Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα .

Αν κι  ο ονειρικός κόσμος που προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας χρεοκόπησε ,δεν θα πάψω να τους μεταφέρω την προτροπή ,να στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό..
Το φεγγάρι κι απόψε θάναι εκεί στη θέση του...
Μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις ,λέει ο Πλάτωνας ,όμως προσπαθώντας ,κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου ,σίγουρα θα πλανιέσαι μέσα στα αστέρια.
Δύσκολοι καιροί για ονειροπόληση.
Είναι πιο δύσκολο όμως ,να αντέξεις την σκληρή ,ανελέητη πραγματικότητα ,χωρίς να πιαστείς από κάπου.

Ας σας φανώ ονειροπόλα...
Και που πατάγαμε '''γερά'''στη γη...και που βηματίζαμε με τον συντηρητισμό ...που οι περισσότεροι από μας διδαχθήκαμε ,μέσα από τα πρέπει των γονιών μας ,των δασκάλων μας ,του οργανωμένου '''υποτίθεται''' ,κράτους ...που οδηγηθήκαμε ?
Φίλοι μου αγαπητοί....και αγαπημένοι...
Τα πρέπει και τα μη  ,δεν άφησαν ποτέ τα χέρια που θέλησαν ψηλά να σηκωθούν και να πιάσουν το φεγγάρι...
Πουλήσαμε τα όνειρά μας...για το λίγο ,το βολεμένο ,το σίγουρο...
Γίναμε πεζοί...και δεν ονειρευτήκαμε το δικό μας '''φεγγάρι''' ,το απάτητο...κι όχι το απομυθοποιημένο που μας περιγράψανε οι αστροναύτες...
Γιατί το δικό μας '''φεγγάρι''' ήθελε σκάλες ...σκάλες ψηλές...για να το φτάσουμε..κι εμείς...δεν αντέχαμε την ανηφόρα...
Φαντάζω ουτοπική και ονειροπόλα στα μάτια σας ?

Και ποιός σας είπε,πως οι ''πεζοί'''φέραν τον κόσμο πιο μπροστά.
Να ελαφροπατάς καλύτερο κι ας πέφτεις πότε - πότε ,παρά στις λάσπες τα πόδια σου ,να μένουν κολλημμένα στης σιγουριάς το έδαφος...έτσι νιώθω τώρα...χρόνια μετά...
Απαλλαγμένοι από άναρθρες - φανατικές κραυγές ,με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη την αληθινή της ψυχής μας και των καιρών..ζητάμε να περπατήσουμε ξανά στα όνειρά μας...
Και η ουτοπία εκεί....παρούσα....πεισματάρα...και επίμονη...

Όχι δεν είμαι λυπημένη....θυμωμένη είμαι...
Γι αυτά που δεν μπορούμε να ξαναπάρουμε πίσω...και γι αυτά που υποσχεθήκαμε...στα νέα παιδιά...
Ο καθένας πολεμάει με τα '''όπλα που διαθέτει...
Αλλος βγάζει μαχαίρια , άλλος τσεκούρια...άλλος βρισιές...
Εγώ δυο αράδες γράμματα έμαθα..και μ΄αυτά παλεύω τον κόσμο και με την σκέψη... που μοιράζομαι μαζί του...

(Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα. - Σοφία Θεοδοσιάδη )

...................................................................................................................................................................