Mέσα εκεί στο μέρος της καρδιάς..σ' ένα ημερολόγιο παλιό..είν' φυλαγμένο ένα μικρό δεντρί..φιλία το ονόμασα και χρόνια τώρα το φροντίζω και το πότιζα..πάνε θαρρώ σαράντα τόσα χρόνια.. Σε γνώρισα στην πρώτη νιότη μου..κορίτσι εγώ μικρό..κι εσύ γυναίκα λυγερή..στον πρώτο σου ανθό..περάσανε τα χρόνια.. Λιγόστεψαν κι ασπρίσαν πα στην πλούσια κόμη τα μαλλιά..και οι ρυτίδες χαρακώσανε το μέτωπο..μα ατόφια πάντα η ραγισμένη σου καρδιά..κρουνός αγάπης μες στους χρόνους παραμένει..
Οι χρόνοι είναι δίκαιοι σε όσους με αγάπη τους κοιτούν και τους βαδίζουνε.. και δώρα φέρνουνε θαρρείς στους οδοιπόρους της ζωής..μαζί με τις ''αλώσεις'' και καταστροφές των πρώτων τους των νιάτων..Μια γλύκα που απλώνεται στον ήλιο της σοφίας του προσώπου σου .. εικόνες μου γεννά..Σκληρύναν τα κιτάπια και οι σελίδες της ψυχής από τους κεραυνούς..που απρόσκλητοι κεραύνωσαν τα δέντρα της καρδιάς σου..Εξαναβλάστησες..πέταξες φύλλα νια..κι ας πέρασαν χρόνια πολλά μετά..
Έλεγες πάντοτε πως ήμουνα εγώ η χαρά της ζωής..αχ και να ήξερες αγαπημένη μου..πόση δύναμη έκρυβε η ήρεμη ματιά σου και οι σιωπές σου..το βλέμμα σου το διαπεραστικό..που χίλιες λέξεις μοναχό του μου μιλούσε..Χρόνια μετά κατέληξα..πόσο διαφορετικοί οι χαραχτήρες μας..που τόσο ταιριαστά..εκείνες τις ''κρυμμένες'' μας ψυχές αλληλοσυμπληρώνουν..Δύσκολα που φυτρώνουνε τα δροσερά τα φύλλα να 'ξερες..επάνω στα καμμένα τα κλαριά..Πόσες αλήθειες δεν εσυλλαβίστηκαν τα βράδια εκείνα τα αξημέρωτα..σε κείνα τα ταξίδια μας με τις λευκές τις νύχτες..επάνω στα καράβια που μας πήγανε σε μέρη ξωτικά.. μήπως και λησμονήσουμε εκειά την πυρκαγιά..που έπεσε στα δάση μας τα καταπράσινα..οποία ιδία η μοίρα μας..μας επεφύλασσε ενός χαμού..ενός φευγιού τη λύπη..Αγαπηθήκαμε καρδιακά..εσύ με τη γαλήνη σου..φορώντας ρόλους τάχα της αλύγιστης..κι εγώ σαν μία σπίθα από φωτιά..που ήθελε παντοτινά να καίει το δάσος της καρδιάς της..επορευτήκαμε μέσα απ' τους ρόλους που διαλέξαμε.. κι άλλους που μας φορέσανε ερήμην μας ..επάνω στο πετσί μας...
Κι ύστερα..τώρα λαβωμένες και οι δυο..σοφότερες θαρρώ.. λουστήκαμε μες στο ποτάμι μας της λήθης τους..της λησμονιάς παρηγοριά..το απωθημένο στα βαθιά..εκείνο της καρδιάς μας το σεντούκι..Το γέλιο μας εγύρισε στα χείλη μας..φίλη γλυκειά.. ήρθανε νέες εποχές..βλαστάρια εγεμίσανε τα δάση μας και πάλι..φωνές σαν θρόισμα ανέμου και σαν μυρωδιές..όπως την Άνοιξη π' ανθίζουν λεμονιές...έχουν ονόματα τα δέντρα μας τα ζωντανά..τις νύχτες μας τις σκοτεινές.. μοσχοβολιές μας στέλνουν.. ω ! πόσο δύναμη κρύβουν για τη ζωή μας τα παιδιά.........
αποστολέας: Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου