↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬

Διέδωσαν πως ξώκοιλες..
με το καλέμι της ψυχής σμιλεύοντας τις λέξεις..
καθώς εντρύφησα βαθειά εις το φτηνόν του χαραχτήρα σου αμάρτημα ....
θα περιφέρομαι  στο αντικαθρέφτισμα θλιμμένη :
" Ύφος σαράντα και..καρδιναλίων..το λαϊκότροπον
ύφος σιτεμένου, ενός παρατρεχάμενου
σε ξεφτισμένες πια σελίδες απ' το χρόνο
πλαισιωμένος από ανόητα νυμφίδια ξεπεσμού
με ύφος αυθεντίας..αυταρέσκειας..σνομπισμού
προελαύνεις κορδωτός, καμαρωτός
στις άνοες ..''κενές''.. του διαδικτύου σελίδες
να βρεις.. να ψάξεις και να κόψεις έναν ανθό
γρήγορα καταντάς βλαχομπαρόκ βορείων προαστίων
βρυχάσαι σαν το ποντικό που επιάστηκε στη φάκα
χτυπιέσαι ..θορυβείς εις τα τοιχώματα
γιατί το εκατάλαβες πως είσαι εν μηδαμινόν
ένα μεγάλο στρογγυλόν μηδενικόν..
τα ρόδα ..τα φεγγάρια.. τα πουλιά
περάσαν δίπλα σου..μα δεν σου αγγίξαν τα φτερά
ούτε λεβάντες ανάσανες ποτές εις τα σκυφτά.
κόκκορας ήσουν σε κοτέτσι κομψευάμενων
κι απόμεινες να κακαρίζεις τα πρωινά
έμεινες ν' αλυχτάς μαζί με τα σκυλιά
με το ξημέρωμα της νύχτας!''.
Ήγγικεν γαρ η ώρα ..η στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!

 

.↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ πρωινό οχτώ του Μάη ↬- ( στο γιό μου)

φωτο : Γιάννης Θεοδοσιάδης

 

 

Πρωινό οχτώ του Μάη..
τη μυρουδιά εθυμήθηκα και μειδιώ γλυκά
με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..
αρχές του Μάη ήτανε..γλυκά το ενθυμούμαι
που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα
τα μάτια τα μελιά σου..
Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή
εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.
Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή
και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..
Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της
έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες
μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά
ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου
όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..
Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί
τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά
μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα
της ζωής μου να κεντάω το υφάδι..

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κουπί στο νερό #

Στο τέλος έδινε συγχώρεσιν στους ήρωες..
γιατί ήταν και φορές..
που ενόμιζε πως ήτανε αυτή
που προκαλούσε εκείνο το ψεγάδι.
Μα οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..
κι είν' φορτωμένοι με ψεγάδια.
Απόψε επαρασύρθηκε η μικρή..
εμυθοποίησε τον ήρωά της του παραμυθιού
κι ενόμισε πως ηύρε το κουπί
να την κωπηλατίσει..
μα το εκατάλαβε νωρίς.
Μοναδικό κουπί μες στο νερό
έμαθε μες στη σκούνα της πως είναι αυτή
ένα κουπί αλύγιστο
μες σε παλίρροιες τρανές
σε κύματα αφρισμένα..
Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή
έψαχνε το ιδανικόν
πάντα οι ''αψεγάδιαστοι''
εφέρναν τον ερεθισμόν
στο αγνό το πρόσωπό της!

 # κουπί στο νερό # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸

Μέσα στο πρόσκαιρον και στο παροδικόν
έβαζε στοίχημα ακριβόν
τον αληθινόν της εαυτόν ν' ανακαλύψει
ένα ταξίδι αυτογνωσίας να γευτεί
μήπως και βρει εκείνο το κλειδί
τις πύλες να διαβεί του Παραδείσου.
Σελίδες ημερολογίου μυστικές
χωρίς ναρκισσισμούς ,αυτοβαυκαλισμούς
με δίχως εμμονές για ένα υπέρμετρον Εγώ
εκράταε πολύτιμα καθημερνά..στο τέλεμα της μέρας.
Πως γίνεται στ' αλήθεια χρόνε απάντα της
η ζωή τριγύρω να μεθά από ανθούς
κι αυτή να ζει σαν φάρος εις την έρημην ακτήν
όταν ο έρωτας βυθίζεται στο πέλαος
παίρνοντας μυστικά απ' την ψυχήν της
και στα κοράλλια των βυθών τα κατοικεί
τις κουρσεμένες νύχτες?
Χωρίς την ηχώ της απελπισίας πια....
με δίψαν για την γνώσιν επλησίαζεν τον ποταμόν
με τρόπον ελαφιού που σκύβει για να πιεί νερό
μη πέσει στο βυθό εκείνο το πολύτιμον το φυλαχτόν
που εφύλαε στο θωρηκτό της στήθος.
Τι θα 'καμε χωρίς ετούτον τον πολύτιμον σταυρόν
άδειο κουφάρι να γυρνά..σε ηττημένους δρόμους?

 ⫷ Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Δοκίμιον

Σε φεγγερά περάσματα θα περιπλανηθούμε..θα αφεθούμε για μίαν μοναδικήν νυχτιάν στα Ολόγιομα ....πανσέληνα...φεγγάρια ονειροπόλα ....Μα ποιός θα βάλει υπογραφήν για τα φεγγάρια της ψυχής μας?.
Γερμένα άλλοτες φωτίζοντας τους φράχτες γιασεμιών..κι άλλοτες στραφταλίζοντας εις τον αφρόν της θάλασσας..γίνονται τα ανομολόγητα της μοίρας μας.. της νοσταλγίας των ερώτων μας..έρχονται οι λυγερές σκιες μας ανταμώνουνε..κρυφομιλούν με τις κρυμμένες μάγισσες..κι ύστερα χάνονται στα σύννεφα....χάνονται στα νερά..

Μοναχικοί διαβάτες της ζωής....ξεχωριστός ...βαθύς και μόνος ο καθείς...μέσα στο πλήθος ...μόνος..μοναχός...θα κοιτάξει και πάλι το φεγγάρι εκεί ψηλά...να ψάξει για άλλη μια φορά...μήπως και συναντήσει το όνειρό του...ίσως τον κάνει να χαμογελάσει..χαρούμενα ή και λυπητερά
κατά πως μπόρεσε να αντέξει έρωτες....αποτυχίες υποσχέσεις.........όνειρα ανεκπλήρωτα και καταστάσεις τραγικές... ΄η και αβάσταχτα χαρούμενες......ελπιδοφόρες και συνταραχτικές..που εσκάσανε στα πόδια του εμπροστά....


Κι έτσι μόνος..μονάχος και μοναχικός....κι ας τον κρατούν από το χέρι...θα σκύψει βαθιά μέσα του...θα τα μετρήσει τα φεγγάρια του...που του έταξαν ...τον γέλασαν ...που αυταπάτες τον γεμίσανε...μα και χαρές εκείνης της ουτοπικής στιγμής...που στα κάστρα ανεβάζει..
Ετσι κι αλλιώς το ξέρεις... το φιλοσοφείς.. τέτοια είναι τα φεγγάρια...έρχονται ολόγιομα για ένα βράδυ....και βήμα -βήμα πίσω....λειψά σιγά -σιγά ...από το άλλο κιόλας βράδυ τα όνειρα μικραίνουν...Η πιο γλυκειά...η πιο μελένια ...η πιο νοσταλγική μελαγχολία ...καθώς η νύχτα προχωράει και το φεγγάρι...ανεβαίνοντας....μας γνέφει...μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ουτοπία μας ...που τόσο αναζητάμε...

 ⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Λυρικόν Δοκίμιον

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στους ροδανθούς του Μάη⫸

 

 

 

Με ροδανθούς του Μάη στα μαλλιά
με ολόλευκα η κεφαλή στεφανωμένη
εστολίστηκε η κόρη για μια ύστερη φορά
παράξενη ετούτη η Πρωτομαγιά
εφαντάσθη πως σε έσφιγγε αγκαλιά
σα νύφη που επαντρεύτηκε το Μάη..
κι ύστερα στο γρασίδι εκυλίστηκε μονάχη της
εθάρρησε πως έγειρε στη νυφική παστάδα.
έφερνε ο αγέρας τη φλογέρα του βοσκού
τα λόγια σου έφερνε τα ακριβά
εκείνα που της έταζαν
για πάντα τα ωραία θα 'ναι δικά σας
και τώρα εχάθης κι έμεινε
το θάμπος στην ψυχή της!


 ⫷ στους ροδανθούς του Μάη⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

# κόρη στο παραθύρι #

Της άρεσαν τα παραθύρια τ' ανοιχτά
κι απ' τα κλωνάρια του βασιλικού
στο λιόγερμα να κλέβει το άρωμά τους
στίχους μελωδικούς να τραγουδεί
στο νου της να 'ρχονται οι μνήμες της
πως σκόρπισε αχόρταστα τα ''αλάνικα''
..τα εύοσμά της κάλλη...
και το συρτό αλύχτημα π' αντίδωρο εμοίρασε
που έκαιε τα σωθικά της..
αμετανόητη..για όρκους.. δάκρυα..
γέλια που εσκόρπισε αλόγιστα
σε χιονισμένα νιάτα.........
να μην εντρέπεται να αρχίζει στεναγμούς
ωσάν τα ροδοσύννεφα θαμπώνουν τις ματιές της
δε θέλει να ν' φαντάσματα
οι καινούριες της αγάπες ...
γιατί της καρδιάς της τον ανθό.......
χλωρότερο τον κάμνουν!

 #  κόρη στο παραθύρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,