''οι σκρόφες και η μαντάμα''...

Να ζούσε ήθελα ο Γεώργιος Σουρής..
μελάνι να του κουβαλώ..να υγραίνει την ακίδα..
να μελανώνει με το σκωπτικόν..
να εκτυπώνει..να κρεμά..
στα μανταλάκια τ' ''άπλυτα βρακιά''..
της ξεπεσμένης της μαντάμας...

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό..
τρεις ''παστρικές''..όχι καλέ..μη μου μπερδεύεστε
όχι εκειές οι μοσχοβολητές..
από της Σμύρνης τ' αλησμόνητα τα μέρη..
που τις βαφτίσαν παστρικιές..
της απλυσιάς συντρόφοι μας..και της σκουτιάς κυράδες..
στου Ελλαδιστάν σαν έφτασαν..τ' αγροίκα τότε μέρη..

Άλλες..ετούτες οι ξετσίπωτες..
οι αληθινές οι παστρικιές..εκειές οι ξεπεσμένες
που τρέμουν τα σαγόνια τους στο μάσημα
για τούτενες μιλώ σας σήμερον.
εκειές τις κακομούτσουνες..τις κακογερασμένες..
που διακαώς..πάση θυσία..αδίσταχτες να μένουνε..
Βορείως επιμένουνε..να ξεδιαλέγουν το λαό..
σε ομάδες πειναλέων..
να μασουλούν το κόκαλο..
εν ονόματι του κοπαδιού..
που χάφτει κώνωπες..τσιμπούρια στο πλευρό τους..
με θράσος ''τα καλάζνικοφ''..ορμάνε..κατεβαίνουνε..
από της Ερυθράς Αριστεράς σου λέει
Ταξιαρχίας Ταλιμπάν..του πλιάτσικου τα μέρη..
λυμαίνονται σοκάκια .. γειτονιές..
φουσκώνουν σαν το ''γάλο'' στο κοτέτσι...

Δεν είναι πόρνες σε βιτρίνα Ολλανδική..
δεν κάνουνε εμπόριο λευκής σαρκός..
στο παρασκήνιο της πολιτικής..
μαντάμες ονειρεύονται να γίνουνε..
σε ξακουστό..Ελληνικό Μπορντέλο..
εμπόριο κάνουν βρώμικης ψυχής..
καπίκια και δολάρια τρατάρονται..
στα γέρικα σαγόνια τους..το εύπεπτον..
πόρνες πολυτελείας σπιτωμένες αξιοπρεπώς..
σ' αντρών ανδρείκελων..μαριονετών
κυρίες ''γυαλισμένες''..

Εβγαίναν βρώμικες πουρνό- πουρνό..
μα καλοχτενισμένες..
μήτε που μύριζαν λιακάδα τα μαλλιά.
μα θα μου πεις κυρά μου εσύ..
μυρίζουνε λιακάδα οι τρίχες μας οι κατσαρές..
σαν μας σκεπάζουν όμορφα
την άδεια κεφαλή μας?..
Ναι..τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
λιακάδα εμυρίζαν τα μαλλιά της μάνας μου..
της νόνας μου σαν τα 'λουζε τα Σάββατα..
με πράσινο σαπούνι..
γινόταν ένα με το άρωμα..
που έβγαζε η ψυχή τους..

Τούτες οι σκρόφες δεν είχαν Θεό..
απ' τα μικράτα τους αδιάβαστες..
στα πεζοδρόμια των ληστών..
όμοιες θαρρείς..στολή φορώντας λησταρχίνας..
ξεδόντιαζαν..λεηλατούσαν με τα λόγια..
με τα έργα τους..ανθρώπων ιστορίες..
Είχανε τα μαλλιά λερά..
βρώμικη εντός η κεφαλή τους..

Της μνήμης μου τα θυμιάματα..
ρουφώ και αναπνέω..
λερό να είναι το κορμί..λιγότερο
ακούγονταν κακό..στης νόνας μου το στόμα..
της σκρόφας η ψυχή είναι λερότερη..
συμπόνοια..αλληλεγγύη δε γνωρίζει..
καλύτερα μια παστρικιά..
σε οίκο ανοχής για να προσφέρεις..
εκειά την ευχαρίστηση και την ηδονική..
που ψάχνουνε οι άντρες στο κορμί σου..
παρά να γέρνεις παστρικιά..
σε ανήλιαγα υπόγεια..με δολάρια..
καθώς αδειάζουν την ψυχή..
τα κάλπικα..τα τρύπια τα καπίκια..

'' οι σκρόφες και η μαντάμα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................