Δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες.. κι ας σκάνε πα στα μάγουλά μου σαν το κύμα πα στο βράχο..Μα θα μου αποκριθείς πως σου αρέσει να ''ραπίζεσαι'' να τσούζεις ..να πονάς? Όχι ..δεν είχα κι ούτε έχω τάσεις μαζοχιστικές..συνειδητοποιημένα σας το λέω..πως όταν οι αέρηδες κοπάζουνε..όταν στην κάμαρα μονάχη μου για λίγο θα βρεθώ.. αναλογίζομαι..''νίβομαι'' απ' τα χαστούκια τους τα δυνατά..κι έτσι μεταλλάσσεται μέσα μου βαθιά..το ράπισμα και γίνεται χάδι απαλό..κι ας με γρατσούνισαν οι αέρηδες...γίνεται χάδι αλήθειας και όσμωσης της ίδιας της ζωής...
Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...
Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..
Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...
Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..
Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου