μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................