↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫

Οι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές - της Σοφίας Θεοδοσιάδη 

Χρόνια και χρόνια..μες  στη λάσπη εσύ κυλιέσαι..και σε μια μέρα ξαφνικά  ,ζητάς να παίξεις ''ρόλο'' αγγέλου..μα σε γελάσανε ..είσαι χαμένος από χέρι..
Υπομονή ίσως να κάνεις δε σου μάθανε..και με αργά τα βήματα ,τον εαυτό σου για να χτίζεις δεν γροικούσες..Όλοι δεν κάνουν για όλα μέσα σε τούτη τη ζωή..Ελεύθερη ψυχή σαν θέλεις να λογίζεσαι..έχε μεγάλες δόσεις εσωτερικής γαλήνης...κουβέντα πιάσε γρήγορα εσύ με της ψυχής τα βάθη..

Αφουγκρά σου την και ρώτα την, αν ευχαριστημένη με την ψεύτικη εικόνα σου τώρα  είναι...Τέτοιοι..γαλήνιοι άνθρωποι..τον κόσμο αυτόν τον προχωράνε..και πιο μπροστά  τον πάνε..Οι άλλοι ..οι είρωνες..οι ''καταδικασμένοι''από μόνοι τους..οι ''ενταγμένοι''.. σε ψευτόμαγκες της γειτονιάς.. μαλώνουν με τον εαυτό τους..είναι το μόνο που έμαθαν, να κάνουνε καλά..

Αχάϊδευτοι είναι μάτια μου..αγάπη δεν πήραν από πουθενά..γιατί ''παράλυτη '' ήταν η ψυχή τους..Κι  αγάπη αυτοί  να δώσουν δεν μπορούν..Σαράκι μέσα τους βαθύ αυτή..η λειψή  ψυχής τους..

Τι τους χρειάζεσαι αυτούς..γρήγορα άδειασέ τους .. έχει καλάθια στη γωνιά και γράφουν  ''κάλαθοι των αχρήστων''..Σκέψου μονάχα..πόσα χρόνια κουβαλάς..σκουπίδια.. που τη ζωή σου βάραιναν..κι έρχεται η ώρα..εδώ μπροστά..η ώρα που την μαθηματική την  πράξη να διαλέξεις..

Σαν ήσουν νέος και ορμητικός..την πρόσθεση σου άρεσε να κάνεις..Αφαίρεση τη λέν' την πράξη τη σοφή..τα χρόνια σαν περάσουν..Τους συνοδοιπόρους σου επέλεξε..Την ικανότητα στην έδωσαν..από την  παιδική σου ακόμα ηλικία ..να αναγνωρίζεις δύσκολα μαθές..τις όμορφες ψυχές..μα και τις βρώμικες εσύ με τη σοφία σου να διακρίνεις..

(↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫ 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
.....................................................................................................................................................................

Ο Άνεμος... που Μας Παρέσυρε

Μεγαλωμένη σ 'έναν αδηφάγο κόσμο...προσπαθώ...όπως ο καθένας ...άλλωστε...να σταθώ....όρθια και να μην λυγίσω...
Συγκρούομαι καθημερινά ,με όσα με κόπο έχτισα....

Μπορεί να φαίνεται εγω'ι'στικό σε πολλούς...να νομίζω πως σκέφτομαι διαφορετικά...μα είναι η αλήθεια μου....
Και η αλήθεια η δική μου,για μένα είναι αυτή που με κρατάει όρθια...
Ίσως να μην έχω την δύναμη να ιντριγκάρω και να διαπλέκομαι...
Μοναχικός...φαντάζει αυτός ο δρόμος....της αλήθειας μου...

Ίσως πάλι ,έτσι γεννήθηκα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Φαντάστηκα και προσπάθησα να δημιουργήσω,έναν κόσμο με αρχές και αξίες...αναρωτιέμαι αν τα κατάφερα...
Γιατί αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα...
Τρελλαίνομαι....όταν βλέπω γύρω μου το αφύσικο,το γλοιώδες...να θεωρείται φυσιολογικό...

Η εγώ έμεινα πίσω...ή είμαι χαμηλής νοημοσύνης...και δεν αντιλαμβάνομαι...επαρκώς...
Για να αντέξω....θάπρεπε....να σηκωθώ ένα πρωί και ν'αρχίσω τα χαστούκια.
Δεν γίνεται όμως να φτιάξω τον κόσμο με χαστούκια...
Αυτό απέφυγα με τα παιδιά του σχολείου μου...αυτό και με τα παιδιά μου...
Αυτή η παραίτηση...αυτός ο '''ζαμανφουτισμός''' ,αυτός ο '''ξερολισμός'''''''....με αποδομούν....

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι....αν όντως...μεγάλωσα σωστά τα  παιδιά και τα παιδιά μου....
Φορές - φορές έχω την αίσθηση ,πως έπρεπε να τα κάνω ''''λιοντάρια''''
Αυτό όμως δεν μου ταίριαζε...
Προσπαθώ και μάχομαι ακόμα...πιστεύοντας,ότι στο τέλος κατι θα αλλαξει,κάτι θα συμβεί...

Ναι...δεν γίνεται να φυσάει ,αυτός ο άγριος άνεμος....
Θα κοπάσει πιστεύω σύντομα...
Έφτασε ο κορεσμός...των πάντων....
Αν ένας άνεμος σε παρασύρει,κρίμα σε σένα ,που δεν μπόρεσες να διαλέξεις άλλο μονοπάτι,σε '''απάγκιο'''' μέρος να σε βγάλει...

Θα αναρωτιέστε...τι με πιάνει και μονολογώ...
Στιγμές - στιγμές με πιάνει μια '''τρέλλα'''όλα να σας τα πω..
Τη φλόγα που κάθε πρωί ,μου καίει τα σωθικά...
Γιατί πιστεύω...πως δεν είμαι μόνη μου...μέσα σ'αυτήν την αγωνία..

Πρωί - πρωί και σήμερα ,να σας φωνάξω ήθελα...
Εκεί στο μέσον του Πάρκου..., ξαποσταίνοντας, σ'ενα παγκάκι κάθισα ανάσα  ...από το βάδην μου... να πάρω...και να σας πω....πως..
η ζωή ένα παραμύθι ...μοναδικό για τον καθέναν είναι...

Αν θέλεις ....διώχνοντας το θυμό σου....το παραμύθι το δικό σου....γράφεις ... να μοιάζει...θέλοντας ....σε λιβάδι με παπαρούνες,που τόσο λίγο κρατούν,μα και τόσο φευγαλέο....ανεπανάληπτο ....τοπίο προσφέρουν.

Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το φευγαλέο ,το εφήμερο, αν θυμωμένος ως το τέλος ,θέλεις νάσαι....διάλεξε μόνος σου ,ένας κάκτος με αγκάθια να γενείς.....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

💕💕💕💕💕💕
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μένα.....και εξαιρετικά...σ''αυτούς που με ευχαρίστησαν...
που δεν τους έκανα '''λιοντάρια'''.
           η φίλη σας Σοφία...........

https://www.youtube.com/watch?v=KrtuI6teQiI
Τι θέλω  - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου

Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα .

Αν κι  ο ονειρικός κόσμος που προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας χρεοκόπησε ,δεν θα πάψω να τους μεταφέρω την προτροπή ,να στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό..
Το φεγγάρι κι απόψε θάναι εκεί στη θέση του...
Μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις ,λέει ο Πλάτωνας ,όμως προσπαθώντας ,κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου ,σίγουρα θα πλανιέσαι μέσα στα αστέρια.
Δύσκολοι καιροί για ονειροπόληση.
Είναι πιο δύσκολο όμως ,να αντέξεις την σκληρή ,ανελέητη πραγματικότητα ,χωρίς να πιαστείς από κάπου.

Ας σας φανώ ονειροπόλα...
Και που πατάγαμε '''γερά'''στη γη...και που βηματίζαμε με τον συντηρητισμό ...που οι περισσότεροι από μας διδαχθήκαμε ,μέσα από τα πρέπει των γονιών μας ,των δασκάλων μας ,του οργανωμένου '''υποτίθεται''' ,κράτους ...που οδηγηθήκαμε ?
Φίλοι μου αγαπητοί....και αγαπημένοι...
Τα πρέπει και τα μη  ,δεν άφησαν ποτέ τα χέρια που θέλησαν ψηλά να σηκωθούν και να πιάσουν το φεγγάρι...
Πουλήσαμε τα όνειρά μας...για το λίγο ,το βολεμένο ,το σίγουρο...
Γίναμε πεζοί...και δεν ονειρευτήκαμε το δικό μας '''φεγγάρι''' ,το απάτητο...κι όχι το απομυθοποιημένο που μας περιγράψανε οι αστροναύτες...
Γιατί το δικό μας '''φεγγάρι''' ήθελε σκάλες ...σκάλες ψηλές...για να το φτάσουμε..κι εμείς...δεν αντέχαμε την ανηφόρα...
Φαντάζω ουτοπική και ονειροπόλα στα μάτια σας ?

Και ποιός σας είπε,πως οι ''πεζοί'''φέραν τον κόσμο πιο μπροστά.
Να ελαφροπατάς καλύτερο κι ας πέφτεις πότε - πότε ,παρά στις λάσπες τα πόδια σου ,να μένουν κολλημμένα στης σιγουριάς το έδαφος...έτσι νιώθω τώρα...χρόνια μετά...
Απαλλαγμένοι από άναρθρες - φανατικές κραυγές ,με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη την αληθινή της ψυχής μας και των καιρών..ζητάμε να περπατήσουμε ξανά στα όνειρά μας...
Και η ουτοπία εκεί....παρούσα....πεισματάρα...και επίμονη...

Όχι δεν είμαι λυπημένη....θυμωμένη είμαι...
Γι αυτά που δεν μπορούμε να ξαναπάρουμε πίσω...και γι αυτά που υποσχεθήκαμε...στα νέα παιδιά...
Ο καθένας πολεμάει με τα '''όπλα που διαθέτει...
Αλλος βγάζει μαχαίρια , άλλος τσεκούρια...άλλος βρισιές...
Εγώ δυο αράδες γράμματα έμαθα..και μ΄αυτά παλεύω τον κόσμο και με την σκέψη... που μοιράζομαι μαζί του...

(Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα. - Σοφία Θεοδοσιάδη )

...................................................................................................................................................................

Για Σένα...Τον Πατέρα και μπαμπά μου.....

Μεγάλωσα...πολύ.... κι ακόμα εκεί...μια λέξη τόσο γλυκειά ,το στόμα μου...χαϊδεύει....<<μπαμπά >>
Ο μπαμπάς μου...ο δικός μου μπαμπάς...
Ένας άνθρωπος....κανονικός....που ήξερες  να παλεύεις...να υπερασπίζεσαι...τον εαυτό σου....το σπίτι σου ...τα παιδιά σου....
Εικόνες....μαγικές...άσβηστες στη μνήμη μου....
Το χέρι σου απλωμένο πάνω μου σαν ομπρέλλα...
Το αυστηρό σου βλέμμα...η γλυκειά ματιά σου...το ντροπαλό σου χάδι και η επιβράβευση...για τα ασήμαντα...που τα έκανες να φαντάζουν σημαντικά...

Το μπέρδεμα που πάντα κουβαλούσα μέσα μου...το έλυσες και πάλι εσύ ...χρόνια μετά...
--Ποιά αγάπη άραγε ήταν πιο μεγάλη ?
Της μάνας...που σαν φύλακας άγγελος...βρισκόταν...στα καθημερινά ... σε όλα...ή η δική σου  η  αθόρυβη... η ήσυχη παρουσία...δυναμική και ακαταμάχητη...σαν σημάδι ανεξίτηλο στο χρόνο ?
Και ναι....δεν μπερδεύομαι πια...
Αγάπη....σε λένε....
Κράμα δυνατό   μ'αυτό της μάνας.... που ποτάμι γίνεται
ορμητικό....στα παιδικά μου τότε μάτια...

Όλα τα θυμάμαι ...κι όλα τα κρατώ....κι ας έφυγες νωρίς....
Σε ξέρουνε πατέρα τα παιδιά μου....σε κουβαλούν μέσα από μένα....
Τους μίλησα ...τους διηγήθηκα...τους έδειξα....
Φύλαξα για όλους μας...αυτά που ποτέ δεν καυχιόσουν....τις ηρω'ι'κές σου πράξεις....τα μετάλλιά σου που είχες κρυμμένα στο συρτάρι....της γιαγιάς...των εξαιρέτων πράξεων...

Ήσουν και είσαι ο ήρωάς μου....κι όχι για τα κατορθώματά σου....μα για μια πολύτιμη......ανεκτίμητη...<<Διαμάντι >>....αληθινό συμβουλή σου.....
<< Θα πέσεις στη ζωή κόρη μου...από το άλογο ...πολλές φορές....
Μην φοβηθείς.....ξανακαβάλα...τράβα τα ''''γκέμια''''και προχώρα...>>
Την φύλαξα σαν ''''κόρη οφθαλμού'''' την συμβουλή σου...και μου χρειάσθηκε...αμέτρητες φορές...
Δεν λύγισα...με κράτησες ψηλά μέσα μου....

Είναι της μοίρας μου να φεύγουν γρήγορα από την ζωή μου....οι άντρες που με '''σημαδεύουν....
Ποιός ξέρει άραγε ?
Κάποιο άνθρωποι έρχονται για να μας δείξουνε  το δρόμο....
Ο δικός μου δρόμος......ήταν αυτός που μου χάραξες εσύ...κι εγώ τον ακολούθησα...
Μπορεί και να μην πρόλαβες...να με προειδοποιήσεις...για όλα...
Μα με έσπρωξες να μάθω...τη διαδρομή...
Δεν ξέρω....αν ένα ευχαριστώ μεγάλο φτάνει...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ψυχές....( με μπέρδεψε και ο κ. Παξινός - λαμπρός επιστήμονας ).
Μα εγώ θα σου το στείλω...κι ας αιωρείται...στους αιθέρες...
Μπορεί και να σε συναντήσει...
Θάναι φιλί και ευχαριστώ ''''αγαπησιάρικα''''..
Θα τα αναγνωρίσεις...γιατί θάναι από μένα....
Από τη θυγατέρα σου...την ροδένια σου ..όπως συνήθιζες να με αποκαλείς..

Γιορτή πατέρα λένε πως είναι σήμερα....
Για μένα γιορτή ήταν , είναι και θα είναι η παρουσία σου...μέσα μου
και στη ζωή μου...
( Κείμενο για τον πατέρα μου - Σοφία Θεοδοσιάδη )
.....................................................................................................................................................................

Αν Θέλεις Να Λέγεσαι Άνθρωπος....

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Για  όλους εμάς που καθημερινά....θάλασσες ανοιχτές ονειρευόμασταν
Και τώρα αναγκασμένοι...υποχρεωνόμαστε...να  '''πνίγουμε..τα όνειρά μας  ...αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο...σε μια πατρίδα ...που δεν ξέρουμε αν μας ανήκει...σε όλους εμάς που προσπαθούν... παντοιοτρόπως να μας '''πνίξουν'' καταμεσίς της στεριάς....
Μακάρι να περισώσαμε...τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας...εκεί μέσα στο '''φρενοκομείο'''που λέγεται Ευρώπη

Ας μείνουμε λοιπόν άνθρωποι....είναι ίσως...το μόνο που μας ανήκει...
πριν σκληρύνει η καρδιά μας...και πετρωμένη....γίνει θεατής...στο έργο και το παιχνίδι ...που αποφασίζουν άλλοι γι αυτήν...
Απογοητευμένα τα λόγια μου σας φαίνονται..
Μα πως αλλιώς άραγε ?
Καλό βραδάκι φίλοι μου.....
╔═════════✽
https://www.youtube.com/watch?v=I7FexLMcpjI
Παραπονεμένα Λόγια | Νατάσσα Μποφίλιου ( Θέατρο Βράχων 2015)

Σκέψεις Φωτεινές....

Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ?
Δεν βλέπεις γύρω -τριγύρω σου...πως τρύπωσε μια απέραντη ευκολία και μιζέρια ?
Τρομοκρατήθηκες και τόβαλες στα πόδια ?

Σκύψε και κοίτα τα παιδιά...πως οδηγούνται από το ένστικτό τους....
Κι εσύ ...χαμένος πια ...στην τσαλακωμένη και τσαλαπατημένη σου αθωότητα....αγώνα δίνεις...και το ένστικτό σου...έπαψες  να το αφουγκράζεσαι πια....

Έπεσες για άλλη μια φορά στην παγίδα της λογικής σου....
Πίστεψες πως γύρω σου υπάρχουν αυτοί οι σκοτεινοί άνθρωποι...που γέμισαν τον χώρο...και θέση δεν άφησαν για σένα.
Τρομοκρατήθηκες και πάλι και κλείστηκες στον εαυτό σου....

Και ναι ...υπάρχουνε πολλοί...σκοτεινοί - γεμάτοι ελαττώματα- χαμένοι στα γνωστά -κακά χαρακτηριστικά τους.
Ζήλεια - φθόνος- ιδιοτέλεια- σκληρότητα- στενότητα πνεύματος....
στο καθημερινό τους πρόγραμμα.

Και τι μ' αυτό ? Τα παρατάς ?
Η σκοτεινή πλευρά υπάρχει σ' όλους μας ...σαφώς...
Υπάρχουν όμως....κι αυτοί που έχουν καταφέρει....να τα δαμάσουν όλα αυτά...-τα σκοτεινά τα δύσκολα σημεία...του εαυτού τους...
Φέραν στην επιφάνεια ...την καλοσύνη....την ανιδιοτέλεια ... την ταπεινότητα.....

Είναι αυτοί ...οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι....
Είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας ...μην τους ψάξεις στο ''''φεγγάρι''''.
Δίνουν και καταθέτουν ...κομμάτια της ψυχής τους....πολλές φορές ...χωρίς και οι ίδιοι να το ξέρουν...
Έτσι απλά...γιατί αυτός είναι ο δικός τους δρόμος....
Δεν περιμένουν ανταμοιβή....
Αυτόν χάραξαν για δρόμο...αυτόν και ακολουθούν....

Πολλάκις βάλλονται...υποτιμώνται.....κουράζονται....μα δεν τα παρατούν....
Μένουν εδώ στην αρένα της ζωής...δεν τους τυφλώνει το άπλετο φως...δεν παρεκτρέπονται...και λειτουργούν...συνειδητά...
Δεν είναι λύση η φυγή....

Ανυποψίαστοι.....πολλάκις πως ένα πέπλο φωτεινότητας......τους περιβάλλει..
με μια γαλήνη να τους συντροφεύει...πιστεύουν πως στον κόσμο εκεί έξω...υπάρχει...φοβερό σκοτάδι...μα υπάρχει και φως και ομορφιά...
(  Σοφία Θεοδοσιάδη )

Δημιούργησε Αναμνήσεις...

Να ξεφαντώσεις ....όσο κι αν το θέλεις δεν μπορείς...
Έρχονται και ξανάρχονται στο νου σου τα καλοκαίρια - σαν κι αυτό -κατάμεστα από μυρωδιές ώριμων φρούτων -διάχυτο το φως παντού....κι εσένα να ετοιμάζεις βαλίτσες και με το κλείσιμο των σχολείων - των παιδιών για τις καλοκαιρινές διακοπές -να ανεβάζεις συνεχώς τις προσδοκίες σου για εκδρομές χαλάρωσης....
Τίποτα δεν άλλαξε μέσα σου - κι όμως τώρα - όλα έχουν αλλάξει εκεί έξω.Και πως να γίνει ?
 Και πως να τα βολέψεις ? Και τα χρήματα λιγοστά.....
Την καρδιά σου ζητάνε μάτια μου ...
Στα χέρια τους να την πάρουν και να την κάνουν κομμάτια....
Μα εσύ μόνο αυτήν έχεις....πληγωμένη μεν....αλλά φυλαγμένη καλά μέσα σου...
Μην πτοείσαι.....καρδιά μου.....
Δώσε βάρος στα καθημερινά....δώσε την αγάπη σου στους γύρω σου...
Δώσε μικρές χαρές και εκπλήξεις....
Οι εκπλήξεις δεν θέλουν απαραίτητα χιλιάδες ευρώ....

Η Ελλάδα είναι γεμάτη ομορφιές...και σε εκπλήσσει απο μόνη της ...αν την ανακαλύψεις....
Και δεν μιλώ για σένα μόνο....που τα κατάφερες τα χρόνια τα ''''παχιά''''
που μπόρεσες...που με μοναδικό σου στόχο τα λεφτά τα απόχτησες παντοιοτρόπως...και τώρα υποφέρεις....
Και για σένα μιλώ....τον άλλο άνθρωπο....που βάδιζες....αργά και σταθερά στο στόχο σου....
Για σένα που επένδυες....σε άλλα πιο σημαντικά.
Και τώρα στέκεσαι μπροστά στα διλήμματά σου - στις αμφιβολίες σου - αν σωστά έπραξες και αναρωτιέσαι ,αν σωστά έκανες που στάθηκες σε τούτη την μεριά....

Μα δεν χάθηκαν όλα...
Κοίταξε γύρω σου - χωρίς την ηττοπάθεια - που σαν ένα τέρας ....τείνει να μας καταπιεί...ξέχνα αυτά τα παλιά....με τις περιττές πολυτέλειες...γιατί δεν επεστρέφουν....περπάτα ξανά στη γη .....κι όχι πετώντας στον ουρανό.....και θα βρεις τη λύση....
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος υπάρχει κι η λύση.....

Ξέχασες πως είναι να τρως και να γεύεσαι από το ταπεράκι της μαμάς...ένα παγωμένο καρπούζι στην παραλία....ξέχασες...τα γέλια σας που αντηχούσαν μέσα στα κύματα....

Ξέχασες πως είναι να απολαμβάνεις ...ένα νυχτερινό μπάνιο ...κάτω από το φως του φεγγαριού.....
Να γίνεσαι ένα, με το χάδι του νερού στο κορμί σου....
Να γλιστράς....στα όνειρά σου....
Ξέχασες να δημιουργείς....αναμνήσεις..
Δημιούργησε αναμνήσεις....

(Kείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ας Αποφασίσουμε Με την Καρδιά μας...

Πάντα πίστευα...πως στις πιο δύσκολες στιγμές,δεν χρειάζεται να στεκόμαστε με '''''κλαψούρικο '''' ύφος σαν θεατές ,αλλά να επεμβαίνουμε δυναμικά και ψύχραιμα ο καθένας από το μετερίζι του......
Γκρινιάζουν πολλοί ,πως όλα γύρω μας είναι ψεύτικα και ρηχά.
Πως όλοι μας λένε ψέμματα...
''''Τυφλωμένοι'''...χρόνια τώρα ,από την βολική μας ....σε άλλους λίγο ,σε άλλους πολύ ...καθημερινότητα...ευελπιστούμε...ξανά ...να ξαναγυρίσουμε...στην ουτοπική μας βολή...
Δεν θέλουμε να ζοριστούμε και να σκεφτούμε...τι ακριβώς θέλουμε για την ζωή μας....
Μόλις μας δίνουν το ένα ...προχωράμε στο δύο...
Τι ακριβώς θέλουμε τέλος πάντων ?
Θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι ?
Θέλουμε την ησυχία μας ...με όποιο κόστος ?
Απαλλαγμένοι από φανατικές,από άναρθρες κραυγές...του παρελθόντος....με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη της ψυχής μας και της δικής μας ζωής....στην αληθινή ανάγκη των καιρών...ας σταθούμε μια φορά στο ύψος των περιστάσεων...
Μοιάζουν ουτοπικά τα ''''χαμένα''' μας όνειρα ...μα δεν είναι...
Ας ανασκουμπωθούμε...
Ας μην καταπίνουμε '''αμάσητο''' τον εξωφρενικό φόβο που προσπαθούν να μας διασπείρουν...
Ολόκληρη ''''η ορχήστρα '''' των βολεμένων...των γλεντοκόπων...των αρπαχτικών ...αυτής της ''''δίσμοιρης'''' πατρίδας μας...παίζει όργανα ξεκουρδισμένα πια...
Το ποτάμι....δεν γυρίζει πίσω...
Είμαστε σε σημείο..που δεν ακούμε πλέον τα '''ξεκουρδισμένα''''βιολιά'''' ...........
κάποιων παλιομοδίτικων πολιτικών....
Έτσι έμαθαν ,έτσι τους συμφέρει ,έτσι μιλούν...
Δεν εκσυγχρονίστηκαν,ούτε στην γλώσσα ,ούτε στην στάση τους...
Μεγάλο πράγμα ''''η κονόμα '''.
Τι να φοβηθεί κάποιος που δεν έχει τι να χάσει ?
Τι τον νοιάζει τον καθένα με τι θα πληρώσει τα μακαρόνια του ?
Σημασία έχει νάχει λεφτά ....όποια  ....να τα πλήρώσει...
Και δεν καλούμαστε να αποφασίσουμε...μόνον για τις '''αγορές''' μας...αλλά για το αν θα ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό...
Φίλοι μου....χρόνια τώρα ...πάψαμε να χαμογελάμε....
Προσαρμοζόμαστε...αργά και σταθερά...στον ευτελισμό της υποταγής......
Το χειρότερο από ολα τα παθήματά μας....είναι το άδειασμα της ίδιας της ψυχής μας...
<< Ας αποφασίσουμε με την καρδιά μας .....αληθινά .... >>
( Σοφία Θεοδοσιάδη )
💕💕💕💕💕💕
Τελειώνω το μοίρασμα των σκέψεών μου μαζί σας με το παρακάτω :

''''''''Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει.
Να είσαι α ν ε ν δ ο τ ο ς.''''''
~Ν. Καζαντζάκης~

Για τις Τρελλές Μέρες Που Βιώνουμε

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος.
Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής.
Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα.
Με το δικό σου βλέμμα.
~Χ. Μίσσιος~
╔═════════✽
Πως μπορείς να ματώνεις ένα ολόκληρο λαό ?
Πως μπορείς να ξεχνάς συμπεριφορές απεναντί σου ...που σε έκαναν να είσαι ισχυρή σήμερα ?
Πως μπορείς να ξεχνάς που σε ανάλογη...δυσβάσταχτη κατάσταση χρέους σου ...η Ελλάδα...μια μικρή ...φτωχή ...και που σήμερα φαντάζει '''ασήμαντη'' στα μάτια σου...και θες να την καταβροχθίσεις...έκανε το 1953 το καθήκον της απέναντί σου...και απέναντι στα δικά σου παιδιά...
Αυτό αγαπητέ κ. Σόιμπλε ...ήταν το νόημα ...όταν σας χαρίσαμε τα χρέη προς την Ελλάαδα ...τότε που βουλιάζατε...
Να μην κληρονομήσουν οι επόμενες γενιές...τα δικά σας χρέη...
Αυτό ζητάμε και σήμερα....από σας...
Να μην κληρονομήσουν τα δικά μας χρέη...που καλώς ή κακώς δημιουργήθηκαν...από χειρισμούς και λάθη...ένθεν και ένθεν...τα παιδιά και τα εγγόνια μας.......
Ζούμε τρελλές μέρες....
Και δεν αντέχω το '''θλιμμένο βλέμμα των παιδιών'''' μας.....
Κραυγές παντού...άναρθρες κραυγές...
Κραυγές...'''μαγκιάς.'''''..κραυγές...μίσους...κραυγές ανόητες....
κραυγές υστερικές.....
Μέσα από τις '''τρελλές κραυγές''''όμως μια αλήθεια είναι εκεί ψηλά ...που μας γνέφει αδιάκοπα..:
Χάσατε την επαφή με τον άνθρωπο.
Απομακρυνθήκατε από το νόημα της Ίδρυσης της Ευρωπα'ι'κής Ένωσης...
Να σας θυμίσω πως η Ένωση έγινε για την ειρήνη των λαών της...
Να σας θυμίσω πως η Ένωση έγινε για την αποφυγή πολέμων?
Και να εσείς οι τάχα ισχυροί ...μας κηρύξατε έναν ύπουλο πόλεμο...
Μοντέρνο '''οικονομικό''''μέχρι τελικής εξοντόσεως...
Και δεν είσθε πλέον άνθρωποι....
Μπήκατε σ' έναν άλλο μανδύα....
Πολλά '''τέρατα '''κυκλοφορούν με μανδύα ανθρώπου....κι άλλα αληθινά τέρατα στην ζούγκλα δείχνουν στιγμές- στιγμές...πως διακατέχονται από συναισθηματική νοημοσύνη....
Εσείς διαθέτετε συναισθηματική νοημοσύνη?
ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΤΕ...
Εκτροχιασθήκατε σ' ένα δρόμο που δεν έχει επιστροφή για σας....
Σας φαίνεται πως '''νικάτε'''στα σημεία...
Μα να θυμάστε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται...
Ουδείς άτρωτος....
Ναι το χρήμα δυστυχώς καθόριζε και σήμερα περισσότερο από ποτέ, καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων....
Υπάρχει και η διάβρωση...
Υπάρχουν και οι αλλοτριωμένοι...που μόνο σ' αυτό στηρίζουν την ύπαρξή τους...
Μα υπάρχουν και οι άλλοι ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που στο χρήμα δίνουν την αξία που του ταιριάζει....
Σώφρονες οι κραυγές πολλών καθημερινά σας το θυμίζουν...πως είσθε σε λάθος δρόμο...
Σκορπάτε...τρελλές μέρες....και φέρνετε σε απόγνωση...μια ολόκληρη γεννιά...
Αδηφάγοι καθώς είσθε...πάψατε να χαμογελάτε κι εσείς οι ίδιοι...
Από τη '''συννεφιά''''που σκορπίσατε στη χώρα μου...κρατήσατε ένα μεγάλο μέρος για το δικό σας προσωπείο...
Δεν είμαι πολιτικός ....δεν είμαι....μια '''λυσσασμένη''''φωνή...που τρέχει να μπει σε ιστορίες με καυγάδες.....
Δεν βρίσκω ευκαιρία να εκφράσω την σκοτεινή ψυχή μου ...μέσα από καταστάσεις....όπως πολλοί πράττουν...
Μα είμαι αγανακτισμένοι μαζί σας αγαπητοί Εταίροι μας Γερμανοί  ( που ανάθεμα την ώρα ).
Είμαι ένας απλός άνθρωπος...
Θέλω να ζήσω...και να δω το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου που θα απορρέει μέσα από την ηρεμία....την εργασία και την δημιουργία....
Δεν είσθε άτρωτοι ...επιμένω...
Δεν διδαχθήκατε τίποτα από την Ιστορία σας ....
Συνέλθετε!!!  Eξοντωτές των λαών.....
Kαι μην ξεχνάτε...πως εμείς στα μάτια μας κάθε πρωί ...αντικρύζουμε το απέραντο γαλάζιο...και στο νου μας...κουβαλάμε...την γνώση των σοφών μας...
Απαραίτητο δίδυμο στοιχείων...για τον Έλληνα...που θέλει να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟς.
Γίνετε Άνθρωποι....
( Σοφία Θεοδοσιάδη )

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!
                         η φίλη σας Σοφία.........
╔═════════✽
https://www.youtube.com/watch?v=ZPacBEgiTDQ
Καλλιόπη Βέττα - ''Η ζωή Είναι Ωραία'' (La vita è bella - Nicola Piovani)
╔═════════✽
 Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται ας ανατρέξει σ' αυτό το άρθρο...
για να καταλάβει το παιχνίδι που πάιζεται εις βάρος μας...
Μακάρι η σημερινή μέρα νάναι η αρχή μιας άλλης μέρας :

<< Η διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο το 1953. Του Ερίκ Τουσέν.>>

                                  Λιανοτράγουδο:Κουβέντα μ' ένα λουλούδι - Γιάννης Ρίτσος.