# νύχτες εις της Ροδένιας #

Ετούτη την εαρινή βραδιά όσο ποτέ
στο παλαιοπωλείον της μνήμης μου
ψάχνω για να 'βρω τα κλειδιά
την πόρτα να ανοίξω
καμμιάν από τις πίκρες που με πότισες δε γνώρισες
τις μαύρες πίκρες που με πότισες
με τ' άγριο το φευγιό σου
απόψε δε θα κοιμηθώ..μον' θα σε καρτερέψω
φρεσκοασβέτωσα τα σκαλοπάτια σου
θα κάτσω να συλλογιστώ
και την αχνή σου τη μορφή θα ζωγραφίσω.
Αχ! και τα μάγια να ελύνονταν στα ξαφνικά
στων αστεριών το φέγγος
θα 'ρχόσουν μέσα στη σιωπή
να με γεμίσεις χάδια
τώρα θλιμμένη τριγυρνώ
η μοίρα άγρια με σιμώνει
το ξέρω πως δε θα 'ρθεις πια
τα χέρια μου να σμίξεις
μα μια εικόνα σου μου λέει
άσε το μάταιο να καταγκρημνιστεί
και μια φωνή..αισθαντική φωνή μου το μηνάει
να θυμηθώ αγαπημένε μου
τον μαγεμένον κείνον τον αλλαργινόν καιρόν
πως μ' έρανες..πως με είχες αγαπήσει..

 

 

                                       # νύχτες εις της Ροδένιας #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,