Μεγαλωμένη σ 'έναν αδηφάγο κόσμο...προσπαθώ...όπως ο καθένας ...άλλωστε...να σταθώ....όρθια και να μην λυγίσω...
Συγκρούομαι καθημερινά ,με όσα με κόπο έχτισα....
Μπορεί να φαίνεται εγω'ι'στικό σε πολλούς...να νομίζω πως σκέφτομαι διαφορετικά...μα είναι η αλήθεια μου....
Και η αλήθεια η δική μου,για μένα είναι αυτή που με κρατάει όρθια...
Ίσως να μην έχω την δύναμη να ιντριγκάρω και να διαπλέκομαι...
Μοναχικός...φαντάζει αυτός ο δρόμος....της αλήθειας μου...
Ίσως πάλι ,έτσι γεννήθηκα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Φαντάστηκα και προσπάθησα να δημιουργήσω,έναν κόσμο με αρχές και αξίες...αναρωτιέμαι αν τα κατάφερα...
Γιατί αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα...
Τρελλαίνομαι....όταν βλέπω γύρω μου το αφύσικο,το γλοιώδες...να θεωρείται φυσιολογικό...
Η εγώ έμεινα πίσω...ή είμαι χαμηλής νοημοσύνης...και δεν αντιλαμβάνομαι...επαρκώς...
Για να αντέξω....θάπρεπε....να σηκωθώ ένα πρωί και ν'αρχίσω τα χαστούκια.
Δεν γίνεται όμως να φτιάξω τον κόσμο με χαστούκια...
Αυτό απέφυγα με τα παιδιά του σχολείου μου...αυτό και με τα παιδιά μου...
Αυτή η παραίτηση...αυτός ο '''ζαμανφουτισμός''' ,αυτός ο '''ξερολισμός'''''''....με αποδομούν....
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι....αν όντως...μεγάλωσα σωστά τα παιδιά και τα παιδιά μου....
Φορές - φορές έχω την αίσθηση ,πως έπρεπε να τα κάνω ''''λιοντάρια''''
Αυτό όμως δεν μου ταίριαζε...
Προσπαθώ και μάχομαι ακόμα...πιστεύοντας,ότι στο τέλος κατι θα αλλαξει,κάτι θα συμβεί...
Ναι...δεν γίνεται να φυσάει ,αυτός ο άγριος άνεμος....
Θα κοπάσει πιστεύω σύντομα...
Έφτασε ο κορεσμός...των πάντων....
Αν ένας άνεμος σε παρασύρει,κρίμα σε σένα ,που δεν μπόρεσες να διαλέξεις άλλο μονοπάτι,σε '''απάγκιο'''' μέρος να σε βγάλει...
Θα αναρωτιέστε...τι με πιάνει και μονολογώ...
Στιγμές - στιγμές με πιάνει μια '''τρέλλα'''όλα να σας τα πω..
Τη φλόγα που κάθε πρωί ,μου καίει τα σωθικά...
Γιατί πιστεύω...πως δεν είμαι μόνη μου...μέσα σ'αυτήν την αγωνία..
Πρωί - πρωί και σήμερα ,να σας φωνάξω ήθελα...
Εκεί στο μέσον του Πάρκου..., ξαποσταίνοντας, σ'ενα παγκάκι κάθισα ανάσα ...από το βάδην μου... να πάρω...και να σας πω....πως..
η ζωή ένα παραμύθι ...μοναδικό για τον καθέναν είναι...
Αν θέλεις ....διώχνοντας το θυμό σου....το παραμύθι το δικό σου....γράφεις ... να μοιάζει...θέλοντας ....σε λιβάδι με παπαρούνες,που τόσο λίγο κρατούν,μα και τόσο φευγαλέο....ανεπανάληπτο ....τοπίο προσφέρουν.
Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το φευγαλέο ,το εφήμερο, αν θυμωμένος ως το τέλος ,θέλεις νάσαι....διάλεξε μόνος σου ,ένας κάκτος με αγκάθια να γενείς.....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
💕💕💕💕💕💕
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μένα.....και εξαιρετικά...σ''αυτούς που με ευχαρίστησαν...
που δεν τους έκανα '''λιοντάρια'''.
η φίλη σας Σοφία...........
https://www.youtube.com/watch?v=KrtuI6teQiI
Τι θέλω - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου
Συγκρούομαι καθημερινά ,με όσα με κόπο έχτισα....
Μπορεί να φαίνεται εγω'ι'στικό σε πολλούς...να νομίζω πως σκέφτομαι διαφορετικά...μα είναι η αλήθεια μου....
Και η αλήθεια η δική μου,για μένα είναι αυτή που με κρατάει όρθια...
Ίσως να μην έχω την δύναμη να ιντριγκάρω και να διαπλέκομαι...
Μοναχικός...φαντάζει αυτός ο δρόμος....της αλήθειας μου...
Ίσως πάλι ,έτσι γεννήθηκα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Φαντάστηκα και προσπάθησα να δημιουργήσω,έναν κόσμο με αρχές και αξίες...αναρωτιέμαι αν τα κατάφερα...
Γιατί αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα...
Τρελλαίνομαι....όταν βλέπω γύρω μου το αφύσικο,το γλοιώδες...να θεωρείται φυσιολογικό...
Η εγώ έμεινα πίσω...ή είμαι χαμηλής νοημοσύνης...και δεν αντιλαμβάνομαι...επαρκώς...
Για να αντέξω....θάπρεπε....να σηκωθώ ένα πρωί και ν'αρχίσω τα χαστούκια.
Δεν γίνεται όμως να φτιάξω τον κόσμο με χαστούκια...
Αυτό απέφυγα με τα παιδιά του σχολείου μου...αυτό και με τα παιδιά μου...
Αυτή η παραίτηση...αυτός ο '''ζαμανφουτισμός''' ,αυτός ο '''ξερολισμός'''''''....με αποδομούν....
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι....αν όντως...μεγάλωσα σωστά τα παιδιά και τα παιδιά μου....
Φορές - φορές έχω την αίσθηση ,πως έπρεπε να τα κάνω ''''λιοντάρια''''
Αυτό όμως δεν μου ταίριαζε...
Προσπαθώ και μάχομαι ακόμα...πιστεύοντας,ότι στο τέλος κατι θα αλλαξει,κάτι θα συμβεί...
Ναι...δεν γίνεται να φυσάει ,αυτός ο άγριος άνεμος....
Θα κοπάσει πιστεύω σύντομα...
Έφτασε ο κορεσμός...των πάντων....
Αν ένας άνεμος σε παρασύρει,κρίμα σε σένα ,που δεν μπόρεσες να διαλέξεις άλλο μονοπάτι,σε '''απάγκιο'''' μέρος να σε βγάλει...
Θα αναρωτιέστε...τι με πιάνει και μονολογώ...
Στιγμές - στιγμές με πιάνει μια '''τρέλλα'''όλα να σας τα πω..
Τη φλόγα που κάθε πρωί ,μου καίει τα σωθικά...
Γιατί πιστεύω...πως δεν είμαι μόνη μου...μέσα σ'αυτήν την αγωνία..
Πρωί - πρωί και σήμερα ,να σας φωνάξω ήθελα...
Εκεί στο μέσον του Πάρκου..., ξαποσταίνοντας, σ'ενα παγκάκι κάθισα ανάσα ...από το βάδην μου... να πάρω...και να σας πω....πως..
η ζωή ένα παραμύθι ...μοναδικό για τον καθέναν είναι...
Αν θέλεις ....διώχνοντας το θυμό σου....το παραμύθι το δικό σου....γράφεις ... να μοιάζει...θέλοντας ....σε λιβάδι με παπαρούνες,που τόσο λίγο κρατούν,μα και τόσο φευγαλέο....ανεπανάληπτο ....τοπίο προσφέρουν.
Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το φευγαλέο ,το εφήμερο, αν θυμωμένος ως το τέλος ,θέλεις νάσαι....διάλεξε μόνος σου ,ένας κάκτος με αγκάθια να γενείς.....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
💕💕💕💕💕💕
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μένα.....και εξαιρετικά...σ''αυτούς που με ευχαρίστησαν...
που δεν τους έκανα '''λιοντάρια'''.
η φίλη σας Σοφία...........
https://www.youtube.com/watch?v=KrtuI6teQiI
Τι θέλω - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου