↫στοιχισμένα πορτραίτα ↬

Καθώς η φαντασία σου εσμίλευε σεμνές συνωμοσίες
στην κάμαρή μου ετρύπωνες
με κοίταγες με βλέμμα παρακλητικό...
και ζήταες για να με ζωγραφίσεις...
Πορτραίτο να με κάνεις θέλησες..
σ' ακρυλικό με μουσαμά την Προσωπογραφία μου
μες στη δική σου κάμαρα να έχεις κρεμασμένη...
Έμαθες να τραβάς γραμμές και περιγράμματα..
Κι όλοι θαυμάζανε τα κάδρα σου...και σε χειροκροτούσαν...
Και δέχτηκα ...και σ' άφησα να με φωτογραφίσεις...
και να κοιτάς με προσοχή....τα μάτια και το στόμα. 

Mέρες μες στην δική σου κάμαρα την τέχνη σου
και τις καλύτερες τις τέμπερες...για μένανε βουτούσες.
Μα εδυσκολευόσουν το 'βλεπα ...
ίδια εμένα για να κάνεις....
Σου 'λειπεν η μυρωδιά μου,η αφή,κάτι λεπτό,
εμένα να θυμίζει...
Το 'ξερα ελλειπή πως είχες μόρφωση εις το αποτύπωμα ψυχών .
Γιατί ο δικός σου δάσκαλος...δεν μπόρεσε...
δε σου 'μαθε ψυχές ν' αποτυπώνεις....
Σάμπως και μπόρεσε κανένας δάσκαλος
ψυχή να ζωγραφίσει ?
Είν' οι ψυχές ..χιλιάδες περιστέρια άπιαστα...
πετούν κάθε λεπτό ελεύθερα ...
τους ουρανούς να διασχίσουν..μάχονται...
κι ελεύθερα τον ουρανό για κάδρο έχουν..

 Ξέρεις πόσες φορές ναυάγησε η ψυχή...
μέχρις εσύ το κάδρο να τελειώσεις ?
Άλλαξε χίλιες δυο μορφές...κι εσύ αποτύπωσες μονάχα ...
μια τόση δα στιγμούλα...εκαδράρισες...
στην έκθεση την πήγες και την έδειχνες...
και στη χοντρή την ξύλινη κορνίζα την ανάγλυφη
την περηφάνια σου την περισσή να πλαισιώνει.
όλοι να σε θαυμάζουν...που ήσουν τόσο δυνατός ...
εις της ζωγραφικής την τέχνη...
Σε άφησα ...δε θέλησα ...
προτίμησα να κρεμαστώ στον τοίχο σου σε στοίχιση ...
μιας έκθεσης ζωγραφικής...κι όλοι να σε θαυμάζουν...
που τόσο γελαστή ή και θλιβερή...
κατάφερες να με αποτυπώσεις...
Μα σε σένα εγώ ψιθυριστά θα σου το πω...θα στο ομολογήσω...
Σαν θες πορτρέτο αληθινό δικό μου για να κάνεις...
σκύψε και ώρες κοίταξε βαθιά μες στην ψυχή μου....
πάρε ξανά τις τέμπερες..
.και χρώματα που εκεί βαθιά θα βρεις...
αυτά και να της βάλεις....

↫ στοιχισμένα πορτραίτα ↬ - Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εορταστικόν ημεροδρόμιον#

Όσους σκοπούς εκουβαλούσα στην καρδιά
ήρθες εσύ φίλη γλυκειά μίαν χαραυγήν
πρίμο σεκόντο μου 'καμες
για να τους τραγουδήσουμε αντάμα..
οι φίλοι οι καρδιακοί είν' λούλουδα στη γλάστρα
για να στολίζουν το περβάζι της ψυχής....
ήλιοι ζεστοί στη μέση καταιγίδας
αδιάβροχον στο μυστικόν ημεροδρόμιον
της σύντομης επίγειας ζωής μας.

 # εορταστικόν ημεροδρόμιον#  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( στην ακριβή μου φίλη - στη Λένα της καρδιάς μου!)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ τοιχογραφίες ↬

Αν θες στης πολιτείας τα στενά
μακριά απ' τη λοιμική της
μεθύστρα η ομορφιά να αιωρείται
στους δρόμους που επεριδιάβηκες
οι ζωγραφιές που εχάραξες στις γειτονιές
αιώνια να πλανώνται :
''κάψτε τα ξόανα εκειά
που δουλικό υποταγής σε χρίζουν.
αναμεσίς εις τα φωτόδεντρα π' εφύτεψες
εις ένα παλαιών καιρών ..εις το μικρό σου αλωνάκι
στις εξουσίες μην υποταχθείς
σαν ονειρεύεσαι αέναα
μαλαματένιες οι τοιχογραφίες σου
με επιστρώσεις διαδοχικές
φύλλα χρυσού να είναι καλυμμένες''

 ↫ τοιχογραφίες ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μες στου Μαγιού τα χρώματα#

Νιόφυτα φύλλα επέταξαν
τα δέντρα που εθρηνούσανε
του κάμπου τη μαυρίλα
γέμισαν άγρια ρόδα .οι ρεματιές
στα υπόστεγα..χτίζουν φωλιές τα χελιδόνια
πετούν τρελλά στων παρτεριών
γαλάζιες πεταλούδες
κι εσύ απόμεινες να καρτερείς
προσμένεις το καράβι για να ρθεί
με τ' άρμενα ανθισμένα
στη θαλασσοδαρμένη σου ψυχή
μίαν τέτοιαν άνθινη όμορφιά
ροδόνερο σταλάζει....
μες στου Μαγιού τα χρώματα
γλυκά ενθυμείται η ψυχή
σ' είδε να καταφθάνεις
μ' ενα καράβι αλλαργινό
στην πλώρη καθισμένος
σα λιτανεία να περνούν από εμπροστά
τα ονείρατα τα πρώτα..

 # μες στου Μαγιού τα χρώματα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ μια νύχτα ο έρως ξαφνικά ↬

Άλλαξε χρώμα ο ουρανός
κι ήρθε μια νύχτα ο έρως ξαφνικά
κι εκρύφθη στην καρδιά μου
ξάφνου ο ορίζοντας εστάθη μακρινός
κι ούτε ποτέ του ζήτησα
δείγμα της συμπονιάς του..

Σαν Όνειρο..
ζεστή υπόσχεση η φλογερή ματιά σου
και τόσο γλύκανε η καρδιά
που έδωσε πίστη στη χαρά
κι ύστερα έφερες βροχή
μα έμεινα μόνη να χαμογελώ
κι εσυλλογίστηκα σιγαλινά
εκείνοι ως το μεδούλι που με μούσκεψαν
δεν ήταν ξένοι, μακρινοί
ήταν αγαπημένοι
ερωτεύτηκα..αγάπησα
μα άλλη ψυχή δεν έβλαψα
εξόν απ' τη δική μου...

 ↫ μια νύχτα ο έρως ξαφνικά ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬

 

Και είχα τόσα να σου πω αλλά εσιώπησα
Εφωτογράφιζα
τις λεπτομέρειες του κλειστού σου του φεγγίτη..
κι απ' το παράθυρο..εναγωνίως σου εμήναγα:
''Ήγγικεν γαρ η ώρα .. στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!''
Σπατάλη άσκοπη του νου μου οι παραινέσεις
πάντα κάποιος θα βρίσκεται επιτήδειος
κι η πρώτη έγνοια της ημέρας του
θα 'ναι να ''ξεπουλήσει'' την πραμάτεια του τη σάπια.
Πόσα να κρύψουνε οι τοίχοι πια…


Βαθιά συγκινημένη .............
που ξαπόστασαν οι μοίρες στο κατώφλι μου
του πεπρωμένου μου η ρίζα
μ' έκανε να μείνω έντιμη..κυρία και ευγενής!
Κλείνω τα αυτιά μου εις τις άναρθρες κραυγές..
Υπομονή μικρή Ροδένια μου
θα αλλάξουν οι καιροί να μου το θυμηθείς
και τα σπασμένα όστρακα θα τα ξεβράσει η θάλασσα
η θάλασσα είναι η μάνα μας,δεν τα μασάει τα λόγια της
και γράφει το τραγούδι καθενός
έδωσα αγώνα να ενηλικιωθώ
ήμουν μικρή μια νύμφη χρυσαλλίδα της στιγμής
κι έγινα πεταλούδα και πετώ
μα θα πετάξω πριν με πιάσεις!

 ↫ κάποιοι θαυμάσιοι..ρομαντικοί↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫νυχτερινό κρεσέντο ↬

Συγκατοικούσα με το χρόνο μου βουβή
σε έναν κόσμο που βυθίζεται καθημερνά
τολμούσα, ονειρεύομουν..έψαχνα για έναν άνθρωπο
να έχει μιαν άποψιν ρομαντικήν δια την ζωήν
να γνώριζε που ανθούν τ' αγριολούλουδα της νύχτας..........
ένα λουλούδι εγύρεψα..μονάχα ένα λουλούδι.
Στους Παραδείσιους κήπους βρέθηκα
εκείνη τη σημαδεμένη μοιραία νυχτιά
στο δρόμο μου σ' απάντησα, αντάμωμα να γίνει
στο νυχτερινό κρεσέντο μας
τα λόγια σου ήταν μάγεμα
επήρανε μαζί τους την ψυχή μου
μα δε μου το έφερες ποτές το λούλουδο αυτό
κι ας τόσο λαχταρούσα
κι ύστερα χάθηκα στην άβυσσο
κι εκεί που ξεγελάστηκα
εκεί υπάρχω ακόμα!!!

 ↫ νυχτερινό κρεσέντο ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,