Φωτογραφίες της Καρδιάς... στιγμές Εκλωβισμένες....

Στιγμές μας ανεξίτηλες...καλά παγιδευμένες...φωτογραφίες της καρδιάς ...στο άλμπουμ της καλά ταχτοποιημένες...
Αποτυπώματα στιγμής και αναμνήσεις χρόνων περασμένων...τις δώσαν τίτλο οι νυκοκυραίοι και οι γνωστικοί...κάθε που θα ξεχνούν...σ' αυτές να ανατρέχουν...
Κι έτσι ξεφυλλίζοντας...ικανοποιημένοι να γυρνούν...πως η ζωή τους ποικιλία γεμάτη ήταν...
Μια θλίψη άλλες πια φορές...τα μάτια κυριεύει...
Αναμνήσεις τις ονόμασαν...για πάντα περασμένες...
Με αυτό εγώ δεν συμφωνώ...καθώς ονόματα δικά μου τις προσθέτω...υφάδια εγώ τις θεωρώ...που το κορμί μας ντύνουν...
Κινηματογραφικές ή και απλές...χαμογελαστές ή σκυθρωπές και απόκοσμες...τον εαυτό μας μας θυμίζουν...Πως αλλιώς να το ειδώ...το γέλιο ή το κλάμα της ψυχής...που μπόρεσε μες σ' ένα άψυχο χαρτί για να χωρέσει ?
Και να το κάνει ζωντανό στο χρόνο να αντέχει..όσο κι αν το ξεθώριασμα να προσπαθεί για να το σβήσει...Δεν σβήνει  το συναίσθημα αυτό ,που η καρδιά αποτυπώνει....
Κάθε που οι φωτογραφίες σου ,οι νέες ,οι θολές,μπροστά σου αποτυπώνονται και ξεπηδούν...εκεί στο άλμπουμ της ψυχής σου,ασπρόμαυρες αυτές...θα τις αναζητάς...γιατί παλιά οι έγχρωμες και οι '''φαντεζί..πολύ της μόδας και δεν ήταν...
Όχι μην θλίβεσαι που μέσα σου εμπόρεσες και κράτησες τα τόσα '''κλικ'''της φωτογραφικής σου μηχανής...
Εκεί στιγμές χαμένεςθα θωρείς, που η μηχανή σου αυτή...ακριβή μα θες ,μοναδική,τα τωρινά αρνήθηκε να τα φωτογραφίσει...
Μα είν' η ματιά σου τώρα πια ικανή,σε μια φωτογραφία της στιγμής...τον άνθρωπο που έγινες.. αυτή να αναγνωρίσει....
 Ο χρόνος σε ξεγέλασε και σούκλεισε το μάτι,και την ορμή σου άφησες πίσω σου πια  να ζει...γεμάτη τρέλλα για τα γραφικά, τοπία που τόσο δυνατά επόθησες ,να εγκλωβίσεις ...να τραβήξεις...
Προκλητικά σου έμοιαζαν τα φανταχτερά ,τον ήλιο μόνο διάλεξες και να φωτογραφίζεις...
Μα  ο ήλιος μάτια μου γλυκά...καθημερινά ανατέλλει για να δύσει...
Μην φοβηθείς και αποτύπωσε σωστά ...βαθιά ...τα αληθινά ...τα ολοζώντανα τοπία, που στην ψυχή σου μέσα αυτή ,θα μπουν και θα τρυπώσουν...
 Είναι η μαγεία που έχουν οι εικόνες σαν μιλούν, από εκεί μακριά.....
στιγμές καθηλωμένες σ' ένα '''κλικ''' μοναδικό...
αποτυπώματα ζωής γευμένης.....
  Είναι οι φωτογραφίες της στιγμής ..το πάγωμα του βλέμματος ,που πάντα μας μιλάει...είναι αυτές οι ολοζώντανες στιγμές ,που να τις ξαναπλάσεις ατόφιες δεν μπορείς...είν' το ξαναζωντάνεμα της μνήμης,της καρδιάς και του μυαλού...που επιχειρούν να σου θυμίζουν...πως το χαμόγελο που φόρεσες...ίσως αν τα κατάφερες να σε ακολουθεί...
 ( Σοφία Θεοδοσιάδη )

Μην αφεθείς και αναρωτηθείς...απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις :

Γιατί άφησα να μεγαλώσω?
Πως ξεγελάστηκα?

Τάσος Λειβαδίτης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


                                         

                                          Μια παλιά φωτογραφία - Διονύσης Θεοδόσης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,   

Eίμαι Ρομαντική....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,                                                                                                                             
                                                                     


                         
                

Καλό Σαββατοκύριακο !!!

Τώρα με ξέρετε ...με μάθατε καλά.. κι από εκεί μέσα από τα Τάρταρα..που σας  έχω κάποιες φορές ριγμένους...από κει και πάλι προσπαθώ... στους  ουρανούς...και να σας ταξιδέψω.....
Ζε'ι'μπέκισσα η δικιά μου η ψυχή  και να την τιθασεύσω δεν γροικώ...
Ζωή χωρίς '''τέτοιο''χορό ...χορό πολύπλοκο ...με χίλιες δυο φιγούρες...χορός μουντός και άχαρος μου μοιάζει.....
 Άκου...και δες... Σαββατοκύριακο μπροστά σου...
Σαββατοκύριακο του εαυτού σου του χα'ι'δέματος.....και της μικρής και της μεγάλης καλοπέρασης, όπως και να το πάρεις ,της ανάγκης της φυγής.. απ' την σκληρή πραγματικότητα ...στης φαντασίας τη βόλτα ...της αγαπησιάρικης παρέας στο σινεμά, στης θάλασσας τον περίπατο ή και του βουνού...κατά πως τόχεις εσύ και μοναχά  σκεφτεί...και την καρδούλα σου ευχαριστεί ,να την ''''ανοίξει'''......
  Μικρά- μικρά,απλά και καθημερινά....που μέσα σου μεγάλα κι ακριβά φαντάζουν...κυνήγατα μα θες... της ψυχής  σου τα σεργιάνια.. σαν θες για να τα συναντήσεις...

Kαι με τους πολύ γλυκείς και τρυφερούς στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, συνετούς μα και ελπιδοφόρους, προς την αγαπημένη του... θα σας ευχηθώ
 Καλό Σαββατοκύριακο να περάσετε :

Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες
Όπου νά'ναι θα κλειστούνε τα μεταξωσκούληκα 
Όπου νά'ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου νάναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.
Κι εμείς θα περάσουμε ακόμα ένα χειμώνα.
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης μας οργής
και της αγίας ελπίδας μας.
Ναζίμ Χικμέτ.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
Καλό Σαββατοκύριακο !!!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...  
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                        Η σωτηρία της ψυχής- Άλκηστις Πρωτοψάλτη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
                                                                                                                                                                                           
       

         

Τα Νοτισμένα μας Όνειρα....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας....
Το όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή !!!.
Γ. Ρίτσος.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σιγόβρεχε απόψε πάλι όλη νύχτα, μια σιγανή ,ψιχαλιστή βροχή,που νότιζε το χώμα,το διψασμένο από την ξέρα του Καλοκαιριού.....
Βρήκες μια δικαιολογία και κούρνιασες νωρίς στο μαξιλάρι σου....
Σφιχταγκαλιασμένη τώρα εσύ με την ψυχή σου ,την χά'ι'δεψεςτην άφησες να ονειρευτεί,με ορθάνοιχτα τα μάτια.....

Έρχονται  στη μικρή μας τη ζωή στιγμές,στιγμές αθόρυβες μα αληθινές, τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος που προσπαθούν να μας θυμίσουν,το ξεχασμένο γέλιο στα χείλη μας ,ποθούν να επιστρέψουν κι εκεί να το ριζώσουν,τους ήχους μες  στ' αυτιά μας, το σιγανό τραγούδι της βροχής, σε μελωδία να την μετατρέψουν.....
Αρνείσαι απόψε να σκεφτείς,σαν ολες τις βραδιές,βάζεις στην άκρη όλα τούτα,γεγονότα ,επεισόδια ,περιπέτειες καβγάδες,συγκρούσεις ,πολέμους,φιλοδοξίες,εξουσίες, καταπιέσεις,χρόνων βασανιστικές. Δεν ήταν αυτό το όνειρο,είσαι σίγουρος πως δεν ήταν αυτό το όνειρο,γιατί το δικό σου όνειρο γεμάτο ήταν λεβάντες,  γιασεμιά...

Μην ντρέπεσαι,μην θλίβεσαι, που απόψε μπόρεσες να φύγεις να πετάξεις,που μπόρεσες τη μυρωδιά ,του καπνισμένου σου απ' τις λύπες θλιμένου σου μυαλού,με μία άλλη δυνατότερη,φρεσκοψημένου του ψωμιού στη μύτη σου να φέρεις...
Υπέροχη που μοιάζει το πρωί, η  ικανότητα  τ' ανθρώπου αυτή,τ' όνειρο να κρατάει ζωντανό....
Μη με μαλώσετε και πάλι ,πρωί -πρωί που άρχισα ξανά και που μονολογώ....
Είναι αυτές οι στάλες της βροχής,που απ' τ' ανοιγμένο μου παράθυρο,στο μέτωπό μου ,ήρθαν και καθίσαν....

( τα νοτισμένα μας όνειρα- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                           Βαθύ ποτάμι ο έρωτας- Παντελής Θαλασσινός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ δεν ελιμπίστηκα..τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά..
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..μια λίμνη να γεννώ..
 οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
 τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη.. 
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα μου να πέσεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα εκεί ..
στης λίμνης τα βαθιά..κρυμένα μου νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα..και θαμμένα από παλιά..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το ήξεραν..το μάντευαν..το εφαντάζονταν συχνά..
βαρύ το τίμημα του έρωτα πως ήταν..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..εκεί και περιμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..

κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη μπορείς....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες απλά..μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..τα μεταξένια μου τα πέταλα..
 κι οι ρίζες του..ευάλωτα..να επιπλέουν μέσα  στο νερό...
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''στραντιβάριους'' τα ραγισμένα πρωινά μας..

(''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Για τα Ηλιοτρόπια Της Ζωής Μου....

Από μικρή που ήμουνα ταξίδια ονειρευόμουν....
Δεν ήτανε αυτό που ήθελα , απ' το μικρό μου το χωριό το καταπράσινο,φωνές γεμάτο ανάκατες...χαρούμενες μα και λυπητερές ... να τις αφήσω πίσω...να  φύγω κι από κει να '''δραπετεύσω''....
Όχι αυτό δεν ήτανε καθόλου μέσα στο μυαλό μου...παιδί μικρό σαν ήμουνα ...μέσα στους απέραντους ...τους πότε καταπράσινους...και πότε κατακίτρινους...όλο ομορφιά σιτοβολώνες....
Εκείνο που με μάγευε,στον τόπο μου αυτό...ήταν αυτά τα ηλιοτρόπια...που ''ήλιους'' ατελείωτους γεννούσαν στο μυαλό μου....
Από μικρή το καταλάβαινα...
Μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια....
 Όλα μου έλεγαν...τον ήλιο έψαχναν...να τα φωτίσει...τα πέταλά τους ανοιχτά στον ήλιο να κρατούν....
  Μικρό κορίτσι εγώ...και απέραντος ο κόσμος..που ανοίγονταν στα πόδια μου μπροστά...καθώς τα ηλιοτρόπια εγέρνανε μπροστά μου...
Πως να προλάβω αδύναμη ,μικρή εγώ,να τρέξω ...να προλάβω...μέσα σε τόσο φως..τον δρόμο να διαλέξω...
Κι ήρθες εσύ τον φόβο μου να διώξεις .....να με οδηγήσεις να σταθώ...απέναντι στο τόσο φως...τον ήλιο να κοιτώ κατάματα...να ''τυφλωθώ''να μην φοβάμαι...
Πολλά τα '''ηλιοτρόπια μες στη ζωή μου ετούτη...φιγούρες φευγαλέες...ακόμα μες στον νου μου τριγυρνούν...
Πολλές φορές τα ονειρεύτηκα όλα μαζί...μα η μνήμη μου...ξεθώριασε καθώς εκεί ανάμεσα ''ζιζάνια ''φυτρώσαν...
Πάντα στη σκέψη μου η εικόνα αυτή θα γυροφέρνει και θα τριγυρνά...
Τι απέγιναν ...αν πρόλαβαν ν' ανθίσουν...όλα αυτά τα ηλιοτρόπια της παιδικής ψυχής μου...
Οι φίλοι μου οι απαισιόδοξοι...μου λέγαν.. πως στο χωριό μου τώρα...δεν ''σπέρνουν''δεν καλλιεργούνε πια...πολλοί τα ''ηλιοτρόπια'' ....μονάχα εκεί στις άκρες λιγοστά...δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν...πνιγμένα απ' τ' αγριόχορτα..που εύκολα φυτρώνουνε ανάμεσα στις ρίζες τους...κι έτσι τα εμποδίζουνε αυτά  ν' αναπτυχθούν...
Μα εγώ έχω και τους αισιόδοξους...τους φίλους μου και τους ονειροπόλους...που μηνύματα μου στέλνουνε.... την θετική την σκέψη τους.... πάντα μαζί μου κοινωνούν και λυρικά...και με περίσκεψη τρανή... μες στο αυτί μου ψιθυρίζουν :
Πως όσο υπάρχουν άνθρωποι αληθινοί...εκεί τα ηλιοτρόπια ....
<< Πάντα θα ανθίζουν ...και πάντα τον ήλιο θα κοιτούν....
Καλημέρα θα μας λένε ...παντού και πάντα ...όπου κι αν βρεθούν...>>
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                         Το αστέρι και η ευχή -Ευανθία Ρεμπούτσικα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Mύθος Ινδιάνικος από το Μεξικό - ηλιοτρόπιο.

Στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης.
"Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.
Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!"
"Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!"
Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη.
Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.

Μυθολογία - ηλιοτρόπιο.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια Ιστορία Θα Σας Πω Εδώ... Για Το Σχολείο...

Θαρρείτε πως τα γράμματα δικαίωμα και  προνόμιο ήταν και θα είναι μοναχά των λίγων...των πλουσίων κι όχι αυτών ... των αδυνατούντων των φτωχών ?
Μα εγώ που δεν το αγνοώ και που πολύ καλά το ξέρω..στον κόσμο τούτο.....πως το χρήμα κυβερνά...να φοβηθώ τις σκέψεις τις ουτοπικές...δικές μου και ανόητες μπορεί να σας φανούν...μα θα σας τις καταθέσω...
Θαρρείτε εσείς πως το πρωί, μια σάκα κι ένα ζευγάρι παπουτσάκια από  σπορτέξ, πως πάντα σας περίμεναν δίπλα από το κρεβάτι ?
Να σας μιλήσω ανοιχτά...τη σκέψη σας να την κεντρίσω...
Παιδί σαν είσαι...και δύναμη και φαντασία περισσή την έχεις.....
Και γύρω σου και μέσα σου....το όνειρο σε κυνηγά...να ησυχάσεις δεν σ' αφήνει....
Έτσι και η Ροδένια μας..σαν έγινε έξι (6) χρονών...για το σχολειό εκίνησε να πάει...
Μικρό ήταν τότε το χωριό...μα όμορφο σχολείο είχε...
Δυό μοναχά οι αίθουσες κι ένας ο δάσκαλος σε όλες τις τάξεις να διδάξει...
Δύσκολα χρόνια εκείνα...και ζεστασιά και θέρμανση δεν είχε...
Το ξύλο από το σπίτι σου έφερνες...στη σόμπα του σχολειού να βάλεις ,να ζεσταθείς σαν ήθελες...
Μα η καμπάνα του χωριού σαν χτύπαγε...εις το σχολειό τα παιδιά να συναχτούνε...τη σάκα σου έπρεπε ,στον ώμο να ρίξεις και να φύγεις...
Θαρρείτε πως είχαν σάκα όλα τα παιδιά ?
Πλάνην οικτράν πλανάσθε...
Έτσι και η Ροδένια μας ,μεγάλη στενοχώρια είχε...
Που θα έβαζε τόσα γράμματα...που είχε σκοπό και πείσμα έβαλε πολύ ,αυτά για να τα μάθει...
Μα πάντα ένας άνθρωπος ,εκεί σε μια γωμιά,που ούτε το φαντάζεσαι..τη φλόγα σου πως είδε και μυρίστηκε...θα τρέξει να συνδράμει...
Οι γιαγιάδες είναι πάντα πιο σοφές...και λύση στα προβλήματα μας δίνουν...
- Έλα εδώ Ροδένια μου της λέει και μην κλαις και μην αναστενάζεις...
Αύριο στο σχολειό εσύ την ομορφότερη την τσάντα θα κρατείς...
Το ροζ τραπεζομάντηλο της μάνας σου...αυτό δισάκι θα σου φτιάξω...κανένας τέτοια τσάντα μες στο σχολειό και ομορφότερη απ' αυτή ..κανείς δεν θα κρατεί...
Ροζ σαν και σένα Ροδένια μου...το σκέφτηκα ...το βρήκα...
Κι ένα μεγάλο ροζ κουμπί...τα γράμματα να κλειδώνει...που κάθε μέρα εκεί θα κουβαλείς....
Την πίστεψα και χάρηκα...πετούσα απ' τη χαρά μου...που άλλος μέσα στο σχολειό δισάκι τόσο ξεχωριστό...στον ώμο δεν θα εκρατούσε...
Ένα ροζ τραπεζόμάντηλο χοντρό και πλαστικό...με ιδια ροζ ανάγλυφα λουλούδια στο τραπέζι..η μάνα της εστόλιζε να τρώνε επάνω τα παιδιά της...
Χρυσά τα χέρια της γιαγιάς δισάκι το εκάμαν...
Το έραψε το φρόντισε...κι ένα κουμπί μεγάλο ροζ από τη ρόμπα της μαμάς ,εστόλιζε το κούμπωμα της τσάντας...
Έτσι λοιπόν χαρούμενη και χοροπηδητή  ξεκίνησε η Ροδένια μας εκείνο το πρωί στην σχολική την τάξη για να φτάσει..
Θαρρείτε εσείς πως η μικρή τώρα θα εντρεπόταν...που μια αυτοσχέδια τώρα δα τσάντα στα χέρια εκρατούσε ?
Όχι ...όχι περήφανη ένιωθε...και η γιαγιά την έπεισε...πως η καλύτερη θα ήταν...
Τι όμορφα τα λόγια της γιαγιάς στ' αυτιά της αντηχούσαν :
- Ροδένια μου ...κορίτσι μου έμορφο και ροδαλό...σήμερα η καλύτερη μες στο σχολειό θα είσαι...
Tέτοια λόγια έλεγε...έτσι μιλούσε ...σε ανέβαζε...σε ψήλωνε η γιαγιά....
Τα λόγια πάντα είναι βάλσαμο , στις παιδικές καρδιές φωλιάζουν...
Κι έτσι ξεκίνησε η μικρή...και στο διθέσιο σχολειό της για να φτάσει...
Μα εκεί όλα όμορφα της εφανήκαν...
Στην ξύλινη την πόρτα του σχολειού μπροστά μια όμορφη ,λεπτή κοπέλα της χαμογελούσε και την καρτερούσε.
Πέρασε μέσα Ροδένια μου της λέει ...τη θέση που θα κάτσεις να σου δείξω...
Η δασκάλα της ήταν αυτή... και πολύ εντύπωση της είχε κάνει...
Ψυχή του σχολειού ο δάσκαλος...και γνώση και φαντασία και δρόμους και ορίζοντες να ανοίγει....σαν θέλει δάσκαλος να λέγεται....και να μετριέται....
Γιατί τι θέλει  η παιδική ψυχή νομίζετε.....μικρή και άπειρη σαν είναι...
Ένα χεράκι να της απλωθεί κι ενα χαμόγελο αληθινό να νιώσει...
Στην ιστορία μου αυτή...αληθινή κι αν είναι...όσο όμορφα κι αν φάνταζαν στο διάβα της Ροδένιας...και λύκους μα και δράκους είχε...
Ποτέ δεν τους φοβήθηκε...και αργότερα ...σε μια άλλη ιστορία θα σας τα ιστορήσω...
Τώρα μονάχα θέλω να σας πω...πως το σχολείο είναι σαν μια σπίθα δυνατή, που φλόγα ανάβει μέσα σου...κι αν θέλεις αναμμένη και  να την κρατάς ολούθε, πάντα ο τρόπος θάναι εκεί και μόνος σου,θα πρέπει να τον ψάχνεις...ποτέ να μην τα παρατάς...τα όνειρά σου φύλαγε ... μισά να μην τα αφήνεις....

Είναι φορές που θλίβομαι...γιατί και σήμερα ακόμα...εκεί σε κάποιες χώρες μακρινές...δεν έχει .ούτε τραπεζόμάντηλο η γιαγιά του Αλί.....μια σάκα να του ράψει...
Σκεφτείτε φίλοι μου καλοί...πως το κουδούνι της μάθησης κάθε πρωί...για όλους πρέπει να χτυπάει...
Ο κόσμος γίνεται καλύτερος...μόνο με τα γεμάτα γνώσεις και σκέψεις..χαρούμενα τα μάτια των παιδιών...και τον δάσκαλο αγαπήστε και βοηθήστε...
Μονάχος του να πορευθεί είναι δύσκολο...αν στο πλευρό του δεν σταθείτε......

Μέρα που είναι σήμερα Παγκόσμια σου λεει και κάθε μέρα λέω εγώ...να στοχαστείς και πάλι 
να σκεφτείς...ίσως να σκύψεις και πιο κάτω να κοιτάς...το χέρι να απλώσεις...να προσπαθήσεις...να ονειρευτείς...μπορείς...ανύψωση πνευματική και στα παιδιά που στο ζητούν...με τους δασκάλους συνεργούς...της παιδείας το άρωμα να μεταδώσεις.....
Δεν μου αρέσουν τα '''μελό''μα την αλήθεια ...όσο κι αν μοιάζω τρυφερή...πάντα ήθελα '''ωμή'''μπροστά σας να την καταθέτω....

( Κείμενο -αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη )

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                  Ελάτε να γίνουμε φίλοι- Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
                                                        Παλιάτσος- παιδική Χορωδία.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,