ΠΑΘΟς ...ΕΡΩΤΑς...ΑΓΑΠΗ..

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Αγαπημένη αίσθησις
Επέστρεφε και παίρνε με
Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη
Κι επιθυμιά παλιά ξαναπερνά στο αίμα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
Κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα ,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται.

Κωνσταντίνος Καβάφης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ανθρώπινα και στω'ι'κά ...με σεβασμό...στον πουριτανισμό σου αυτό θα σκύψω...
Είναι που δεν κατάλαβες ποτέ...ή ίσως και δεν σ' αφήσαν...τη φλόγα μέσα σου που καίει...ποτέ να μην ανάψεις...
  Μα αν το ''καμίνι'' της ''φωτιάς''ποτέ σου δεν αντίκρυσες...ούτε  και τόλμησες να δρασκελίσεις...ποτέ σου δεν ερμήνευσες τη λέξη  ΠΑΘΟς τι σημαίνει...
Να σου μιλήσω θάθελα ...και τρυφερά να σου το πω...αυτοί που σε δυσκόλεψαν ,τα αισθήματα τα αληθινά...τη φλόγα σου να σβήνεις...πριν την ανάψεις και την δεις...την ηδονή και την χαρά μισούνε...
    Γλυκό το πάθος...δυνατό σαν τη φωτιά...μα να το περπατήσεις ..σαν θελήσεις...ξυπόλητος θε να βρεθείς...μες τα νερά μες τη φωτιά...και μες τις λάσπες...θα χωθείς....
Μοναχικός ο δρόμος της αγάπης ...μοναχικός του έρωτα...μα ακόμα πιο μοναχικός...του πάθους και της φλόγας.
Μη φοβηθείς ..περπάτα τον...κι αγκάθια και νερά και φλόγες ας πατήσεις..κι ας ''λερωθείς''... συνάμα....
 ( Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Είναι τα βράδια αυτά τα Φθινοπωρινά που οι καρδιές ανοίγουν και μέσα κλείνουνε βαθιά κι αυτούς που δεν τολμούνε...
Μη μου θυμώνεις που εγώ μπορώ και να τολμάω...το πάθος μου να μην το αγνοώ ...να μην το πολεμάω...στα ''χέρια'' του ν'αφήνομαι...χωρίς να λογαριάζω...αν για το ''κόστος ''του αυτό...ψυχή θα πρέπει και να καταθέσω...
είναι που στη ζωή αυτή κατέβηκα εγώ να ζήσω...σεργιάνι δεν μου ταίριαζε ...σ' άλλων ζωές να κάνω ...
Ο έρως θέλει δύναμη ...μα και το πάθος κότσια...
      ( Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Γιατί έτσι είναι η ζωή φίλοι μου......
Χορεύεις όσο κρατάει το '''πάθος''''...το ταγκό που  σ' αρέσει ....
Κι ύστερα ''''φεύγει '''το πάθος και πάλι εσύ ... ο ένας...που ακόμα
δεν έσβησες τη φλόγα...συνεχίζεις να ''''χορεύεις νοερά''''το ταγκό της ζωής....Μη λυπάσαι..σε καθε περίπτωση .....το '''στροβίλισμα''' της ζωής. δεν σταματά..... -.για τους ερωτευμένους και τους ζωντανούς...... 
    ( Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Είναι επικίνδυνοι οι πουριτανοί ...κι ας μέσα από τους '''μεγαλόσταυρους''..την ήρεμη και... ''καθώς πρέπει''...εικόνα τους αυτή..κι ας μας παρουσιάζουν..κανείς ποτέ από το Θεό δεν είδε και γραμμένες...πως η απόλαυση και η χαρά απαγορευμένες είναι...
Το μήλο που έδωσε η Εύα στον Αδάμ ...φτιαχτό και κατασκεύασμα.. και σε κάποιου ''πουριτανού''...με στόχο και σκοπό...το νου και εγεννήθη...
Ένα είναι βέβαιο πως εσύ ...το βρώμικο δεν το επιδιώκεις....
Να ζήσεις θέλεις μάτια μου...και την ζωή ως το μεδούλι να ρουφήξεις....
     ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,
γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία.
Γράφω ένα στίχο,
γράφω τον κόσμο˙ υπάρχω˙ υπάρχει ο κόσμος.
Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.
Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα
είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.
Γιάννης ΡΙΤΣΟς...     (ΥΠΟΘΗΚΗ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τρέφει συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....του φευγαλέου έρωτα...
.
Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ένας ιδανικός  έρωτας....

Μας αξίζει να '''βουτάμε ...να τολμάμε...να αρπάζουμε τη '''στιγμή'''που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για μην μένουν στην ψυχή μας...οι χαρακιές του ανικανοποίητου....

Καλύτερα να περπατήσεις ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου κλείνει το μάτι...έστω κι αν ακόμη γεμίσουν αγκάθια στο τέλος τα πόδια σου....παρά να μένεις ακίνητος ...κοιτάζοντας τον δρόμο από μακριά....
  ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μια μαγική μουσική...άκρως ερωτική...με ένα βίντεο μοναδικό...: Κρυμμένη Αγάπη ..σε γλώσσα Ναπολιτάνικη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 ,

Πόσες φορές δεν χάσαμε   το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, πόσες φορές και δεν απελπιστήκαμε..δεν '''πενθήσαμε''' χωρισμούς....γιατί... είμαστε ανθρωποι από σάρκα και οστά φτιαγμένοι...μα έχουμε  και μια  καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα...και από μια ζεστή αγκαλιά...
Για την αγάπη σας μιλώ...που όσο κι αν κρυφτείς...αν ανοιχτή μένει η καρδιά σου ...θάρθει και θα τρυπώσει...ξαφνικά...
Αν όμως δεν την φοβηθείς... και αν στην αντίπερα όχθη ..τολμήσεις να περάσεις...
της αναζήτησης της σιωπηλής ...ταυτόχρονα και  κραυγαλέας μέσα σου αγάπης ...κι αν αποφασισμένος είσαι εσύ να  δώσεις ...εεε...τότε και θα πάρεις...
( Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Αν θες φωτιά πρέπει στο χιόνι να ζεις
αν θες δροσιά πρέπει την έρημο να `χεις
αν θες νερό άσε τη δίψα πρώτα να σε κυβερνά
κι αν θες ανάσα ζήσε πρώτα στη σιωπή
Μα αν θέλεις την αγάπη
φτιάξε καινούριο χάρτη

Γερά τα ίχνη σου άσε να `ρθει να σε βρει
όπως και `γω εσένα
που μέσα στα καμένα
δικά σου λόγια είχα κρυμμένα
και τα `κανα τραγούδι
πιο κόκκινο κι απ’ το αίμα
κι ήρθε η φωτιά
ήρθε η αγάπη σε μένα
τότε θα δεις, τότε θα τη δεις δεν είναι ψέμα
όπου και να σαι η αγάπη θα σε βρει

Στίχοι:
Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική:
Mario Castiglia & Bruno Coulais & Felippe Fragione
1.Χαρούλα Αλεξίου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
https://www.youtube.com/watch?v=SkVnQkoY-aA
Χ.Αλεξίου -- Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να 'Σαι
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ
*Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θά ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα
για τόσα χαμένα πράγματα.*
*Από την ποιητική συλλογή: «Εγχειρίδιο ευθανασίας» (1979).*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Το Χρυσάνθεμο

~Γιαπωνέζικος Μύθος~

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στη μακρινή Ιαπωνία μια όμορφη κοπέλα που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ ένα αρχοντόπουλο. Κοντά στη πόλη τους, στα γειτονικά βουνά, έμενε σε μια μεγάλη σπηλιά ένας δράκος. Ένας πελώριος δράκος που είχε ανθρώπινη λαλιά κι έλεγαν γι’ αυτόν πως δεν ενοχλούσε αυτούς που δεν τον ενοχλούσαν.

Μια μέρα η όμορφη Γιαπωνεζούλα έχασε τον αρραβωνιαστικό της. Έψαξε παντού, ρώτησε όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να της δώσει μια χρήσιμη πληροφορία. Μετά από δέκα μέρες κάποιος της είπε πως το παλικάρι μάλλον είχε πέσει στα χέρια του μεγάλου δράκου. Τη συμβούλεψε να μην πάει να τον αναζητήσει γιατί θα έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Μα η κόρη αγαπούσε τόσο τον αρραβωνιαστικό της που δε δίστασε ούτε στιγμή και έφυγε αποφασισμένη για τη σπηλιά του δράκου.

Ύστερα από μισής μέρας δρόμο έφτασε στα βουνά και μόλις πλησίασε τους μεγάλους βράχους, είδε το φοβερό δράκο να βγαίνει από τη σπηλιά του.

-Τι ζητάς εσύ εδώ; τη ρώτησε ο δράκος. Δε με φοβάσαι;

-Δε σε φοβάμαι γιατί μου έχουν πει πως είσαι καλός και δίκαιος, του απάντησε με θάρρος η κοπέλα. Γιατί όμως αιχμαλώτισες τον αρραβωνιαστικό μου χωρίς να φταίξει σε τίποτε;

-Είμαι καλός με τους καλούς και κακός με τους κακούς, της απάντησε ο δράκος. Ο αρραβωνιαστικός σου μίλησε άσχημα για μένα, το έμαθα και έτσι τον αιχμαλώτισα. Θα τον κρατήσω να μη υπηρετεί σαν σκλάβος για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Η Γιαπωνεζούλα έπεσε τότε με κλάματα μπροστά στα πόδια του και τον παρακάλεσε να τους λυπηθεί και ν’ αφήσει το παλικάρι ελεύθερο.

-Άκουσε, της είπε ο δράκος, ύστερα από λίγη σκέψη. Θα σου κάνω τη χάρη και θα τον αφήσω ελεύθερο, αρκεί να μου φέρεις ένα χρυσάνθεμο που να έχει εκατό πέταλα.

Η κοπέλα χωρίς να το πολυσκεφτεί δέχτηκε. Ως την εποχή εκείνη τα χρυσάνθεμα είχαν μόνο τριάντα πέταλα, μα εκείνη δεν το ήξερε. Γύρισε λοιπόν στην πόλη κι άρχισε να ψάχνει.

- Μην ψάχνεις άδικα, τη συμβούλεψαν όλοι. Δεν υπάρχει πουθενά χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.

Πάνω στην απελπισία της η κοπέλα σκέφτηκε κάτι. Έκοψε από τον κήπο της ένα χρυσάνθεμο και με μεγάλη υπομονή άρχισε να χαράζει τα πλατιά του πέταλα, με μια καρφίτσα των μαλλιών της. Σιγά-σιγά, με άπειρη υπομονή κατάφερε να χαράξει τα πέταλα σε εκατό λεπτά κομμάτια. Έτσι, επέστρεψε στη σπηλιά του δράκου με το λουλούδι.

- Σου έφερα το χρυσάνθεμο με τα εκατό πέταλα, του αποκρίθηκε το κορίτσι.

Ο δράκος πήρε περίεργος το χρυσάνθεμο, μέτρησε τα πέταλα και τα βρήκε εκατό. Άφησε τότε ελεύθερο το παλικάρι, όπως είχε υποσχεθεί. Το αγαπημένο ζευγάρι γύρισε ευτυχισμένο στην πόλη κι από τότε λένε πως τα χρυσάνθεμα δεν ξαναβγήκαν με τριάντα πέταλα.

,,,,,,,,,,,,

 Πηγή:

 Μύθοι για τα Άνθη, τα Φυτά και τα Δέντρα - Το Χρυσάνθεμο
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ιστορία

Τα χρυσάνθεμα καλλιεργούνται στην Κίνα από τον 15ο αιώνα π.Χ. ως βότανα με τα βλαστάρια του να χρησιμοποιούνται στις σαλάτες ενώ τα φύλλα και τα άνθη στο τσάι. Σε ζωγραφισμένα κεραμικά τα χρυσάνθεμα αυτά μοιάζουν με τα σημερινά. Μέχρι το 1630 είχαν καταγραφεί περίπου 500 ποικιλίες. Η καλλιέργεια του στην Ιαπωνία άρχισε τον 8ο αιώνα μ.Χ.. Τα χρυσάνθεμα άρεσαν τόσο πόλυ στους Ιάπωνες ώστε μια ποικιλία με 16 πέταλα που ονόμαζεται «ιτσιμοντζιγκίνου» αποτελεί το έμβλημα της αυτοκρατορικής οικογένειας της Ιαπωνίας. Το 1910 το χρυσάνθεμο ανακηρύχθηκε το εθνικό άνθος της Ιαπωνίας.
Στην Ευρώπη τα χρυσάνθεμα έφτασαν στα μέσα του 17ου αιώνα.
Το 1753 ο Κάρολος Λινναίος τους έδωσε το όνομα χρυσάνθεμα από τις ελληνικές λέξεις χρυσός και άνθος και σημαίνει χρυσό λουλούδι. Η πρώτη επιτυχημένη καλλιέργεια χρυσανθέμων έλαβε χώρα το 1789 όταν ένας έμπορος από τη Μασσαλία έφερε από τη Κίνα τρεις ποικιλίες από τις οποίες μόνο μία επέζησε και ονομάστηκε «Παλιά Μοβ». Το 1826 παράχθηκε η πρώτη νέα ποικιλία στην Ευρώπη. Μέχρι τότε όλες οι νέες ποικιλίες προέρχονταν από την Άπω Ανατολή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα χρυσάνθεμα εισάχθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα. Η πρώτη αμερικανική ποικιλία παρουσιάστηκε το 1841 και ονομάστηκε Ουίλιαμ Πεν.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Η Πεταλούδα Ψυχή.

  Ήταν ένας σοφός δάσκαλος και ένας μαθητής του . Επειδή τα πάντα που έλεγε στον μαθητή του ήταν τόσο σοφά θέλησε ο μαθητής να πειράξει τον δάσκαλό του και να τον πιάσει αδιάβαστο κάπου .
Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό .
 Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός .
Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και αφού την έκλεισε στον καρπό του ρώτησε τον δάσκαλό του .
Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου ;
Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου.
Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο . Η πεταλούδα είναι μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και η δική του
. Λοιπόν δάσκαλε , συνεχίζει ο μαθητής , είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή; ξαναρωτά ο μαθητής .
Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:
Από το χέρι σου εξαρτάται.....!
Άρα η τύχη της ψυχής μας εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους . Διότι την σωτηρία της , την κρατάμε στο χέρι μας.......
Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς . (Όμηρος από Μ. Ασία) .
💕💕💕💕💕💕

H ιστορία ομοιάζει με την παρακάτω:
Πολύ παλιά, σε μια μικρή πόλη, ζούσε ένας Γκουρού με τους μαθητές του. Μια φορά ο πιο ικανός μαθητής σκέφτηκε:

Υπάρχει άραγε ερώτηση στην οποία δε θα μπορούσε να απαντήσει ο δάσκαλός μας .

Έπειτα πήγε στο λιβάδι και αιχμαλώτισε μια πεταλούδα. Την κρατούσε μέσα σε μισοσφιγμένη γροθιά του και μειδιώντας πλησίασε τον δάσκαλό του:

- Δάσκαλε, κρατάω μια πεταλούδα, μπορείτε να μου πείτε αν είναι ζωντανή ή νεκρή;

Ήταν έτοιμος να σφίξει τη γροθιά του ή να αφήσει την πεταλούδα αναλόγως με την απάντηση του Δασκάλου του . Όμως ο Δάσκαλος είπε:

- Η απάντηση είναι στο χέρι σου .
💕💕💕💕💕💕
ΠΗΓΗ : Μετρον Αριστον.gr
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Σίγουρα το παραμύθι που μας '''πούλησαν''' από τα παιδικά μας χρόνια
δεν είχε το αίσιο τέλος....που όλοι περιμένουμε...σε κάθε παραμύθι...
Επειδή αγαπητοί μου φίλοι δεν ζούμε μόνοι σ'αυτήν τη γη....
Επειδή χρόνια '''βαυκαλιζόμαστε'''ότι είμαστε...ο καλύτερος λαός σ' αυτόν τον κόσμο......
Επειδή...μπροστά στα φοβερά αδιέξοδα που βρισκόμαστε...πρέπει να βρούμε λύσεις...
Είναι καιρός να '''ξεκαβαλήσουμε''''από το καλάμι...που χρόνια τώρα '''εγινε απαραίτητο''''για την έξωθεν καλή μαρτυρία της ζωής μας....
Χάσαμε την ''''ψυχή''' μας...το μόνο στοιχείο μας...που δεν μπορούσε να το ελέγξει κανείς.....κι όμως το ήλεγξαν..
Παρέδωσαν την ψυχή τους...πολλοί....στον νεοπλουτισμό...και σήμερα '''κατάντησαν''' 'νεόπτωχοι....
Κι όχι ''''νεόπτωχοι μόνον  στην τσέπη'''' μα και στο μυαλό...
Η αγωνία μου ...είναι ίδια ...ολόιδια με την δική σας....
Κάποιος πρέπει να μας τραβήξει το ''''αυτί''''....να ξανασκεφτούμε....υγιώς....
ΌΠΩς λέει και η παραπάνω ιστορία...την ψυχή μας την κρατούμε στα χέρια μας.....
Προλαβαίνουμε να γλιτώσουμε ''''αξιοπρεπώς''''
Ας αποφασίσουμε...ας εμπεδώσουμε την κατάστασή μας...μην αεροβατούμε...κι ας σώσουμε...την ψυχή ...που είναι η αληθινή πλευρά της ζωής....
Τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Χρόνια σαν Τριαντάφυλλα
Στίχοι :Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση : Σταμάτης Κραουνάκης.

Για τα Μουσικά Ταξίδια ...του Νου....

“Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου ταξιδεύει - πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός / αλλά μια άλλη δικαιοσύνη' (“Η μουσική').

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗς..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο σε όλους εσάς...που μουσικά ταξιδεύετε...που η Μουσική σας αγγίζει....σας γαληνεύει...μα περισσότερο μεταλάσσει τον ψυχικό σας κόσμο...και σας δείχνει καλύτερους δρόμους...
Γιατί έχει μεγάλη δύναμη...
Αφιερωμένο εξαιρετικά...στο γυιό μου...που παιδί εγώ μιας οικογένειας ...με λίγες οικονομικές δυνατότητες στα παιδικά μου χρόνια...δεν ευτύχησα να έχω δασκάλους στη μουσική...κι ας δίψαγε η ψυχή μου...μα το όνειρό μου δεν χάθηκε αυτό ...καθώς μεγάλη πια ...ψήγματα μουσικής με ένα ακκορντεόν επήρα...μα στα βάθη αυτής της Μουσικής με εμύησε...παιδί αυτό.. που καλύτερες συνθήκες...και ταλέντο...και τρυφερή ευαισθησία στη Μουσικές...και στους ανθρώπους είχε...
Άλλη ματιά στα πράγματα ...πάντα η Μουσική προσδίδει...
Μεγάλη τύχη στη ζωή ...δεν είναι αυτή με τα λεφτά που θα αποχτήσεις...μα αν τα κατάφερες καλά με τους ανθρώπους σου και με τα παιδιά εσύ να '''κοινωνήσεις'''.
Γιατί η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο...που λέει το τραγούδι που παρακάτω σας αφιερώνω...με αγάπη !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη
`

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...που ξέρουν μόνο να δίνουν...και μας διάβασαν με υπομονή...το βιβλίο της '''ζωής'''' μας...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

«Μητέρα, της λέω, μη μου ετοιμάζεις πια το γάλα — δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι πεθαμένη;» Περίμενα να δω τι θα πει. Ήταν Ιούνιος, βράδυ, με μια φανταστική πανσέληνο στον ουρανό.
Και μη μου πείτε πως αυτό δεν ήταν μια απάντηση.
,,,,,πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση.,,,,,,,,,

"Ένα Διαφορετικό Τριαντάφυλλο" - ( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας)

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια φορά κι έναν καιρό μέσα σ` έναν μεγάλο κήπο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, υπήρχε και ένα τριαντάφυλλο που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα. Αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν ότι δεν είχε καθόλου αγκάθια.Έτσι τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα το κοροϊδευαν: " Χα χα οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα αφού δεν έχεις αγκάθια να προστατευτείς.

" Ακόμη και τα μπουμπούκια που δεν είχαν γίνει μεγάλα τριαντάφυλλα του φώναζαν: "Πόσο αδύναμο μοιάζεις, τα αγκάθια είναι κάτι σαν την πανοπλία μας και εσύ μοιάζεις τόσο ανυπεράσπιστο ...Το τριαντάφυλλο έμοιαζε τόσο μόνο και θλιμμένο που δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως πως ο κάθε κίνδυνος που μπορούσε να εμφανιστεί για το τριαντάφυλλο εξαφανιζόταν με μιας

...; Για παράδειγμα η καλύτερη του φίλη ήταν μια κάμπια, που φυσικά δεν του έτρωγε τα φύλλα, γιατί την άφηνε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του και να μπορεί και αυτή να βλέπει τον κήπο από ψηλά. Το τριαντάφυλλο είχε κάνει πολλούς φίλους.Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλήθρα χωρίς να φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε κανένα αγκάθι. Όλοι το λάτρευαν το τριαντάφυλλο στον κήπο, εκτός από τα άλλα τριαντάφυλλα που μάλλον το ζήλευαν.Ένα βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθεί το τριαντάφυλλο επειδή δεν άντεχα την περιφρόνηση των άλλων λουλουδιών ευχήθηκε να ξυπνήσει με αγκάθια. Το ευχήθηκε με τόση δύναμη, που την επόμενη μέρα ξύπνησε με αγκάθια σε όλο του το κορμό. Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό.Δυστυχώς όμως η χαρά του δεν κράτησε για πολύ.

"Καλημέρα όμορφο μου τριαντάφυλλο" λέει η κάμπια. "Άφησε με να ανέβω πάνω σου!" "Ανέβα, μόνο που έβγαλα αγκάθια ...;""Έβγαλες αγκάθια? Μα γιατί? Κρίμα. Τώρα δεν θα μπορώ να βλέπω τον κήπο από ψηλά"Έτσι σιγά σιγά έχασε όλους τους παλιούς του φίλους.Τα άλλα τριαντάφυλλα δεν το κοροίδευαν πια. Όχι γιατί τώρα ήταν πιο όμορφο με τα αγκάθια, αλλά γιατί τώρα έμοιαζε με όλα τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου και έτσι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιο ήταν το τριαντάφυλλο που κοροίδευαν πριν.

 
Μια μέρα ένα τριαντάφυλλο είπε σε ένα άλλο:
"Τελικά το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια το έβαλε στα πόδια, δεν άντεξε άλλο εδώ, έφυγε..". Μα το τριαντάφυλλο ήταν εκεί.. δεν είχε φύγει ποτέ.. Είχε μετανιώσει που ευχήθηκε να αλλάξει. Δεν είχε καταλάβει ότι του είχε δοθεί ένα δώρο ...; Νόμισε ότι το σημαντικό ήταν να μην ξεχωρίζει ...Ο χειμώνας ήρθε και τα ροδοπέταλα του τριαντάφυλλου χάθηκαν όλα.Ας ευχηθούμε την Άνοιξη που θα ξυπνήσει ξανά και θα ανθίσει να μην έχει αγκάθια. Μα κι αν έχει ...;Να βρει αυτό που το κάνει διαφορετικό, για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου ...


Μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω παραμύθι για τη διαφορετικότητα

( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας )
Σοφίας Θεοδοσιάδη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Η Αίσθηση Της Μυρωδιάς....

Σίγουρα όλοι φίλοι μου ,θα έχετε  φυλάξει ροδοπέταλο μέσα στις σελίδες ενός αγαπημένου βιβλίου σας. Αν σας ζητήσω να μου περιγράψετε  αυτή τη μυρωδιά...το ξέρω πως θα δυσκολευτείτε.. Πλημμύρα συναισθημάτων...να το πω ?

 Κλείνεις τα μάτια, μυρίζεις..μυρίζεις- αυτό το παράξενο συνονθύλευμα - ό,τι έχει απομείνει και προσπαθείς να το προσδιορίσεις.

 Και να μην έχει μείνει κάτι όμως  ο εγκέφαλός σου θα σου το φέρει.
Μπορεί να μείνεις εκεί  με τα μάτια κλειστά ώρες ολόκληρες. Μπορεί και να ανατριχιάσεις γιατί αισθάνθηκες ότι «κάτι» σε άγγιξε, σε ακούμπησε απαλά. Σαν αεράκι ανοιξιάτικο.

Είναι πρωτόγονη η αίσθηση της μυρωδιάς. Μας κάνει να ερωτευόμαστε ,πολλές φορές και κάτι που δεν μας  ταιριάζει. Εκεί είναι η δύναμή της. Ή και το αντίθετο. Να απορρίψουμε.

Η μυρωδιά απ' το δέρμα , αξεπέραστη..... Εκεί δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις. Δεν μπορείς να ανακαλέσεις μνήμες. Είναι μοναδική. Κι αν σου ταιριάξει, είναι το απόλυτο.
Μ'' έπιασε για τα καλά η Άνοιξη...και δεν σας το κρύβω....

,,,

ΧΡΟΝΟς ΔΕΣΜΩΤΗς ΚΑΙ ΧΡΟΝΟς ΛΥΟΜΕΝΟς ---Ο.ΕΛΥΤΗς..

ΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΑΜΕ σ'ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ'ονομάσαμε "ωρολόγιον", και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να είναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία.

Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμωτής;

 Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας; Και τι'ναι τα ημερονύχτια; κέρματα που τα ρίχνουμε σ'ένα τρύπιο κουμπαρά;
   Οι σοφοί, μερικοί σοφοί τουλάχιστον, διατείνονται ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλοι το αντίθετο. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εμείς, που δεν διαθέτουμε παρά τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή λυκείου, ας τα πούμε αλλιώς.

 Απλοϊκά. Όσο απλοϊκός είναι κι ο τρόπος που βλέπουμε να προσπαθούν οι περισσότεροι ν'αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τον υποθετικό τους εχθρό, που τον φαντάζονται να καραδοκεί σε κάποια γωνία το πέρασμά τους, μ'ένα σακούλι, γεμάτο ρυτίδες και λευκά μαλλιά, στο χέρι. Αξίζει να τους ιδούμε.

   Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του· να'ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση.

Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται την τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση· ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς τους νόμους.

Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς, οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να'μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας άγνωστου ταυτότητας ευτυχίας. Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε
.
   Κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον κτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές.

Μας τρομάζει το ποσοστό της αυθαίρετης σκέψης που απαιτείται για να σπάσουμε το φράγμα του κοινώς νοείν και ν΄αντιληφθούμε ότι τα κομμάτια της ζωής που προσκτάται και συμπαρασύρει στην ευθύγραμμη πορεία του ο χρόνος είναι δυνατόν να νοούνται ως ανεξάρτητα, ν'αρμόζονται από διαφορετικές πλευρές και να σχηματίζουν μιαν άλλου είδους αλληλουχία, εξίσου αν όχι και περισσότερο έγκυρη, από την άποψη ότι προβάλλει ανάγλυφη την ονειρική φύση της ζωής μας και την κατακυρώνει.

   Χρειάζεται να αποβάλεις το λίπος του τυπικού των καθημερινών σου αναγκών, καθώς και όλα τα ουδέτερα ή άχροα στοιχεία που παρεμβάλλονται ανάμεσα στη σημαντικά της ζωής σου και τ'αποδυναμώνουν, για να νιώσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις.

Διαφορετικά, χάνεις τα μέτρα σου, περιπίπτεις από'να σε άλλο αδιέξοδο, και στα ύστερα συνθηκολογείς.
Δέχεσαι να ενσαρκώνεις το περίφημο πρακτικό πνεύμα, που μπορεί να αποσπά τον έπαινο των δικών σου επειδή σου παρέχει πλουσιοπάροχα να φας και να πιεις, την ίδια στιγμή όμως σε προσβάλλει με τον ιό της πλήξης και της μοναξίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο εξαιρετικά...σε όλους τους καλοπροαίρετους φίλους που γνώρισα ...πίσω απο ένα τζάμι υπολογιστή...που σέβονται τον διπλανό τους...που σέβονται τον τρόπο εκφρασης της λύπης ή της χαράς του άλλου.
Το αφιερώνω όμως και σ''αυτούς που νομίζουν...πως έχουν απεριόριστο χρόνο και μπορούν να τον σπαταλούν σε βρισιές και ειρωνείες.
Όλοι είμαστε και του σαλονιού και του λιμανιού.
Μπορούμε και να βρίσουμε άσκημα.
Το δύσκολο είναι να μπορείς να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου ..πριν μιλήσεις..
ΕΠΕΙΔΗ ....ο χρόνος πιέζει...και δεν είναι απεριόριστος ....για τον καθένα μας.....
Σοφία Θεοδοσιάδη.

Από την Γκέμμα...

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
**
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.

Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά.

 Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.

 Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.
 Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.

Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...

Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα.
 Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη/Ένας τον Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη/Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι./

Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν./Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,/Και το χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Δημήτρη Νικολακάκο ή Λιαντίνη, που πήρε το όνομά του  από το χωριό καταγωγής του, τον σύγχρονο φιλόσοφο του 20ου αιώνα, τον  γνήσιο Έλληνα, που με την τελευταία του επιστολή στην Διοτίμα την κόρη του, φαίνεται  ολοκάθαρα, πως τον θάνατό του τον σχεδίαζε χρόνια .

 Η  αυτοχειρία του  ήταν μια ηρωική πράξη προσφοράς  να ανοίξει το δρόμο για την αληθινή Γνώση, σε μια ύστατη προσπάθεια  να αφυπνίσει το πλήθος, την μάζα των προβάτων     -που τρέμουν το θάνατο -,πως  όλη μας η ζωή είναι μια μελέτη Θανάτου, όπως τόνισε και ο Πλάτωνας...
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Τη Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά και λίγες ώρες αργότερα επιβιβάστηκε, σύμφωνα με μαρτυρία, σε ένα ταξί στη Σπάρτη με προορισμό το καταφύγιο του Ταϋγέτου.

 Ο οδηγός, ο Κώστας Τσούνης, κατέθεσε στην Αστυνομία με κάθε λεπτομέρεια για τον άγνωστο επιβάτη που του ζήτησε να τον μεταφέρει στον Ταΰγετο.
Από τα στοιχεία που γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος που είδε ζωντανό το Λιαντίνη. Λίγες ώρες αργότερα, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη ανακάλυψε πως ο άντρας της είχε εξαφανιστεί.

Στις υποψίες της προστέθηκε και το γράμμα που βρήκε και στο οποίο ο Λιαντίνης ανακοίνωνε πως φεύγει αυτοθέλητα ενώ λίγο παρακάτω έγραφε: "Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι."
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<,<,
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
╔═════════✽
Τη μέρα που θα πέσω* έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
στη Σπάρτη.

* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.
* Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Στον  δάσκαλο...τον φιλόσοφο...τον αναζητητή της αλήθειας....
Στον  δάσκαλό μου...με αγάπη....ακατάπαυστη...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................