''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς''..

Ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι αποδράσεις..
στα λημέρια της ψυχής μου..
φως ιλαρόν..μες στις ανήλιαγες σπηλιές
στα γραφικά περιδιαβαίνοντας..
στα θάματα της φύσης..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς..
χρόνια τον χρωματίζω..
μες στις αλάνες λεύτερη
εσύ κι εγώ..εμείς κι εσείς..
στους χωματένιους δρόμους της..
αναζητώντας τη ζωή..
σπίτια μικρά και χαμηλά..
κτήρια ουρανοξύστες..
αυλές ολάνθιστες..
και μυρωδιές με γιασεμιά..
κόκκινα κεραμίδια..
μπετά με γκρίζο κούμπωμα..
σύνθεση της εικόνας..

Περιπλανώμενη δε χάθηκα..
στα βαλτονέρια δεν φουρκίσθην..
Ξεκόβω πάντα πρόθυμα..
στης φύσης τα λημέρια..
Μια ανθισμένη αμυγδαλιά..
νύφη επιπόλαιη..βιαστική..
τα άνθια στο Χειμώνα της εκθέτει..
καρπούς κοιλίας ονειρεύεται..
στη γήινη του Χειμώνα παγωνιά..
ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά λευκές..
ένα κοχύλι 
που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα
το παζλ της ευτυχίας συμπληρώνει..

Και τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
είν' οι αποσκευές μου οι διαλεχτές..
στης καθημερινότητας το γυρισμό..
μες στ' αλωνάκι της πραγματικότητας..
των γνήσιων μασκαράδων..
Βρέχει κι εγώ δε βρέχομαι..
φοβούμαι για τα χρώματα της ζωγραφιάς..
μην αναλιώσουνε και στάξουνε 
μη ξεθωριάσει ο καμβάς..
χαθεί στα φυλλοκάρδια η εμορφάδα..
Γεύομαι χρόνια παν' πολλά..
το σήμερα στις εκδρομούλες της ψυχής..
με μια αγάπη αντάμα...........

''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων''..

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Σκουριασμένα συνθήματα..πεπερασμένων ηρώων..
ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων..
Πυρκαγιές που ενωρίς νοτιστήκαν
εβραχήκαν τα όνειρα φλόγας μας πύρινης..
αργοπορούντος ενός ήλιου γεννήτορα..
Την αρμονία μου ταυτίζω εντός και εκτός..
της ψυχής της Πατρίδας..της δικής μου ψυχής..
παράλληλοι δρόμοι..
πεζοπόρος γυρεύω τους δρόμους παλιούς
να με βγάλει σε στέκια με τα αρχαία μπακίρια..
γειτονιές που αγόρασα κρασιά δυνατά
 σε πιθάρια του Διογένη..τον ''κύνα'' να ψάξω..
ν' ανασύρω τις λέξεις..καταδίκη να μοιάζουν..
δυνατοί να 'ναι οι κρότοι γερά αντιφωνούντων..
και η φράση θλιμμένο τραγούδι..
του Διογένη το στόμα λαλούντος..παρελθόν ν' απομείνει
 «Εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».
μεθυσμένη οδοιπόρος σε ακρογιάλι να φτάσω..
παφλασμοί θαλασσών ακριβών..
να ξεπλύνουν τις γκρίζες σκιές..

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

''οι σκρόφες και η μαντάμα''...

Να ζούσε ήθελα ο Γεώργιος Σουρής..
μελάνι να του κουβαλώ..να υγραίνει την ακίδα..
να μελανώνει με το σκωπτικόν..
να εκτυπώνει..να κρεμά..
στα μανταλάκια τ' ''άπλυτα βρακιά''..
της ξεπεσμένης της μαντάμας...

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό..
τρεις ''παστρικές''..όχι καλέ..μη μου μπερδεύεστε
όχι εκειές οι μοσχοβολητές..
από της Σμύρνης τ' αλησμόνητα τα μέρη..
που τις βαφτίσαν παστρικιές..
της απλυσιάς συντρόφοι μας..και της σκουτιάς κυράδες..
στου Ελλαδιστάν σαν έφτασαν..τ' αγροίκα τότε μέρη..

Άλλες..ετούτες οι ξετσίπωτες..
οι αληθινές οι παστρικιές..εκειές οι ξεπεσμένες
που τρέμουν τα σαγόνια τους στο μάσημα
για τούτενες μιλώ σας σήμερον.
εκειές τις κακομούτσουνες..τις κακογερασμένες..
που διακαώς..πάση θυσία..αδίσταχτες να μένουνε..
Βορείως επιμένουνε..να ξεδιαλέγουν το λαό..
σε ομάδες πειναλέων..
να μασουλούν το κόκαλο..
εν ονόματι του κοπαδιού..
που χάφτει κώνωπες..τσιμπούρια στο πλευρό τους..
με θράσος ''τα καλάζνικοφ''..ορμάνε..κατεβαίνουνε..
από της Ερυθράς Αριστεράς σου λέει
Ταξιαρχίας Ταλιμπάν..του πλιάτσικου τα μέρη..
λυμαίνονται σοκάκια .. γειτονιές..
φουσκώνουν σαν το ''γάλο'' στο κοτέτσι...

Δεν είναι πόρνες σε βιτρίνα Ολλανδική..
δεν κάνουνε εμπόριο λευκής σαρκός..
στο παρασκήνιο της πολιτικής..
μαντάμες ονειρεύονται να γίνουνε..
σε ξακουστό..Ελληνικό Μπορντέλο..
εμπόριο κάνουν βρώμικης ψυχής..
καπίκια και δολάρια τρατάρονται..
στα γέρικα σαγόνια τους..το εύπεπτον..
πόρνες πολυτελείας σπιτωμένες αξιοπρεπώς..
σ' αντρών ανδρείκελων..μαριονετών
κυρίες ''γυαλισμένες''..

Εβγαίναν βρώμικες πουρνό- πουρνό..
μα καλοχτενισμένες..
μήτε που μύριζαν λιακάδα τα μαλλιά.
μα θα μου πεις κυρά μου εσύ..
μυρίζουνε λιακάδα οι τρίχες μας οι κατσαρές..
σαν μας σκεπάζουν όμορφα
την άδεια κεφαλή μας?..
Ναι..τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
λιακάδα εμυρίζαν τα μαλλιά της μάνας μου..
της νόνας μου σαν τα 'λουζε τα Σάββατα..
με πράσινο σαπούνι..
γινόταν ένα με το άρωμα..
που έβγαζε η ψυχή τους..

Τούτες οι σκρόφες δεν είχαν Θεό..
απ' τα μικράτα τους αδιάβαστες..
στα πεζοδρόμια των ληστών..
όμοιες θαρρείς..στολή φορώντας λησταρχίνας..
ξεδόντιαζαν..λεηλατούσαν με τα λόγια..
με τα έργα τους..ανθρώπων ιστορίες..
Είχανε τα μαλλιά λερά..
βρώμικη εντός η κεφαλή τους..

Της μνήμης μου τα θυμιάματα..
ρουφώ και αναπνέω..
λερό να είναι το κορμί..λιγότερο
ακούγονταν κακό..στης νόνας μου το στόμα..
της σκρόφας η ψυχή είναι λερότερη..
συμπόνοια..αλληλεγγύη δε γνωρίζει..
καλύτερα μια παστρικιά..
σε οίκο ανοχής για να προσφέρεις..
εκειά την ευχαρίστηση και την ηδονική..
που ψάχνουνε οι άντρες στο κορμί σου..
παρά να γέρνεις παστρικιά..
σε ανήλιαγα υπόγεια..με δολάρια..
καθώς αδειάζουν την ψυχή..
τα κάλπικα..τα τρύπια τα καπίκια..

'' οι σκρόφες και η μαντάμα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''Είναι οι Δρόμοι μου''..

Γλιστρώ τις νύχτες μου τις σκοτεινές..και εισχωρώ
στα υπόγεια με τις σκιές..σκιές που στήνουνε χορό..
με οδηγούνε στο επέκεινα..αψηφώντας το ενθάδε..
και τότε μέσα μου κοιτώ..το βλέμμα της ψυχής μου..
λέω αλήθειες σιωπηρά..
που δεν τολμώ θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά..
για να τις χρωματίσω..
μιας βιωμένης μου ζωής..αλλιώτικης..
περπατημένης από βήματα απαλά..
όχι δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές..
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..ετούτες μου οι ώρες..
είναι οι δρόμοι μου..
που δεν ευρήκαν άλλα μονοπάτια για να χαραχτούν..
βήματα να περπατηθούν..εγίναν μόνο λέξεις..
 σιωπές..που με μελάνι ζωγραφίσανε..
τον πάπυρο εκείνον της καρδιάς μου...
τους Δαίμονές μου μες στη νύχτα κυνηγώ..
καλώ σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητώ..
μην κρύψουν τα μαλάματα που εντός μου κατοικούνε..
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρω..για να δυνηθώ..
στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσω..........

''Είναι οι δρόμοι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν..

Σε τούτο το μπουλούκι που τολμά..
ζωές ψυχές να κυβερνάει να εμπαίζει..
εχάθη η τσίπα πάει καιρός..
η εντροπή εκρύφθη στα λαγούμια..
Στον αχταρμά που λέγεται αριστερά..
στη χώρα ετούτη την ''Καμμένη''
γεννήθηκε καινούρια συμφορά..
εχτίστηκαν καινούριες πια ιδέες..
τι με κοιτάς και θλίβεσαι..
καημένε Περικλή μου..
έζησες τώρα στο Ελλαδιστάν
καινούριες θεωρίες επιβίωσης..
στης Ρωμιοσύνης τα λημέρια της
καινούριες δημοκρατίες να σπουδάσεις?
Μέσα απ' τα σύννεφα κατέβα στο χιονιά..
αγκάθια και ξερόχορτα..δρεπάνι να θερίσεις..
σε τούτο το αλωνάκι το φτωχό..
ειδών-ειδών απόβλητα τώρα το κατοικούνε..
Εχάθηκαν οι αξίες..οι περγαμηνές..
αιμοραγούνε..ξεψυχούν.. οι μεγάλες οι ιδέες..
Σκύβει κανείς την κεφαλή..από εντροπή..
σαν λέξεις της αριστεράς..
της ισοπολιτείας της δίκαιης..
τ' αχρεία εκμαγεία ξεστομίζουν..
Τρελλοκομείον η Ελλάς..
Φρενοκομείον ''Κόκκινος  Χιτών''
Εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά..
καρεκλοκένταυροι..εδώ και σαλτιμπάγκοι..
Για την ισότης πια κανείς τους δε μιλά..
Χαθήκανε οι ταυτότητες οι αληθινές..
κόβουνε φραγκοδίφραγκα..ευρώ τα λιγοστά τους
κόπους ετών αγωνιούντων εργατών..
για να ταϊζουνε χαραμοφάηδες..
μοντέλες και ''μοντέλα''ξεπεσμένα..
 που άλματα..''πηδήματα''..
σε πασαρέλες τόπων βολεψιάς..
εμάθαν στη ζωή τους την κενή..
μονάχα για να κάνουν..
πρωί- πρωί με την Ανατολή πίνουν γαλάζιο αίμα..
και ως η νύχτα να φανεί..πίνουνε κόκκινο κρασί..
μεθάνε τάχα στης αριστεράς..τα έξυπνα τερτίπια..
στο βρώμικο το σκάκι της πολιτικής..
στης σήψης το παζάρι..δηλώνουνε παρόντες..
Θεέ κατέβα αν μπορείς..
φέρε και το ραβδί σου...
χάνεται η Ελλάδα σου του Πλάτωνα..
του Αριστοτέλη η χώρα..
η μπέιμπυ -σίτερ απ' την ξενιτιά..
η φράου η παινεμένη..ορμήνειες τους εβύζαξε
το γάλα στα ''παιδιά'' σας να μοιράστε..
υπάρχουνε οι γιάπηδες..
υπάρχουνε και των Πληβείων οι παίδες.. 
το νου σας στα ''δικά'' σας τα παιδιά..
αριστεροί καρεκλοκένταυροι..
αχρείοι..ακαμάτηδες..
αγνωστικιστές δηλώνετε της όποιας εργασίας...
προδότες συνειδήσεων αληθινών..
ιδεολόγων Θεο- εμπαίχτες..

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''Η Οργή και η Θλίψη'' - Χόρχε Μπουκάϊ

«Mε τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι» – Χόρχε Μπουκάϊ

 Ειλικρινά..πόση σοφία κρύβει η ιστορία αυτή του Αργεντίνου συγγραφέα..
Τη διάβαζα παλιότερα στους μαθητές μου..
ήταν τόσο μαγικό να αναλύουν τα παιδιά..και να συνδέουν 
τα δυο αυτά συναισθήματα της οργής και της θλίψης..
Σήμερα λοιπόν..στάθηκα στην οργή κάποιας πικρόχολης φίλης..
και δημοσιεύω αυτή την ιστορία ..με μεγάλη συμπόνοια γι αυτήν..
που δεν  προσπάθησε όσο έπρεπε..δε γαλήνεψε η ψυχή της..
που δεν αντέχει τη δημιουργία..το προχώρημα προς τα εμπρός..
που φύτεψε μέσα της τη ζήλεια..
Της την αφιερώνω λοιπόν:

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να φτάσουν ή, ίσως,  οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα  χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 Ηταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη. Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά,  όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι σποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό.  Αλλά  η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη – ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει – τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί. Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή. Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ,  Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις  Οπερα, 1997)
.............................................................................................................

«Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος. 
Εκείνο το ποικιλόδειρο αηδονάκι, που ο Ηράκλειτος τό ‘λεγε δαίμονα και θεό στον άνθρωπο, έπαψε να λαλεί και να πεταρίζει στις αυλές και στα περιβόλια. Και στο αντίπερα, ψοφιμολογούν και τρώνε στην Αγορά αραδαριές οι κουρούνες. Κανένας αρχοντόπουλος και κανένας ντελής δε βγαίνει πια να λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και στη βάση της. 
Στην origo et fons.»

Δημήτρης Λιαντίνης – "Γκέμμα".
..............................................................................................................