'''Θερινόν Πρελούδιον''

Τραγουδώ λατρεμένους μου στίχους..
στα παλιά μου λημέρια γυρίζω...
στην ακτή φορεμένη παιδίσκη..
λακριντί με τους γλάρους ανοίγω
στους αφρούς τους λευκούς να βαφτίζω..
αθωότητας βράδια ονείρων..
να γευτούνε τα βλέφαρα πάλι..
εμορφάδα της νιότης στο χρόνο..
συγκατοίκηση πάλιν γυρεύω
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν 
κι αν χαμένοι γυρολόγοι διαβάτες γυρνάμε
μες στης πόλης το μούχρωμα μόνοι
η καρδιά φορεμένη μη με λησμόνει
στον παιδότοπο αντάμα επιστρέφει...
<< Στο ακρογιάλι πως λάμπουν τα κάλλη
μιας Αυγουστιάτικης θείας βραδιάς..
και το φεγγάρι πως λάμπει με χάρη
και πόθους μύριους σκορπά στην καρδιά>>
στο σεκόντο η ψυχή ακουμπισμένη..
<< Ω νυχτιά! ω νυχτιά μαγεμένη !
μη βιαστείς ξανά να μερώσεις 
στη δροσάτη σου νανούρισέ μας αγκαλιά..
και κοίμησέ μας στη ζεστή σου σιγαλιά..>>
Ο απόηχος χαϊδεύει τ' αυτιά τρυφερά
δροσοσταλιές την ψυχή μου ποτίζουν
στων τραγουδιών τα αυτοσχέδια
στιχάκια..μαγικές οι νυχτιές μας εμοιάζαν...
μελωδίες καντάδας στο φεγγάρι τα βράδια..
τον αγέρα να σκίζουν..μάτι δεν κλείνει
και η πλάνη ουράνια παλάτια εχάριζε τότες..
εκεί..μες στου βράχου τα πέτρινα σπίτια
κατασκηνώσεις το ''εμείς'' που μας μάθαν..
ήταν χρόνια πριν που ελουστήκαμε αντάμα
στα βραχώδη ακρογιάλια της Μαρώνειας...
Μακρινές διαδρομές μου ονείρου...
σ' αστροφώτιστα κελάρια του νου μου...
το καράβι συχνά επιστρέφει...
Τι χάρες έχει η ζωή με σπουδάζεις..
Θεέ μου ! τις γνωρίζω από μέσα...
πάντα ο νους μου στα παλιά λογυρνάει
στα καντούνια του κόσμου
του τρανού..τα ταξίδια κι αν κάνω.........

''Θερινόν Πρελούδιον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Να βρεθούμε και πάλι γυρεύω...
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν...
Μη χαθούμε..το όνειρο μην αποθάνει...

Εξαιρετική χορωδία Τυπάλδου!!!
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

................................................................................................................................................................

Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά....

Καθώς η τράπουλα μοιράζεται ξανά..στο οβαλ της Ιστορίας..
καθώς θαλασσοπνίγονται παιδιά στις θάλασσες του κόσμου ..
στου Αιγαίου.......
με απορία με κοιτάς και με ρωτάς..ποιός είναι τούτος ο καημός
τα βήματά μου που οδηγεί..σε μακρινές..μοναχικές ακρογιαλιές
με παίρνει και με φέρνει..Σου αποκρίθηκα ανοιχτά..σου μήνυσα 
γλυκά..πως οι ανοιχτές οι θάλασσες εμέ με ηρεμούν..με ταξιδεύουν 
Θαρρείς πως έχω ένα μαράζι στην καρδιά..σκύβεις και 
με θλιμμένο  βλέμμα με κοιτάς..σιωπάς και αφουγκράζεσαι..
Ναι..είναι η θλίψη που συχνά..τα βήματα ορίζει..παρασέρνει..
μα δεν είναι η θλίψη μοναχά..μ' αρέσει να καθίζω το μυαλό μου στο σκαμνί..
σε τάξη να το βάζω..Κι είναι στιγμές μοναδικές αγαπημένε μπαρμπα Λια..
ευλογημένες οι στιγμές που εσυγκατοίκησε ο νους μας..με ανθρώπους γνώριμους ψυχής..
στα σιωπηρά μιλώ σας τώρα.. 


Μπερδεύομαι στιγμές - στιγμές..δύσκολο το κουβάρι..που η ζωή μου ξετυλίγει..Μα θα νομίσεις τώρα εσύ..πως τα του οίκου μου με αφορούνε μοναχά ...κι αυτά με ταλανίζουν..με πονούνε και με θλίβουν.Λάθος μεγάλο είναι αυτό...κι εγώ η ίδια θα στο πω...και να το καταλάβεις..πως ο εγω'ι'σμός κακό είναι συναίσθημα...μου το 'λεγες απλά μα όχι απλοϊκά..μην είσαι μονoφάης θυγατέρα..κι αυτό το έδεσα καλά μέσα στο νου..σφουγγάρι ο νους ενός παιδιού..το κράτησα στα φυλαχτά..για να με συντροφεύει..Δε γίνεται..ούτε και που αντέχεται..κομμάτι εσύ...του σύνολου..κομμάτι εγώ του κόσμου του απέραντου...μόνος σου..μόνη μου να πορεύομαι ..φορώντας παρωπίδες..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες εσύ..αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...

Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σου μιλώ...και την ταχτοποιημένη σου ζωή...άξαφνα φίλε σου ταράζω...
Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ.. δεν την εξευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές στις θάλασσες που ονειρεύεσαι..παιδιά πνιγμένα να επιπλέουν?
Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις..να την πολεμάς..εκεί έξω ..εκεί δίπλα σου..χέρια απλώμένα..νηστικά..στη ζητιανιά παραδομένα  παραμονεύουν...

Ποιό άραγε το συναίσθημα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί απλά με το κεφάλι του σκυφτό ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...
Κι έτσι το δρόμο παίρνω εγώ...αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...
Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς φαντάζεις...κατάφερες το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία χρέος της έχει να φροντίζει..Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και ίδιο το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...
χορός των λύκων εις τα μάτια σου εμπροστά..ποιός θα αρπάξει απ' την αρχή..το θήραμα του δάσους...λιοντάρια οι πολιτικοί..σφάζονται για την Επικράτεια ..στης Επικράτειας εκείνη τη γωνιά να βολευτούνε..κι εσύ την ασχήμια κάθε σου πρωϊνό.. γεύεσαι στο πετσί σου.. 
Κι έρχονται και στο νου μου εκείνα τα λόγια τα σοφά..του Μέλιου μου..του υπέροχου Λουντέμη..από το σοφό βιβλίο του «Καληνύχτα Ζωή » πως  “Άμα τον πόνο σου τον μοιράζεσαι μ’ άλλους -λένε- λιγοστεύει”. Μπορεί. Ίσως. Μα την πείνα σου μ’ όσους και να την μοιραστείς δε θα χορτάσεις.

 Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου να το κάνεις...
Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί  που περπατάς...την ασχήμια κάθε σου πρω'ι'νό.... μπροστά σου  αντικρύζεις.....

(Δοκίμιο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανέκδοτο με τον Νασρεντίν Χότζα''' - ( άκρως επίκαιρον)

Κάποτε, λέει, ένας φτωχός που ζούσε σε ένα μόλις δωμάτιο με την πολυμελή του οικογένειά, πήγε στον Χότζα και του ζήτησε ένα μεγαλύτερο σπίτι για να μπορέσουν λίγο να ανασάνουν.
– Αγαπητέ Χότζα, θέλουμε ένα πιο μεγάλο σπίτι, γιατί δεν μπορούμε να ζούμε εγώ, η γυναίκα μου και τα τόσα μας παιδιά όλοι μαζί σ΄ ένα δωμάτιο, είπε κλαίγοντας ο δύσμοιρος άνθρωπος.

Ο Νασρεντίν τον ρώτησε αν έχει ζώα στην αυλή του.
– Έχω, του απάντησε.
– Τότε απόψε βάλε και τις κότες μέσα στο σπίτι, τον συμβούλεψε ο Νασρεντίν.
Τις βάζει ο άνθρωπος και πάει το επόμενο πρωί στον Χότζα.
– Αγαπητέ Χότζα, είμαστε χειρότερα, σκάσαμε όλοι μαζί και με τα ζώα.
– Έχεις και άλλα ζώα; τον ρώτησε ο Νασρεντίν.
– Έχω, είπε ο άνθρωπος, ένα σκύλο και ένα γάτο.
– Απόψε βάλε και αυτά μέσα στο σπίτι, μαζί σας.
Τα βάζει ο καημένος και πάει ξανά το επόμενο πρωί κλαίγοντας απαρηγόρητος.

Ο Νασρεντίν τον ρωτάει και πάλι:
– Μήπως έχεις και κανέναν γάιδαρο στην αυλή;
– Ναι, του απαντά ο άνθρωπος.
– Απόψε βάλε και αυτόν και έλα αύριο.
Την επομένη πάει απαρηγόρητος. Τότε ο Νασρεντίν του λέει:
– Απόψε βγάλε το γάιδαρο έξω και έλα αύριο.
Την επομένη ο άνθρωπος πάει χαρούμενος και του λέει:
– Ευχαριστούμε Χότζα μου, είμαστε λίγο καλύτερα.
– Απόψε βγάλε λοιπόν και τις κότες, αύριο το σκύλο και μεθαύριο το γάτο.
Έτσι κάνει ο άνθρωπος και πάει χαζοχαρούμενος στον Χότζα 
και τον ευχαριστεί θερμά για τη βοήθειά του και του λέει:
– Να ‘σαι καλά Χότζα μου, τώρα ανασάναμε, σε ευχαριστούμε πολύ.

 ''ένα κλασσικό ανέκδοτο με τον Χότζα''
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το μυστικό''...

Σε μιαν εκζήτηση του χαμένου σου εγώ
στο φόβο της παγίδας του θανάτου σου εμπρός
με ρώτησες με δισταγμό..
είσαι μονάχη στη ζωή..και πως την επαλεύεις..?
Αθόρυβα το βλέμμα σου απάντησε..
καθώς είναι η σιωπή..
η δυνατότερη κραυγή μας..
Το πιο σοφό μας μυστικό..
της ευτυχίας της προσωπικής 
είναι να  '''ζευγαρώνουμε'''
πρώτα καλά με  τον πολύτιμό μας εαυτό 
πολύ και πριν  αναζητήσουμε ..
να ακουμπήσει  η δική μας η ψυχή
επάνω στην ψυχή του άλλου του ανθρώπου! 
Όταν έχεις γεμίσει μέσα σου....
έχεις ήδη αποδράσει στο ωραίον...
από την μιζέρια σου..του ανυπόφορου εγώ
της πληκτικής καθημερινότητας...
του χρόνου του κενού σου..
Το μυστικό είναι να χαίρεσαι με τα ολίγα...
τα απλά ..τα ασήμαντα... 
να καλοδέχεσαι όσα έρχονται...
που φορές -φορές φαντάζουνε αβάσταχτα....
κι όμως τα αντέχεις.....
να μην γίνεσαι αχάριστος.. 
η ζωή είναι μοναδική για τον καθένα από μας.
και δίνεται άπαξ..και δια παντός
 και αγύριγος ο χρόνος παραμένει..

''το μυστικό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸

Με λόγια απλά..καθημερνά..
ξεσκέπαστα..επικίνδυνα αληθινά
που δε στοχεύουνε στο θυμικό
μα στις χορδές στοχεύουν της καρδιάς
έτσι μ' αρέσει να μιλώ..
σταράτα και με μπέσα..
Πάει καιρός που εμεγάλωσα
εγύρισα την πλάτη μου στο ολίγον
έπαψε το κυνήγι μαγισσών..
δεν ψάχνω μπούκλες στις τριανταφυλλιές..
με θέα τις οθόνες να γεμίσω..
άνοιξα το παράθυρο της γνώσης το σοφόν
οι χαραμάδες να γεμίσουν φως..
οσμίστηκα τον πλούτο τον κρυμμένο.
τις λέξεις εσεβάστηκα ..τις κατανοητές..
με την ανάσα μου τις πότισα..
εκείνες που ριζώνουνε ίσαμε τις καρδιές..
Θέλει φαντασία η ζωή ..απλότητα..αλήθεια
θέλει μουσικές για να την τραγουδάς..
με στίχους που να συγκινούν
τα φύλλα της ψυχής...
την ομορφιά θηλάζω τα πρωινά
σκίζω τους γκρίζους πάπυρους
της νύχτας τους βρεγμένους
ίσως να νιώθω κι ευτυχής..
στη μυρουδιά ενός μωρού
γυναίκα εγώ...
τα φίλτρα μου..μου γνέφουν...
στη μυρουδιά ενός καφέ..
σε μιας γαρδένιας τη μοσχοβολιά
στη μυρουδιά του σαπουνιού
πα στα φερσκοπλυμένα μου μαλλιά..
θαρρώ πως είμαι ζωντανή..
θαρρώ πατώ στη γη γερά... 
Έτσι είμαι εγώ..και κλαίω και γελώ..
σωπαίνω και φωνάζω..
μιλώ με τον καθρέφτη μου..
συχνά παρακαλώ τον..
συνομωτώ..ξορκίζω τον..
τα λάθη μου..τα σκιερά..τα πάθη μου
σε μένα να επιστρέφει..
στο δαχτυλάκι μου δεν κρύβομαι
δροσοσταλιές ρουφώ απ' τη ζωή..
μήπως και την προκάνω..

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Θέλει φαντασία η ζωή..μουσικές να την τραγουδάς...
γαλήνη..ψυχική ηρεμία για να την αφουγκραστείς...
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

...................................................................................................................................................................

''ΠΕΘΥΜΙΕς''..

Πιότερο απ' όλα αν με ρωτάς
εκείνο που πεθύμησα 
σ' εκείνα του Καλοκαιριού..
είν' η ξυπολησιά μου...
σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. 
μικρά παιδιά ..νέοι..παλιοί..
ο καθένας μερτικό για να γευτεί..
λίγο για να φορέσει Καλοκαίρι..
να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το χώμα το καυτό
να νιώσουνε την κάψα του..
πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..
τ' Αυγούστου τα μελτέμια..
με βήματα γοργά να οδηγήσουνε 
στου Φθινοπώρου τις βροχές
 και τα χρυσά τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..
ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα.. 
Βιβλίο της μνήμης μου χρυσόδετο
γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού..
το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. 
μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν κρυφή λαχτάρα.

Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάλειπτα ..
θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθάω...
οι πεθυμιές..καράβια με πανιά αβούλιαχτα.
μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο ταξιδεύουν...

  ''ΠΕΘΥΜΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''Στου δειλινού το απόκαμα'''

Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..
κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..
κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..
άλλοτες λευκές ..
χρωματιστές να βάφονται..
υφάδια αργαλειού ζωής..
να υφαίνουν δρόμους άλλοτε
σαν δίχτυα μπερδεμένους..
κι άλλοτε πάλι καθαρούς
 με δίχως..ούτε κόμπους..
δε σου γυρίζει πίσω ο χρόνος ό,τι έγνεσε..
μορτάκι αλήτικο..
τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..
το νήμα ακολουθούμε.. 
γι αυτό σου λέω τραγουδιστά 
έλα στη βάρκα μας κι εσύ
στου δειλινού το απόκαμα....
εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..
δεν πάψανε στιγμή..για να μας τυραγνούνε..
με της ψυχής μας τα πανιά..
στα πέλαγα τα καταγάλανα 
παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..
να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες.. 
ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..
να αυθαιρετήσουμε  ξανά απ' την αρχή..
της μοίρας τα κιτάπια μας 
μήπως κι αλλάξουν ρότα.............

'' Στου δειλινού το απόκαμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,