# ύστερες ενθυμήσεις#

 

 

  

 

 

Στις ενθυμήσεις μου τις ύστερες
στάζαν τα κεραμίδια της ψυχής
η μελαγχολία της..........
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
έγραφε νότες από το τραγούδι μας
μίας αγάπης μη λησμονημένης...
κρυμμένη στα πολύτιμα η βέρα σου η χρυσή
διαμαρτύρηση στην απουσία σου
κώδικας μυστικός
για μιαν αγάπη που εξεδίψαε την ψυχή
απ' το βαθύ του χρόνου .


 

 # ύστερες ενθυμήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# Φθινοπωρινή σονάτα..#

 

 

 

 

 

 

Στα βιαστικά σινιάλα του Καλοκαιριού..
εγύρναε ο χρόνος τις σελίδες του ..
εψύχρανε ο καιρός..
την κάψα εδιαδέχονταν το ψύχος της καρδιάς
κι έριχναν δίχτυ να πιαστούν οι κόρες της ελπίδας.

 # Φθινόπωρινή σονάτα..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

↬παρέα με τους αητούς↫

 

Θαρρώ..στη σκοτεινή που έζησα εποχή
ετόλμησε η αθώα μου ψυχή
στα ύψη να φωλιάσει
και έζησε παρέα με τους αητούς
τα αυτιά μου ηθέλησαν να μην ακούν
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ
να αντιλαλούν οι στοχασμοί μου αψηλά
ν' ανέβω την κορφή Σου
μέσα στο νου μου να γεννιέται ένα φως
να 'ναι ένα φως αληθινό, να πρωτολάμπει.
να ατενίζω δρόμους με ορίζοντες
εκεί που η νιότη ανέσεις δεν λογάριαζε
στα κακοτράχαλα τα ύψη.

Τώρα λιγόστεψαν οι κορυφές
ελιγοστέψαν οι λειμώνες
μονάχα αυτά απόμειναν
χαρές και λύπες και καημοί
στις έρημες τις νύχτες
αιμορραγούσα άλλοτες
και άλλοτες πετώντας στα ουράνια
ένα σχοινί γυρεύω να πιαστώ
να σκαρφαλώσω στις κορφές
στα δύσβατά Σου ύψη.
καλότυχος όποιος μπορεί
την έκστασιν ν' αγγίξει.

↬παρέα με τους αητούς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ δέεται η ψυχή...↫

 

 

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..

Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..

Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...

↬ δέεται η ψυχή...↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική..↫

Αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική
της ζωής μου τα βαρίδια πετώ..

η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«σε τούτο το γιορτάσι...»

Σε τούτο το γιορτάσι το σημερινό
οι ώρες του θρήνου μου συνθλίβονται
καθώς βυθίζομαι στο άρωμα της ζωής.
Zω λαχταρώντας..βρίσκω καταφύγιο
στης πρώτης νιότης τα σκαλιά..
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα βαμμένα μου μαλλιά
της ηδονής πετιέται ακόμα το στοιχειό.
μα έρχεται σκληρό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ μου Βενετσιάνικο καθρέφτη .
Με τη σοφία των χρόνων μου
με μια αφιλτράριστη παρότρυνση
δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο..
τολμώ..με φλόγα έρωτα νεάνιδος..
το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...
τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..
Ω! τι με νοιάζει κι αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..
είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..
στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε
λεβάντες και τζιράνι..........


«Σε τούτο το γιορτάσι...» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

« Ομορφιά »

Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού....
Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού...
.στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...
με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα...
Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...
την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....
στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...
που υποσχόταν...

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...
μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα
και άλλοτες λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές..
.και ώρες -ώρες αφημένη.....
Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,
από μπροστά μου κι αν περνούσε....
Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί..
να φύγει δεν την άφηνα και το λερό της το φουστάνι...
να ξεπλύνω προσπαθούσα....
Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...
που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...
Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...
που μοιάζαν για τους άλλους...
μα ήσαν τόσο πλουμιστά που ήλιους εγεννούσαν

Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ...
αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...
εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει .. να ξεφυτρώνει ?
Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...
η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...
κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...

« Ομορφιά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,