# νύχτες εις της Ροδένιας #

Ετούτη την εαρινή βραδιά όσο ποτέ
στο παλαιοπωλείον της μνήμης μου
ψάχνω για να 'βρω τα κλειδιά
την πόρτα να ανοίξω
καμμιάν από τις πίκρες που με πότισες δε γνώρισες
τις μαύρες πίκρες που με πότισες
με τ' άγριο το φευγιό σου
απόψε δε θα κοιμηθώ..μον' θα σε καρτερέψω
φρεσκοασβέτωσα τα σκαλοπάτια σου
θα κάτσω να συλλογιστώ
και την αχνή σου τη μορφή θα ζωγραφίσω.
Αχ! και τα μάγια να ελύνονταν στα ξαφνικά
στων αστεριών το φέγγος
θα 'ρχόσουν μέσα στη σιωπή
να με γεμίσεις χάδια
τώρα θλιμμένη τριγυρνώ
η μοίρα άγρια με σιμώνει
το ξέρω πως δε θα 'ρθεις πια
τα χέρια μου να σμίξεις
μα μια εικόνα σου μου λέει
άσε το μάταιο να καταγκρημνιστεί
και μια φωνή..αισθαντική φωνή μου το μηνάει
να θυμηθώ αγαπημένε μου
τον μαγεμένον κείνον τον αλλαργινόν καιρόν
πως μ' έρανες..πως με είχες αγαπήσει..

 

 

                                       # νύχτες εις της Ροδένιας #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μοιραίες γυναίκες#

Γυναίκες...
μοιραίες γυναίκες που αγαπηθήκατε βαθιά
κι εσείς που δεν γνωρίσατε αγάπη αληθινά
τις νύχτες ως το γλυκοχάραμα
σώματα αντρών εγεννηθήκατε
εις Παραδείσους ανθηρούς να οδηγείτε
γυναίκες με χείλη τριαντάφυλλο
πότε θεατρικές..κι άλλοτε πόρνες ''ποταπές''
στου έρωτα την ηδονήν να τους μυήσετε
καθώς σας βάφτισαν ενσάρκωση του θηλυκού
τις νύχτες μοιάζετε με υψικάμινον φλεγόμενη
μα σαν το μέρωμα θα ρθεί
χάνεστε μες στους μύριους ρόλους σας
ονειροπόλες..γυναίκες του μοιραίου εσείς..
μητέρες κι ερωμένες κι αδελφές
την ομορφιά του ταξιδιού σας ζείτε αρμονικά
με την εκρηκτική φωνή σας της σιωπής
συνωμοτώντας και με τους Θεούς
αφήνετε αποτύπωμα στη Γης βαθύ....
σας σημαδεύουν εκατόγχειρες συχνά
σας πολεμούν σε μάχες άνισες..σκληρές
δεν περιμένετε ανταλλάγματα..παράσημα..χοές
καταλαγιάζουν όλα μέσα σας
ανάκατα και φύκια και ροδάνθες
το σκότος διώχνετε μελωδώντας τους καημούς
από το βάθος έρχεται το τραγούδι των θεριστριών
γυναίκες άλλοτε ναυάγια...
και άλλοτε το φως της Οικουμένης..

# μοιραίες γυναίκες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Είδα αγγέλους#

Τάγματα αγγέλων είδα να περνούν
σε καταπράσινα λιβάδια
κι έμεινα άφωνη ευθύς
εκόπηκε η λαλιά μου
σκιες μ' ανθρώπινη μορφή
συλλέγαν τα φεγγάρια τους
που κέρδισαν στη Γης.
Μισοί αγγέλοι.. μισοί άνθρωποι
φωτίζανε το δρόμο μας
αστέρια σπέρνοντας στις στράτες..
στη μοναξιά των σύννεφων
εκεί που γέρνουν οι ψυχές
κοιμούνταν κι αναπαύονταν
οι ψίθυροι του πόνου..
η λήθη δε ρωτάει το πως
δε συλλογάται τις επίγειες στιγμές
γίνονται αλάνια οι ψυχές
τα άφεγγα..τα βροχερά τα πρωινά
σταλάζουν στις καρδιές μας..

…«Ετσι μας έκαμ’ ο Θεός»
απ' το πεπερασμένο στο άπειρο
μέσα απ' τις αγγελικές των τις μορφές
να πλησιάζουμε την έδραν του Θεού!!!

# Είδα αγγέλους# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# κόρη της μοίρας Λάχεσις#

Κόρη της μοίρας Λάχεσις
στην κούνια μας σκυμμένη
στάζεις το λάδι στο καντήλι μας
και με το χέρι σου το αλάθητο
σ' άλλους τα χρόνια δίνεις τα απλόχερα
και σ' άλλους πρώιμα την τύχη τους κλαδεύεις
εις την ζαριά του παιχνιδιού
έρχεται η αδελφή σου κόρη της νυχτός
σκληρή η Άτροπος..της μοίρας άγρια μορφή
και ένας άνεμος στων άστρων την τροχιά
φέρνει στα απρόσμενα
δυσβάσταχτους σταυρούς
στη μάταιη ξερολιθιά της σύντομης ζωής
στα μαρμαρένια αλώνια.
αν και το εγνώριζεν δεν ήτανε καιρός
να μπούνε αυτοί στο χώμα.
Τα μάτια μου καρφώθηκαν ψηλά
ρωγμή μέσα στα σύννεφα
γέμισε μαυροπούλια ο ουρανός
ψυχές εξαγνισμένες.
Θρήνος τρανός εγένετο
στο αλωνάκι το μικρό
στον τόπο που αγάπησα
στης χώρας μου τα μέρη..
Καρικατούρες του καιρού
οι άνοοι εξουσιαστές
το κούφιο τους σαρκίο περιφέρουνε
χλευάζοντας το πλήθος.
Όχι! δεν έμαθαν ποτές τους να θρηνούν
επέτρωσεν το κέρδος τις ψυχές των.

Εκοντοστάθηκα και κοίταξα
σαν είδα τούτα τα χαλάσματα
εσφίχτηκε η ψυχή μου!
το ξόδι τούτο δεν εταίριαζε
στο όνειρον της νιότης!!!

 
# κόρη της  μοίρας  Λάχεσις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Λάχεσις = μοίρα που αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων

Άτροπος = μοίρα  που έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# πάρε με μαζί σου Άνοιξη#

 

 

 

 

 

« Πάρε με μαζί σου Άνοιξη
το θρύλο σου ν' αξιωθώ να τον γευτώ..
που αιώνες τώρα στους καιρούς σε κατατρέχει
για να ριγήσει ο θρύλος σου
και ο ήλιος ο ηλιάτορας
βλαστάρια νια στην Οικουμένη να γεννήσει.
ονειρεμένη σκέψη παγιδεύει με
στη γέρικη κορμοστασιά ωσάν φυλλοροεί
αγριολούλουδου κορμοστασιά για να φυτέψω..
Αφησέ με Άνοιξη να επισκευάσω τη φθορά
τον θάνατον να βγάλω από το κάδρο
και κεντημένη με χρυσές κλωστές
την αναγέννηση..τη νιότη να υμνήσω»

 # πάρε με μαζί σου Άνοιξη# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# κόρη του έαρος#

Εν χελινόδισμα της έφερνε μιαν θύμησιν
κάποτε ήταν κόρη λυγερή
παραδομένη εις του έαρος τα κάλλη
τώρα που τράνεψε θαρρεί
ντουμάνι στέλνει..καταχνιά η ζωή
στα ολόδροσα λιβάδια
την αληθινή της ιστορία την κερνάει
θολώνει τις ανταύγειες της
είναι αυτή..είσαι εσύ ..είμαι εγώ..
είμαστε εμείς.............
που ζούμε λαμπερές Ανατολές
κι απύθμενα σκοτάδια
τούτος ο απύθμενος βυθός..
τον είπανε ζωή............
ριζώνει αγέρωχα ένα δεντρί
μα ο θάνατος ωσεί παρόν
συμβαίνει μίαν ημέρα έτσι απλά
κλαδεύει το εκείνο το δεντρί
κι ένας κικάρδιος ρυθμός
αέναα μας καθοδηγεί
παλεύει να κρατήσει ολόρθο το δεντρί
μετράει αδιάκοπα το άρωμα
φυτεύει Άνοιξες μικρές
στέλνει το άρωμα ανθών της νεραντζιάς
σαν έχουμε ανοιχτό το παραθύρι...
οι νεραντζιές θα ανθίσουνε ξανά
με τη ματιά νοσταλγικιά..του έαρος η κόρη
θα σκύψει ευλαβικά..τα άνθια να μυρίσει
κι αν ζήσουμε ως τα βαθιά μας τα γεράματα
ένα αίσθημα ανθηρό αναμονής
θα μας θυμίζει πως υπήρξαμε κι εμείς
μίσχος μικρός..σ' εφήμερον λουλούδι!

#κόρη του έαρος # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# το όραμα της κόρης#

Ερόδιζε ο ήλιος το πρωινό
εις το Μετόχι τ' αψηλό
μέσα από την μαγείαν της σιωπής
δεν της απόμενε άλλο καταφύγιο
μέσα σε θάμπος ιερό
την οπτασία Του αναζήταε
σε ένα κάλεσμα για προσευχή
εξαγνισμόν εις τον βυθόν.....
λύτρωσιν της ψυχής να ζητιανέψει.
εις τ' αγκωνάρι ετούτο το μικρόν
σκιές της φανερώναν τη μορφή Του!
Δεν ήξευρε στ' αλήθεια αν ήταν άξια..ικανή
το ίνδαλμα της πίστης της να της φανερωθεί
μα ο πόθος της διακαής..οράματα εγέννα!
Και τότε η Σκιά Του της εμίλησεν
με γλώσσαν αρχαίου μύστη
''κόρη κανείς δε σ' εγκατέλειψε
αν σου 'μεινε η Πίστη!"
με σθένος και με τόλμημα
εδίψαε η ψυχή για εξαγνισμόν
θρηνώντας την κατάντιαν μας του γένους
εις την οικίαν της καρδίας της
εκατοικούσε από γεννήσεως δακρυρροών
ζέφυρος του πελάγου της ψυχής της
εθώπευε τ ' ανήλιαγα
λεβάντες φως και βάλσαμον
έσταζεν εις την καρδίαν...
Αλίμονο εις τους ρηχούς..τους φθονερούς
που δεν καρτέρεψαν στο θάμπος καντηλιού
να συναντήσουν τη μορφήν Του!

# το όραμα της κόρης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,