↬ αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική..↫

Αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική
της ζωής μου τα βαρίδια πετώ..

η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«σε τούτο το γιορτάσι...»

Σε τούτο το γιορτάσι το σημερινό
οι ώρες του θρήνου μου συνθλίβονται
καθώς βυθίζομαι στο άρωμα της ζωής.
Zω λαχταρώντας..βρίσκω καταφύγιο
στης πρώτης νιότης τα σκαλιά..
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα βαμμένα μου μαλλιά
της ηδονής πετιέται ακόμα το στοιχειό.
μα έρχεται σκληρό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ μου Βενετσιάνικο καθρέφτη .
Με τη σοφία των χρόνων μου
με μια αφιλτράριστη παρότρυνση
δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο..
τολμώ..με φλόγα έρωτα νεάνιδος..
το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...
τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..
Ω! τι με νοιάζει κι αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..
είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..
στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε
λεβάντες και τζιράνι..........


«Σε τούτο το γιορτάσι...» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

« Ομορφιά »

Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού....
Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού...
.στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...
με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα...
Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...
την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....
στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...
που υποσχόταν...

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...
μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα
και άλλοτες λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές..
.και ώρες -ώρες αφημένη.....
Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,
από μπροστά μου κι αν περνούσε....
Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί..
να φύγει δεν την άφηνα και το λερό της το φουστάνι...
να ξεπλύνω προσπαθούσα....
Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...
που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...
Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...
που μοιάζαν για τους άλλους...
μα ήσαν τόσο πλουμιστά που ήλιους εγεννούσαν

Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ...
αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...
εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει .. να ξεφυτρώνει ?
Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...
η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...
κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...

« Ομορφιά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ να ανθρωπεύω....↫

Μες στις φουρτούνες του νοτιά
διασχίζοντας τα κύματα
σοφίζομαι τέχνες μαστορικές
να ανθρωπεύω καθημερινά κωπηλατώ
κι έρχεται κείνος ο θαλασσινός
ο μπάτης την ψυχή μου τη δροσίζει
ανοίγω τα παράθυρα...........
αερίζω της ψυχής τα σκοτεινά.....
επιθυμία μου τρανή
ολίγον φως αν δυνηθώ
στους γύρω μου ανθρώπους να σκορπίσω..
να ανθρωπεύω η μόνη έγνοια μου
τα στρεβλά του κόσμου αυτουνού να τα παραμερίσω........
ν' αφουγκραστώ ..ν' ακούω..να μη γρυλλίζω
μεγαλεπήβολο το αρχικό μου σχέδιο
στην αδιαφορία του ''είναι''.. πoλεμίστρες να ορθώσω.......
''ανθρωπεύω'' σημαίνει κοινωνώ..μεταλαβαίνω
κοινωνώ..και κοινωνίζω....
Ρεαλιστικά τη ζωή μου με ευλάβεια προσεγγίζω.
κι αν τύχει και βρεθεί στα πεταμένα..
εκείνο το βρεμμένο μου προσχέδιο
νέο σχεδιάγραμμα στους λαβυρίνθους μου του νου
απ' την αρχή το ζωγραφίζω.......
επιμένω ως το τέλος πολεμώ..το πολεμίζω
μόνη μου έγνοια καθημερνά ν' ανθρωπεύω
να περπατώ μ' άλλους ανθρώπους..κι όλο να ελπίζω.

↬ να ανθρωπεύω....↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬πικρή σπορά↫- δύο Χαϊκού

 

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

1-

Πικρή σπορά οι παρακαταθήκες μας
στους χρόνους αφημένες.

 2-

 ως τη σοδειά ν' αντέξουμε
να 'ναι μεστή.. τρανή..μεγάλη

 

 ↬πικρή σπορά↫ - δύο Χαϊκού

της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ερωτικά παράπονα↫

Μια φορά κι έναν καιρό
ζωγράφιζα τα χνάρια σου
ύφαινα όνειρα ψυχής μέσα στην καταιγίδα
φύσαγε ο αγέρας και παράσερνε
γιορντάνι βαθυκόκκινο βαμμένο
τυλιγμένο - φορεμένο στο λαιμό μου.
Ροδένια,πορφυρά εφυλλορόησαν
παίρναν τη θλίψη από την απουσία σου
ελπίζοντας να γίνεις η ελπίδα μου
γλυκεία ανάμνησή μου..
τα ρόδα τ' ανεκτίμητα
να μου θυμίζουν τα ακροδάχτυλα
τον έρωτα τον ρόδινο..τον πορφυρό
σημάδι πως υπήρξαμε εραστές
να πάρει μακριά μας όσα δεν αντέξαμε
στης θλίψης την αστροφεγγιά
γιατί καθείς από τους δυό μας εραστές
πριν έρθει η χαραυγή
παίρνει  το δρόμο της φυγής στη μοναξιά.

 ↬ερωτικά παράπονα↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬περπάτησε η ψυχή σου↫

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι όμως δεν έζησες μάταια
περπάτησε η ψυχή σου..
Ίσως να πρόλαβε και να εκατέβαλε
ο πόνος το κορμί σου
ίσως και να ηττήθηκες
απ' τη φθορά του χρόνου..
Κάτι όμως μέσα σου σθεναρά ανθίσταντο
πολέμησε κι εξάντλησε και τα δεινά του χρόνου
ένας απόκοσμος ήχος σαν θύμηση
λύρας που είχε σιγάσει
εκύλαε μες στο γαληνεμένο πνεύμα σου..
εμπόρεσε κι εμετακίνησε
τις πέτρες της καρδιά σου τις σκληρές
κι αναμεσίς τους χάθηκε
κι η τελευταία σου τύψη της αγάπης!

 ↬ περπάτησε η ψυχή σου↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,