Δεν ήτανε αυτό που ήθελα , απ' το μικρό μου το χωριό το καταπράσινο,φωνές γεμάτο ανάκατες...χαρούμενες μα και λυπητερές ... να τις αφήσω πίσω...να φύγω κι από κει να '''δραπετεύσω''....
Όχι αυτό δεν ήτανε καθόλου μέσα στο μυαλό μου...παιδί μικρό σαν ήμουνα ...μέσα στους απέραντους ...τους πότε καταπράσινους...και πότε κατακίτρινους...όλο ομορφιά σιτοβολώνες....
Εκείνο που με μάγευε,στον τόπο μου αυτό...ήταν αυτά τα ηλιοτρόπια...που ''ήλιους'' ατελείωτους γεννούσαν στο μυαλό μου....
Από μικρή το καταλάβαινα...
Μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια....
Όλα μου έλεγαν...τον ήλιο έψαχναν...να τα φωτίσει...τα πέταλά τους ανοιχτά στον ήλιο να κρατούν....
Μικρό κορίτσι εγώ...και απέραντος ο κόσμος..που ανοίγονταν στα πόδια μου μπροστά...καθώς τα ηλιοτρόπια εγέρνανε μπροστά μου...
Πως να προλάβω αδύναμη ,μικρή εγώ,να τρέξω ...να προλάβω...μέσα σε τόσο φως..τον δρόμο να διαλέξω...
Κι ήρθες εσύ τον φόβο μου να διώξεις .....να με οδηγήσεις να σταθώ...απέναντι στο τόσο φως...τον ήλιο να κοιτώ κατάματα...να ''τυφλωθώ''να μην φοβάμαι...
Πολλά τα '''ηλιοτρόπια μες στη ζωή μου ετούτη...φιγούρες φευγαλέες...ακόμα μες στον νου μου τριγυρνούν...
Πολλές φορές τα ονειρεύτηκα όλα μαζί...μα η μνήμη μου...ξεθώριασε καθώς εκεί ανάμεσα ''ζιζάνια ''φυτρώσαν...
Πάντα στη σκέψη μου η εικόνα αυτή θα γυροφέρνει και θα τριγυρνά...
Τι απέγιναν ...αν πρόλαβαν ν' ανθίσουν...όλα αυτά τα ηλιοτρόπια της παιδικής ψυχής μου...
Οι φίλοι μου οι απαισιόδοξοι...μου λέγαν.. πως στο χωριό μου τώρα...δεν ''σπέρνουν''δεν καλλιεργούνε πια...πολλοί τα ''ηλιοτρόπια'' ....μονάχα εκεί στις άκρες λιγοστά...δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν...πνιγμένα απ' τ' αγριόχορτα..που εύκολα φυτρώνουνε ανάμεσα στις ρίζες τους...κι έτσι τα εμποδίζουνε αυτά ν' αναπτυχθούν...
Μα εγώ έχω και τους αισιόδοξους...τους φίλους μου και τους ονειροπόλους...που μηνύματα μου στέλνουνε.... την θετική την σκέψη τους.... πάντα μαζί μου κοινωνούν και λυρικά...και με περίσκεψη τρανή... μες στο αυτί μου ψιθυρίζουν :
Πως όσο υπάρχουν άνθρωποι αληθινοί...εκεί τα ηλιοτρόπια ....
<< Πάντα θα ανθίζουν ...και πάντα τον ήλιο θα κοιτούν....
Καλημέρα θα μας λένε ...παντού και πάντα ...όπου κι αν βρεθούν...>>
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Mύθος Ινδιάνικος από το Μεξικό - ηλιοτρόπιο.
Στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης.
"Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.
Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!"
"Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!"
Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη.
Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.
Μυθολογία - ηλιοτρόπιο.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου