''Ταξίδι στο χρόνο''.....

Σ' ένα λεπτό ριζόχαρτο..ιχνηλατώντας σε..
αγγίγματα ο νους μου σεργιανίζει ..
σ' εκείνη τη μορφή σου τη νεανική..
της παιδικής μου της ματιάς..αγνής..
που σ' έλουζε στο φως της..εκεί
σ'εκείνη να σταθώ.. που σαν το αποτύπωμα..
στάμπα ανεξίτηλη της νιότης σου και μέσα μου ..
ακόμα παραμένει..
Από παιδί αμάθευτο..εκείνη η λεπτή σου η φωνή..
εκείνο το τραγούδι σου ..σκόρπαγε μάγια..ξωτικά
λες και  βινύλλιο..ακριβό..συλλεκτικό..
εστόλισε το ράφι της ψυχής μου...
 Παιδούλα εκεί μέσα στη σάλα τη μεγάλη του σπιτιού..
με τα χρωματιστά μπορντώ της εποχής πλακάκια..
να αραδιάζω τον καπνό..
και να χαϊδεύει τα αυτιά μου σαν μια άρια..
ετούτο το τραγούδι σου.. παρηγορητικό
<< για ιδέστε τον αμάραντο..σε τι βουνό φυτρώνει καλέ>>...
Τι μελωδία θεϊκή..τι όμορφη ..η αλάθευτη  φωνή σου..
γεννούσε μύθους στο κελάρι της ψυχής..
 στην κόρη τη μικρή..και σε φουρτούνες μ' έβγαζε..
για να με ταξιδεύω..
Να ονειρεύομαι να αγωνιώ..να θέλω ν' αψηλώνω..
Και να φυτρώνω και στα ''δύσβατα'' στις πέτρες..στα λιθάρια..
Εκεί που όλα μαραίνονται..να ''κλέβω'' λίγη απ' τη δροσιά της 
της''υπόγειας'' και της κρυφής μου της ''πηγής''.. 
να ξαναζωντανεύω...

έτσι σε φύλαξα στην ακριβή μου συλλογή..
ρίζα μου εσύ.....
μάνα μου ζωοδότρα..ευλογημένη σου στα ύστερα..
επιλογών των ύψιστων..στων νιάτων το ξεκίνημα
πάντα σου αδικημένη ........ 

''Ταξίδι στο χρόνο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................

 Ο λυρισμός στο τραγούδι !!!!!!!!!!!!!!
Ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο!!!!!!!!!!!

.....................................................................................................................................................................

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα''

Έτσι απροσκάλεστες..προκλητικές..
ζυγώνουνε οι Άνοιξες..
με γιούλια και με πασχαλιές..
με μάγια σε τυλίγουνε..σε κλέβουν..
Και ως η φύση βάλθηκε σε πλήρη ''οργασμό''
εσύ κατέβηκες στους φράχτες σου για λούλουδα..
στεφάνια στην ψυχή σου για να πλέξεις.. 
''Άνοιξη'' να φυτέψεις στα ανήλιαγα..
σήμερα που γεννιέται η ζωή..
και υπερτερεί ξανά του Χειμερίου θάνατου..
ξανά και τον νικάει...

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
................................................................................................................

''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις''.. ( γενέθλιος 26/4 )

Στα χρόνια μου τα διαβατάρικα..
εμεγάλωνα..εμίκραινα..
εσεριάναγα αφτιασίδωτη
ηδονικά τα πέλματα αγγίζανε..
την εμορφάδα του..του κόσμου..
Άλλη μια γενέθλιος ευτυχής..προστέθη
καθότι επί το φως της Γης..
καθώς ορθή εμπρός εις τον καθρέφτη μου
μετρώ ρυτίδες..γκρίζο στα μαλλιά..
ζω..αναπνέω..είμαι εδώ..
Αμετανόητη στης ποίησης.. 
στο μότο της ζωής μου ακουμπισμένο..
φύλαξα τα στιχάκια τα παλιά τα λατρεμένα μου
εκείνα που την ετραγούδησαν την ομορφιά..
που τόσο λάγνα ατένισε η ψυχή μου..
Και όσο εμεγάλωνα πληθαίναν τα φευγιά
αγαπημένων..λατρεμένων συγγενών..
φίλων και αδελφών μου...
Κι εγώ στ' απάγκιο της ψυχής..
τα καντηλάκια άναβα
τους ίσκιους να φωτάνε τις βραδιές τις σκοτεινές μου..
μην τύχει τις σκιές και λησμονήσω..κι αποξεχαστώ..
μην και εγκαταλείψω..
Γλυκαίνουνε..υψώνουνται οι σκιές..
όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις.....
Τώρα ρουφώ..ξαναρουφώ 
τους άλλους στίχους τους σοφούς..
του λατρεμένου ποιητή μου..
Και ναι..στέκομαι αντίκρυ άφοβα..
σοφά αναγιγνώσκω...
το ''Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον''..
του αγαπημένου μου Καβάφη
βρίσκω σημεία κι ακουμπώ..
το εφήμερον γιγνώσκω..αναγιγνώσκω
ρουφώ χυμούς αχόρταγα..και όταν..
έτσι..σαν έτοιμη από καιρό..σαν θαρραλέα
να ταξιδέψω η καθημερνή μου η ευχή..
γεμάτη..πλήρης ημερών..διαδρομών
όταν ο καιρός θα έσω..
πλήρης..
με Άνοιξες.. Φθινόπωρα..Χειμώνες..Καλοκαίρια..
ως να ανταμώσουμε αγαπημένες μου ψυχές..
το χωρισμό να μη φοβούμαι....
 
''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

""Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ '''

Ένας υπέροχος ύμνος στην αγάπη που έγραψε ο Απόστολος Παύλος..
αυτές τις άγιες ημέρες ένιωσα την ανάγκη να τον μοιραστώ μαζί σας. 
Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας!!!

Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ΄ωφελεί.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δε θα υπάρχουν πια, η γλωσσολαλιά θα πάψει, θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού.Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ΄ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα έρθει, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει.

Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν.Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ΄έχει γνωρίσει. 
Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία : η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ΄αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

Προς Κορινθίους Α’ 13 επιστολή Παύλου (Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων  λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. 
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

 Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
............................................................................................................. 

...................................................................................................................................................................

'''Εκίνησα να Σ' εβρω'''.......

Γονυπετής στου μαρτυρίου σου..
να ράνω των Παθών σου την πληγή..
λεβάντες..γιούλια ..πασχαλιές..
μες στα μενεξεδιά λιβάδια εξεχύθηκα..
γέμισα την αγκάλη μου..
εκίνησα να Σ' έβρω.. 
κάθε που μια ταφόπλακα ερμητικά κλειεί..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..
λόγια αδελφοσύνης...  
ο κόσμος μας φτωχότερος..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
 Όχι το πένθος Σου δε με νικά...  
μου ανοίγει βήματα γοργά..
κατάματα κοιτάζω τους καθρέφτες..
αντανάκλασης..
 στο φωτοστέφανο το λαμπερό..αξεπέραστης.. 
ιδέες γεμάτης  κεφαλής Σου..
 στα επαναστατικά Σου οράματα..
δε μπήγω τα καρφιά..
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..  
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..  
στεφάνια πλέκω λεβαντένια για εκειούς
 που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
λεβάντες αρωματικές..βότανα να σε γειάνουν..
π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..  
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
 της αδάμαστης ψυχής Σου..
 Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ.....
με μελωδίες κατανυκτικές..
μέσα απ' το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα  απ' τη Θυσία  Σου..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση..
εντός μου καρτερώντας ...

'' Εκίνησα να Σ' έβρω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................

  ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ..βαθύ άγγιγμα ψυχής..ανάτασης !!!!!!!!
 ΟΤΑΝ.....η θυσία έχει ανώτερο στόχο..σκοπό..........

Ω! γλυκύ μου έαρ! Vangelis Papathanasiou- Irene Papas

.....................................................................................................................................................................

''Ελπίδας Κοιμωμένης''..

Θροϊσματα στα δάση τα ανήλιαγα..
οι αποφράδες μέρες μας πληθαίνουν..
κι οϊμέ! ενώ ο Νυμφίος πλησιάζει..έρχεται..
στον ύπνο να μη σ' έβρει..
Νυχτώνει..ξημερώνει ..τούτη η αποφράς..
πισωγυρίσματα στης μνήμης το τραπέζι..
Απρίλης ήτανε και τότες 21..εν έτει 1967
και τώρα πάλι σκεπτική.....
βήματα δεμένα ..μπερδεμένος ο ιστός..
το κρίμα κι άδικο στης κρίσης..βροχή
στης πληγωμένης Άνοιξης..
μες στης ομίχλης των καιρών..χαλάσματα
μες στα βαλτόνερα ..στης στασιμότης 
στα λιβάδια της υπόσχεσης τα γλιτσερά..
δημαγωγοί..πραματευτάδες..σκίζουν τον αγέρα.. 
διαλαλούν.. 
δεκαετίες τώρα την πραμάτεια τους..
φτηνά στολίδια φορτωμένοι..
Χάντρες που λάμπουνε 
κρεμάμενες σ' ''αριστερά'' μπαλκόνια
κεχριμπαρένια κομπολόγια μας στα ''δεξιά''..
κι ο όχλος προδωμένος εσαεί..
σοκάκια αφτιασίδωτα..
αγάλματα παλαιά..
ψάχνει μες στα συντρίμμια του..
φύτρας ελπιδοφόρας συναπάντημα.. 
ελπίδας Κοιμωμένης.... 

 ''Ελπίδας Κοιμωμένης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................
 

'' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της Αβύσσου'''

Aποχαιρετισμός ο ύστερος..
ασάλευτο το βλέμμα σου..
στου κόσμου......
άγραφες λέξεις..σιωπηρές..βουβές..
λίγο πριν σε μαγέψουνε..
τα μνήστρα της αβύσσου...
Βρέχει..
ποτίζονται τα μάρμαρα..
να φτάνει τάχατες ετούτη η βροχή..
ίσαμε τις ψυχές..και των αποθαμένων?
Τάχατες...
να δροσίζονται τη σήμερον..
που η ζωή κρεμάται άσπλαχνα..
εν ξύλω τω Τιμίω..
τάχατες να ποτίζονται 
από το αίμα..τη χολή..
που εχύθη απ' το πλευρό Του..
οι άδολες ψυχές που τριγυρνούν..
δικαίωση προσμένοντας..
που προδοσία γεύτηκαν
αισχρώς να συντελείται..?
Κι η κόρη.....
ορθή ..αερικό της Γης..
φιγούρα αόρατη..βουβή
στους ίσκιους των κυπαρισσιών..
μ' ένα κλαρί μιας πασχαλιάς..
που κάθε Πάσχα ανθεί..
ανθεί θαρρείς και επίτηδες..
να 'ρθει να σε στολίσει..
δεν είσαι ο επιτάφιος του Χριστού εσύ..
μα ο επιτάφιος της καρδιάς της...
Συχώρα με 
αν  το μπορείς από αψηλά .....
και κρίση μη μου στέλνεις
αναμεσίς στις παύσεις  του
της μελαγχολικής ετούτης της ευχέρειας..
του θλιβερού adazio..
ένα κελάηδημα αηδονιού..
θα κλέβει μες στη ζήση μου..
για πάντα την ψυχή μου.. 
πάντα του θάνατου αγάπη μου γλυκειά..
 υπερτερεί η ζωή.................

 '' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της  Αβύσσου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΝΙΚΟς ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗς- Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου......

 «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.

'Αλλον δεν έχει. ....»

 Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο

...............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΓΙΩΡΓΟς ΣΕΦΕΡΗς - ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''

Ζωγράφος : Σωτήρης Σόρογγας

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
         αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.

Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Γιώργος Σεφέρης -  ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''
............................................................................................................... 

Μέσα στη σιωπή κατεβαίνουμε αργά..βασανιστικά..
και στο τέλος γλυκά..στο πηγάδι της ψυχής μας..
όμορφο το ''βούλιαγμα'' ''στους''..
που αντέχουνε το βάρος στους διαδρόμους της ζωής...
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
 Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του Ernesto Cortazar.
η φίλη σας Σοφία ........

.....................................................................................................................................................................

<< ΑΝΤΑΜΩΜΑ >>

Αερικό να γίνεσαι  στου νου τις φυλλωσιές σου
ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας.. 
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα 
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..  
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
 ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
 ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..  
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..

 στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..  
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..  
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες......... 

 ''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................

Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............

  ..................................................................................................................................................................