# κόρη του έαρος#

Εν χελινόδισμα της έφερνε μιαν θύμησιν
κάποτε ήταν κόρη λυγερή
παραδομένη εις του έαρος τα κάλλη
τώρα που τράνεψε θαρρεί
ντουμάνι στέλνει..καταχνιά η ζωή
στα ολόδροσα λιβάδια
την αληθινή της ιστορία την κερνάει
θολώνει τις ανταύγειες της
είναι αυτή..είσαι εσύ ..είμαι εγώ..
είμαστε εμείς.............
που ζούμε λαμπερές Ανατολές
κι απύθμενα σκοτάδια
τούτος ο απύθμενος βυθός..
τον είπανε ζωή............
ριζώνει αγέρωχα ένα δεντρί
μα ο θάνατος ωσεί παρόν
συμβαίνει μίαν ημέρα έτσι απλά
κλαδεύει το εκείνο το δεντρί
κι ένας κικάρδιος ρυθμός
αέναα μας καθοδηγεί
παλεύει να κρατήσει ολόρθο το δεντρί
μετράει αδιάκοπα το άρωμα
φυτεύει Άνοιξες μικρές
στέλνει το άρωμα ανθών της νεραντζιάς
σαν έχουμε ανοιχτό το παραθύρι...
οι νεραντζιές θα ανθίσουνε ξανά
με τη ματιά νοσταλγικιά..του έαρος η κόρη
θα σκύψει ευλαβικά..τα άνθια να μυρίσει
κι αν ζήσουμε ως τα βαθιά μας τα γεράματα
ένα αίσθημα ανθηρό αναμονής
θα μας θυμίζει πως υπήρξαμε κι εμείς
μίσχος μικρός..σ' εφήμερον λουλούδι!

#κόρη του έαρος # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,