πως να ''αντέξω '' μάτια μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα τραγούδι μπερδεμένο με της θάλασσας το φλοίσβο αρχινώ.. στην άκρια του βράχου μου..που χρόνια τώρα κάθεται ασάλευτος.. μνήμες ανθρώπων ..τραγουδιών..αιώνες κουβαλάει..Πως να σωπάσω και ν' αντέξω μάτια μου γλυκά την εμορφάδα αυτού του κόσμου..λέει το άσμα το σοφόν..το χιλιοτραγουδισμένο.

Και πως να αντέξω μάτια μου ..πως να ''παρηγορήσω'' και τη μοναξιά τους την περιφερόμενη..τη μη συγκρότηση και των πολλών.. που απ' τα χαράματα θαρρείς..μια σκυταλοδρομία αρχινούν..την τρύπα της ψυχής τους για να κλείσουν..

Και πως να σώσω μάτια μου έμορφα..γλυκά..όλα τα τιμαλφή σου ..που μου χάρισες απλόχερα ζωή..σ' ένα σεντούκι τόσο δα μικρό.. που λεηλατείται καθημερινά..ανηλεώς και υπόγεια και υποδόρεια ..υποσκάπτοντας..και ωσάν τους τυφλοπόντικες εκεί εις τα λαγούμια..την αναταραχή στο στέρεο έδαφος..του νου σου επιχειρούν..στόχος η κάμψη πάντοτε της πεισματώδους δύναμής σου..Πως να αντέξεις δόλια μου καρδιά..τις τόσες πιρουέτες στις σκέψεις που στοχεύουνε τις κατασταλαγμένες ..Γιλέκο αλεξίσφαιρο..φόρμα αδιάβροχη..εξοπλισμός βαρύς ανάγκη επιτακτική..στο πανηγύρι αυτού του κόσμου να αντέξεις..

Είναι πρωί..όμορφη που είναι η απλωσιά της θάλασσας..ο φλοίσβος της ήρθε ως τα πόδια μου και με καλεί..να φύγω με το ''ιστιοφόρο'' μου.. του νου μου τα ολόλευκα πανιά..πέρα μακριά.. καταμεσίς του πέλαγου..τα δίχτυα μου να ρίξω στα βαθιά.. καινούργια πια και ''τιμαλφή''..κοχύλια να συλλέξω...
Κι έτσι θ' αντέξω μάτια μου όμορφα..την ομορφιά και την ασχήμια αυτού του κόσμου..θα μεταλαμπαδεύσω αν μπορώ..για να το καταλάβεις και εσύ.. περαστικέ διαβάτη της ζωής..πως να επιπλέεις στα νερά της δικής σου ύπαρξης και ζωής..και να μην καταδύεσαι στα άπατα και τα βαθιά..μισή ζωή αυτή που ζεις πως είναι..και πως έχεις .. με αγάπη θα σου κρένω...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

της ψυχής μου σταλαγμίτες..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μες στις ανήλιαγες σπηλιές..
στάλα τη στάλα έσταζε ο χρόνος προσπαθώντας..
γλυπτό να χτίσει στης ψυχής μου της μικρής..
να στάξει ..να κρεμάσει από ψηλά..
ονειρεμένους σταλαχτίτες..
κι έτσι απλά..χωρίς περίσκεψιν και αργοπορία πολύ..
να δει και να φυτρώνουνε στον κήπο της
 ονειρεμένοι σταλαγμίτες..

Συχνά εδιαλύονταν..εχάνονταν εις τη διαδρομή..θαρρείς ήταν οι αγέρηδες..θαρρείς η υγρασία..ζεσταίνονταν.. εχάλαγε η σύνθεση της μάζας του γλυπτού.. άμορφη μάζα μοναχά εγίνονταν ..μα άλλοτε εγέμιζε από κήπους με λουλούδια πλουμιστά..νούφαρα λίμνης που εμοιάζανε.. πετρώματα πολύτιμα..που καθρεφτίζονταν στη λίμνη της ψυχής μου...

Μέσα απ' τις χαραμάδες της σπηλιάς μου της κλειστής..βραδιές μου φεγγαροστόλιστες..φωτοσκιάσεις γλυκόχροες..ωσάν το φως γλυκό του λυχναριού..απαλύνουν τις σκληρές γραμμές μου του γλυπτού..που με τόση τέχνη και περίσσιο κόπο ελαξεύτηκε στο πέρασμα του χρόνου...

της ψυχής μου σταλαγμίτες - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

τα λόγια σου... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα λόγια σου.. εκατόφυλλης τριανταφυλλιάς τριαντάφυλλα φτάνουνε ως τ' αυτιά μου...Και η μυρωδιά  που αρωματίζει την ψυχή..ακριβό..πολύτιμο το άρωμα..το απόσταγμα..τη νιότη σου μια μοιρασιά θαρρείς..στη δύση του ηλίου μου ακουμπάς..Σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη τη ''μοιρασιά''..ωωω μεγαλείο της ψυχής μου που εφύτρωσες απρόσμενα..έσκυψες πάλι απ' την αρχή για να μου ψιθυρίσεις..λόγια ξεχασμένα που μαράθηκαν στης προσμονής μου τα παρτέρια..

Μια πεταλούδα αδιάκοπα εντός μου φτερουγίζει..να ησυχάσω δε μ' αφήνει χρόνια τώρα από καιρό..Κύκλους γυρίζει και πετάγματα.. στον κήπο.. που στους δύσκολους καιρούς άνυδρος παραμένει..να φέρει τη δροσιά τολμά..με των φτερών τα χρώματα..με τα άηχα.. μεταξωτά πετάγματα..μια αρμονία στης ψυχής..ένα προσάναμμα στη φλόγα της καρδιάς..στο άσβεστο καντήλι..Ένα ταξίδι εντός μου ξεκινά..με δένει η πεταλούδα η μικρή πα στις χρυσόδετες κλωστές..πα στης ελπίδας της αέναης της νιότης της ψυχής μου...


τα λόγια σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος – Γιάννης Ρίτσος - ( αγαπημένο απόσπασμα)

Art: Andrzej Malinowski

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

......................................................................................................................................................................

«Πανσέληνοι Έρωτες» είναι ο τίτλος της εκδήλωσης που είναι αφιερωμένη στην αυγουστιάτικη πανσέληνο και θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 6 Αυγούστου στις 9.30 το βράδυ στο Κάστρο του Ρίου. 

Η συναυλία, που εντάσσεται στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2017, έχει σημείο αναφοράς το γυναικείο πατρινό σχήμα «A Companhia Artistica» που έχει προετοιμάσει ένα πρόγραμμα εμπνευσμένο από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια και τα πλούσια συναισθήματα που κατακλύζουν τις ανθρώπινες ψυχές. 

Μια βραδιά λουσμένη με το φως του φεγγαριού, το μουσικό σχήμα «A Companhia Artistica» πρόκειται να ταξιδέψει το κοινό σε μελωδικά μονοπάτια, καθώς θα ακουστούν αγαπημένα κομμάτια καταξιωμένων συνθετών και ερμηνευτών όπως: «Caruso», «From Souvenirs to Souvenirs», «Those were the days», «Aranjuez mon amour», «Hijo de la luna», «ll mondo», «H καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», «Νύχτα μαγικιά», «Ένας ουρανός μ' αστέρια» και πολλά άλλα...

Το μουσικό σχήμα «A Companhia Artistica» αποτελούν οι:
Σολίστ Σοπράνο: Πόλυ Νικολοπούλου
Πιάνο: Μαρία Νικολοπούλου
Φλάουτο: Μαρία Μεσσάρη
Βιολί: Έφη Κάλλιστρου
Βιολοντσέλλο: Ιωάννα Καζαντζίδη
Ενορχήστρωση - Διασκευή: Δημήτρης Αμπατζής
..............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ << Aκριβή μου Σοφία...αφιερωμένο >> Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ

<< Aκριβή μου Σοφία >>
Ένιωσα και νιώθω την ανάγκη να σου προσφέρω αυτό το ελάχιστο,μικρό δωράκι..ως ελάχιστο αντί- δωρο προς τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε..την ψυχική τε και πνευματική τε προσφορά.. γιατί δεν ξεχνώ και κουβαλώ μέσα μου και την ελάχιστη προσφορά της αγαπημένης...
Γιατί αυτό το βιβλίο? γιατί η Τερέζα ?
γιατί ξεκίνησε από τα ίδια ιερά χώματα που κίνησε η γιαγιά σου, που ξεκίνησε η ράτσα σου,η γενιά σου,που ξεκίνησες κι εσύ...της ένδοξης Θράκης..γιατί είναι η γυναίκα σύμβολο,που τόλμησε, τόλμησε  όσα δύσκολα μπορούν ή αποπειρώνται να τολμήσουν οι κοινοί άνθρωποι,γιατί έδωσε,ήξερε να δίνει μέχρι να γίνεται και παρανάλωμα της πυρκαγιάς,γιατί ένιωσε όσο λίγοι,βίωσε, γιατί κατάφερε...γιατί η Τερέζα λοιπόν ?

γιατί ίσως στη ζωή της διέκρινα μια Σοφία,διέκρινα και σπέρματα και χνάρια της δικής σου ζωής..που σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη σου..για τη ζεστή αγκαλιά σου..για τα σταλάγματα της ψυχής σου..για όλα..που υπήρξες στη ζωή μου..να υπάρχεις πολύτιμή μου...
από τα Αραχωβίτικα της Αχαϊας..
Σε φιλώ ..με αγάπη..

Δημήτρης Πορφύρης....4 /8/ 2017.
............................................................................................................. 

βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Εικόνες ..μυρωδιές..ήχοι που απομακρύνονται..μα πάντα τριγυρίζουν μες στ' αυτιά..των παιδικών μας αναμνήσεων τα πανηγύρια τα Αυγουστιάτικα ..ολοζώντανα θαρρείς χορεύουνε μπροστά μας..Βράδια τ' Αυγούστου..γεμάτα αστέρια ο ουρανός.. και οι καρδιές γεμάτες όνειρα κι ελπίδες..κάτω απ' τις ακακίες με τα στρώματα στο τσιμεντένιο της αυλής το πάτωμα..κορίτσια αγόρια ολάκερης  της γειτονιάς..στη μακρινή πατρίδα μου..τη Θράκη μου.. γεμάτη απ' τους θρύλους της ..τις όμορφες τις παραδόσεις της..όπως και κάθε τόπος άλλωστε στην όμορφη και την πολύπαθη  τη χώρα μου Ελλάδα.. 

Δίπλα και κολλητά απ' τα πανύψηλα..τα γέρικα τα πεύκα της εκκλησιάς μας του μικρού χωριού..να τραγουδάμε για να διώξουμε τα ξωτικά παραμονή που ανοίγανε οι ουρανοί καθώς έφτανε στο τελείωμα ο Ιούλης..και θα ξημέρωνε ο Αύγουστος..που χίλια ονόματα τον βάφτιζαν οι χωριανοί..ανάλογα με τις σοδειές..τα φρούτα..τα καλούδια..Μεσάνυχτα και τα τζιτζίκια και οι δεκαοχτούρες δε σταμάταγαν εκείνο το λυπητερό τους το τραγούδι..γεμάτα τα πανύψηλα τα πεύκα από φωλιές..και ούτε που τις αγγίζαμε..μας κυνηγούσε η μάνα μας ..γιατί ήταν ιερό έλεγε εκείνο το πουλί..με ανθρώπινη λαλιά..και μας μηνούσε..και μας έλεγε..θλιμμένα κελαηδώντας.. 

Λόγια που αποτυπώθηκαν  στο παιδικό μου το μυαλό..απ' τον παππού το Γιάννη..ήταν μεγάλος ''παραμυθάς'' της μάνας μου ο πατέρας..κουβάλησε απ΄ την πατρίδα του μπόλικες ιστορίες..λες κι ήτανε χρυσόδετο βιβλίο λαογραφικό..'Είχε έναν τρόπο να σου λέει πράγματα ανείπωτα θαρρείς.. που δεν επιτρεπότανε να λένε σε μικρά παιδιά..Μας έλεγε λοιπόν το μύθο που ήξερε από παλιά για κείνο το ''θλιμμένο'' το πουλί..σε όλου σας γνωστή δεκαοχτούρα.. και μας επονήρευε θαρρείς από μικρά..κι ας μοιάζαμε στα μάτια των πολλών αθώα ξεπεταρούδια..Έλεγε λέει πως: μια δασκάλα έστειλε ένα μικρό κορίτσι από το σχολειό..για να της αγοράσει μεταξωτή κλωστή και πράσινη.. ξεχάστηκε όμως η μικρή και της επήρε άλλο χρώμα.

Η δασκάλα την ξαναέστειλε μα το κορίτσι πάλι εξέχασε..κι έφερε διαφορετικό. Χολώθηκε η δασκάλα και  της πέρασε θηλιά σφιχτή εκείνη την κλωστή εις το λαιμό της.. Το κοριτσάκι τότε παρακάλεσε τον Θεό να τη μεταμορφώσει..κι ένα πουλί να γένει..Ο Θεός..που πάντα ακούει τις προσευχές των κοριτσιώνε των μικρών..άκουσε την προσευχή του κοριτσιού και του 'κανε τη χάρη.. το μεταμόρφωσε σ' ένα πουλί.. σε μια δεκαοχτούρα..Έτσι λοιπόν δικαιολογείται και η πινελλιά..ωσάν «κορδέλα» που φορεί εις το λαιμό το άτυχο πουλί..

Σκληρή η δασκάλα της ιστορίας αυτής..σκληρή και η θηλιά του μύθου αυτού..γι’αυτό και από τότε το άτυχο πουλί.. ένα κελάηδημα λυπητερό..ένα τραγούδι που σε παροτρύνει λες..σκέψεις να του φορέσεις  επάνω του..καθώς στην κάθε την περίσταση αρμόζει της ψυχής σου..Ίσως μαζεύτηκαν στον ιδιαίτερο ετούτο τόπο μου τόσα πολλά απ' το είδος τους πουλιά..άπειρες είν' κοπάδια ολόκληρα.. σήμα θαρρείς και είν' κατατεθέν..πολλές δεκαοχτούρες..για να θυμίζουν στους κατοίκους της περιοχής τα βάσανα..τις αγωνίες που περνούν..αφού είναι τόπος που ''φιλοξενεί'' ειδών ειδών και διαφορετικούς  ανθρώπους..και να βρίσκουνε γαλήνη και ηρεμία μόνοι τους..στη σκέψη τους..όταν τους κελαηδούν και τους εκμεταλλεύονται ''πολιτικά αηδόνια''.....

βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸

Στην απλωσιά της θάλασσας..που όνειρα ταξιδεύει στα βαθιά.. και άλλοτε τα βουλιάζει..άλλοτε πίσω τα γυρνά και άγκυρα μες στην καρδιά μας ρίχνει..οι σκέψεις μένουν μόνες στην ακτή..καθώς ..εβράδιασε..περάσανε τα χρόνια..πέρασαν κι οι ανθρώποι και σε λεηλατήσαν..σημάδια αφήνοντας και τραύματα..μα και τατουάζ τριαντάφυλλα στο μέρος της καρδιάς σου..Αίωρο το συναίσθημα.. μετέωρο το βήμα του..ποιός να απαντήσει άραγε αν είν' κατάρα η ευχή..το ακατόρθωτο..το ιδανικό..να 'ρθει και να κουμπώσει στην καρδιά..αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγάς..και στα κατάρτια πάντα την ψυχή να 'χεις ανεβασμένη..

Ευτυχείς θαρρείς οι ανυποψίαστοι..που μιας στιγμής ανόητης.. ασήμαντης..το σφιχταγκάλιασμα στην ευτυχία τους οδηγεί..Το πάλεμα μες στην αλάνα που άρχισες απ' τα μικράτα σου..ακόμα μέσα στην αλάνα της ψυχής..τη φλόγα αναμμμένη την κρατάει.. Στις ανηφόρες πίσω απ' το μικρό σπιτάκι του χωριού..έμαθες φόρα και ανάσες πιο βαθιές να παίρνεις..να ανοίγουν τα πνευμόνια..για να μαθαίνεις για τα ζόρια και τις ανηφόρες της ζωής..όταν σου μήναγε ο παππούς σου..

Εκεί ψηλά απ' τις κορυφές στους λόφους σου τους ανηφορικούς.. τώρα κοιτάζεις τον ορίζοντα και σκιάζεσαι.. ανεξερεύνητος σου μοιάζει ο κόσμος πίσω απ' τη γραμμή..πως να προλάβεις να διαβάσεις το βιβλίο της ζωής σε τόσο λίγο χρόνο ? Αχ ! και να ήταν η ζωή να 'ρχόταν δυο φορές..να ανέβω στις ψηλές κι απάτητες που θα αφήσω τις κορφές..να περπατήσω ακρογιάλια μες στα δειλινά.. στις αγκαλιές ..στη ζέστη των φιλιών ..στο άγγιγμα του βλέμματος εκείνου της ψυχής μου....

 
⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸
Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

στης ματαιοδοξίας μου τις ακτές..γεννιούνται ''αμαρυλλίδες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στο τέλεμα της κάθε μέρας μου..όταν τα αληθινά του δειλινού τα χρώματα..για να τρυπώσουν προσπαθούν και να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής μου..να ξεδιαλύνουν τις σκιές.. που ακάλεστες τολμούν μέσα να κατοικούνε..στέκομαι εκεί..αναλογίζομαι..πα στις ακτές του νησιού που εδιάλεξα..Γιουκάλι το ονομάζουνε οι σοφοί οι ποιητάδες..Διόλου πως δε με ένοιαζε πάει καιρός..δε μ' ένοιαζαν οι ''διακρίσεις'' και τα σχόλια τα ανούσια τα επαινετικά.. διόλου δεν με αγγίζανε οι άψυχες  περγαμηνές..χέρια άψυχα..ωσάν νεκρά που τις εναποθέτανε..στην ολοζώντανη ψυχή μου..

Τη ματαιοδοξία μου δεν την αγάπησα από παιδί..ποτέ δεν της εκράτησα το χέρι..να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά μου δε λαχτάρησα.. στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..Ωσάν την κάμπια τρύπαγα εκείνο της ματαιοδοξίας..του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..γυαλιστερό κουκούλι..να βγω στο φως η αγωνία μου..μιας  πεταλούδας πέταγμα δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..να 'χω ένα φως να με οδηγεί..ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. το δρόμο να μη χάνω..όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια.. λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια..κρινάκια μου μεταξωτά.. ''αμαρυλλίδες'' της καρδιάς μου....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις Σελίδες σου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις σελίδες της δικής σου της ζωής ..καθώς θα συλλογίζεσαι και θα μετράς τους αναστεναγμούς..τις ομορφιές που αντίκρυσαν τα μάτια σου μες στα λιβάδια του έρωτα..του έρωτα για της ζωής τα τραταρίσματα..πότε πικρά..πότε ξινά..πότε γλυκά και δροσερά..μια θύμηση θα απλώνεται στα βλέφαρα.. που αργά  ανοιγοκλείνουνε..μη χάσουνε και ξεχαστούν..και κινδυνέψουνε να μείνουνε ερμητικά κλειστά..παλιού σπιτιού σαν ναν' τα παραθύρια.

Όλοι θα σε κοιτούν παράξενα..κανείς δε θα 'χει μηχανή ..έχουν από καιρό χαθεί θαρρείς.. οι αληθινοί οι φωτογράφοι..που ψάχνανε την οπτική γωνία του χαμόγελου που σκάει στα ''κατακόκκινα'' τα χείλη της καρδιάς σου...

Τα χρόνια..τις ρυτίδες..τα άσπρα σου μαλλιά..αυτά φωτογραφίζουν μοναχά..με φιλμ ασπρόμαυρο..δίχως τις έγχρωμες φωτογραφίες σου..που  σου στολίζουν  τα συρτάρια της καρδιάς σου.. Δε σκύψανε ποτέ στο σκοτεινό σου θάλαμο..ποτέ δε ζήτησαν τα αρνητικά των φιλμς..που είχες κρυμμένα στην ψυχή σου..Θιασώτες ζωής επιφανειακής..το βλέμμα είχαν άδειο και θαμπό.. μονάχα βαυκαλίζονταν για τον προσωρινό το χρόνο.. αλλοίμονο..που τους χαρίζονταν..νιώθοντας πάντα πως θα μένουν νιοί..στο χρόνο τους που ξεγελώντας τους ..ανώφελα κυλούσε...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ στο ημερολόγιο..στο μέρος της καρδιάς ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ 26 /7/ 2017 - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φίλη αγαπημένη μου....

Mέσα εκεί στο μέρος της καρδιάς..σ' ένα ημερολόγιο παλιό..είν' φυλαγμένο ένα μικρό δεντρί..φιλία το ονόμασα και χρόνια τώρα το φροντίζω και το πότιζα..πάνε θαρρώ σαράντα τόσα χρόνια.. Σε γνώρισα στην πρώτη νιότη μου..κορίτσι εγώ μικρό..κι εσύ γυναίκα λυγερή..στον πρώτο σου ανθό..περάσανε τα χρόνια..  Λιγόστεψαν κι ασπρίσαν πα στην πλούσια κόμη τα μαλλιά..και οι ρυτίδες χαρακώσανε το μέτωπο..μα ατόφια πάντα η ραγισμένη σου καρδιά..κρουνός αγάπης μες στους χρόνους παραμένει..

Οι χρόνοι είναι δίκαιοι σε όσους με αγάπη τους κοιτούν και τους βαδίζουνε.. και δώρα φέρνουνε θαρρείς στους οδοιπόρους της ζωής..μαζί με τις ''αλώσεις'' και καταστροφές των πρώτων τους των νιάτων..Μια γλύκα που απλώνεται στον ήλιο της σοφίας του προσώπου σου .. εικόνες μου γεννά..Σκληρύναν τα κιτάπια και οι σελίδες της ψυχής από τους κεραυνούς..που απρόσκλητοι κεραύνωσαν τα δέντρα της καρδιάς σου..Εξαναβλάστησες..πέταξες φύλλα νια..κι ας πέρασαν χρόνια πολλά μετά..

Έλεγες πάντοτε πως ήμουνα εγώ η χαρά της ζωής..αχ και να ήξερες αγαπημένη μου..πόση δύναμη έκρυβε η ήρεμη ματιά σου και οι σιωπές σου..το βλέμμα σου το διαπεραστικό..που χίλιες λέξεις μοναχό του μου μιλούσε..Χρόνια μετά κατέληξα..πόσο   διαφορετικοί  οι χαραχτήρες μας..που τόσο ταιριαστά..εκείνες τις ''κρυμμένες'' μας ψυχές αλληλοσυμπληρώνουν..Δύσκολα που φυτρώνουνε τα δροσερά τα φύλλα να 'ξερες..επάνω στα καμμένα τα κλαριά..Πόσες αλήθειες δεν εσυλλαβίστηκαν τα βράδια εκείνα τα αξημέρωτα..σε κείνα τα ταξίδια μας με τις λευκές τις νύχτες..επάνω στα καράβια που μας πήγανε σε μέρη ξωτικά.. μήπως και λησμονήσουμε εκειά την πυρκαγιά..που έπεσε στα δάση μας τα καταπράσινα..οποία ιδία η μοίρα μας..μας επεφύλασσε ενός χαμού..ενός φευγιού τη λύπη..Αγαπηθήκαμε καρδιακά..εσύ με τη γαλήνη σου..φορώντας ρόλους τάχα της αλύγιστης..κι εγώ σαν μία σπίθα από φωτιά..που ήθελε παντοτινά να καίει το δάσος της καρδιάς της..επορευτήκαμε μέσα απ' τους ρόλους που διαλέξαμε.. κι άλλους που μας φορέσανε ερήμην μας ..επάνω στο πετσί μας...

Κι ύστερα..τώρα λαβωμένες και οι δυο..σοφότερες θαρρώ.. λουστήκαμε μες στο ποτάμι μας της λήθης τους..της λησμονιάς παρηγοριά..το απωθημένο στα βαθιά..εκείνο της καρδιάς μας το σεντούκι..Το γέλιο μας εγύρισε στα χείλη μας..φίλη γλυκειά.. ήρθανε νέες εποχές..βλαστάρια εγεμίσανε τα δάση μας και πάλι..φωνές σαν θρόισμα ανέμου και σαν μυρωδιές..όπως την Άνοιξη π' ανθίζουν λεμονιές...έχουν ονόματα τα δέντρα μας τα ζωντανά..τις νύχτες μας τις σκοτεινές.. μοσχοβολιές μας στέλνουν.. ω ! πόσο δύναμη κρύβουν για τη ζωή μας τα παιδιά.........

  αποστολέας: Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................