Μα εγώ που δεν το αγνοώ και που πολύ καλά το ξέρω..στον κόσμο τούτο.....πως το χρήμα κυβερνά...να φοβηθώ τις σκέψεις τις ουτοπικές...δικές μου και ανόητες μπορεί να σας φανούν...μα θα σας τις καταθέσω...
Θαρρείτε εσείς πως το πρωί, μια σάκα κι ένα ζευγάρι παπουτσάκια από σπορτέξ, πως πάντα σας περίμεναν δίπλα από το κρεβάτι ?
Να σας μιλήσω ανοιχτά...τη σκέψη σας να την κεντρίσω...
Παιδί σαν είσαι...και δύναμη και φαντασία περισσή την έχεις.....
Και γύρω σου και μέσα σου....το όνειρο σε κυνηγά...να ησυχάσεις δεν σ' αφήνει....
Έτσι και η Ροδένια μας..σαν έγινε έξι (6) χρονών...για το σχολειό εκίνησε να πάει...
Μικρό ήταν τότε το χωριό...μα όμορφο σχολείο είχε...
Δυό μοναχά οι αίθουσες κι ένας ο δάσκαλος σε όλες τις τάξεις να διδάξει...
Δύσκολα χρόνια εκείνα...και ζεστασιά και θέρμανση δεν είχε...
Το ξύλο από το σπίτι σου έφερνες...στη σόμπα του σχολειού να βάλεις ,να ζεσταθείς σαν ήθελες...
Μα η καμπάνα του χωριού σαν χτύπαγε...εις το σχολειό τα παιδιά να συναχτούνε...τη σάκα σου έπρεπε ,στον ώμο να ρίξεις και να φύγεις...
Θαρρείτε πως είχαν σάκα όλα τα παιδιά ?
Πλάνην οικτράν πλανάσθε...
Έτσι και η Ροδένια μας ,μεγάλη στενοχώρια είχε...
Που θα έβαζε τόσα γράμματα...που είχε σκοπό και πείσμα έβαλε πολύ ,αυτά για να τα μάθει...
Μα πάντα ένας άνθρωπος ,εκεί σε μια γωμιά,που ούτε το φαντάζεσαι..τη φλόγα σου πως είδε και μυρίστηκε...θα τρέξει να συνδράμει...
Οι γιαγιάδες είναι πάντα πιο σοφές...και λύση στα προβλήματα μας δίνουν...
- Έλα εδώ Ροδένια μου της λέει και μην κλαις και μην αναστενάζεις...
Αύριο στο σχολειό εσύ την ομορφότερη την τσάντα θα κρατείς...
Το ροζ τραπεζομάντηλο της μάνας σου...αυτό δισάκι θα σου φτιάξω...κανένας τέτοια τσάντα μες στο σχολειό και ομορφότερη απ' αυτή ..κανείς δεν θα κρατεί...
Ροζ σαν και σένα Ροδένια μου...το σκέφτηκα ...το βρήκα...
Κι ένα μεγάλο ροζ κουμπί...τα γράμματα να κλειδώνει...που κάθε μέρα εκεί θα κουβαλείς....
Την πίστεψα και χάρηκα...πετούσα απ' τη χαρά μου...που άλλος μέσα στο σχολειό δισάκι τόσο ξεχωριστό...στον ώμο δεν θα εκρατούσε...
Ένα ροζ τραπεζόμάντηλο χοντρό και πλαστικό...με ιδια ροζ ανάγλυφα λουλούδια στο τραπέζι..η μάνα της εστόλιζε να τρώνε επάνω τα παιδιά της...
Χρυσά τα χέρια της γιαγιάς δισάκι το εκάμαν...
Το έραψε το φρόντισε...κι ένα κουμπί μεγάλο ροζ από τη ρόμπα της μαμάς ,εστόλιζε το κούμπωμα της τσάντας...
Έτσι λοιπόν χαρούμενη και χοροπηδητή ξεκίνησε η Ροδένια μας εκείνο το πρωί στην σχολική την τάξη για να φτάσει..
Θαρρείτε εσείς πως η μικρή τώρα θα εντρεπόταν...που μια αυτοσχέδια τώρα δα τσάντα στα χέρια εκρατούσε ?
Όχι ...όχι περήφανη ένιωθε...και η γιαγιά την έπεισε...πως η καλύτερη θα ήταν...
Τι όμορφα τα λόγια της γιαγιάς στ' αυτιά της αντηχούσαν :
- Ροδένια μου ...κορίτσι μου έμορφο και ροδαλό...σήμερα η καλύτερη μες στο σχολειό θα είσαι...
Tέτοια λόγια έλεγε...έτσι μιλούσε ...σε ανέβαζε...σε ψήλωνε η γιαγιά....
Τα λόγια πάντα είναι βάλσαμο , στις παιδικές καρδιές φωλιάζουν...
Κι έτσι ξεκίνησε η μικρή...και στο διθέσιο σχολειό της για να φτάσει...
Μα εκεί όλα όμορφα της εφανήκαν...
Στην ξύλινη την πόρτα του σχολειού μπροστά μια όμορφη ,λεπτή κοπέλα της χαμογελούσε και την καρτερούσε.
Πέρασε μέσα Ροδένια μου της λέει ...τη θέση που θα κάτσεις να σου δείξω...
Η δασκάλα της ήταν αυτή... και πολύ εντύπωση της είχε κάνει...
Ψυχή του σχολειού ο δάσκαλος...και γνώση και φαντασία και δρόμους και ορίζοντες να ανοίγει....σαν θέλει δάσκαλος να λέγεται....και να μετριέται....
Γιατί τι θέλει η παιδική ψυχή νομίζετε.....μικρή και άπειρη σαν είναι...
Ένα χεράκι να της απλωθεί κι ενα χαμόγελο αληθινό να νιώσει...
Στην ιστορία μου αυτή...αληθινή κι αν είναι...όσο όμορφα κι αν φάνταζαν στο διάβα της Ροδένιας...και λύκους μα και δράκους είχε...
Ποτέ δεν τους φοβήθηκε...και αργότερα ...σε μια άλλη ιστορία θα σας τα ιστορήσω...
Τώρα μονάχα θέλω να σας πω...πως το σχολείο είναι σαν μια σπίθα δυνατή, που φλόγα ανάβει μέσα σου...κι αν θέλεις αναμμένη και να την κρατάς ολούθε, πάντα ο τρόπος θάναι εκεί και μόνος σου,θα πρέπει να τον ψάχνεις...ποτέ να μην τα παρατάς...τα όνειρά σου φύλαγε ... μισά να μην τα αφήνεις....
Σκεφτείτε φίλοι μου καλοί...πως το κουδούνι της μάθησης κάθε πρωί...για όλους πρέπει να χτυπάει...
Ο κόσμος γίνεται καλύτερος...μόνο με τα γεμάτα γνώσεις και σκέψεις..χαρούμενα τα μάτια των παιδιών...και τον δάσκαλο αγαπήστε και βοηθήστε...
Μονάχος του να πορευθεί είναι δύσκολο...αν στο πλευρό του δεν σταθείτε......
Μέρα που είναι σήμερα Παγκόσμια σου λεει και κάθε μέρα λέω εγώ...να στοχαστείς και πάλι
να σκεφτείς...ίσως να σκύψεις και πιο κάτω να κοιτάς...το χέρι να απλώσεις...να προσπαθήσεις...να ονειρευτείς...μπορείς...ανύψωση πνευματική και στα παιδιά που στο ζητούν...με τους δασκάλους συνεργούς...της παιδείας το άρωμα να μεταδώσεις.....
Δεν μου αρέσουν τα '''μελό''μα την αλήθεια ...όσο κι αν μοιάζω τρυφερή...πάντα ήθελα '''ωμή'''μπροστά σας να την καταθέτω....
( Κείμενο -αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Παλιάτσος- παιδική Χορωδία.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου