νοσταλγώντας σε.......

Μακρές..ατέλειωτες διαδρομές..θαρρούσα πως ποτέ δε θα τελειώσουν..
Μου υποσχέθηκαν τα μάτια σου δάση πολλά να περπατήσουμε μαζί..
Ούτε που το υποψιάζομουν..τρέλλα που έχουνε και βιαστικά που είν' τα νιάτα..
Μόνο τον ήλιο ξέρουν να κοιτούν..οι σκιές δεν τους αρέσουν..

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

κάποιες ημέρες Πανελλήνιες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μπορεί να καθορίζονται κάποιες ημέρες Παγκόσμιες ή και Πανελλήνιες για να θυμίζουν γεγονότα και φαινόμενα της κάθε εποχής..όμως πάντοτε παραμένει ανοιχτή η ''πληγή''..εκεί στη βάση..στην ουσία του προβλήματος..που δεν του φταίει κάποια Παγκόσμια ή Πανελλήνια ημέρα..Δεκτές κι αυτές..μα σαν η συνοχή στη σκέψη μας..στη σκέψη των ανθρώπων δεν καλλιεργηθεί..άδικος κόπος..σπόρος ριγμένος σε χωράφι με ζιζάνια..μοιάζει η θύμηση..και η ''φυτεία'' αυτή..Μια χώρα από ανέκαθεν εμείς χώρα δέκτης προσφύγων και χώρα μεταναστών.. καλούμαστε σήμερα όσο ποτέ..να εμπεδώσουμε για άλλη μια φορά..άνθρωπος και αλληλεγγύη τι σημαίνει.

Σαστισμένη ειλικρινά παρακολουθώ και σήμερα..εκεί στα καφενεία απανταχού και της υπαίθρου..πως γαλουχείται η ξενοφοβία και ο ''μισανθρωπισμός'' .πως ψάχνουνε οι άνθρωποι εξιλαστήρια ''θύματα''..σ' αυτό που δεν διδάχθηκαν και δεν κατανοούν..Όχι δεν σας μιλώ αφηρημένα εγώ..και γενικόλογα δε λέω..Κάπου κοντά..εδώ τριγύρω απ' το κλεινόν το άστυ μας..τα βάλανε με κάποιο Δήμαρχο..γιατί εδέχτηκε κέντρο Φιλοξενίας..όλα τα λάθη..όλα τα πάθη και οι ''φόνοι'' και οι βιασμοί ..όλα εκεί να καρτερούν και εξιλαστήρια θύματα να ψάχνουν..Θλίβομαι για το επίπεδο και την κατάντια μας..αν ευελπιστούμε παιδεία να διδάξουμε μόνο στα καφενεία..Απουσία ολική του κράτους και της εκπαίδευσης θαρρώ..και ας ζητωκραυγάζουν πως και σήμερα γιορτάζουνε μια Πανελλήνια ημέρα των Προσφύγων..

Εγώ μονάχα  τα μάτια μιας μικρούλας σήμερα κοιτώ..και το χαμόγελό της..χωρίς τις μύξες και το θυμικό..που θέλουνε να διακινούν οι απαίδευτοι..οι τάχατες ''ψυχοπονιάρηδες''..που στις πλάτες όλων των ταλαίπωρων... κερδίζουνε ένα κομμάτι να γεμίσουνε της ανασφάλειάς τους..Και δικαιούμαι να μιλώ..με μια ταπεινοσύνη..  που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων μου..που κάνουνε απέλπιδα προσπάθεια..ουσία να φυτέψουνε  εις τα μυαλά παιδιών μα και γονέων..Χωρίς τυμπανοκρουσίες και κανάλια της Τv...χωρίς ιλουστρασιόν φανφάρες και με κάμερες..γιατί η παιδεία δε θέλει κάμερα..μα ένα νου ανοιχτό και υγιή..και όχι από τον κάθε καφενόβιο..από τον κάθε άσχετο πορίσματα να βγάζει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
..............................................................................................................

Ο Δρόμος των Δακρύων - Χόρχε Μπουκάι.

<< Λέω λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι, είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι, να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.
Όλοι έχουμε αυτή τη τάση, να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. 

Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.
Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σε αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σε αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε......>>

'' Χόρχε Μπουκάι''  (  Ο Δρόμος των Δακρύων).
...............................................................................................................
 Σκορπάει μια μυρωδιά το νοτισμένο χώμα..Μια ζέστη αφήνει η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική...Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..είναι που προλαβαίνει από μόνη της το χώμα να δροσίσει..είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς από τις μυρωδιές των λουλουδιών της Άνοιξης που με τις στάλες της η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει ως τη γη...Σκέψεις ανάκατες εκεί..μέσα στο χώρο που αναπαύονται οι ψυχές..σκέψεις γαλήνιες..αληθινές..

<< Καθένας μόνος του μονολογώ πορεύεται στο θάνατο >> καθένας μόνος και με το δικό του τρόπο βιώνει τους αποχωρισμούς..Τους αποχωρισμούς που άλλοτε ''μικροί'' και άλλοτε ''μεγάλοι'' αφήνουν μέσα μας κενό..κενό έναν χώρο στο ντουλάπι με τα ''τρόφιμα''εκείνα της ψυχής...Κι αναλογίζομαι..είναι άραγε δίκαιο να μένεις μόνο στην συνειδητοποίηση της απώλειας..ή να βαδίζεις παραπέρα..''γδαρμένος'' μα ανανεωμένος μέσα σου.. σοφότερος..αποζητώντας τις πληγές ..με το νέο να γιατρέψεις...

η φίλη σας Σοφία 
.............................................................................................................

και να που θα 'ρθει μια βροχούλα ....- Sara Teasdale

Θα έχει μια θερμή ψιχάλα και μια ευάρεστη οσμή η γη,
Θα τερετίζουν χελιδόνια απ’ την αυγή ως την αυγή,
Θα έχει του δρυοκολάπτη τους έρρυθμους χτύπους,
Και των δαμασκηνιών τους αφρόλευκους κήπους.
Φλογόστηθη σφαίρα πάνω στον φράχτη θα καθίσει,
Και του κοκκινολαίμη η τρίλια εύηχο σκίτσο θα κεντήσει.
Δεν πρόκειται αυτόν τον πόλεμο κανείς να θυμηθεί,
Αφού δεν έμεινε κανένας να πενθεί.
Δεν πρόσεξαν χλωρίδα και πανίδα την διαφορά μικρή,
Ότι έγινε σκόνη η ανθρώπινη φυλή,
Ενώ η άνοιξη θα ‘ρθει πολύ νωρίς,
Χωρίς ν’ αντιληφθεί πως δεν υπάρχουμε εμείς.

 Sara Teasdale
πηγή:  hamomilaki Anthemis     
μετφρ. Βασιλική Π. Δεδούση
....................................................................................................................................................................

ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαθήκαν τώρα όλα αυτά.. τα σκόρπισαν οι άνεμοι..λόγια χαμένα που αναμίχθηκαν μες στ' αφρισμένα κύματα.. έπαψε πια από καιρό μαϊστρος να φυσά στην ψεύτικη τη θάλασσα.. που εγέμισε με φύκια.. Ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. διάτρητο το ρούχο της..τη γύμνια αυτή των λόγων να σκεπάσει αδυνατεί.. Τι κρίμα που απλώθηκε τριγύρω τόση οχλαγοή..και φτάνει μέσα μου σαν μια σιωπή εκκωφαντική..Λιγόστεψαν θαρρείς οι αυθεντικοί..οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..λιοντάρια γύρω τριγυρνούν στης πόλης τα στενά...αδυνατούν..και δεν οσμίζονται τα αρώματα που οι ψυχές αναδύουν..ξεχνούν πως μες στο δάσος της ζωής υπάρχουν και εκείνα τα ''ωδικά πουλιά ''.

Δε συμμετέχω από καιρό σε κείνα τα παιχνίδια τα ανούσια..τα επιφανειακά..σε κείνα τα παιχνίδια του συρμού..σε κείνα τα φτηνιάρικα παιχνίδια της  ανούσιας και ψεύτικης φιλίας..που μοιάζουνε ..σαν τα ''φρουτάκια'' ενός καζίνου ..μιας απέλπιδας προσπάθειας ..πλούτο για να μαζέψουνε..εγώ μιλώ μονάχα για τον πλούτο της καρδιάς..που όμως εσένα ίσως και να σου  είναι αρκετή.. η τυχερή σου ..η απέλπιδα προσπάθεια..εκεί μες στο καζίνο της ''φτωχής'' σου της ψυχής και της χαμένης σου ζαριάς.. Ποτέ μου δε μου άρεσαν τα  τυχερά παιχνίδια..γιατί εκαταλάβαινα..πως εκεί στο τέλος της βραδιάς .. αν δεν είχες ''ράψει'' με προσπάθεια το σάκο της καρδιάς..ένα  μηδενικό εκουβαλούσανε οι ''άδειες'' τσέπες σου..ένα μηδενικό και η καρδιά σου..

Μου αρέσουν τα παιχνίδια τα απλά..εκείνα τα αληθινά..εκείνα που επαίζαμε από μικρά παιδιά..και σαν ακόμα είμαστε νιοί..ήταν παιχνίδια γνήσια..παιχνίδια αυθεντικά..είτε επαίζαμε κυνηγητό..  είτε '' κρυφτούλι''  της φιλίας ή της αγάπης..Είναι βραδιές που δίνω μια συγχώρεση σε κείνες τις καρδιές.. που δεν τα καταφέρανε να ανοίξουνε..που μείνανε σαν στρείδια χαλασμένα.. που δεν ανοίγουνε ποτές..είναι κι άλλες βραδιές.. που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θυμωμένες και απελπισμένες τις ψυχές..που ψάχνουνε επιμόνως τις τρύπες της αρρωστημένης τους καρδιάς ..με ψεύτικα μπαλώματα..να προσπαθούν για να τις κλείσουν ..

Αγάπα τους ανθρώπους γύρω σου.. μονολογώ ..κομμάτι από την πίτα τους είσαι κι εσύ μεγάλο...σάμπως δεν εχρεώθηκες κι εσύ αμέτρητες στιγμές με λάθη και με πάθη?  Κοιτώντας στον καθρέφτη μου..θωρώντας το το είδωλο εκείνο της μορφής μου.. αντανακλά χαμογελώντας απροσκάλεστα το είδωλο.. εκείνο της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη

Τ.Σ.Έλιοτ- Η ταφή του νεκρού.

Ζωγράφος : Γιάννης Σταύρου - στο δάσος με τις κουτσουπιές.

 Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος...


Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας.
Ανύπαρχτη Πολιτεία,
Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,
Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,
Δεν το ’χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν, 
Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.
Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ Ουίλλιαμ Στρήτ,
Εκεί που η Παναγία Γούλνοθ μέτραε τις ώρες 
Με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.
Εκεί είδα έναν που γνώριζα, και τον σταμάτησα, φωνάζοντας: «Στέτσον!
Συ που ήσουνα μαζί μου στις Μύλες με τα καράβια !
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει.. τον άνθρωπο,
Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι ! 
Συ ! hypocrite lecteur ! – mon semblable, - mon frère ! »
....................................................................................................................................................................
....................................................................
 Ο Απρίλης, είναι ο μήνας ο σκληρότερος, βλασταίνοντας
πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη, ανακατεύοντας
θύμηση μ’ επιθυμία, αναδεύοντας
στομωμένες ρίζες μ’ ανοιξιάτικη βροχή.
Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, σκεπάζοντας
τη γη με το χιόνι της λήθης, ταΐζοντάς μας
μια ελάχιστη ζωή με ξερούς βολβούς.

Μετάφραση, Γιώργος Σεφέρης 
( απόσπασμα από τη συλλογή Έρημη χώρα του Έλιοτ )
.............................................................................................................

O Τόμας Στερνς Έλιοτ ήταν 'Αγγλό-Αμερικάνος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία του μοντερνιστικού κινήματος στην ποίηση. Βικιπαίδεια

.............................................................................................................

Κι εκεί..κατά πως λένε οι γραφές..στο δάσος με τις κουτσουπιές.. την τελευταία πράξη..της προδοσίας του εδιάλεξε ο Ιούδας για να παίξει..Δύσκολος μήνας ο Απρίλιος.. που Πάσχα μέσα του αποφάσισε για να το κουβαλά..Πρέπει για να βρει τρόπο να τον ''θάψει''τον Νεκρό..να έβρει τρόπο να το θάψει το ''νεκρό'' που γύρω του πλανιέται..της προδοσίας τα πλοκάμια απλώθηκαν παντού..οι άνθρωποι κι οι πόλεις πια στενάζουν..Πρέπει να ''πέσει'' καταγής ο σπόρος τούτον εδώ τον δύσκολο το μήνα να ''ταφεί''..με μια προσμονή ανέλπιστη..να φυτρώσει..να ανθίσει..και να ''αναστηθεί''...Δύσκολος που ναι ο Απρίλης που του μελλε να ''θάψει'' το Χειμώνα ......

Συλλογιζόμαστε και πάλι και για πολλοστή φορά..αν έχουν τάχα τύχη οι προδοσίες αργά ή γρήγορα..ή τις προσμένει μια πράξη εξιλέωσης..μέσα απ' την αυτοτιμωρία...Είναι ο μήνας της
 << Ταφής κάθε νεκρού>>..ο μήνας και της παράταιρης ίσως για τη σκληρή ετούτη εποχή..ο μήνας της Ανάστασης ''νεκρών τε και νεκρών''...

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

δεν τους φοβάμαι τους ''αέρηδες''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες.. κι ας σκάνε πα στα μάγουλά μου σαν το κύμα πα στο βράχο..Μα θα μου αποκριθείς πως σου αρέσει να ''ραπίζεσαι'' να τσούζεις ..να πονάς? Όχι ..δεν είχα κι ούτε έχω τάσεις μαζοχιστικές..συνειδητοποιημένα σας το λέω..πως όταν οι αέρηδες κοπάζουνε..όταν στην κάμαρα μονάχη μου για λίγο θα βρεθώ.. αναλογίζομαι..''νίβομαι'' απ' τα χαστούκια τους τα δυνατά..κι έτσι μεταλλάσσεται μέσα μου βαθιά..το ράπισμα και γίνεται χάδι απαλό..κι ας με γρατσούνισαν οι αέρηδες...γίνεται χάδι αλήθειας και όσμωσης της ίδιας της ζωής...

Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...

Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε  στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..

 Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να  στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Ο έρωτας και ο θάνατος..................

«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.

Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.

 ..............................................................................................................

Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

..............................................................................................................

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

“Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις”.»

Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.

..............................................................................................................

.

Ίσως κάποιοι που δεν αντέχουνε ή και να μην κατανοούν εκείνο το ''πολύ'..που έφερε κατάσαρκα.. στο νου του..ο Δάσκαλος  Λιαντίνης..γιατί ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο..κι όσοι ''γευτήκαν'' τις διδασκαλίες του το ξέρουνε καλά..τον έχουν κλείσει και βαθιά μες στην ψυχή τους..ίσως λοιπόν να πουν πως είναι πια πολύ υπερτιμημένος..Όχι αγαπητοί μου ..υπήρξε ένας ευφυέστατος..πέραν του καθιερωμένου και συνηθισμένου γύρω μας..ίσως γι αυτό να ''γράφει'' ως ''ασύνήθιστος''στα μάτια μας..που και βέβαια ..επικροτώ πως ήταν ασυνήθιστος..καθώς εσυνελάμβανε ιδέες υψηλές..που ένας μέτριος νους δε συλλαμβάνει..

Χάρισμα άνωθεν του εδόθη.. και πολύ αγάπη για τη μελέτη και τη μάθηση..εύστροφος νους..μα εμείς κοινοί θνητοί..όπως κι ο ίδιος άλλωστε θνητός κι αυτός..μα ίσως κάποιοι δεν ηδυνάμεθα το ασυνήθιστο να εξηγήσουμε ..να το ερμηνεύσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας συχνά..Ας το ''γευτούμε'' όμως σαν το πο ''ακριβό'' μας έδεσμα..που μας προσφέρει ο εκπληκτικός του νους..και μάλιστα εντελώς δωρεάν...

η φίλη σας Σοφία..
..........................................................................................................................

Αφιερωμένο......της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σάμπως θαρρείς το σούρουπο .. σάμπως οι μυρωδιές 
απ' τ' ανοιχτό παράθυρο που η Άνοιξη μου στέλνει..
ψυχής γαλήνη μέσα μου φωλιάζει και αναζητώ..
τη σκάλα ψάχνω για να ανέβω εκεί ψηλά..
μια αφορμή..να ''εξορίσω'' την πραγματικότητα..
μαζί σου στης ψυχής το ανέφικτο να ''εξοριστώ'' για απόψε.......
στις σκέψεις μου για πάντα κατοικείς..




🎶🎵🎶  Αφιερωμένο ...στους ''αναζητητές'' ευαίσθητων ψυχών...
η φίλη σας Σοφία................. 🎶🎵🎶
................................................................................................................

ποίηση η φύση μας γεννά...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H φύση βάλθηκε απ' το πρωί..σε πλήρη ''οργασμό''.. κι εγώ κατέβηκα για πασχαλιές..στεφάνια στην ψυχή μου για να πλέξω...''Άνοιξη'' να φυτέψω σήμερα..σήμερα που γεννιέται η ζωή..και υπερτερεί ξανά του θάνατου..ξανά και τον νικάει... Αναρωτιέσαι τώρα εσύ πως γίνεται..να 'ρθε η Άνοιξη και συ να μην την βλέπεις..καθώς έφτασε απρόσμενη και στάθηκε επίμονα στα  σκαλοπάτια σου μπροστά .. 

Μα έτσι είναι οι Άνοιξες..έρχονται κάθε χρόνο απροσκάλεστες.. έχει γυρίσματα πολλά του ανθρώπου ο καιρός...Και κάπου εκεί.. στο σημείο το κομβικό..της αναζήτησης της εσωτερικής σου  Άνοιξης και της συνάντησης  ψυχών..ήρθε μπροστά μου και εστάθηκε η ποίηση..

Και σε ερωτεύτηκα ''κόρη'' με τα χίλια γιορντάνια στα μαλλιά.. κόρη που μάγια πλέκεις..ήσουν..σε λέγανε ποίηση..έκαιγες με μια φλόγα τις καρδιές..Άνοιξη..φύση σαν στιχάκι ποιητή..''χνούδι'' που μοιάζεις πασχαλιάς..σε μάγουλο γυναίκας... 

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................