↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬

 

Και είχα τόσα να σου πω αλλά εσιώπησα
Εφωτογράφιζα
τις λεπτομέρειες του κλειστού σου του φεγγίτη..
κι απ' το παράθυρο..εναγωνίως σου εμήναγα:
''Ήγγικεν γαρ η ώρα .. στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!''
Σπατάλη άσκοπη του νου μου οι παραινέσεις
πάντα κάποιος θα βρίσκεται επιτήδειος
κι η πρώτη έγνοια της ημέρας του
θα 'ναι να ''ξεπουλήσει'' την πραμάτεια του τη σάπια.
Πόσα να κρύψουνε οι τοίχοι πια…


Βαθιά συγκινημένη .............
που ξαπόστασαν οι μοίρες στο κατώφλι μου
του πεπρωμένου μου η ρίζα
μ' έκανε να μείνω έντιμη..κυρία και ευγενής!
Κλείνω τα αυτιά μου εις τις άναρθρες κραυγές..
Υπομονή μικρή Ροδένια μου
θα αλλάξουν οι καιροί να μου το θυμηθείς
και τα σπασμένα όστρακα θα τα ξεβράσει η θάλασσα
η θάλασσα είναι η μάνα μας,δεν τα μασάει τα λόγια της
και γράφει το τραγούδι καθενός
έδωσα αγώνα να ενηλικιωθώ
ήμουν μικρή μια νύμφη χρυσαλλίδα της στιγμής
κι έγινα πεταλούδα και πετώ
μα θα πετάξω πριν με πιάσεις!

 ↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫νυχτερινό κρεσέντο ↬

Συγκατοικούσα με το χρόνο μου βουβή
σε έναν κόσμο που βυθίζεται καθημερνά
τολμούσα, ονειρεύομουν..έψαχνα για έναν άνθρωπο
να έχει μιαν άποψιν ρομαντικήν δια την ζωήν
να γνώριζε που ανθούν τ' αγριολούλουδα της νύχτας..........
ένα λουλούδι εγύρεψα..μονάχα ένα λουλούδι.
Στους Παραδείσιους κήπους βρέθηκα
εκείνη τη σημαδεμένη μοιραία νυχτιά
στο δρόμο μου σ' απάντησα, αντάμωμα να γίνει
στο νυχτερινό κρεσέντο μας
τα λόγια σου ήταν μάγεμα
επήρανε μαζί τους την ψυχή μου
μα δε μου το έφερες ποτές το λούλουδο αυτό
κι ας τόσο λαχταρούσα
κι ύστερα χάθηκα στην άβυσσο
κι εκεί που ξεγελάστηκα
εκεί υπάρχω ακόμα!!!

 ↫ νυχτερινό κρεσέντο ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ ΣΑΝ ΗΛΙΟς ↬ - ( στην κόρη μου - 17/5/2020)

φωτο : Ηλιανή  Θεοδοσιάδη

 

Σαν ήλιος ήρθες στης ζωής μου το στερέωμα
εφώτισες τ' αφώτιστα κελάρια της ψυχής μου.. 
Μια ρίζα εφύτρωσε στη γέννα σου
στο μέρος της καρδιάς μου...
Ένα μωρό..ένα βλέμμα ..ένα χαμόγελο
τον κόσμο μας αλλάζει..
Τι γρήγορα ετράνεψες..και έδεσες κλαρί
πόσο μ' αρέσει να μετρώ..
τα χρόνια σου με ήλιους στην καρδιά μου..
στα πέταλα της άνθησης της νιότης σου
πόσο προσμένω κάθε Άνοιξη
τον νέο τον ανθό σου!!!
Μικρή μου κάποτε θα το θυμάσαι εκεί
νοσταλγικά...............
πόσο πολύ αγαπήθηκαν 
ο κήπος και το ρόδο του
στο μέρος της καρδίας..
ταξίδεψαν το όνειρο στο βλέμμα τους
 μιας Άνοιξης πρωινό ....

''ΣΑΝ ΗΛΙΟς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Στην Ηλιανή μου) 

↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬

Δε φτάσαμε μαζί στο έρημο νησί
μετρήθηκα κι ηύρα εσύ πως λείπεις
εμάζευα άνθια εις τον κήπο της Εδέμ
για να περάσεις καρτερούσα
τα μυρωμένα λούλουδα εκράταα αγκαλιά
τα φύλαγα μην τα μαδήσει ο βοριάς
κι ένα μου δάκρυ εκύλησε αργά
που δεν επρόκανα να σου τα φέρω μόνη..
Λες κι ήσουν θύμηση παλιά
που πάντα την ποθούσα
ίσως της μοίρας μου ήτανε γραφτό
της Άνοιξης τ΄ αγέρι να σε φέρει
τα λόγια σου ήλιοι λαμπεροί
για να φωτίσουν τα αφώτιστα
ερέβη της ψυχής μου
τώρα οι μέρες μου περνούν
κοιτάζοντας στα μάκρη
τώρα στο φως της αρνησιάς
τα λόγια ανθούς που μάδησες
στη θύμηση κακές πληγές μου ανοίγουν..
ούτε κι απόψε θα φανείς
στην εαρινή αυτή βραδιά
μια πίκρα θα ν' χυμένη
κι ένας κρυφός πικρός καημός
το σκοτεινό το βλέμμα μου
θα το γλυκοφιλήσει
μέσα στους κήπους τ' ουρανού
για εσένα θύμηση γλυκειά
τα χείλη μου θα στέλνουν το τραγούδι
ένα θλιμμένο σ' αγαπώ
για να θυμίζει πως το άφησες ζεστό
το νυφικό κρεβάτι!

 ↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στο μυστικό μου καταφύγιο #

christine Elger tut art

Εις σε προστρέχω ποίηση..στο μυστικό μου καταφύγιο

όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει

κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

ξέρω να ψάξω και να βρω μες στα στιχάκια σου

διαμάντια και ζαφείρια

δεν τη φοβάμαι τη νεροποντή 

τα λάθη μας ξεπλένει

στο διάβα μας θα ανταμώσουμε μάτια ζεστά

και μύρια μάτια ξένα

κι αν αρνηθούν οι μοίρες να έρθουνε στην πόρτα σου

με τα πανώρια κάλλη...

να μην αλησμονάς το κάθε ανάξιο

μονάχος του ο χρόνος και τα κύματα 

το πνίγουν..το σκοτώνουν..

 

# στο μυστικό μου καταφύγιο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬

Διέδωσαν πως ξώκοιλες..
με το καλέμι της ψυχής σμιλεύοντας τις λέξεις..
καθώς εντρύφησα βαθειά εις το φτηνόν του χαραχτήρα σου αμάρτημα ....
θα περιφέρομαι  στο αντικαθρέφτισμα θλιμμένη :
" Ύφος σαράντα και..καρδιναλίων..το λαϊκότροπον
ύφος σιτεμένου, ενός παρατρεχάμενου
σε ξεφτισμένες πια σελίδες απ' το χρόνο
πλαισιωμένος από ανόητα νυμφίδια ξεπεσμού
με ύφος αυθεντίας..αυταρέσκειας..σνομπισμού
προελαύνεις κορδωτός, καμαρωτός
στις άνοες ..''κενές''.. του διαδικτύου σελίδες
να βρεις.. να ψάξεις και να κόψεις έναν ανθό
γρήγορα καταντάς βλαχομπαρόκ βορείων προαστίων
βρυχάσαι σαν το ποντικό που επιάστηκε στη φάκα
χτυπιέσαι ..θορυβείς εις τα τοιχώματα
γιατί το εκατάλαβες πως είσαι εν μηδαμινόν
ένα μεγάλο στρογγυλόν μηδενικόν..
τα ρόδα ..τα φεγγάρια.. τα πουλιά
περάσαν δίπλα σου..μα δεν σου αγγίξαν τα φτερά
ούτε λεβάντες ανάσανες ποτές εις τα σκυφτά.
κόκκορας ήσουν σε κοτέτσι κομψευάμενων
κι απόμεινες να κακαρίζεις τα πρωινά
έμεινες ν' αλυχτάς μαζί με τα σκυλιά
με το ξημέρωμα της νύχτας!''.
Ήγγικεν γαρ η ώρα ..η στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!

 

.↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ πρωινό οχτώ του Μάη ↬- ( στο γιό μου)

φωτο : Γιάννης Θεοδοσιάδης

 

 

Πρωινό οχτώ του Μάη..
τη μυρουδιά εθυμήθηκα και μειδιώ γλυκά
με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..
αρχές του Μάη ήτανε..γλυκά το ενθυμούμαι
που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα
τα μάτια τα μελιά σου..
Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή
εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.
Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή
και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..
Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της
έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες
μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά
ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου
όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..
Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί
τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά
μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα
της ζωής μου να κεντάω το υφάδι..

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,