# στολίδια και πλουμίδια #

Ορθή... πάνω στην πλώρη της ψυχής
τις νύχτες τις μοναχικές έβγαινα παραγάδι
να αλιεύσω τα στρεβλά ..
και να κοιτάξω σθεναρά
την περιρρέουσαν φτηνήν ανοησίαν.
.Μαργαριτάρια..και χρυσά
ειδών..ειδών στολίδια και πλουμίδια
κρέμονταν στους λαιμούς των γυναικών.
η λαίλαπα των καιρών τις ακρωτηρίαζε
τις έκαμε ρηχές..
Χωρίς τα σύνεργα στις σκέψεις τους
ξυπνάγαν το πρωί ''ναυαγισμένες''.
Προορισμός ανύπαρκτος
ξόμπλια..στολίδια και πλουμίδια η ζωή των.

# στολίδια και πλουμίδια # - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αβόλευτη κυρά»

 

 

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
κι όλοι εμείς εκλείσαμε τα βλέφαρα
κι εμείναμε με μάτια ερμητικά κλειστά
στο νου μου έρχεται ένα κάλεσμα ακριβόν.....
φεγγάρια πάλι και φτερά να ζωγραφίζω..
Δε μου χωράνε πια εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά
και στέρεα παπούτσια να αγοράσω να φοράω..
γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσαν λασπουριές..
Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..αποκοιμήθηκαν βαθιά
κι εκείνοι οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
Γέμισε το κεφάλι μου από ''άναρθρες'' κραυγές..
ύμνους ηρώων .. και προστάτες..''νταβατζήδες''
που εμπορεύονται τη φτώχεια των ανθρώπων..
πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..
θα τριγυρίζω αβόλευτη κυρά
μες στα σοκάκια και τις γειτονιές
πριν με στεγνώξουν και με καταντήσουνε
ωσάν μια λεμονόκουπα στυμμένη.

 « αβόλευτη κυρά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«άρωμα μνήμης»

 

 

Ευτυχισμένοι..
όσοι ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής
οι θύμησες........
τους φέρνουνε μαγευτικά τις μυρωδιές
στου χρόνου τις αιώρες..
Ταξίδια μακρινά η μνήμη μας τολμά
ταξίδια ξέπμαρκα,ακυβέρνητα
στης μέθεξης τη χώρα.
Από παιδί με μάγευαν οι μυρωδιές
μα η δική σου μυρουδιά
ωσάν του Φθινοπώρου τη βροχή
εστάλαξε μαλάματα
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
τα ράντισε για να μοσχοβολούν
ώσπου τα μάτια μου να κλείσουν οι αγγέλοι.
Σε βρίσκω μέσα μου
το δυνατό σου άρωμα ελιξήριο ζωής
ξεπλένει τη ζωή μου από τις στάχτες
αθώα εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί
«ακούσια μνήμη» το ακριβό σου άρωμα
αφήνει ανάσα νοσταλγίας.  

«άρωμα μνήμης» - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«βράχοι μονάχοι»

Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι
κώδικες μυστικοί
απ' το βαθύ του χρόνου
το άβατο της μοναξιάς
φωνές παραβιάζουν.
σιμώνουν απειλητικά
σε όσους πονούν
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί......
βράχοι που δεν ανθούνε.
έμεινες να κυκλώνεις τις στιγμές......
ουδέν παντοτινόν εις την ζωή
τίποτε δεν διαρκεί αιώνια.

 «βράχοι μονάχοι» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«Η νιότη μου»

Ω ! χρόνοι ανέμελοι της νιότης μου
σε σας χρωστάω τη σοφία μου
στα πάθη μου..στα λάθη μου
σε έρωτες που πόθησα
χείλη που ονειρεύτηκα και τσιγκουνεύτηκα
να τους χαρίσω ένα μου φιλί
σε έρωτες ανεκπλήρωτους
που εμείνανε λειψοί.
και άλλοτες παράφορους
που με ανεβάσανε εις την ουράνια τη σκάλα.
Τη σήμερον........................
Σιμώνουνε φωνές σαν διδαχές
τι γρήγορα το ρόδον το άλικον απέρχεται
μελώνουνε τα χρώματα εις το περβόλι μου
γίνονται.. μετάξινο ένα ροζ.
Με πλάνεψεν η νιότη μου
και έχτισα τον κήπο μου
ψηλά στα κορφοβούνια
έψαξα πέτρα μυθική
για να χαράξω αποτύπωμα
μη με ξεχάσει ο χρόνος..
μα ήρθαν μπόρες δυνατές
και το αποτύπωμα εσβήσθη..
Κάνω σκέψεις αλλόκοτες
μες στης ψυχής τις κρύπτες
αφήνομαι στης φαντασίας το όνειρο
οι αντιθέσεις μου με τρέφουνε
παλεύουν μέσα μου το σκότος και το φως
μα τα ονείρατα προκλητικά
με παρασέρνουνε στην ομορφιά
κι όπως μονάχη μες στα βράδια τριγυρνώ
ανακαλύπτω της ζωής την εμορφάδα.
κι απ' την αρχή..ζω μίαν δεύτερην νεότη!

 «Η νιότη μου» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τρυφερές εξομολογήσεις #

Νύχτες ολάκερες ανέφελα
σκόρπαγα την ψυχή μου
μια μανιασμένη πυροθύελλα
του νου μου οι ανέμοι
καραδοκούσαν να μου κάψουνε
τις ρόδινες τις σκέψεις μου
φορές - φορές το καταφέρνανε
και κάποτες τους νίκαγα εγώ..
κι όπως απέρχονταν αργοπορημένα η νυχτιά
της ροδοδάχτυλης Ηως, σαν φάνηκαν οι λάμψεις
την αντοχή της σκέψης μου ακόνιζα
τους θελλώδεις ανέμους κόπαζα
τους δαίμονες που διεκδικούσαν την ψυχή
απόδιωχνα στο άπειρο..........
οι εξομολογήσεις μου γίνονταν τρυφερές
γεμάτες ροδοπέταλα λιλά
απλώνοντας ασπίδας δέρας ακριβόν
τα άσχημα του κόσμου να καλύπτει..

# τρυφερές εξομολογήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

 

# άρωμα Ελλάδας#

Μια πλαγιά με πουρνάρια ελιές και πεύκα να βουτά στην θάλασσα....
Ένα ασπρισμένο σπίτι με γεράνια γαρδένιες βασιλικά και θυμάρι.
Ο πίνακας που σεργιάνισαν τα μάτια σου σε άνυδρους τόπους
Ο παππούς στα σκαλοπάτια να παίζει τσαμπούνα το δείλι
Η γιαγιά στο τηγάνι να ετοιμάζει ''πισσία ''
κι εσύ παιδι να πίνεις σε μια κούπα το Αιγαίο.
Το τραγούδι που η ψυχή βολτάρισε στον κόσμο...
Τα χαμόγελα.. τα μάτια τα καθάρια..
τα σοφά λόγια των ανθρώπων του μόχθου..
ήρθαν και αντάμωσαν στα ξένα με δύσκολες λέξεις του Κορνήλιου..
και έκαμαν αυτό το δύσκολο σμίξιμο...
Είναι δύσκολο να κάνεις τα κόκκαλά σου αλεύρι
για να ξαναβρείς το βηματισμό σου ..
Είναι δύσκολο να βρεις ξανά την γλώσσα την αληθινή
Και.. αν σε κουράζει που βλέπεις τα αυριανά
κι αν ώρες ώρες το μάταιο σε ταλαιπωρεί..
Είναι που σε σώζουν οι ποιητές και οι νότες..
και με τα χέρια στις τσέπες ακόμη σεργιανάς
στις γειτονιές του κόσμου.........

# άρωμα Ελλάδας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,