# κόρη στο παραθύρι #

Της άρεσαν τα παραθύρια τ' ανοιχτά
κι απ' τα κλωνάρια του βασιλικού
στο λιόγερμα να κλέβει το άρωμά τους
στίχους μελωδικούς να τραγουδεί
στο νου της να 'ρχονται οι μνήμες της
πως σκόρπισε αχόρταστα τα ''αλάνικα''
..τα εύοσμά της κάλλη...
και το συρτό αλύχτημα π' αντίδωρο εμοίρασε
που έκαιε τα σωθικά της..
αμετανόητη..για όρκους.. δάκρυα..
γέλια που εσκόρπισε αλόγιστα
σε χιονισμένα νιάτα.........
να μην εντρέπεται να αρχίζει στεναγμούς
ωσάν τα ροδοσύννεφα θαμπώνουν τις ματιές της
δε θέλει να ν' φαντάσματα
οι καινούριες της αγάπες ...
γιατί της καρδιάς της τον ανθό.......
χλωρότερο τον κάμνουν!

 #  κόρη στο παραθύρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,