Ιχνηλατώντας τον ''αμάραντο''..εκείνον της καρδιάς μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φωτο: Φανή Ορφανίδου - η μάνα μου

Σ' ένα λεπτό ριζόχαρτο..ιχνηλατώντας τις εικόνες της μορφής και της ζωής σου..να αγγίξω προσπαθώ ..σ' εκείνη τη μορφή σου τη νεανική.. σ'εκείνη να σταθώ.. που σαν το αποτύπωμα..στάμπα ανεξίτηλη της νιότης σου και μέσα μου ..ακόμα παραμένει.. Τώρα ''βασίλεψες''..που λέμε στο χωριό..δίνεις τη μάχη σου..εκεί στο μετερίζι σου..με τον αδυσώπητο το χρόνο...μα θα 'θελα..για άλλη μια φορά ..που είσαι ακόμα εδώ ανάμεσά μας..μια ''ζωγραφιά'' από λέξεις να σου στείλω λατρεμένη μου κι εγώ..καθώς που λεν' τις μάνες όλες της Γης σήμερα τις γιορτάζουν..Θαρρείς και υπάρχει μέρα εδώ ..που τα 'χατες και να μην τις γιορτάζουνε..και πως τις εξεχνούνε και ποτές.. 

Εκείνη η λεπτή σου η φωνή..εκείνο το τραγούδι σου ..που μέσα μου ''έγραψε'' λες και ήταν και είναι σε ακριβό ''βινύλλιο''... γραμμένη ..Παιδούλα εκεί μέσα στη σάλα τη μεγάλη του σπιτιού..με τα χρωματιστά μπορντώ της εποχής πλακάκια..να αραδιάζω τον καπνό..και να χαϊδεύει τα αυτιά μου σαν μια άρια..ετούτο το υπέροχο δημοτικό..παραδοσιακό τραγούδι σου 
<< για ιδέστε τον αμάραντο..σε τι βουνό φυτρώνει καλέ>>...Τι μελωδία θεϊκή..τι όμορφη ..και τι γλυκειά η αλάθευτη  φωνή σου..

Κι εγώ ..που ήμουνα κόρη μικρή..να πλάθω μύθους στο κεφάλι μου..και να με ταξιδεύω..Να ονειρεύομαι πως κάτι ''σπάνιο''..κάτι μοναδικό..κάτι άπιαστο πως είναι ο αμάραντος..και να αγωνιώ..να θέλω να του μοιάσω..Και να φυτρώνω και στα ''δύσβατα'' στις πέτρες..στα λιθάρια..Εκεί που όλα μαραίνονται..να ''κλέβω'' λίγη απ' τη δροσιά της ''υπόγειας'' και της κρυφής μου της ''πηγής''.. να ξαναζωντανεύω...

Ύμνος της ζωής μου λες και στάθηκε αυτός...το τραγούδι σου  μάνα μου..ετούτο το τραγούδι..εκεί μέσα στον κάματο..εκεί μές στο μεράκι σου για τη  ζωή....ύμνος για μένα '' Βυζαντινός'' θαρρείς μου μοιάζει..Λίγες οι γνώσεις μου οι μουσικές..με ένα μικρό ακκορντεόν πορεύτηκα και λίγες νότες βυζαντινές απ' τη σχολή μου εδιδάξαν...Μα δασκάλα μεγάλη ήσουν μέσα μου μάνα μου...εσύ ''αγέρωχη'' χωριατοπούλα μου....μου έμαθες..με δίδαξες..να ψάχνω ..και να ακούω τις ποιοτικές τις μουσικές..και να ανεβαίνω ''σκάλες'' μέσα μου και γύρω μου και εντός μου..  Αλήθεια μάνα..να ξερες..αχ να 'μουν κοντά σου πάλι σήμερα..και να σου ψιθυρίσω στο αυτί..πόσα ..μα πόσα σου χρωστάω..

Ποτέ θαρρώ να σου ''εξοφλήσω'' το  χρέος τούτο δε θα μπορέσω σε τούτη τη ζωή όσο ζω..γιατί εσύ.. εκείνον τον αμάραντο μου φύτεψες στα στήθια..Έγινα ένα με αυτόν..κι ακόμα η δική σου η φωνή μου τραγουδάει..κάθε που ο ''αμάραντος'' πέφτει σε έτη δίσεχτα..και ανομβρία τις  ζωές μας κατακλύζει.. Πόσο μικρή η λέξη ευχαριστώ..πως να ιχνηλατήσω εγώ τόσο μικρή..τα λιβάδια απ' τους αμάραντους που εφύτεψες εντός μου ? Πάντα θα στέκεις μέσα μου αγέρωχα..ένας ''αμάραντος''...ένας αμάραντος σηματοδότης......
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 
 Ύμνος της ζωής μου αυτός...της μάνας μου το τραγούδι..εκεί μέσα στον κάματο..εκεί μες στο μεράκι της για ζωή....ύμνος για μένα '' Βυζαντινός'' θαρρείς μου μοιάζει..όσο για την κ. Γαδέδη..τι να πω...πλούσιο βιογραφικό..απέραντα ονόματα συνεργασίας της..ως σολίστας στο φλάουτο..στις μεγαλύτερες ορχήστρες..συνεργάστηκε με το Χατζιδάκι..εντός και εκτός συνόρων..μια σεμνή..ταπεινή..χωρίς κραυγές..χωρίς φανφάρες.. αξία στη μουσική..ρυθμός σοβαρός..και γνήσια φωνή.   
Μια μουσική αλλιώτικη..μια μουσική και ''όργανα'' ..αυτό το σόλο φλάουτο.. που τόσο μοναδικά παίζει η σοβαρή αυτή κυρία της μουσικής..που  σε ανασταίνει.!!!... και που όλα αυτά.. μαζί με την αφτιασίδωτη λυρική της φωνή σε ανεβάζουν στα ουράνια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ κ. Γαδέδη !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παραδοσιακό - ΓΙΑ ΙΔΕΣΤΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ - Στέλλα Γαδέδη

............................................................................................................ 

Ρούχο ''στενό'' το διαφορετικό..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ρούχο στενό το διαφορετικό..αφόρητος '' κορσές''
δεν το αντέχει η ''λιγοστή'' ψυχή..δεν το μπορεί..
δεν το σηκώνει το ''πολύ'' και το ξεχωριστό 
του αλλουνού ..ο νους και ο λογισμός μας..

Εγκλωβισμένοι στης ψυχής μας τη στενότητα 
και του εγωισμού στην ''αλυσίδα'' μας του νου..
δε θεωρούμε άξιο..και έντιμο..μεγάλο και σπουδαίο και τρανό..
μικρό και αδιάφορο το λογαριάζουμε..
 και λίγο και ανούσιο..ό,τι δεν μας αγγίζει..
ό,τι ακατόρθωτο μοιάζει και άπιαστο..απ' το ''μικρό'' μας εαυτό ..

Φοβίζει το '' ανώτερο''..φοβίζει το ακατόρθωτο στα μέτρα μας..η διαφορετικότητα..αγωνία του μυαλού μας φοβική..
διοχετεύει ''ρεύματα''  κακίας και ασπλαχνίας  στην ψυχή..
κρεμάει μ' ευκολία στο ''τσιγκέλι''..''το''.. βάρος που δεν αντέχει.....
Το λέγανε απλά και ήσυχα και λογικά..ακόμα και οι παπούδες μας..ακόμα κι οι γονιοί μας πως:
<< όσα δε φτάνει η αλεπού..τα κάνει κρεμαστάρια >>..

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...στο λεβέντη μου........

                                                
Πάρε το ύπνε το παιδί, Κι άμε το στα περβόλια 
Γέμισε τα στηθάκια του, Γαρύφαλλα και ρόδα 
Κοιμήσου εσύ μωράκι μου, Σε κούνια καρυδένια 
Σε ρουχαλάκια κεντητά, Και μαργαριταρένια. 
Κοιμήσου με τη ζάχαρη, Κοιμήσου με το μέλι 
Και νίψου με το ανθόνερο, Που νίβονται οι άγγελοι
............................................................................................................. 

Κι αν την ψυχή σου ''άγγιξε'' κι αν την ''απαλοχάϊδεψε'' ένα νανούρισμα γαλήνιο της μάνας σου..φύλαγέ το σαν αποσκευή...το κακό όσο κι αν σε ''κυνηγά'' να μη μπορεί να σ' έβρει..

Γιατί στης μάνας την ψυχή..πάντα ένα νανούρισμα..ένα μικρό παιδί θα στέκεις ''φυτρωμένο'' εκεί..και θα σε συνοδεύει...όσο μεγάλος κι  αν γενείς..όσο κι αν διαβαίνουνε  τα χρόνια.... 
Ένα ατέλειωτο νανούρισμα..μια ατέλειωτη ευχή...για το καλό σου.. 

η μάνα σου Σοφία....
..............................................................................................................

Με την υπέροχη..γαλήνια φωνή της Αλεξίας Χρυσομάλλη..μιας ταλαντούχας..σπουδαγμένης στη Βυζαντινή μουσική..μιας κοπέλλας νέας.. που ψάχνει τις μουσικές του κόσμου..όπως δηλώνει και η ίδια..και με το υπέροχο ..πάντα προσεγμένο βίντεο του κ. Βιδάκη..που η αισθητική του στις εικόνες μαγεύει..''σιγοτραγουδείστε στα αγαπημένα σας''........
.............................................................................................................

απογεύματα που ''χάθηκαν''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Είναι δρομάκια και γωνιές στην πόλη μου..και στο μικρό χωριό μου..που λες κι ο χρόνος εσταμάτησε εκεί από καιρό..Ζωγράφισε κατέγραψε την ομορφιά που μπόρεσε..σε ένα κάδρο να χωρέσει..να φυλάξει..Κίτρινο λέν' πως είν' το χρώμα αυτό της Άνοιξης..κίτρινο και το χρώμα του Μαγιού..Γιόμισε η ψυχή μου..απ' τις ναζιάρες..τις ευαίσθητες μιμόζες του..τις όμορφες γαζίες του.. δρόμου.. που μοιάζει απ' των παραμυθιών.. πως είν' απ' τις σελίδες κρατημένος...

Αράδιαζαν σαν έρχονταν τ' απόβραδο.. τα καρεκλάκια τους έξω απ' το πλατύσκαλο εκείνου του μικρού ..διθέσιου σχολειού..τόπος συνάντησης των γυναικών..όπως πηγαίνουνε στα καφενεία οι άντρες...Γριες ..μεσόκοπες και νιες..σε έναν τόπο συνάντησης καθημερινά..μετά απ' τον κάματο μιας δύσκολης όπως λογίζεται και είναι..η μέρα στα χωριά...Κυρτές με το μπαστούνι τους..μα απουσία δεν κατείχαν τι θα πει Χειμώνα - Καλοκαίρι..αν και μεγάλες οι διαδρομές που εδρασκέλιζαν ..στο καθημερινά αφρισμένο το ποτάμι της ζωής..παρούσες πάντα να διηγηθούν εκείνα τα αναμνηστικά..της σύντομης ..μα τόσο πλήρους πια.. της βασανισμένης της ζωής τους..

Της Κυριακής τα απογεύματα ήταν ξεχωριστά..γιατί πάντα από παλιά ..ανέκαθεν η Κυριακή ήταν και είναι σκόλη..Δεν είχε προκοπή ελέγανε ο ζευγάς...που στο χωράφι ..στη δουλειά..εκίναγε τη μέρα του να πάει να περάσει..Ήταν ''απάγκιο'' εκείνη η μεριά κι είχε και μια αίθουσα των γυναικών που ήταν του συλλόγου.. Λουσμένοι..καθαροί..ντυμένοι με τα φτωχικά..μα καθαρά..και τόσο φροντισμένα από τα χέρια γυναικών φορέματα και αντρίκιες φορεσιές..πλησίαζαν να ενωθούν..στης επικοινωνίας το πεζούλι.. στο τραπέζι...

Γρανάζι οι ίδιοι οι άνθρωποι..ένας μοχλός ασκούριαστος..κόντρα πάντα στους δύσκολους καιρούς..με πείσμα τη ζωή κωπηλατούσαν. Λόγια που γράφονταν πολλά σε κείνα τα σκαλάκια του σχολειού.. μα και στου καφενείου τα μικρά τα σιδερένια τραπεζάκια .. Κουτσομπολιά..αληθινές συχνά ιστορίες αδιήγητες..όλα μα όλα για σκοπό..καλό σκοπό ή και κακό...όλα στην επικοινωνία...Ήταν κοντά οι άνθρωποι εκείνον τον καιρό.. ανάσες ζωντανές τριγύρω τους..κομμένες και ραμμένες για τα μέτρα τα δικά τους..αρώματα που κράταγαν μέχρι το τέλος της διαδρομής..αποτυπωμένα συναισθήματα ανεκτίμητα...στον αέρα να πλανώνται του χωριού..

Μια οικογένεια θαρρείς πως έμοιαζε..με τα καλά και τα κακά που κουβαλάνε οι ανθρώποι...Τώρα οι γειτονιές αλλάξαν χρώματα .. αλλάξανε και οι ιστορίες των ανθρώπων..Δεν τρέχουνε γύρω- γύρω τα παιδιά..κρυφτούλι για να παίξουνε.. φοβούνται πια τις γειτονιές.. φοβούνται τις αλάνες..Όχι όταν είναι Χεμωνιά..ούτε όταν είναι  Άνοιξη..Φθινόπωρο και ωραίο Καλοκαίρι..είναι που το ποτάμι αλλιώς κυλά...είναι που επλημμύρισε ο φόβος τους μεγάλους..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά και πάντοτε..πάντα θα ρίχνουν σπόρους ακόμα και μες στη Χειμωνιά..σε κείνα εκεί τα '' ξέμπαρκα'' σπουργίτια..πάντα θα αναζητούν τις Άνοιξες ..εκείνες της καρδιάς..πάντα θα βρίσκουν μια ''αφορμή'' να παίζουνε..όλες τις εποχές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

«Ο Μάης με τα στεφάνια, ο αστεφάνωτος»

Φέτος τον είδα να έρχεται μ’ ένα μόνιππο στολισμένο με τριαντάφυλλα. Αυτός πατούσε σε μια πολύχρωμη κουρελού από μαργαρίτες, βιολέτες και κρινάκια του αγρού. Ήταν κεφάτος και τραγουδούσε:

Μοσχοβολά η αγράμπελη, το πρίνο σπαρταρίζει
κρυμμένο μέσα στα κλαδιά το λέει γλυκά τ’ αηδόνι.

Στο καπέλο του ανέμιζαν παπαρούνες και από τη ζώνη του κρέμονταν κατακόκκινα κεράσια.
– Γεια σου, Κερασάρη! του φώναξε ένας περαστικός. Κι ένας Κύπριος του είπε:
– Γεια σου, Μάη μου Πεντεφά μου!  

Ο Μάης Πεντεφάς; Τι όνομα ήταν αυτό; Πρώτη φορά το άκουγα. Κι όμως... επειδή έχουν μεγάλη διάρκεια οι μέρες του, οι Κύπριοι πεινάνε και ξαναπεινάνε και τρώνε πέντε φορές τη μέρα (πέντε-φας).  

Το μόνιππο ήταν γεμάτο στεφάνια, να φάνε κι οι κότες! Αφού τα έχει μπόλικα τα λουλούδια ο Καλομηνάς, ο Μάης απ’ όπου περάσει κρεμάει κι ένα. Πρωτομαγιά, κρέμασε στεφάνια στις πόρτες και τα μπαλκόνια των σπιτιών. Μοίρασε στεφάνια στους «εργαζόμενους», έτσι το είπε, γιατί η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή της δουλειάς. Μοίρασε κι ένα σωρό λουλουδένια στεφανάκια στη γιορτή της μητέρας κι έστειλε άλλα τόσα στις Έλενες και τους Κωστήδες στη γιορτή τους. Λουλούδια να δουν τα μάτια σου! 

  Λένε πως ο Μάης... μαγεύει. Το λέει και το όνομά του. 
Κι ένα περίεργο πράγμα.Ενώ τους στεφανώνει όλους, ο ίδιος μένει << αστεφάνωτος>>.
Δηλαδή δε θέλει να παντρευτεί, θέλει να μείνει εργένης.Λένε πως πρώτη και καλύτερη η Άνοιξη ζητά να τον πάρει άντρα της κι αυτός αρνείται.Είναι αμετάπειστος.Γι αυτό και πολλοί αποφεύγουν το μαγιάτικο γάμο.Δε φέρνει ..λέει γούρι κι ευτυχία.Εμείς όμως που δεν τα πολυπιστεύουμε όλα αυτά, λέμε άντε και << καλά>>.

Αγγελική Βαρελά, «Ο Μάης με τα στεφάνια, ο αστεφάνωτος», περ. Το ρόδι 

...............................................................................................................

Η Αγγελική Βαρελλά..είναι μια ταλαντούχα..εκλεκτή συγγραφέας..γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη...έγραψε λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους ..με τον μαγευτικό και γοητευτικό τρόπο που αγγίζει ένα παιδί και έναν έφηβο..και τον κάνει να αγαπήσει το καλό βιβλίο..Τη ''γνώρισα'' μέσα από το όμορφο..σπουδαίο βιβλίο της << Καλημέρα ,Ελπίδα >.. και όχι μόνο και την αγάπησα μαζί με τους μαθητές μου..Ξεχωριστή γραφή..σαν γάργαρο νερό..Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το ''παιδικό περιοδικό'' 
<< Ρόδι >>..εξ ού και το παραπάνω απόσπασμα..
η φίλη σας Σοφία.. 
............................................................................................................ 

<< Ωραίοι Έλληνες >>. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

                       Μελοποίηση- Αθανάσιος Σίμογλου.
.............................................................................................................

Όχι..δεν χάνω εγώ τα φύλλα της ψυχής μου..δεν τα χάνω..ούτε τα σκορπώ.. Κλειδώνω..βάζω κλειδαριές στο λίγο και στο ''εύπεπτο''.. ανοίγω τα πορτοπαράθυρα ..εκείνα της καρδιάς..να μπει άπλετα μέσα το φως..να με φωτίσει..να με λούσει απ' την αρχή..να βαπτιστώ με την ομορφιά..τον κόσμο αυτό τον όμορφο ..που χρόνια τώρα κυνηγώ..σαν πήρα το κατόπι του..τουβλάκι - τουβλάκι να τον χτίσω προσπαθώ..να τον χορτάσω..να τον δω... 

Λατρεύω το ωραίο και το αληθινό..και  σέβομαι .. απλά και ταπεινά..σκύβω επάνω στις ''όμορφες'' και τις ευγενικές ψυχές..  που με τα έργα τους μου ψιθυρίζουνε στο αυτί..το φως..την ομορφιά..Είναι απίθανες..και μαγικές οι στιγμές..σαν ''πέφτω'' απάνω σε ζωές..και σκύψω  για να ''μυριστώ'' τα άνθια που τα κρύβουνε..και απλόχερα τα δίνουνε σε μας..

Έτσι ''επεσα'' κι απάνω σε μια όμορφη ζωή...αυτή του κ. Σίμογλου..τόσο απλά..μιας Κυριακής ήτανε εκπομπή tv..  μιλούσε και για τη ''Διασπορά''...και έμεινα άφωνη να την κοιτώ...με εκαθήλωσε..με συνεπήρε...Ναι ..ναι με συνεπήρε..ετούτη η προσπάθεια..μονολογούσα μοναχή και φωναχτά..<< Ωραίοι Έλληνες >>...πόσο ωραίοι είστε...Γιατρός ετούτος ο Θρακιώτης άνθρωπος..από το Διδυμότειχο..χωρίς ονόματα να είναι λαμπερά οι γονείς του...γεννήθηκε στην κόχη τούτη την ακριτική..ήτανε λέει το 1954..μα τον εγεννήσανε  και του ''φυτέψανε'' το τάλαντο της αναζήτησης του ωραίου και τρανού...

Όχι δε ''χώραγε'' σε μια λευκή ιατρική ποδιά..κάτι του εψιθύριζε να ''βγει'' και να ''πετάξει'' από αυτήν...Πάθος από μικρός είχε στη μουσική..από παιδί ξεκίνησε ..από μια Φιλαρμονική..μα το σαράκι τον κατέτρωγε...και ήρθε η ώρα η μεγάλη ..η αναπάντεχη ..να γράψει..να συνθέσει μια σπουδαία μουσική...Εμελοποίησε την ποίηση..εκείνη τη βαθυστόχαστη..του ποιητή μας του Καβάφη..

''Μοίρασε'' και μοιράζει τον πολιτισμό πιο πέρα από τα σύνορα της χώρας μας..την  τραγουδήσανε την ποίηση του Καβάφη και στη γερμανική...Νιώθεις ξεχωριστά..μοναδικά..όταν η τέχνη μας ''ψηλώνει''..Τα πάντα μέσα στη μικρή μας τη ζωή..είναι απλά θέμα παιδείας..Και η εκλεπτυσμένη..η ποιοτική η μουσική πάντα μαγεύει και μας ταξιδεύει..Και τα ''ταξίδια του νου..τα ακριβότερα ταξίδια'' λέω και μονολογώ κάθε φορά που έρχεται η μουσική για να με συνεπάρει...Μια τέτοια είναι η μουσική του κ. Σίμογλου...

Συμμετείχαν:

• Η Διεθνής Χορωδία του Εθνικού Θεάτρου της Στουτγάρδης (Internationale Chor der Staatstheater Stuttgart).
• Florian Ash  απήγγειλε  τα ποιήματα στα γερμανικά.
•  Η ορχήστρα “Orpheus Kammerorchester Wien” εκτέλεσε το έργο του Έλληνα συνθέτη, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Κωνσταντίνου Διμινάκη.

Ευγενικές φιγούρες ..άνθρωποι που ψάχνουνε..το παραπέρα..το μαγευτικό..κι ας είν' μικρή η χώρα μου..κι ας μην προβάλλει ανάλογα τα ''άξια'' παιδιά της..Μα ας είναι...υπάρχουν εκεί έξω ωραίοι και σπουδαίοι Έλληνες..που τον πολιτισμό μας μεταδίδουν.. Εδιάλεξα σήμερα εδώ για σας..ένα ποίημα που εμένα με αγγίζει  ιδιαίτερα..καθώς ..όσες φορές και να το διάβασα.. εκούναγα με κατάφαση πάντα και το κεφάλι... 
<< το μεγάλο ναι..ή το μεγάλο όχι >>..σαν θα ρθει η ώρα για να πεις..με την εξαίσια φωνή και παρουσία της μεγάλης σοπράνο..Σόνιας Θεοδωρίδου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................
................................................................

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ. ΚΑΒΆΦΗς...
.............................................................................................................

μια μαντινάδα ...

Με του Μαγιού τσί μυρωδιές ,
Τα κόκκινα κεράσια ,
Για δέστε πως χορεύουνε ,
Τσ' Ελλάδας τα κοράσια(κοπελιές).

Δημοσθένης Σηφακάκις. 

 Ευχαριστώ Δήμο και για τα ολόφρεσκα άνθια !!!
η φίλη σου Σοφία.....

.................................................................................................................

αρχέγονη η αναζήτηση της μιας Πρωτομαγιάς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

W.Waterhouse 1912

Αρχέγονη η αναζήτηση.. για την κατάκτηση των πόθων μας..της ευτυχίας..της γαλήνης της εσωτερικής μας την κατάκτηση..καθώς στον ''οργασμό'' της φύσης..και στην ανα- γέννηση τη  γύρω μας.. τα ''όπλα'' μας μικρά.. Πόσα λουλούδια αλήθεια δεν κοπήκανε από χέρια άγρια..πόσα δεν εποδοπατήθηκαν.. μα τίποτα θαρρώ.. δε μοιάζει χαμένο πως επήγε πια..καθώς εγίνανε ''στεφάνια'' μιας Πρωτομαγιάς .. ..ελπίδα να σκορπούν.. και ξεραμένα εκεί να μένουνε..''σημεία αναφοράς''..

Καλείσαι βιαστικά λοιπόν  απ' την αρχή..  ξυπνώντας απ' το ''ληθαργο'' του άγριου Χειμώνα σου .. καλείσαι για να ταυτιστείς..να γίνεις μέρος της κι εσύ αν μπορείς.. σήμερα.. που η φύση ''βάλθηκε'' να βάλει τα ''καλά'' της..σήμερα που εβάλθηκε.. στεφάνια μέσα σου και γύρω σου να πλέξει.. 

Και μη θαρρείς πως είν' γιορτή μονάχα.. ένα ''τραγούδι'' για να πεις..είναι το βάρος τόσης ομορφιάς..της ομορφιάς.. που υπόσχεσαι για άλλη μια φορά.. πως θα την καταχτήσεις και θα αντέξεις..θα την αντέξεις και θα πολεμήσεις για αυτήν..για ένα κόσμο δίκαιο..που στα μπαλκόνια να ονειρεύεται τα λούλουδα μιας Άνοιξης..και μιας Πρωτομαγιάς...

Με λυρισμό στο κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Και με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.. για την έννοια της Πρωτομαγιάς..και τους αγώνες των εργατών ανάμεσα στους αιώνες..
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !!! 

χτίστες

Τραγουδάνε οι χτίστες.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.

Είναι μια υπόθεση

κάπως πιο δύσκολη.

Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,

λαμποκοπάει,

μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,

εκεί 'ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,

τα χέρια που ματώνουν.

Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,

πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,

μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,

κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ' έφοδο τον ουρανό κυριεύει,

ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.

Στο πρώτο κιόλας πάτωμα

αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,

και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά

τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι...

Ναζίμ Χικμέτ (μετάφρ. Γιάννη Ρίτσου)
........................................................................................

μια μαντινάδα σου 'στειλα....

Photos: Vivienne Mok

Χίλια σου στέλνω γιασεμιά,
απ' τση καρδιάς τ αλώνια,
ν' ανθεις μαζί μ'αυτα κι εσύ,
όσο περνούν τα χρόνια,
να γράφεις και να σκέφτεσαι σοφά κ'αληθεινα,
ν'ανατρανιζεις τσι ψυχές του κόσμου ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ. 🌹 ☺ 🌹☺️🌹☺️🌹☺️🌹

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΆ!!! ☺
Με Αγάπη ο φίλος σου 
 Δημοσθένης Σηφακάκις. 
..................................................................................................................................................................

μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................