"ακολουθώντας το ποτάμι"

Γοργοκυλούσε ο ποταμός τα διάφανα νερά του
κι η γλύκα της φλογέρας μου
ετρύπαε τον αγέρα.
Ακολουθώντας τον αδάμαστο
του πλήθους ποταμό
ήταν στιγμές που τη ροή επαρέκαμπτα
κι άλλες στιγμές.......
τον ρόδινο τον ''ποταμό''
του αόρατου του πλήθους ακολούθαγα
μη και φανώ παράταιρη στα μάτια των πολλών
δεν ήτανε αυτό συμβιβασμός
προσαρμογή το ονόμαζα
αν ήθελα το στόχο μου τον υψηλό
αν ήθελα το υψιπετές..εκείνο να πετύχω..
Δεν είμαι θηριοδαμαστής
ένας πολίτης ταπεινός
που θά 'θελε
στο πέρασμά του απάνω εις τη γης
ένα μικρό αποτύπωμα
τον κόσμο ομορφότερο να κάμει..
''Οι ποταμοί του πλήθους'' κουβαλούνε
παραμύθια μαγικά μιλούνε στις καρδιές μας.
Τρανά τα όνειρα του νου
ύλης φθαρτής το σώμα.
Ακολουθώντας το ποτάμι της ζωής
ξυπνάμε ένα πρωινό
κι όλοι εμείς οι αντισυμβατικοί..οι ρομαντικοί..
..κρεμόμαστε ως φωτεινά
πεφταστέρια στα ουράνια..

"ακολουθώντας το ποτάμι" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# βιολέτες μπλε#

 

 

 

 

Από τη μακρινή χώρα της λησμονιάς
βιολέτες μπλε μου έστειλες
μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι
αν όπως λένε έχουν ενσυναίσθηση οι ψυχές
αισθάνσου..φέρε μου τη ζεστασιά
ζέστανε την ψυχή μου..
Ζωή..Ελπίδα κι Έρωτας εσύ.
Κι εγώ.....
σου στέλνω ως ανάμνηση..βιολέτες μπλε
να ψάξουν,για να σ'εβρουν στα ουράνια.
Αγαπημένε μου εσύ..
έλαμπε όλος ο Απρίλης μες στα μάτια σου
το βλέμμα σου σαγήνη της ψυχής.

 # βιολέτες μπλε # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# υπό την σκέπην Της#

 

 

Σίμωσε ως το παραθύρι μου..
της Άνοιξης αηδόνι μου γλυκό
φέρε ως το περβάζι μου
ήχους γλυκείς συμπαντικούς
στείλε το μελτεμάκι σου Θεέ
υπό την σκέπην Της
να απλώσει τα φτερά
να με σκεπάσει η Παναγιά
με ευλάβεια να σταθώ μπρος στο εικόνισμα
της μάνας του Χριστού
να ασπαστώ με ευλάβειαν περισσήν
να ανταμώσω την από μέσα ομορφιά...
εκείνην την νοσταλγικήν την προστασίαν
που επιζητά αέναα η ψυχή
και ας φωλιάσει μέσα μου βαθιά
η πίστις η ''Αγία''  

# υπό την σκέπην Της #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα μας το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# ένα πυροφάνι#

 

 

 

 Θα τη θυμάμαι πάντα εκείνη τη στιγμή
τότες που αγωνίζομουν
σπουδάζοντας το φως
τότες που έψαχνα τη μέσα μου Άνοιξη να βρω
γεννήθηκα με ένα πυροφάνι ταπεινό
σαν του ψαρά......
για να φωτίζω της ψυχής μου τη σπηλιά
και δε μου πρέπει διόλου να παραδοξολογώ
γιατί απ' το ελάχιστο φτάνω
στον τελικό προορισμό
ίσως να συναντήσω εκεί
τα φωτεινά, τα διάφανα νερά
ίσως προκάνω για να βυθιστώ
στις στέρνες της ψυχής μου.

 # ένα πυροφάνι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# μοιραίοι διαβάτες#

Κρυμμένο εντός στα σωθικά
αγρίμι εσεργιάνιζε
αγχιβατώντας μέσα της αλύχταγε......
η περιπλάνηση της νοσταλγίας θαλερή
εσίμωνε ψίθυρους αχνούς και φευγαλέους
όμοιοι θαρείς του νου
μοιραίοι,αόρατοι,περαστικοί διαβάτες
μιλούσανε συχνά ,για ιστορίες ξεχασμένες
κι όπως αλαφροίσκιωτα εδιάβαινε
πατώντας μονοπάτια ανθηρά.....
οι ψίθυροι, οι φλύαροι εμίσσευαν
η μνήμη η ακριβή της έφθινε στο άγνωρο
κι απόμενε μονάχη κι ευτυχής.

 # μοιραίοι διαβάτες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

« ανθισμένες στιγμές»

William Robert Symonds

 

 

Τις φυλακίζω τις στιγμές..
με ξόρκι θυμιατήρι τις θυμιάζω..
κατοχυρώνω την αθανασία μου
γεννιέμαι από τις στάχτες μου
αλλάζω φόρεμα σα χαμαιλέοντας..
ξεφτίζω τα..τα λέπια της οργής μου..
ακόμα τώρα χρόνια τ' αγαπώ..
χαϊδολογώ το στοργικά..
το κοριτσάκι το κοκκινομάλλικο..
που φυσαλίδες γέμιζε..
ακούραστα..τα ορθάνοιχτα..
απορημένα της λαγνείας μου
τα μάτια..
«Με την ελπίδα μιας ολάνθιστης στιγμής...
δε λένε ψέματα ποτές οι ανθισμένες μας στιγμές....
το μέλλον μου αλιεύω.. »

« ανθισμένες στιγμές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,