« ανθισμένες στιγμές»

William Robert Symonds

 

 

Τις φυλακίζω τις στιγμές..
με ξόρκι θυμιατήρι τις θυμιάζω..
κατοχυρώνω την αθανασία μου
γεννιέμαι από τις στάχτες μου
αλλάζω φόρεμα σα χαμαιλέοντας..
ξεφτίζω τα..τα λέπια της οργής μου..
ακόμα τώρα χρόνια τ' αγαπώ..
χαϊδολογώ το στοργικά..
το κοριτσάκι το κοκκινομάλλικο..
που φυσαλίδες γέμιζε..
ακούραστα..τα ορθάνοιχτα..
απορημένα της λαγνείας μου
τα μάτια..
«Με την ελπίδα μιας ολάνθιστης στιγμής...
δε λένε ψέματα ποτές οι ανθισμένες μας στιγμές....
το μέλλον μου αλιεύω.. »

« ανθισμένες στιγμές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,