρογυάλι απόμερον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,